Dagblaðið Vísir - DV - 03.10.1995, Blaðsíða 10

10
ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 1995
Spurningin
Hvaða orð lýsa þér best?
Axel Ingi Jónsson nemi: Veit það
ekki. Stór, dökkur og pirrandi.
Örn Árnason nemi: Furðulegur.
Louzir Devitos verslunarmaður:
Sterkur og fyndinn.
Ástrós Guðlaugsdóttir nemi:
Ákveöin og hress.
Agnar Stefánsson nemi: HreinskO-
inn.og-iatur.
Lesendur
Spilaárátta á vinnumarkaði:
Nú er hann tvö-
faldur, potturinn!
Launþegaforystan gengur á fund herradómsins í siðustu viku.
Páll Guðmundsson skrifar:
Öllu gamni fylgir nokkur alvara.
Ég minnist alltaf áramótaskaups í
Sjónvarpinu á upphafsferli þess þar
sem Jón heitinn Aðils leikari og
fleiri komu fram. Þar var Jón ásamt
öðrum að verki með skopstælingu á
meintri starfsúthlutun í opinberri
stofnun. Jón var með reislu í hendi
og mældi gOdi hvers starfsmanns
með „vísigráðum". Þar voru t.d.
lagðir að jöfnu „tveir baðverðir" og
„einn deildarstjóri" o.s.frv. Þetta
þótti okkur góð skemmtun í þá
daga. En hefur þjóðfélagið nokkuð
breyst? Ég held bara ekki.
Enn gildir sama spilaáráttan á
vinnumarkaðinum. Launþegahreyf-
ingin lætur herradóminn og klóka
kerfiskalla plata sig upp úr skónum,
og það er samið og skrifað undir fyr-
ir hönd allra láglaunahópa landsins.
Síðan koma í heimsókn til Karphús-
bænda þeir sem hafa töglin og
hagldirnar, heimalningar háloft-
anna; flugmenn og flugþemur. Svo
sjómenn og Straumsvíkurliðið. Og
þá er rabbað á léttu nótunum yfir
kaffi og ríkulegu meðlæti. Yerkfalli
hótað tO málamynda í einn dag eða
svo. En þar sem ráðamenn verða að
komast utan og ekki má slokkna í
öllum álkerunum, þá er bara samið
og skrifað undir. Tíu prósent skulu
það vera, minnst! Oftar en ekki
15-20. Og svo una menn glaðir við
sitt. Launþegaforustan líka.
En nú er að renna upp fyrir for-
ystu láglaunahópanna að líklega
hafi þeir verið plataðir. Ekki bara í
síðustu kjarasamningum heldur
alltaf og ævinlega! Og alþingismenn
og ráðherrar, seinheppnir með sín-
ar launahækkanir, reynast nú drif-
krafturinn í að koma öUu í gang á
nýjan leik - ógildingu kjarasamn-
inga á vinnumarkaðinum og óheyri-
legum kröfum allra launþegastétta
með óðaverðbólgu og tilheyrandi.
Það má því segja eins og í lottóinu;
nú er hann tvöfaldur potturinn.
Sveiflan frá Suður-Ameríku
Ragnar skrifar:
Ég las bréf í DV sl. fimmtudag þar
sem fagnað var upphafstónleikum
Sinfóníuhljómsveitar íslands, með
verkum frá Suður-Ameríku, undir
stjórn Enrique Batiz. Ég var svo
heppinn að vera á þeim tónleikum
og er bréfritara innilega sammála.
En nú bætti Sinfónían um betur því
á „ísMús“ tónleikum hennar sl.
fimmtudag var efnisskráin líka sótt
til Suður-Ameríku, og nú undir
stjórn Alberto Merenzon, einkar
skemmtOegs og vandaðs stjórnanda.
Þessi suður-ameríski tónlistar-
maður, sem er vel þekktur í allri
Suður-Ameríku, virðist hafa náð
öfiu þvi sem hægt er að búast við að
ná út úr annars ágætum hljóðfæra-
leikurum hljómsveitarinnar. En það
er auðvitað mikið undir stjórnanda
hennar komið hvernig til tekst
hverju sinni. Þarna var, í stuttu
máli sagt, kominn sá kraftur og
tækni sem oft skortir í tónlistar-
flutningi. En þar var líka að finna
ljúfa tóna og vandmeðfarna, t.d. í
verki PiazzoUas, með Bryndísi
HöUu á seUóið sitt og í einsöng Guð-
rúnar Maríu Finnbogadóttur með
strengjasamsetningu úr hljómsveit-
inni. Gaman var og að heyra Þor-
stein Gauta Sigurðsson taka þátt í
þessum óvenjulegu tónleikum af
sinni alkunnu sniUd.
Guðmundur EmUsson, sem átti
frumkvæðið að þessum stórgóðu
tónleikunum, sagði réttilega í blaða-
viðtali að tónlist eins og þessari, frá
Suður- og Mið-Ameríku hefði lítið
verið sinnt hér á landi og nú væri
fyllt ákveðið tómarúm með tónleik-
unum. Þessir tónleikar Sinfóníu-
hljómsveitar íslands munu áreiðan-
lega slaka á fordómum á tónlist af
þessum toga, hafi þeir verið fyrir.
Að minnsta kosti lýstu áheyrendur
óspart fógnuði sínum að loknu síð-
asta verkinu á dagskránni, Dönsum
úr baUettinum Estancia. En þar fór
hljómsveitin hamförum undir stjórn
Mannabein - og mikið gaman
Pétur Sigurðsson skrifar:
Vissulega er fornleifafundurinn í
Skriðdal á Héraði merkur atburður
- ef yfirleitt er hægt að tala um forn-
leifafund í þessu sambandi. Hér er,
að mínu mati, einfaldlega um að
ræða fund og uppgröft á líkamsleif-
um manns sem uppi hefur verið til
forna. Enginn mun nokkru sinni
geta sannað, né afsannað, að þetta
séu líkamsleifar einhvers ákveðins
manns. Aö slá einhverju föstu um
það er líkt og kveða upp endanlegan
úrskurð um höfund Njálu, svo ég
taki sígilt dæmi úr umræðunni.
Það sem ég vildi þó ræða sérstak-
lega er fundur þessara nýfundnu og
uppgröfnu líkamsleifa, I fréttum er
rætt við mann og annan um fund-
inn, og nánast undantekningarlaust
eru þeir sem við er rætt, þ. á m.
sjálfur þjóðminjavörður, afar
ánægðir og lýsa með gleðibrosi á
vör hve skemmtilegt sé nú að vera
búinn að fá þessi mannabein til
varðveislu undir gleri til sýningar.
Jafnvel kemur til greina, að sögn, aö
hafa líkamsleifarnar á eins konar
farandsýningu um landið. - Já, mik-
ið gaman!
Mér er nóg boðið, og svo held ég
sé um fleiri. Mér finnst eiga að vera
friðhelgi á líkamsleifum sem finnast
af löngu látnu fólki, þ.m.t. hugsan-
legum fornmönnum, sem svo eru
nefndir. Hugsum okkur að þetta
væru líkamsleifar af okkar nánustu,
eiginkonu eða eiginmann, barni -
eða af þér, lesandi góður? Eigum við
ekki að fá að hvíla í friði þar sem
okkur var ætlaður legstaður? Látum
vera með varðveislu muna sem
koma undan moldu. En ekki líkams-
leifar. Þær skulu friðhelgar og eiga
heima þar sem þær voru - fyrir
austan.
Mynd: „Hugsum okkur aö þetta væru líkamsleifar af okkar nánustu,'
bréfritari m.a.
segir
DV
Dekkin draga
að ferðamenn
Sonni hringdi:
Ég las frétt í blaði nýlega þar
sem sagði frá hækkun á verði
hjólbarða hér um allt að 8%.
Skýringin? Jú, hærra hráefnis-
verð erlendis til þessa iðnaðar!
En hvað haldiði? Sölustjóri eins
helsta dekkjaverkstæðisins hér
segir að erlendir ferðamenn
kaupi hér dekk í gríð og erg til
að fara með heim til sín! Ástæð-
an? Að dekkin hér á landi séu
svo miklu ódýrari en t.d. annars
staðar á Norðurlöndum! Fínt
innlegg í ferðabansann: Fossar,
fjöll og sóluð dekk!
Um „kærleik-
inn“ á rás 2
Þóra Sig. skrifar:
í morgunútvarpi rásar 2 er
marga gullmolana að finna, og
yfirleitt er þar ágætt útvarpsefni
þennan tima, frá kl. 7 til 9. Það er
hins vegar alveg ótækt hve út-
varpsfólk talar orðið rangt mál.
Það er eins og það hafi aldrei
fengið nasasjón af íslenskri mál-
fræði. Eins og t.d. þegar konan
talaði um „kærleikinn" er hún
var að kynna texta eins lagsins
nýlega. Og svo þetta með lat-
mælgina eða hvað það nú er, að
geta t.d. ekki borið fram orð eins
og „söfn-uö-inum“ óbrenglað. En
þetta er nú hátíö hjá hinum
stöðvunum, þar sem bókstaflega
allt er „öppsædán" eins og ég
heyröi þar einu sinni.
Blessuð lúsin
mætt á ný
J.Ó.P. skrifar:
Ég ætlaði að segja hvort lúsin
væri búin að yfirgefa okkur að
fullu. En er hún þá ekki mætt á
ný, blessuð, og einmitt þar sem
hún hefur lengi verið viöloðandi,
í bamaskólanum. Þar eru nú
böm kembd vikulega til að reyta
af þeim lúsina. En er þessi
minnsti vinur okkar í dýrarík-
inu ekki bara af hinu góða? Það
er a.m.k. enginn feigur með lús í
hári.
Óhugnanleg
myndasýning
Ólafur hringdi:
Ég vil lýsa vanþóknun minni á
ljósmyndasýningu þeirri sem til
skamms tíma hefur verið í versl-
unarmiðstöðinni Kringlunni.
Þarna eru myndir af líkum og
limlestu fólki sem eiga ekkert er-
indi til þeirra sem eru þarna i
verslunarerindum. Ég var þarna
nýlega til að kaupa skó á 5 ára
gamlan son minn. Auðvitað
kemst maður ekki fram hjá þess-
um myndum og krakkar ná að
slíta sig lausa til að skoða allt
sem fyrir er. Og minn strákur er
ekki enn laus við martraðir sem
hann fær eftir að hafa séð sumar
myndimar. Sýningin á eflaust
rétt á sér þar sem henni er fund-
inn viðeigandi staður en hann er
ekki almenn verslunarmiðstöð.
Samspil ASÍ
og VSÍ?
Grétar skrifar:
Það verður fróðlegt að sjá
hvernig aðilar vinnumarkaðar-
ins ætla að leysa málin sem hafa
nú þróast þannig að hvorki
verkalýðshreyfingin né
vinnuveitendur geta sig hreyft
öðruvísi en að setja sjálfa sig og
ríkisstjómina í ámóta klemmu.
Ef kjarasamningar verða látnir
gilda út samningstímabilið
verður áfram stöönun og
landflótti og ef þeim verður sagt
lausum er ríkisstjómin fallin.
Því er nú í uppsiglingu einstakt
og áður óþekkt samspil ASÍ og
VSÍ sem ríkisstjórn fær engu
ráðið um.