Þjóðviljinn - 24.11.1989, Blaðsíða 25

Grace syngur enn
og veit hvað...
Ný plata frá Grace Jones er
komin í búðir - jólaflóðið - og
ekki verra að hún er mun betri
en orðið var frá þessari sér-
töku stúlku... bara harla
skemmtileg. Svona af því til-
efni stelumst við í blaðið Blitz
og gáum hvað Grace hafði að
segja við blaðamann þess
glansrits, en viðtalið vartekið í
Bandaríkjunum þar sem
Grace var að skemmta á hin-
um ýmsu klúbbum, í Los
Angeles nánar til tekið:
- Hvernig varðstu svona,
Grace?
- Maður lærir. Af reynslunni.
Maður skapar sjálfan sig. Maður
fæðist ekki svona. Ég var skki
skrýtin í útliti þegar ég var ung,
sei sei nei. Var lítið ögrandi.
Lenti aldrei í vandræðum í skól-
anum, ónei. Mér fannst gaman í
skóla svo að ég gerði bara það
sem allir gerðu - fór í skólann, fór
í kirkju. Eg trúi á drauma - bæði
dag- og nætur-. Mér finnst gaman
að framkvæma. Mig langar að
framkvæma allt sem mig dreymir
um.
- Fannst fólki þú skrýtin þegar
þú varst yngri?
- Atorkusöm. Ég gat aldrei
verið kyrr. Get það ekki enn.
Eins og fló á skinni stóru. Þannig
var ég. Ég var út um allt. Þagði
aldrei. Át eins og svín. Var eins
og hrífuskaft. Brenndi öllu sem
oní mig fór. Þegar ég var að alast
upp var Rastatrúarfolkið álitið
skrýtið. Nú eru Rastarnir ekki
lengur skrýtnir, en ég er það...
hahaha.
- Fannst þér þú vera sérkenni-
leg?
- Nei.
- Aldrei?
- Nei. Mér leið svolítið
skringilega þegar ég kom til
Bandaríkjanna frá Djamæku og
byrjaði í skóla í Sýrakusu í New
York. Var eina svarta stelpan í
skólanum. Ég var með afró-hár,
Djamaækahreim, og ellilegur
táningur. Mér finnst ég lifa eðli-
legu og hefðbundnu lífi. En það
er ég sem læt út spilin sem ég
fæddist með. Noti eðlisávísunina.
Mér finnst ég ekkert óvenjuleg.
Ég er normal, afdráttarlaust. Eg
ólst upp í Spanishtown á Djam-
æku. Pabbi var prestur. Ég var
alin upp í guðsótta og góðum sið-
um. Mátti ekki einu sinni hlusta á
útvarpið.
- Hvenær fékkstu fyrst áhuga á
tísku, að búa til ímynd?
- Mamma var alltaf meirihátt-
ar í tauinu - hún var saumakona.
Ég var vön að suma allt á mig
sjálf. Af því lærir maður snið,
form og liti. Hönnun. Þetta var
ekkert ógnandi - ég get ekki sagt
það - en töff. Kannski dálítið
öfgafullt - a. m. k. til að vera í því í
skólanum. En ekkert miðað við
það sem krakkar eru í nú til dags.
Ég vakti oft á næturnar við að
sauma og horfa á hryllingsmynd-
ir. Ég held að þess vegna sé ég
svona mikill nátthrafn æ síðan.
- Hvaðan hefurðu útlitið?
- Mamma var falleg - pabbi
lítur heldur ekki illa út. Tónlist
hefur verið í ættinni mann fram af
manni. Mamma syngur. Tveir
móðurbræður mínir kenna á pí-
anó. Móðurafi minn var með
djasshljómsveit. Ég er lík föður-
afa mínum - mjög þrjósk...
stundum þegar ég tala hljóma ég
eins og pabbi - predikarinn.
Mamma kallar það gaphúsnáð-
argáfuna. Á Djamæku er fólk oft
mjög bráðþroska, eins og ég var.
13 og 14 ára er það oft tilbúið til
að gifta sig. Þannig gengur
þjóðfélagið. Þegar ég var 13 hélt
fólk að ég væri 35. Nú er sagt að
ég líti út fyrir að vera 17. Ég yng-
ist með degi hverjum... hahaha.
- Langaði þig til að verða
söngvari, verða fræg?
- Nei, það var ekki fyrr en ég
hitti kennarann minn í Sýrakúsu,
þegar ég var 14 eða 15. Ég ætlaði
að læra að verða tungumálakenn-
ari - byrjaði að stefna að því 10-
11 ára, þannig er það á Dja-
mæku, maður byrjar snemma á
öllu. í Sýrakúsu lærði ég leikhús-
fræði og leiklist.
- Hvenær varðstu þér fyrst
meðvituð um líkama þinn?
- Ég hef alltaf verið það - ég
var í frjálsum íþróttum í skóla -
100 metra hlaupi, hástökki,
grindahlaupi, míluhlaupi og boð-
hlaupi. Já, ég var nokkuð góð.
Mamma var fyrsta flokks há-
stökkvari, keppti einu sinni á Ól-
ympíuleikunum. Sonur minn er
bestur í hástökki í skólanum sín-
um. Þetta er í blóðinu. Ég er
hrifin af líkamsrækt. Líkar sú
staðreynd að ef rassinn á mér fer
að lafa get ég sjálf lagað það með
30 rassæfingum á dag í nokkra
daga og gert hann harðan á ný.
- Segðu mér frá skapi þínu.
- Ég hef hræðilegt skap. Get
ekki að því gert. Verð brjáluð af
minnsta tilefni - þoli ekki smáatr-
iði sem standa í vegi fyrir mér. Ég
geri þó minna af því nú að berja
fólk - sparka frekar í veggi og
slasa sjálfa mig.
- Hefurðu aldrei verið hrædd
við að hegða sér svona - berja
Ijósmyndara, blaðamenn... ör-
yggisverði, hótelstjóra...
- Aldrei. Égþoli ekki að nokk-
ur maður skipi mér fyrir verkum
eða reyni að stoppa mig...
- Ertu einhverntímann óham-
ingjusöm?
- Ja, einstaka sinnum. Nei
annars, nú orðið er ég í endalausu
stuði. Betra seint en aldrei. Ha-
hahahahahahahahaha (- lengsti
og brjálaðasti hlátur sem heyrst
hefur að hlátri Jókersins með-
töldum, segir blaðamaður).
- Ertu hissa á að fólk skuli ekki
sjá í gegnum þá ímynd sem þú
hefur skapað þér - koma auga á
manneskjuna Grace Jones?
- Nei. Það er ótrúlegt en
skiljanlegt. Til þess er ímyndin
einmitt - fólkið vill ekki sjá í
gegnum hana. Ég vil bara að það
geti séð það sem það vill. Mér er
alveg sama hvað það vill halda að
ég sé - ég geri það sem ég vil þrátt
fyrir það. Ef þú spyrð mig hvað
mér þyki helstu kostir mínir, ertu
ekki að spyrja beint - þú veist
nákvæmlega hvað þú vilt fá að
heyra.
- Er eitthvað sem þú hefur ekki
reynt?
- Ja... Ég hef aldrei látið setja
göt í eyrun á mér. Ég ætla að fara
til þess. Það er það eina sem ég
hef aldrei gert. Ég á fullt af
eyrnalokkum sem ég hef aldrei
getað notað á venjulegan hátt...
Og húðflúr. Ég mun ákveða hvar
á að setja það þegar mig dreymir
um það.
- Hvað varstu gömul þegar þú
misstir meydóminn?
- Ég man það ekki. Ég var
aldrei viss um hvort ég hefði misst
hann eður ei. Mér fannst a.m.k.
ekkert dramatískt við það. Ég
hugsaði frekar sem svo: Var þetta
allt og sumt?... Ég var ekki alveg
með á hreinu hvað hefði gerst....
Auk þess er meydómur andlegs
eðlis. Ég hef aldrei lent í sálar-
kreppu út af honum eins og marg-
ir virðast hafa - manni er sagt að
manni blæði og allt... ég hlýt að
hafa verið með lokuð augu... ha-
hahahahahaha.
- Kannski misstirðu hann
aldrei.
- Skrýtið að þú skulir segja
það. Þegar ég eignaðist son minn
(Paul/Apollo 10 ára) sögðu allir:
„En Grace, við sáum þig aldrei
ófríska". Kannski var þetta kraft-
averkafæðing. Flekklaus getnað-
ur - meyfæðing.
- Hvað um kynlíf, hvers konar
kynlíf þykir þér best?
- Allar sortir, hahahaha. He-
dónismi? (Nautnastefnan). Svo
lengi sem maður hefur þá stefnu
að hjálpa sér ekki sjálfur, haha,
en reynir að hafa stjórn á hlutun-
um, þá er allt í lagi. Ég er líka á
móti því að misnota nautnina...
þannig að maður fari út í sjál-
fseyðileggingu... en fólk verður
að fá vissa fullnægingu, hvort sem
það vill opinberlega eða prívat...
og svo lengi sem maður meiðir
engan, eða særir, að manni sjálf-
um meðtöldum, er allt í sóman-
um. En maður þjáist nú hvort
sem er...
- Ertu hrædd við eitthvað -
t.d. dauðann?
- Nei, því að ég verð að lifa
lífinu lifandi. Mér er sama um að
eldast - verða gömul, ég hugsa
ekkert um það. Mamma og pabbi
líta út fyrir að vera á miðjum aldri
í mesta lagi, afi varð 98 ára og leit
yndislega út. Sterkir erfðavísar.
Ég veit að ég verð ekki ellileg
nærri strax - og eins og ég sagði
áðan er ég alltaf að yngjast.
- Hvað er það næsta sem þú
hefur komist dauðanum?
- Þegar hraðbátur keyrði yfir
mig þegar ég var á vatnaskíðum
við Djamæku. É drukknaði næst-
um. Eftirá komst ég að þeirri
niðurstöðu að þannig vildi ég
deyja. í vatni. Það var eitthvað
róandi við það. Ekki harkalegt
eða hart - það var fljótandi og
mjúkt. Ég mundi ekki vilja deyja
á ofsahraða í slysi - líkaminn fer
allur í klessu. Nei takk. Ég vil
deyja í vatni.
- Leyfðu mer að líta undir
hattinn þinn - ég sé varla framan í
þig... (hún verst blaðamanni létt-
um höggum... hlæjandi)
- Nei, þú færð ekki að sjáhvað
er undir honum - ég er óklippt -
það er svo sítt að framan... þú
færð ekki að sjá á mér hárið -
heyrðu, ég skal í staðinn sýna þér
brjóstin... hvað finnst þér?
- Mjög sætt.
- Takk.
- Enginn brjóstahaldari?
- Til hvers?
- Þér er sama um allt, Grace,
ekki satt?
- Mér er sama, hahahaha.
- Þú ert alltaf öfgafull - tilfínn-
ingalega, í ástalífí, annaðhvort
mjög örugg eða hjálparvana,
mjög róleg eða herská.
- Ég var enn öfgafyllri. Ég
held ég sé að ná æ meiru
jafnvægi. En það er í sjálfu sér
jafnvægi í að vera öfgafullur -
einar öfgarnar vega upp aðrar.
En mér leiðist gjarnan og kem
atburðum af stað án þess að gera
mér grein fyrir því. Ég geri það
eins og af eðlisávísun... hugsun-
arlaust.
- Hvers vegna?
- Ég er öfgafull af því að ég er
naut með rísandi steingeit... tvö-
föld óheillakráka... Hrútur fyrir
aftan nautið... hahaha. Engin
furða að allir skuli vera
dauðhræddir við mig, hahaha. Ég
er með tungl í sporðdreka. Ég er
með mikið vatn í húsunum, og
mörg hús í krabba. Ég held, þér
að segja, að ég hljóti að hafa
hrætt fólk alla tíð, karlmenn.
Pabba? Hann var svo mikið í
eigin heimi. Ef eitthvað var var
ég hrædd við hann. Ég held ég
hafi verið hrædd við alla karl-
menn, og þess vegna hræði ég þá
til baka nú. Ég hef nú aldrei hugs-
að um þetta svona áður... En það
er þetta með valdahlutföllin, og
líka það líkamlega... D j amæka er
mjög mikið karlasamfélag.
Önnur hliðin á mér er algjör
varnarmúr - ég varð eins og
þeir... en ég veit líka um hina
hliðina, sem er falin, og einungis
vinir mínir fá að sjá. En ef maður
setur ekki upp einhverskonar
varnarvegg, deyr maður... held-
urðu ekki? Þess vegna kalla ég
nýju plötuna mína „Bulletproof
Heart“ (Skothelt hjarta).
- Hvaðan færðu alla þessa
orku?
- Úr vítamíni - sérstöku. Ég
stekk ekki framúr um leið og ég
vakna. Ég er mjög ljúf, drekk
ekki kaffi. Aldrei.
- Eiturlyf?
- Nei... Kamilla er mitt fíkni-
lyf - kamillute.
- Hvers konar móðir ertu?
- Stórkostleg. Ég fer með
hann hvert á land sem er... gef
honum yfirveguð ráð - maður
getur vel gert það þótt maður sé
ekki jafngóður að fara eftir
þeim... Ég vildi að hann reyndi
sína fyrstu sígarettu eða drykk
fyrir framan mig svo ég gæti séð
hann hósta... hahaha. Og ég hvet
hann til að gera það sem hann
langar. Hann hefur gaman af að
dansa, og ef danstímar rækjust á
við tíma hjá einkakennaranum
sem hann er hjá í námi, mundi ég
segja honum að velja samkvæmt
löngun. Það yrði dansinn.
- Hvað verðurðu að gera þeg-
ar þú ert sextug?
- Skrifa. Lögin mín eru eins og
litlar sögur. Mér finnst gaman að
skrifa. Ég les oft meðan ég skrifa,
t.d. Truman Capote, minn gamla
vin. Ég mun þá enn búa í París.
Þar er eldri menning en hér í
Bandaríkjunum. Frakkar þekkja
lífið. í Ameríku er fólk farið að
tala um nostalgíu (fortíðarfíkn)
löngu áður en það er komið af
besta aldri. Klikkað. Það skelfir
mig.
- Ertu ánægð með að hafa orð-
ið eins og þú ert?
- Ég er ekki orðin neitt - enn-
þá. Ég er rétt að byrja.
Blaðamaðurinn segist engan
þekkja í Los Angeles, þar sem
viðtalið er tekið...
- Þú verður að koma á hljóm-
leikana mína á Iaugardag - það er
alnæmisvika. Mér finnst yndis-
legt að skemmta á klúbbunum,
ég vil að allir séu til í tuskið... og
er með fullt af æsandi atriðum...
Nú þegar enginn getur eða þorir
að stunda kynlíf finnst mér að við
ættum a.m.k. að tala um það.
- Hvað ert þú að gera í kvöld?
- Stundaða... hahahahaha.
(A sneri frjálslega)
DyEGURMAL
ANDREA
JÓNSDÓTTIR
Föstudagur 24. nóvember 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25