Dagblaðið Vísir - DV - 05.07.1997, Síða 16

Ragnheiöur Arngrímsdóttir er af miklu flugfólki komin. Hún segir þaö hafa legið beint við aö fara í flugnámið þótt hún geti vel hugsaö sér aö læra eitthvað annað til þess aö hafa í bakhöndinni.
DV-mynd PÖK
Flaug sína fyrstu ferð sem flugmaður á breiðþotu í vikunni:
Þú ert bara stelpa
- Ragnheiður Arngrímsdóttir hafði allt eins ætlað sár í viðskiptafræði eða heimspeki
„Eldra fólkið miklar þetta svolítið
fyrir sér. Því finnst þetta miklu
meira mál. Ég veit að ömmu minni,
sem nú er nýlátin, fannst þetta al-
veg æðislegt og ég vildi að ég hefði
fengið tækifæri til þess að fljúga
með hana á svona stórri vél. Fólki á
miðjum aldri fínnst þetta allt að því
eðlilegt og jafnaldrar mínir spá
varla í þetta. Tímarnir eru sem bet-
ur fer að breytast og okkur konun-
um í þessum eiginlegu karlastörfum
er alltaf að fjölga," segir Ragnheiður
Arngrímsdóttir sem fór sína fyrstu
ferð sem flugmaður á Tri-Star-breið-
þotu Atlanta nú í vikunni.
Af litlum í stórar
Ragnheiður er hógværðin upp-
máluð og vill sem minnst tala um
sérstöðu þess að hún skuli vera eina
konan hér á landi sem flýgur svona
stórum vélum. Hún segist hafa farið
svolítið óvenjulega leið í þessu.
Flestir byrji á litlu vélunum og
stækki svo smátt og smátt við sig.
Hún hafi hins vegar byrjað á þess-
um litlu, tekið próf á 737-vél fyrir
ári, þá gengin sex mánuði og því
orðið að hætta. Hún hafði því ekk-
ert flogið fyrr en nú að hún flaug
breiðþotunni í vikunni. Sambýlis-
maður Ragnheiðar er Steinarr
Bragason, flugmaður hjá Flugleið-
um, og saman eiga þau Amgrím
Braga.
Aðspurð hvort það hafi alltaf átt
fyrir henni að liggja að fara í flugið
segir hún það einhvern veginn hafa
komið af sjálfu sér. Foreldrar henn-
ar, Arngrímur Jóhannsson og Þóra
Guðmundsdóttir hjá Atlanta, hafi
eðli málsins samkvæmt verið á kafi
í þessu og hún hafi sem lítil stelpa
farið með pabba sínum vítt og
breitt. Hann hafi endalaust verið að
skoða þessa vél, sjá hina lenda,
prófa þá þriðju og hún hafi smitast
og bara byrjað í þessu.
Stóra landakortið
„Ég byrjaði sem flugfreyja og í
því starfi er maður alltaf annað veif-
ið að koma fram í flugstjórnarklef-
ann. Mér fannst strax alveg yndis-
legt að virða fyrir mér það sem fyr-
ir augu bar. Útsýnið þegar upp úr
skýjunum er komið er engu líkt og
þegar bjart er þykir mér gaman að
virða fyrir mér löndin fyrir neðan
okkur. Stóra landakortið fyrir neð-
an er mjög merkilegt."
Ragnheiður segir að í raun hafi
hún ætlað sér að fara í Háskólann, í
viðskiptafræði eða heimspeki. Því
hafi í nokkur skipti verið skotið á
frest og það er enn í frestun. Hún er
þó allt eins á því að læra meira.
„Það er ekkert öruggt í þessu
starfi. Flugmenn þurfa að fá mjög
góða læknisskoðun til þess að fá að
fljúga og því má lítið út af bera. Ég
stefni vitaskuld að því að fljúga sem
lengst en það getur verið gott að
hafa eitthvert nám í bakhöndinni ef
eitthvað kemur upp á,“ segir Ragn-
heiður.
Þegar Ragnheiður er spurð hvort
fólki þyki óvenjulegt að hafa konu í
þessu brosir hún út að báðum,
greinilega vön þessari. Hún segir að
hér áður fyrr hafi flugmenn þurft að
beita kröftum til þess að fljúga og
því hafi þetta frekar verið karla-
starf. Hún segir að enn i dag sé það
útbreiddur misskilningur að kraftar
séu nauðsynlegir. Nú sé þetta fyrst
og fremst spurning um nákvæmni
og yfirvegaðar hreyfingar og þess
vegna alls ekki síður fyrir konur en
karla. Hvað þá með fordóma?
Neitaði að fljúga með
mér
„Fæstir fárast yfir því að ég skuli
vera að fljúga svona ung. Það hefur
þó komið fyrir að fólk hefur neitað
að fara með mér í vél. Ég hef verið
að kenna á tveggja sæta vélar og
unnið sem flugmaður á vélum í út-
sýnisflugi. Ég man einu sinni eftir
því að eldri kona neitaði að fara
með í útsýnisflug. Hún sagði að ég
væri of ung. Ungir strákar litu ein-
hvem tímann á mig og sögðu: Hún
er bara stelpa."
Ragnheiður segist alls ekkert
vera óeðlilega ung í þessu starfi.
Fólk megi byrja að læra að fljúga
um tvítugt, síðan sé þetta bara
spuming um aðstæður hvers og
eins hversu hratt hann aflar sér
þeirrar reynslu sem þarf. Hún seg-
ist enn sem komið er aðeins geta
verið aðstoðarflugmaður en flug-
stjórinn sé í augsýn, bóklega námið
búið og nú sé þetta bara spurning
um tíma. Hún segir vissulega mikla
ábyrgð felast í því að fljúga vél með
um 360 farþega en það sé þó ábyrgð
sem hún treysti sér alveg til þess að
axla.
Móðurhlutverkið
„Þetta em alltaf sömu gmndvall-
aratriðin sem maður þarf að hafa í
huga þegar maður er að fljúga,
hvort sem um er að ræða litla eins
hreyfils vél eða eða breiðþotu, fulla
af fólki. Maður hugsar um að koma
vélinni á loft og lenda henni svo far-
sællega á áfangastað. Þetta er nú
ekki flóknara en svo.“
Aðspurð segist Ragnheiður vera
búin að ná því sem hún hafi stefnt
að í sambandi við flugið. Hana hafi
dreymt um að fljúga breiðþotunni
og nú sé sá draumur uppfylltur.
„Það er sérstaklega gaman að
fljúga þessari þotu hjá Atlanta. Það
er svo fallegt á henni nefið. Þær eru
afskaplega ólíkar, vélarnar, og hver
hefur sinn karakter,“ segir Ragn-
heiður Arngrímsdóttir.
Að hverju stefnir hún næst?
„Ég á lítinn strák sem ég reyni að
vera eins mikið með og ég get. Ætli
ég reyni ekki bara að standa mig vel
í móðurhlutverkinu.“
-sv

■ c “"

'X AV'ft. A-\VA\V\a
Tri-Star-þota Atlanta er gríöarlega stór og mörgum þykir merkilegt aö sjá unga stúlku í fiugmannssætinu.
Mynd Binni