Alþýðublaðið - 02.11.1921, Blaðsíða 2

■ *_________ hLÞVÐOBlAOtÐ
Yetrarstígvél fyrir börn íásl í bakhásiu á Laupyeg 171.
Afgreidwla
hkfehu er I AlþýðukMav við
Iagólfs*trseti oe
Blmi 099.
Anglýsingtim mí ikUið Hf'®
«0» i Guteaberc, l tiSaste bgi
kL IO árdegii þaoa d*g na þar
*iga fcð koma i blaðlð.
Adkriftargjald (ia kr. á máanði.
^ruglýaiag&verð kr i,$o «œ. címL
$t*ölumean beðalr ad gera aldl
M afgreiðaluanar, að miaata keri
áraQórftmgmlega.
^llnenningselðliðs.
Undanfania vetur hefir .Sam-
veriinn“, sein Ten plarareglan hefir
atáðið fyrir, haldið uppi matgjöf-
um tvo til þrjá mánuðí; Eru það
einkum börn, sem notið hafa góðs
af þessu, en eitthvað af gamal
ménnum hefir þar fengið mat lika.
Engir rnunu hafa séð eftir þvf,
að styrkja þetta fyrirtæki og gefið
fúslega til þess,
í vetur starfar Samverjinn senni
lega með svipuðu sniði og áður,
en hann mun skamt hrökkva
handa ölium þaim börnum og
gamalmennum, sem í vetur munu
hafa knýjandi þörf hans.
Engurn mun detta f hug að
hafa á móti því, að Hf barnanna
er hið dýrmætasta, er þjóðféiagið
á. Og allir vita, að þeir, sem
þurfandi eru og ieita ekki til hins
opinbera fyr en börnin eru orðin
aðfratfikomin ef ónógri fæðu og
hveirskonar skorti. Fátækralögun*
um er þannig fyrir komið, að
engina ieitar styrks fyr en alt um
þrýtur og dregur það venjulega
©f lengi.
Hvað ráð er þá til þess, að
fyrirbyggja það, dns og nú stendur
á, að hin uppvaxandi kynsióð
verði Ukamlegir og andlegir aum-
ingjar, sem geia af sér ennþá
vesalii afkvæmi? Hvaða ráð ertíl
■þess að forða börnunnm í Reykja-
vík frá huagurdauða í vetur?
.Samverjinn* bjargar nokkrum,
en alt of fáura.
Tu þess að veiuieg bót verði
að m&tgjöfum tii barna, verður
að að koma þeim á f ennþá
stærri stfl en hingað tii hefir átt
sér stað. En það verður ekki
komið i með öðrum hætt) en
þeim, að bærinn og landið hlaupi
undir bapga og konni í vriur á
fó| almenKÍHgseldkúsi þar sem
börnum v -rði gefin matur daglega.
og fuUo ðnir geti íeagið ódýror
en kraftgóðar mátiðir.
Auðvitað biandast mér ekki
hugur um það, að þetta hefir
mikinn kostnað í för roeð sér.
En þeir sem kynnu að andmæla
þessu, eða telja úr framkvæmdum
þess, að mikið er í húfi, þar sem
er iif og heilsa fjöida barna —
mætti gjarna scgja frámtið þjóð-
arinnar.
Að svo komnu verður ekki um
þetta fjolyrt, aðeins bent á það,*.
að þó heppilegast væri, að bygt
væri sérstakt skýii fyrir þetta
starf, mætti vafalaust f vetur
koiaast af með húsakynni Siátur
féiagsins, ef þau fengjust til þessa
starfa. Þau hafa áður verið notuð
og gefist ágætlega.
Hér þarf skjótra framkvæmda
við dugnaðar og verður að vænta
þess, að bæjarstjórnin taki sem
fyrst þetta mái tii athugunar og
láti ekki þar við sitja heldur
komi á fót þessari stofnur fyrir
jói. Kv&sir.
Gufikijnr Ujörleifsson.
Einn kunningi minn drap á það
við mig i Kaupmannahöfn, núna
þegar eg kom frá Rússlandi, að
hann hefði heyjt það, að Guðieif-
ur Hjörieifsson væri látinn. En
ffiér fanst fregnin svo ótrúleg, að
mér datt ekki einu sinni f hug,
að spyrjast fyrir um hvort fieiri
hefðu heyrt, og eg gleymdi henni
stfax.
Það kom þ»í algeriega flátt upp
á mig, þegar eg eftir að eg var
kcuúna hingað heim, og spurði
eftir hvar Guðidfur væri, fekk
isvarað, að hann væri dáinn.
Eg hika ekki'við i.ð segja, að
Guðieifur hafi verið hinn tnerkasti
maður, sökum hinna éinkeániiegu
og miklu gáfna er hann var gædd-
ur, og eigi að sfður hvað skap
snerti, þvf hahn hafði þá lund,
sem skapar fon’ngjann. Hana var
kátur og gamaaaamur í Orðum,
cn þó afar þungur og fastur íydr
og eg hygg, að hann hafi aldrei
gleymt hinúm minsta órétti er
honum var sýudur Hins vegar
mun hann hafa vefið jafn ógleym-
inn á hvern þann greiða ér hon-
um var gerður.
Eg held eg hafi engann maun
heyrt sem að eðlisfari var naeirt
ræðumaður en Guðieifur. Eg hef’
engan heyrt hnittari f orðum. En
hann vasdist aldrei á að tala á
almehnum fundum; hann naut sfn
ekki f þau örfáu skifti en hanst
fékst til þess að taia á slikum
fundura. Alrnenningur kyntiit
honum þvf ekki nema gegnum
starfsemi hans f alþýðufélags-
skapnum.
Þégar litið er á menn eins og
Guðleif Hjörieifsson, sést bezt hve
afskaplega eru miaskift kjör mann-
anna, og hve afskaplega er órétt-
iátt það þjóðféiagsfyrirkomulag er
við búum við. Framúrskarandi
dugnaðar og gáfumenn eiga oft
og tfðum lftínn kost á að vcita
sér mentun, en á sama tíma er
árum saman verið að reyna að
troða f meðalgáfaða efnamanna-
syni. Enginn vafi er á þvf að
Guðleifur Hjörleifsson hefði orðið
þjóðkunnur maður, þó Iffdagar
hans yrðu ekki iangir, hefði hann
verið settur tii menta. En það
eru peningarnir, en ekki atgjövfið
sem ræður mestu um sifkt, og
svoleiðis mun það framvegis, þar
alþýðan hefir sigrað og jafnaðar-
stefnan er komin á.
Ólafisr Friðriksscn.
Foriagjar Alendinga náðaðir.
Eins og menn munu reka minni
til, voru tveir Álcndingar teknir
fascir, kærðir um iandráð í upp-
hafi Aiandseyja deilunnar. — Síðar
voru þessir menn, er heita Björk-
msnn og Lundholm, ritstjóri,
dæmáir af hæstarétti fyrir undir-
búaing iradir iandsáð. Nýlega hefir
foraeti Finaiands náðað báða þessa
mesra.