Dagblaðið Vísir - DV - 14.09.1996, Síða 22

22 sérstæð sakamál
LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 1996 JLlV
I leit að nýjum eiginmanni
Marianne Gant Adams.
Harold Adams.
Þegar hliðið á kvennafangelsinu í
New York riki var opnað að morgni
21. desember 1979 varð Marianne
Gant Adams fyrst til að ganga út um
það. Hún var þrjátíu og átta ára þeg-
ar hún hóf vistina þar árið 1966, en
nú var hún fimmtíu og eins árs.
Árin í fangelsinu höfðu hins vegar
sett sín merki á hana, svo hún leit
út fyrir að vera eldri en hún var.
Hún virtist kvíðafull þar sem hún
stóð með litla ferðatösku í hendinni,
en í henni var aleiga hennar. Það
glaðnaði þó yfir henni þegar ung
kona gekk til hennar og sagði: „Sæl,
mamma. Komdu heim með okkur.
Við höfum herbergi handa þér, og
þú ert velkomin."
Nokkrir blaðaljósmyndarar
stukku út úr bil þegar mæðgurnar
fóru að tala saman, en þær höfðu
hraðan á og voru komnar inn í bíl,
sem tengdasonur Marianne Gant
Adams sat undir stýri á, áður en
þeir gátu tekið nokkrar myndir.
Hugði á gott líf
Fangelsisdómurinn yfir Mari-
anne var refsing fyrir morðið á
Harold Adams, sem hún hafði gifst
árið 1948. Árið áður höföu þau
kynnst í jólaboði, en þá var hún að-
eins nítján ára. Henni hafði strax
litist vel á Harold. Hann var mynd-
arlegur og þótt hann væri tólf árum
eldri en hún fannst henni það ekki
koma að sök, því hann gat fært
henni það sem stóð fæstum jafnöldr-
um hennar til boða. Hann átti end-
urskoðunarfyrirtæki í Oceanside á
suðurhluta Long Island.
Marianne hafði lengi verið þeirr-
ar skoðunar að þegar hún gifti sig
myndi’ hún velja mann sem hefði
komið sér vel fyrir í lífinu. Hún ætl-
aði ekki að ganga í hjónaband sem
hæflst á mörgum mögrum árum.
Það var henni ekki að skapi að
þurfa að snúa við hverjum eyri
áður en honum yrði eytt.
Ástæðan til þess að Harold Ad-
ams var enn ókvæntur, þrjátíu og
eins árs gamall, var sú, að því er
hann sagði sjálfur, að hann væri að
bíða eftir að hitta þá réttu. Og það
hélt hann sig hafa gert þegar hann
gekk að eiga Marianne, en þar urðu
honum á afdrifarík mistök.
Mikil breyting
Þau Marianne og Harold gengu í
hjónband í mars 1948, skömmu eftir
að hún varð tvítug. Fyrsta árið gekk
allt vel. Unga eiginkonan naut lífs-
ins, því maður hennar gat boðið
henni margt. Og í febrúar 1949 eign-
uðust þau dóttur, sem var skírð
Pearl. Því fylgdi gleði og ánægja, en
svo fóru óveðursskýin að hrannast
upp.
Þegar kom fram á vorið fór Mar-
ianne að hafa allt á hornum sér. Ef
Harold færði henni blóm voru þau
ekki af þeirri tegund sem hana lang-
aði í. Ef hann kom með gjöf sagði
hún hann nískan af því gjöfm væri
ekki nógu dýr. Þá gagnrýndi hún
klæðaburð hans og hæddi hann í
viðurvist annarra. Og stundum hélt
hún á lofti menntun sinni, því þótt
ung væri hafði hún háskólapróf í
heimspeki. Hann hafði hins vegar
aldrei í háskóla komið.
Næstu ár einkenndust af svipuðu
ástandi, en svo fór Marianne að
kvarta undan því við Harold að
hann væri of gamall, og jafnframt
sagði hún honum að hún hefði að-
eins gifst honum vegna peninganna.
Þegar Marianne varð þrítug
ákvað hún að flytja í eigin svefnher-
bergi, og þar með var kynlífl þeirra
hjóna lokið.
Víðhalriiö
Harold var þolinmóður og umbar
hegðun konu sinnar. Hann leitaði
þó til annarra kvenna eftir því sem
kona hans neitaði honum nú um.
Dag einn sá Marianne að ná-
granni þeirra var að láta mála hús
sitt. Það sem vakti mesta athygli
hennar við það var ekki liturinn
sem valinn hafði verið á húsið,
heldur málarinn sem verkið vann.
Hann var aðeins nítján ára og henni
leist vel á hann. Hún gerði boð fyr-
ir hann og skömmu síðar var ákveð-
ið að hann skyldi mála hús þeirra
Adams-hjóna. Það verk tók þó
lengri tima en ætla heföi mátt, en
skýringin var fyrst og fremst sú að
ungi maðurinn varði álíka miklum
tíma í rúmi Marianne og með
pensilinn í hendi.
Ungi málarinn varð hins vegar
fljótlega þreyttur á Marianne og þar
kom að hann hélt sína leið. En hún
var ekki á því að snúa til fyrra lífs.
Nokkru síðar þurfti hún að kalla á
heimilislækninn, en hann reyndist
þá í leyfi. í stað hans kom fertugur
læknir af ítölsku bergi brotinn,
Julio Luccioni.
Vart hafði Marianne séð lækninn
þegar hún ákvað að þar væri kom-
inn maðurinn sem hún vildi giftast.
Gallinn var hins vegar sá að þar eð
Luccioni læknir var kaþólikki
myndi hann vart ganga að eiga frá-
skilda konu. Öðru máli myndi þó
gegna um ekkju. Þar með var
Harold Adams dauðadæmdur.
Bráfið
Það var í mars 1965 sem Mari-
anne ákvað að láta á það reyna
hvemig Luccioni lækni litist á
hana. Hún gerði boð fyrir hann og
þegar hann kom lá hún í rúminu í
næfurþunnum náttkjól. Þegar lækn-
irinn beygði sig yfir hana til þess að
rannsaka hana greip hún um háls
hans og kyssti hann.
Luccioni brást ekki við á þann
hátt sem hún hafði gert ráð fyrir.
Hann reif sig lausan, tók tösku sína
og sagði að hún skyldi fá sér annan
lækni. Svo gekk hann á dyr.
Pearl Adams.
Marianne fannst sér misboðið og
ákvað að hefna sin. Hún settist við
skriftir og skömmu síðar sendi hún
þrjú bréf þar sem hún tilkynnti þá
ætlun sína að stytta sér aldur. Eitt
var til lögreglunnar, annað til dótt-
ur hennar og það þriðja til séra
Harys Keuhne, sóknarprestsins
hennar, en í því var að fmna fyrir-
mæli um hvernig útför hennar
skyldi fara fram.
Marianne gaf þá skýringu að hún
væri ólétt: „Ég á von á bami sem
Luccioni læknir er faðir að. Hann
vill hins vegar ekki viðurkenna það.
Ég hef syndgað, en synd hans er enn
meiri þar sem ég er sjúklingur
hans. Ég þoli ekki að lifa við þessa
skömrn."
Þannig skýrði Marianne sjálfs-
vígsfyrirætlun sína.
Með allt annað í huga
í raun var tilgangurinn með bréf-
unum undirbúningur á morði. Þau
áttu að sýna að hún væri ekki í and-
legu jafnvægi og þannig að renna
stoðum undir að hún væri ekki
ábyrg gerða sinna.
Marianne sendi bréfin, en tók síð-
an eldhúshníf og hamar og kom fyr-
ir í svefnherbergi manns síns. Síðan
fór hún að elda mat, en það gerði
hún enn á hverju kvöldi. Út í hann
setti hún duftið úr fimm svefntöfl-
um sem hún hafði mulið.
Harold borðaði matinn og nokkru
síðar fór hann til herbergis síns.
Klukkan hálftíu, þegar Pearl var
sofnuð, gekk Marianne inn til
manns síns, þar sem hann lá í þung-
um svefni. Hún tók hamarinn og sló
hann í höfuðið með honum. Svo tók
hún eldhúshnífinn og stakk hann
nokkrum sinnum í brjóstið. Að því
búnu hringdi Marianne í móður
sína og sagði henni að hún ætlaði
að stytta sér aldur. Bað hún hana að
sjá um Pearl. Síðan tók Marianne
sex róandi töflur og opnaði flösku af
viskíi.
Nokkru síðar ruddust lögreglu-
þjónar inn í húsið. Þá sagði Mar-
ianne: „Komið þið sælir, piltar. Ég
þarf víst að játa á mig morð. Ég er
ekki viss um að ég muni þetta rétt,
en ég held að ég hafi drepið mann-
inn minn þegar hann réðst á mig.“
Von um að sleppa
Marianne hafði talið að henni
yrði ekki refsað fyrir að stytta
manni sínum aldur af því hún hefði
verið drukkin og teldist ekki ábyrgð
gerða sinna á því augnabliki sem
hún framdi glæpinn. En henni varð
ekki að þeirri von sinni.
Móðir hennar bar að hún hefði
alls ekki virst drukkin þegar hún
hringdi til að tilkynna um yfirvof-
andi sjálfsvíg sitt. Þá lét réttarlækn-
ir í ljós þá skoðun að ölvuð kona
hefði ekki getað gengið til verks á
jafnnákvæman hátt og Marianne
hefði gert þegar hún varð manni
sínum að bana.
Tilraunir sálfræðings Marianne
til að koma henni til hjálpar báru
lítinn árangur. Hann gat að vísu
nefnt dæmi þess að taugabilað fólk
undir miklum áhrifum áfengis hefði
framið morð, og Marianne gæti ekki
talist bera fulla ábyrgð á því sem
hún hafði gert vegna þess ástands
sem hún hefði verið í. Dómarinn
féllst hins vegar ekki á að það ætti
við í þessu máli og sagði meðal ann-
ars:
„Þessi kona vissi hvað hún gerði.
Hún drap af ásetningi. Síðan drakk
hún sig fulla í von um að sleppa
undan hendi réttvísinnar. Þá laug
hún af óskammfeilni upp á Luccioni
lækni. Hann fór aldrei í rúmið með
henni og rannsókn leiddi í ljós að
hún var alls ekki ólétt.“
Þungur dómur
Marianne gerði lokatilraun til að
fá dóminn yfir sér mildaðan. Þá
sagði hún meðal annars:
„Maðurinn minn hafði ekki hug-
mynd um hvað gerðist. Ég varð að
drepa hann af því hann var of gam-
all fyrir mig og vildi ekki veita mér
frelsi. Ég vildi ekki að hann fyndi til
þegar ég gerði það og þess vegna gaf
ég honum svefnlyfið."
Þessi yfirlýsing dugði ekki. Mar-
ianne Gant Adams var dæmd til
tuttugu ára fangelsisvistar, en fékk
reynslulausn eftir þrettán ár vegna
góðrar hegðunar.
Undir lok réttarhaldanna gerðist
eitt atvik, sem fékk suma til að
brosa, þótt engum hefði þótt tilefni
til þess fram að því.
Dómarinn, Albert Oppido, spurði
hina dæmdu, að bandarískum rétt-
arsið, hvort hún væri gift eða ógift
þegar hann lauk málinu.
„Ég er ekkja," svaraði hin
dæmda.
„Já, fyrir eigin tilverknað," bætti
dómarinn þá við.