Þjóðviljinn - 09.08.1991, Blaðsíða 7

Því hefur verið haldið fram
að þrenn náttúrufyrirbrigði á Is-
landi séu óteljandi. Það eru vötn-
in á Arnarvatnsheiði, Vatnsdals-
hólar í Húnaþingi og Breiða-
fjarðarevjarnar.
Það komust færri með Hafrúnu
en vildu í siglingu um Breiðafjarð-
areyjar um verslunarmannahelg-
ina. Blíðskaparveður var þegar
siglt var frá Stykkishólmi út á
þessa matarkistu, en sagan segir að
aldrei hafi harðindi hrjáð íbúa við
Breiðafjörð, enda hlunnindi mikil i
eyjunum og fengsæl mið á firðin-
um.
Allmargar eyjanna hafa verið í
byggð allt frá landnámsöld, en nú
er einungis búið í Flatey allt árið.
Það er siglt á milli eyjanna og
sérkennilegar bergmyndanir skoð-
aðar. Þama má sjá allar gerðir af
stuðlabergi, fjölbreytilegra en
nokkursstaðar annarsstaðar á land-
inu, ef ekki í veröldinni. Stundum
mætti ætla að kúbískur myndlista-
maður hafi farið höndum um eyj-
arnar, en í næstu andrá minnir
landslagið á fomegypsk hof. Það
em Dímonar á fleiri stöðum en
Markarfljótsaurum og í Færeyjum.
BreiðaQörður á líka sína Dímona
og em þeir hæstu eyjamar á firðin-
um.
Alltaf ber eitthvað nýtt fyrir
augun. Fuglalífið í eyjunum er fjöl-
skrúðugt. Lundinn og fyllinn hafa
helgað sér heilu eyjamar. En það
em fleiri furðufuglar á sveimi í eyj-
unum þótt erfitt sé að koma auga á
þá. Það er siglt alveg upp að Dím-
onum. Þar í klettunum era topp-
skarfar faldir. Það er erfitt að
greina þá fyrr en komið er alveg að
þeim. Hafrún siglir alveg upp að
klettunum og allt í einu greina aug-
un skarfana. Þama sitja þeir og er
stóísk ró yfir þeim þótt báturinn sé
bara tvo til þrjá faðma frá þeim.
Þeir munu vera orðnir alvanir
svona heimsóknum og kippa sér
ekkert upp við þær. Myndavélamar
syngja í gríð og erg, en skarfamir
láta það ekkert á sig fá.
Toppskarfúrinn er aldökkur
með gult nef, en ungamir era
grárri. Nafn sitt dregur hann af
toppi sem vex upp af enninu um
varptímann, en strax og ungamir
era klaktir út hverfur toppurinn.
Toppskarfarnir kipptu sér ekkert upp við það þótt bátur fullur af forvitnum túrhestum sigldi alveg upp að þeim.
Stuðlarnir minntu á egypsk hof.
Hann lifir á fiski og að sögn mun
hann það ofansjávardýr sem sér
best í kafi. I Asíu hefur náfrændi
toppskarfsins, dílaskarfurinn, sem
einnig er að ftnna við Breiðafjörð-
inn, verið taminn og notaður til
fiskveiða. Ekki er vitað til þess að
íslenskir sjómenn hafi reynt þessa
veiðiaðferð.
Affam er siglt og nú að mynni
Hvammsfjarðar, en þar er straumur
svo mikill að helst minnir á straum-
harða á. Astæða þessara strauma er
hinn mikli munur á flóði og fjöra í
Breiðafirðinum. Straumurinn er
svo harður að það tekur hann ekki
nema smá stund að snúa bátnum og
nú er stímt aftur í áttina að Stykkis-
hólmi.
Eftir að hafa virt fyrir sér nátt-
úruna ofansjávar er ákveðið að
kanna lífríki botnsins. Skelfiskplóg
er varpað útbyrðis og botninn
plægður. Þegar plógurinn er dreg-
inn um borð er hann sneisafullur af
hörpuskel, ígulkerjum og einstaka
krabbi hefur flækst með. Hörpu-
skelin er opnuð og farþegar gæða
sér á þessum krásum hafsins hrá-
um. Síðan er tínt í poka til að hafa
með sér heim í soðið.
Þótt túrinn væri ekki langur
virtust flestir mjög ánægðir með
það sem þeir höfðu upplifáð. Tveir
miðaldra menn gengu upp bryggj-
una á Stykkishólmi og annar þeirra
sagði: Það er engin spuming ieng-
ur. Nú kaupum við okkur eyju og
reisum okkur hús þar.
-Sáf
Farþegar safna hörpuskel í poka til að hafa með heim í soðið.

Mj^ \
>%s''í'i*s' f'HHirs *
Vindsorfið stuðlaberg.
Föstudagur 9. ágúst 1991 NÝTT HELGARBLAÐ — SlÐA 7