Dagblaðið Vísir - DV - 05.07.1997, Side 15

30» W LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 1997
15
Eiginkona mín er kjörkuð og
bregður lítt þótt eitthvað gangi á.
í svipinn man ég ekki eftir neinu
sérstöku sem kemur henni úr
jafhvægi - nema einu. Það eru
mýs. Þá er átt við mýs á stöðum
þar sem þær eiga ekki að vera,
sem sagt í húsum. Mýs eru hvorki
stórvaxin né ógnvekjandi dýr.
Raunar eru þær fremur fallegar ef
vel er að gáð, einkum er augnsvip-
urinn góðlegur. En það er eitt-
hvað sem veldur því að dagfar-
sprútt fólk gengur af göflunum ef
það hittir óvænt svo sem eina
loðna.
Þar sem ég veit af þessum
kenndum konunnar hef ég reynt
að sjá til þess að hún hitti ekki
þessa tegund dýraríkisins. Það
hefur gengið vel enda hafa þessi
kríli ekkert verið að þvælast fyrir
okkur. Við vorum því bæði óvið-
búin er við áttum erindi i bílskúr-
inn í vor. Það er eins með okkar
bílskúr og margra annarra. Það
safnast sífellt meira dót í skúrinn.
Að lokum var svo komið að ekk-
ert pláss var fyrir bílinn. Hann
mátti því standa úti í hvaða veðri
sem var. Bílskúrsdótið hafði for-
gang.
Rómantískir
tilburðir
Við þurftum aðeins að um-
stafla dótinu og höfðum þann
háttinn á aö konan stóð uppi á
kassa og teygði sig til þess að raða
enn öðrum kössum. Ég studdi
hana sem sannur bakhjarl. Konan
var með hugann við verkið en
mér varð litið niður fyrir mig. Sá
ég þá ekki betur en inn á milli
kassanna skytist agnarlítið kvik-
indi. Allt gerðist það í sviphend-
ing en þó sýndist mér loðrjúpa
þessi mjókka sig alla til þess að
sleppa á milli. Virtist mér dýrið
verða í laginu eins og flugdreki
eða flattur saltfiskur.
Nú voru góð ráð dýr. Mér bar
sem eiginmanni að forða konu
minni frá þessari ógn. Hún hafði
einskis orðið vör og hélt áfram
kassaröðun. Ég þurfti að hugsa
hratt og umfram allt að koma í
veg fyrir að hún sæi dýrið. Ég
greip því hönd hennar, líkt og í
tilhugalífinu væri, og bauð henni
ir þegar konan hringdi neyðar-
hringingu í mig í vinnuna í
fyrradag. „Hagbarður lifir,“
hrópaði hún í símann, líkt og
hún væri að tala um þjóðhetju
en ekki músarræfil í bilskúr.
Dóttir okkar hafði horfst í augu
við hann í bilskúrnum. „Hafði ég
þá ekki rétt fyrir mér?“ spurði
ég og nýtti mér sigurstund mína.
„Ég er ekki eins galinn og þið
haldið mig vera.“ „Já, já,“ sagði
konan á innsoginu. „Þetta var
allt rétt hjá þér.“ Ég reyndi að
hossa mér betur á sigrinum, án
þess að viðurkenna þá sérkenni-
legu staðreynd að ég var feginn
því að Hagbarður var til, svo
undarlegt sem það má vera. Kon-
an gaf þó ekki færi á frekari yf-
irlýsingum. „Þú verður að fara
strax í apótek og kaupa músaeit-
ur.“ Þetta táknaði það að konan
vildi ekki að ég færi í apótekið
eftir vinnu heldur strax. Ör-
væntingarfull beiðni hennar
þýddi það einnig að hún hafði
takmarkaða trú á listrænni
músagildru sonar okkar. Nú
þýddi ekkert annað en harkan.
íbúinn í bílskúmum var þar í
leyfísleysi og banni. Hann var
því réttdræpur.
Grunsamlegur kúnni
Ég gerði svo sem konan bauð.
„Músaeitur, takk,“ sagði ég við
afgreiðslustúlkuna í apótekinu.
Hún náði í pakka og dró fram
bók. „Þú verður að kvitta," sagði
stúlkan. Þar sem þetta var í
fyrsta skipti á ævinni sem ég
keypti músaeitur leið mér eins
og ég væri að sækja um byssu-
leyfi. „Ég ætla ekki að drepa
neinn nema Hagbarð," sagði ég
við stúlkuna og setti upp seik-
leysislegt spariandlit. „Ha,“
sagði stúlkan. „Ja, sko músina í
bílskúrnum," stamaði ég. „Við
köllum hana Hagbarð.“
Ég sá að gáfulegast væri að
ræða þetta ekki frekar við þenn-
an lyfjatækni. Betra væri að
kvitta orðalaust í eiturefnabók-
ina. Ég sá ekki að ég væri neitt
bættari þótt ég segði tækninum
frá þessu með mislukkuðu list-
rænu músagildruna, mús-
hræddu konuna og börnin
heima. Afgreiðslukonan hefði
Hagbarður lifir
aö ganga þegar með mér út í vor-
blíðuna. Konunni þóttu þessir
rómantísku tilburðir í bílskúm-
um undarlegir og vildi halda
áfram að stafla kössum.
Aftökuskipun
Ég tók það ekki í mál og leiddi
hana hið snarasta út úr bílskúm-
um. Ekki veit ég við hverju konan
bjóst. Kannski sumargjöf svo stór-
kostlegri að ég vildi fara með
hana út til þess að sjá dýrðina.
Hún var eitt spurningarmerki þar
sem við stóðum á stéttinni utan
við bílskúrinn. „ Ég sá mús,“
sagði ég óðamála. Ég skellti þessu
beint á konuna þá er ég taldi hana
óhulta. Auðvitað var þaö óvarlegt
af mér. Hún hljóðaði upp og greip
um buxnaskálmarnar. „Dreptu
hana,“ sagði konan í skipunartóni
sem ég held að fimm stjömu her-
foringjar búi einir yfir. Hún talaði
eins og sá sem hefúr vald til þess
að senda aðra út í opinn dauðann.
Hún ræddi ekki frekari hemað-
aráætlanir heldur forðaði sér inn.
Kössum hefur síðan ekki verið
raðað í bilskúmum. Konan fer
ekki þangað inn. Það er óhaggan-
leg ákvörðun og breyta þar engu
stórkostlegar músadrápstilraunir
annarra fjölskyldumeðlima.
Auðvitað er ekki gott að vita af
mús í bílskúmum. Því kallaði ég
til yngri son minn. Saman lögðum
við í leiðangur í skúrinn. Við
hentmn til drasli og leituðum.
Enga fundum við músina. Sem
gamall kaupamaður úr sveit leit-
aði ég vísindalega að músaskít en
fann hann ekki heldur. Strákur-
inn lét varlega í ljós það álit að
pabbinn væri ruglaður og sæi of-
sjónir. Þama væri engin mús og
hefði aldrei verið.
Listræn gildra
Strákurinn er listrænn í sér. í
músarleitinni fann hann köllun-
ina koma yfir sig. Hann bjó til
meistaralega músagildru. Hann
lagði lista og fjalir víða að og all-
ar enduðu þær í keramikskál með
vatni. Vænum ostbita krækti
hann á enda yfir vatninu. Þangað
átti músin að leita. Freistingin
var fólgin í ostbitanum góða.
Trikkið sem músin mátti ekki
fatta var fólgið í lausri fjöl rétt við
ostinn. Kæmi svöng mús svo
nærri gómsætum ostbitanum beið
ekkert annað en beisklegur ald-
urtili í keramikskákinni. Hið list-
ræna ungmenni ætlaði sér sem
sagt að drekkja músinni af ein-
beittum vilja.
í miðri gildrulagningunni
nefndi hann músina nafni sem
síðar festist við hana. Hagbarður
skyldi dýrið heita og var því talið
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
karlkyns án allra rannsókna. Að
þessu afreksverki loknu héldum
við feðgar inn. Stoltir greindum
við skelkuðum kvenpeningi heim-
ilisins frá viðamikilli áætluninni.
Hagbarður var talinn feigur.
Listamaðurinn ungi fylgdist
með ostagildrunni oft á dag næstu
dægur. Ekkert gerðist. Hagbarður
lét ekki sjá sig. Ostbitinn var
ósnertur. Hann skorpnaði smám
saman og vatnið gufaði upp.
Óviss tilvist
Ég lá undir auknu ámæli. Mús-
hrædda konan lét að því liggja að
þetta hefði verið missýn hjá mér.
Pilturinn skóf ekki utan af því.
Eftir því sem óétinn osturinn
rýrnaði meira og meira varð hann
sannfærðari. Hagbarður var ekki
til. Þetta var aðeins hugarfóstur
fóðurins sem vildi leika hetju þeg-
ar hann var einn með konunni í
bílskúmum. Engin mús stæðist
þá freistingu sem hann hefði kom-
ið fyrir í bílskúrnum. Fyrst hún
fannst ekki dauð í keramikinu
var engin mús í skúmum.
Staða mín var ekki góð. Auðvit-
að vildi ég ekki hafa mús í bíl-
skúmum. Ég var því feginn að
engin fannst músin. Hitt var líka
slæmt að vera álitinn mglaður og
sjá ofsjónir. Þannig stóðu mál um
hríð og minningin um Hagbarð
dofnaði. Það breytti þvi þó ekki að
konan lét skúrinn eiga sig. Þótt
krakkamir teldu það fjarri lagi að
Hagbarður byggi þar vildi hún
hafa vaðið fyrir neðan sig.
Neyðarhringing
Það var því að vissu leyti létt-
sennilega neitað aö afhenda mér
eitrið.
„Lestu leiðbeiningamar," sagði
þessi lyfjatæknir og enn fannst
mér eins og blessuð konan héldi
að ég ætlaði að fyrirkoma ein-
hverjum öörum en Hagbarði.
Kannski var það bara samvisku-
bitið sem nagaði mig sem hafði
þessi áhrif. Hvaða rétt hafði ég til
þess að bmgga Hagbarði þessi
banaráð?
Endurheimt bflskúrs
Um leið og ég settist inn i bíl-
inn renndi ég yfir leiðbeiningarn-
ar. „Má eingöngu nota til útrým-
ingar á músum" stóð á pakkan-
um. Annað stóð ekki til. „Hættu-
legt svínum," sagði enn fremur.
Sú klausa snerti mig ekki. Þá var
sagt hvenær mætti nota eitrið,
sem sagt þegar vart hefur orðið
músa. Það var greinilega ekki
lengur dregið í efa á mínu heim-
ili.
Líkur benda því til þess að dag-
ar Hagbarðs séu taldir. Hans veldi
hefur staðið nógu lengi. Bara að
hann fúlsi ekki við músakominu
eins og ostinum. Það er nefnilega
kominn tími til þess að halda
áfram þar sem frá var horfið og
raða þessum kössum. Ég mun
styðja konuna í því.