Þjóðviljinn - 08.12.1989, Blaðsíða 2

Ég fer alltaf hjá mér þegar þetta and-
skotans bókaflóð byrjar.
Það kemur ekki til af góðu
Mér finnst það blóðugt og svívirðilegt og
leiðinlegt að allskonar sótraftar og eiginkon-
ur eru dregin fram í dagsljósið og skrifaðar
eru um þetta bækur eins og heimurinn væri
að farast.
Mér finnst það sé mál til þess komið að út
komi bók um mig, Skaða. Ég er eiginlega
byrjaður á henni ef satt skal segja. Og fyrst
þið eruð svona forvitin þá get ég aðeins leyft
ykkur að hnýsast í fyrstu drögin aö þessari
bók.
Fyrsti kafli
Við strákarnir létum okkur ekki allt fyrir
brjósti brenna þegar við vorum að gera at í
lögreglunni, Línu vitlausu, Sigga sífulla,
prestinum, kennslukonunni, sem pipraði af
því sonur kaupmannsins sveik hana, og
Gísla kaupmanni sem var kolvitlaus Fram-
sóknarmaður enda þótt kaupfélagið setti
hann á hausinn.
Einu sinni skrópuðum við hjá kennslukon-
unni, stálum steinolíu frá kaupmanninum og
helltum henni yfir tugthúskofann sem var úr
timbri, helltum lögguna fulla með því að egna
fyrir hana með brennivíni sem við stálum frá
Sigga sífulla og stálum svo af löggunni lyklin-
um að tugthúsinu. Síðan nörruðum við prest-
inn inn í tugthúsið undir því yfirskyni að Siggi
væri að drepast þar án sálusorgunar eins og
aumingi og lokuðum hann þar inni og
sögðum Línu vitlausu að kveikja í tugthúsinu
því þangað ætti að setja hana á morgun fyrir
að reka kindur sínar í rófugarð oddvitans.
Af þessum varð mikið fjör og hasar og bál
og það kviknaði í sóknarprestinum eins og
Steinn Steinarr skáld vildi herma eftir á sinn
hátt eins og síðar verður að vikið. Enda vor-
um við hressir og fræknir strákar í Víkinni
sem fyrr sagði og á ég Ijúfar endurminningar
þaðan um mikið sólskin og marhnúta út um
allar bryggjur.
Annar kafli
Afi minn var kominn af Hallgrími Pét-
urssyni og ég þá líka og okkar fólk hefur alltaf
komið við sögu skáldskapar.
Vafalaust hefur séra Hallgrímur haft af-
komanda sinn, hann afa minn í huga, þegar
hann orti þettafræga: „Vel sé þeim sem veitti
mér“. Því karlinn var veitull með afbrigðum.
Átti alltaf brennivín í tunnu. Alltaf drakk Einar
Benediktsson hjá honum þegar hann átti leið
hjá.
Einu sinni voru þeir úti við að horfa á
norðurljósin og Einar gengur svona fattur og
er eitthvað að skáldmælast eins og gengur
og verður honum þetta á orði:
„Veit duftsins son nokkra dýrlegri sýn...“
Jæja, segir þá afi minn. Þú segir það. En
heldurðu það væri ekki nær að reisa hér
heljarmikið mastur með loftneti og nota það
til að draga niður úr þessum gagnslausu
norðurljósum raforkuna og láta hana mala
gull handa þessu eymdarfólki hér á Fróni?
Einar Ben setti hljóðan. Svo mikið er víst
að upp frá þessu var hann ekki bara skáld
heldur líka athafnaskáld, seldi fossa, norður-
Ijós og hvaðeina. Þar með fékk hann peninga
til að yrkja kvæði, en þetta hefur aldrei verið
metið við afa minn sem skyldi.
Móðir mín gekk fyrst kvenna á Vestfjörðum
í buxum og þetta frétti Halldór Laxness einu
sinni þegar hann var alveg að komast í þrot
með hugmyndir. Settist hann niður og skrif-
aði Sölku Völku. Nokkru áður hafði Davíð
Stefánsson hitt hana mömmu í útreiðartúr og
varð þetta litla skotinn í henni og orti um hana
Dísu í Dalakofanum. Má segja, að ef ekki
hefði verið hún mamma þá hefði bókmennta-
sagan íslenska verið svotil kvenmannlaus í
kulda og trekki um langt skeið.
Ég sjálfur þekkti Stein Steinarr vel og hann
þekkti mig. Þegar ég sagði honum hvernig
við lékum prestinn heima lagði hann út af því
á sinn hátt:
Með kurteisum svip skaltu kveikja
í stofunni þinni.
og kauptu svo sóknarprestinn
og éttu hann.
En þótt skömm sé frá að segja átti ég
mikinn þátt í að ýta strákgreyinu út í þennan
módernisma sem menn hafa ekki samkjaft-
að um síðan.
Það var einu sinni að við Steinn vorum að
ræða málin eins og venjulega og ég segi si
sona:
Steinn, ég get sagt þér eitt. Tíminn og vatn-
ið ríma saman í tilverunni og skáldskapnum.
Nei, andskotinn hafi það, sagði skáldið,
það getur ekki verið.
Víst, sagði ég og var hlaupinn í mig einhver
undarleg kergja.
Nei, sagði hann.
Hugsaðu málið, sagði ég, ungur maður og
kjaftfor þá. Það er engin meining í því en það
ER.
Steinn sat eftir mjög hugsi og allir vita
hvernig það fór.
(Framhald einhverntíma seinna).
TJAHVAÐSEGIR
JAFNRÉTTISRÁÐ?
Eins er það ósvikið handbragð
skálds að breyta kvenmanni í kött
í tveimur til þremur setningum.
Bókmenntarýni
í Tímanum
KÖLD ERU
KVENNA RÁÐ
Málaferlum Brigitte Bardot,
frönsku kvikmyndaleikkonunn-
ar, og eiganda asnans Charly er
lokið og upp kveðinn dómur sem
réttlætir þá ákvörðun Bardot að
láta gelda asnann.
DV
RÍKISSJÓÐUR
VERÐUR NÁTTÚR-
LEGAAÐBORGA
MANNINUM
Björgólfur Guðmundsson, fyrr-
verandi forstjóri Hafskips : Ég er
saklaus af öllum ákæruliðum.
Telur sig hafa átt stórfé hjá Haf-
skipi þegar félagið varð gjald-
þrota.
Fyrírsagnir í DV
AFDRIFARÍKUR
MISSKILNINGUR
Kvenfólk vill vera útivinnandi,
frjálst, og skilur hvorki upp né
niður hvers vegna í ósköpunum
það þurfi að ganga með bömin.
Samt vill það eiginmenn sem em
duglegir við að hossast upp og
niður.
Morgunblaðið
GOTT PLÁSS FYRIR
ERÓBIKKMEÐ
MÚSÍK
Trúlega em kirkjur miklu betur
fallnar til að veita sáluhjálp en
lyfjaglös, að minnsta kosti er
meira rými fyrir sálina þar en í
glösunum. Þær eru oft vel byggð-
ar og þar má heyra hinn þolanleg-
asta söng... Hvort Guð er svona
eða hinsegin skiptir akkúrat engu
máli í þessu sambandi. Og engin
hætta er á ofstirðnun eða að blóð-
ið fari of hægt því presturinn
lætur menn standa upp og setjast
með jöfnu millibili.
Morgunblaðið
LÍFSGLEÐI NJÓTTU
Það er upplagt að nota tærnar við
hjúfur á veitingastöðum. Þú ferð
bara varlega úr öðrum skónum
og strýkur fót ástvinar þíns með
tánum.
Pressan
HIÐ SKELFILEGA
SAMSÆRIMEÐVIT-
UNDARLAUSRA
Snöggsoðin athugun leiddi í ljós
að íslenskir stjórnmálamenn trúa
því ekki hver upp á annan að þeir
fari með lygar. Að sama skapi
sögðust aðspurðir aldrei hafa
„viljandi“ sagt ósatt opinberlega.
Pressan
2 StÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 8. desember 1989