Þjóðviljinn - 12.12.1989, Blaðsíða 7

BÆKUR
Guðrún Ásmundsdóttir segir frá
Ég og lífið
Inga Huld Hákonardóttir ræðir við
Guðrúnu Asmundsdóttur
Eins og tekið var fram hér á
dögunum: að lesa viðtalsbók er
eins og að sitja kvöldstund með
manneskju, kynnast henni að
nokkru eða betur en áður (því við
lifum í litlu landi og könnumst nú
þegar við marga). Ef þetta er
notaleg manneskja og skemmti-
leg þá leiðist okkur ekki á meðan.
Eins og sannast á þessari bók hér,
um Guðrúnu Ásmundsdóttur.
Venjulega búumst við ekki við
því að aðalpersónan í slíkri bók
hleypi okkur mjög nálægt sér. Nú
gerir Guðrún Ásmundsdóttir það
með nokkrum hætti. Það hefur
eitthvað verið flimtað með það í
dagblaði að hún væri feiknalega
opinská um sitt einkalíf. Og satt
er það: Guðrún segir í bókinni frá
vandræðum í sínu hjónabandi.
Margir, kannski flestir, hefðu
farið miklu laklegar með þá hluti
en hún. Meira ætlar þessi lesari
ekki um það að segja, vegna þess
ÁRNI BERGMANN
að honum stendur nokkur stugg-
ur af þeirri einkamálatísku sem er
að eflast í tímaritaviðtölum og
bókaviðtölum. Sá ís er háll og
margir eiga eftir að liggja flatir á
honum, kannski brotnir, hver
veit.
En Guðrún segir ágætlega frá
því fólki sem verður á vegi henn-
ar. Frá merkum kerlingum eins
og henni Jóu sem harmaði það
mjög í sinni háu elli að þurfa að
yfirgefa heiminn hrein mey. Frá
Göggu Lund sem er engri lík og
veit vel hvað er hollt fyrir
auðmýktina, sem listamaður
verður að eiga ef ekki á illa að
fara. Frá séra Auði Eir, sem er
sjaldgæf trúarhetja í kærulausu
landi. Gurðún dregur upp einnig
Ijúfa mynd af föður sínum og
þeim óvenjulegu aðstæðum sem
hún ólst upp við.
En þessi lesari hér hefði búist
við því að þungamiðja bókar um
Guðrúnu Ásmundsdóttur væri
leikhúsið. Svo er þó ekki. Flún
vísar því frá sér að tala um leik-
sigra eða mistök, það sé allt hvoxt
sem er gleymt fyrr en nokkurn
varir og skipti ekki máli. Guðrún
hefur rétt fyrir sér í því, að það
væri út í hött að teygja lopann
með upptalningu á hlutverkum
og leikstjórum. En það er engu
að síður full ástæða til að þjarma
betur að leikkonu um hiutskipti
leikarans og um eilíf og ný tilvist-
arvandræði leikhúss á tímum
hraðra breytinga: til hvers erum
við að þessu for Satan? Og hvað
um áhorfendurna? guð biessi þá.
Reyndar er vel af stað farið inn í
þennan heim, þegar Guðrún er
full af svartri öfund ungrar leik-
konu, sem fær ekki að æfa hlut-
verk Júlíu á móti Rómeó og þarf
mjög á styrk frá guði sínum að
halda til að komast yfir þau
ósköp. En sem sagt: það er ekki
haldið áfram mikið lengra inn í þá
veröld og hennar krókóttu leiðir.
Arni Bergmann
Af feitri stelpu og stórri tá
Út er komin hjá Iðunni bókin
Solla bolla og Támína. Höfundur
texta er Elfa Gísla en mynda-
smiður er Gunnar Karlsson. Vel
fer á því að þau eru bæði skrifuð
fyrir bókinni jafnt, enda er vægi
mynda mikið í bók sem þessari,
en hún virðist einkum ætluð til
upplestrar fyrir lítil börn.
Það sem fyrst vekur athygli er
ágæti myndanna. Litagleði er
mikil og teikningar skýrar og
hæfilega einfaldar, þó ekki
gersneyddar líflegum smáat-
riðum. Fluga er á sveimi um bók-
ÓLÖF PÉTURSDÓTTIR
SKRIFAR UM
BARNABÆKUR
ina og er gaman að fylgjast með
ferðum hennar. Þetta er bók sem
gaman er að fletta og skoða.
Sagan segir frá raunum feitrar
stelpu sem er strítt. Amma henn-
ar huggar hana og sendir hana í
bíó eina síns liðs. Fyrst á stelpan
að þvo sér og það gerir hún upp úr
bala. Þar uppgötvar hún að
önnur stóra táin er komin með
andlit og getur talað, en það sér
enginn nema stelpan. Það sér
amman ekki. Stelpan fer í bíó
með stórt súkkulaðistykki. Táin
étur það frá henni, heimtar að
horfa á myndina og vekur kátínu
annarra sýningargesta. Svo
kemst stelpan loks heim, sátt við
að vera feit, því hún á skemmti-
lega tá að vinkonu.
Mér fannst þessi litla saga
fremur innihaldslítil. Ekki er til
eftirbreytni að kaupa börn til að
hætta að gráta með bíóferð og
súkkulaði, síst ef um feitt barn er
að ræða. Þetta lætur amman sig
hafa, alveg svellköld. Hún fer
ekki einu sinni með barninu, sem
þó virðist ansi ungt. Einnig er ó-
samræmi í hegðun og eðli táar-
innar vænu. Amman sér hana
ekki og heyrir ekki í henni, en í
bíóinu er hún öllum sýnileg. Er
hún þá ekki hugarburður Sollu
bollu? Sollu er strítt af því hún er
feit, en hún ætlar ekkert að gera í
málunum. Hún ætlar ekki einu
sinni að gefa súkkulaðið upp á
bátinn. Offita hennar er sett fram
eins og óhagganleg staðreynd
lífsins, og raunar stríðni hinna
krakkanna líka. Hún má þola þá
smán að festast í bíósætinu, en
það er vísbending um að offita
hennar sé raunveruleg - ekki
hugarburður og býsna mikil. Fyrr
má nú vera feitur en festast í bíó-
sæti! Mér er ljóst að sagan á ekki
að verða raunsæisleg. Hún þarf
heldur ekkert að vera það. Þó er
hún það öðrum þræði og á það
sinn þátt í að gera hana ómar-
kvissa. Reyndar standa allir ráð-
þrota, bæði söguhetja og lesend-
ur, og fátt verður um lausnir á
endanum. Aumingja Solla bolla
einangrast endanlega með tánni
sinni, að því er best verður séð,
og missir áhugann á samskiptum
við aðra. Gefst alveg upp á öllu
saman. Er verið að segja börnum
að ekkert hlutskipti sé svo ömur-
legt að ekki megi sætta sig við
það? Ég fæ ekki annað séð. Þetta
finnst mér undarlegt sjónarmið
og lítt vænlegt til þess að auka
börnum þroska.
Þannig skýtur textinn fram hjá
markinu, hafi það þá verið nokk-
urt annað en að orðskreyta ágæt-
ar teikningar eða vera kveikjan
að þeim. Slíkt nægir lesandanum
ekki.
En hitt verður ekki aftur tekið
að nógu gaman er að fletta þess-
ari bók og skoða myndirnar.
Ólöf Pétursdóttir
Passíusálmamir
á hljóðsnældum
Föstudaginn Ianga síð-
astliðinn, flutti Eyvindur Er-
lendsson alla Passíusálma Hall-
gríms Péturssonar í Hallgríms-
kirkju, í samfelldri einni lotu.
Flutningurinn tók rúmar fimm
klukkustundir.
Hljóðritun þessa atburðar hef-
ur nú verið gefin út, - í fimm
hundruð eintökum sem verið er
að dreifa og selja þessa dagana.
Það er Eyvindur sjálfur sem að
þessu verki stendur ásamt Sigurði
Rúnari Jónssyni og með stuðn-
ingi Listvinafélags Hallgríms-
kirkju, Studio Stemmu og Milj-
ónarfjelagsins hf.
Útgáfa þessi er á sex snældum,
felldum inn í hvíta öskju í bókar-
líki og kápan teiknuð og skreytt
flúri eftir Ólaf Th. Ólafsson. Á
einni snældunni er formáli ásamt
sálminum „Um dauðans óvissan
tíma“, en það kvæði er að jafnaði
látið fylgja með í útgáfum Passí-
usálma.
Gripur þessi verður, fyrst um
sinn, eingöngu fáanlegur hjá út-
gefendum sjálfum og svo fljót-
lega í Hallgrímskirkju, eftir því
hvað upplagið endist, en það er
Maraþonflutningur Eyvindar Er-
lendssonar á Passíusálmunum
hefur nú verið gefinn út á snæld-
um.
sem fyrr segir aðeins 500 eintök.
Þeir sem áhuga hafa á að
eignast snældurnr geta hringt eða
skrifað til: E-VER útgáfunnar,
Hátúni, Ölfusi, 801 Selfossi, sími
98-21090 eða Studio Stemmu,
Suðurströnd 6, 170 Seltjarnar-
nesi sími 91-611452.
Skil á staðgreiðsluk
EINDAGINN
ER 15.
HVERS MÁNAÐAR
,nBe"a it
fi\09te ..............
Skil4i-e/nSve9°iS"auní,flíaWa
^sína
Launagreiðendum ber að skila afdreg-
inni staðgreiðslu af launum og reikn-
uðu endurgjaldi mánaðarlega. Skilin
skulu gerð eigi síðar en 15, hvers mán-
aðar.
Ekki skiptir máli í þessu sambandi
hversu oft í mánuði laun em greidd né
hvort þau eru greidd fyrirfram eða
eftirá.
Með skilunum skal fylgja greinar-
gerð á sérstökum eyðublöðum, „skila-
greinum11, blátt eyðublað fyrir greidd
laun og rautt fyrir reiknað endurgjald.
Skilagrein ber ávallt að skila einnig þó
svo að engin staðgreiðsla hafi verið
dregin af í mánuðinum.
Allar fjárhæðir skulu vera í heil-
um krónum.
Geríð skll tímanlega
RSK
RlKISSKATTSTJÓRI
Þriðjudagur 12. desember 1989 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7