Alþýðublaðið - 04.11.1921, Síða 1

O-efið tkt saí ÆlJsýdMiflolilÐDiiam.
1921
Fimtudaginn 3. nóvember.
254 tðlnbl.
v.:íj «Á(A«ai
Niður með sultinnl
Út með togaraná.
íslenzka þjóðin á fiskimið svo
góð, að þau þekkjast hvergi betri,
og aðeins á örfáum stöðum á
jörðinni, eru fiskimið, sem eru
eins góð og þau íslenzku.
ísíenzka þjóðin á ágæt fram-
leiðslutæki, þau beztu sem þekkj-
ast. til fiskveiða — togára.
íslenzka þjóðin á sjómannastétt
svo ötula að engin er henni
fraraar að vaskieik, þó sjómenn
annara þjóða fari víðar um höf.
Skaftfellingurinn sem heyjir hrika-
legan hildarleik við Ægi, og er í
iffsháeka í hvert skifti er hann
ítir frá landi, og hvert skitti er
hann lendir, Austfirðingurinn sem
fer á smábátum svo lángt út á
ólgandi hafið að undirlendir hverf-
ur í sæ, Norðlendingurinn á litlu
þilskipunum f öskrandi norðanhríð
og gaddi, Sunnlendingurinn með
það ólseiga skáþ, sem þarf til
þess að hanga altaf í handfærinu,
Véstmannaeyingurinn með sina
tryltu sjósókn, og síðasta en ekki
sízt togaraliðið — mennirnlr sem
altaf ganga að vinnunni méð
sama skap og fþróttauiaðurinn
við káþpleikiha.
Þegar þetta þréht er nú athugað:
fiskimiðin, framleiðslutækin og
sjómennirnir ötulu, sem ekkert
kjósa frckar en hætta lífinu út á
hafið til þess að herja þar út
auðæfi úr sjávardýpinu handa fs
Ienzku þjóðinni, þá verður víst
mörgum á að spyrja sjálfa sig:
Er nauðsynlegt sð alþýðan í
Reykjavík svelti? Og svarið verð
ur: Það er algerlega óþarfi, ef
að sú fásinna og Ijarstæða ætti
sér ekki stað, að iáta togarana
vera bundna við iand. Allir vita
að landssjóður hefir tapað hundr
uðum þúsunda, eða kannske meira
en það, á þvf að togararnir hafa
verið aðgerðalausir, og að landið
í heild sinni hefir bpað miljónum
og aftur miijónum á þvf að verka-
lýðurinn hefir verið atvinnulaus.
Við vifum af hverju tógarnir
hafa verið látnir Iiggja við land:
Til þess að útgerðarmenn töpúðu
ekki cinum 10 eða 20 þús, kr.
á hverjum togara. Það er eng-
inn að lá útgerðarmönnum neitt.
En öllum ætti nú að vera farið
að skiljast, og jafnvel útgerðar-
mönnum Ifka, áð það er þjóðar-
böl, að togararnir eru einstakra
manna eign. Útgerðarmenn hljóta
að fara að skilja það sjálfir, að
þeir eru þröskuldur á gæfubraut
þjóðarinnar. Til þess að þeir tapi
ekki upphæðum, sem eru tiltöiu-
lega íitlar, tapar landið miijónum.
Til þess að þeir tapi ekki verður
alþýðan að svelta. Til þess að
þeir tapi ekki þurfa mæðurnar að
vera hnugnar yfir þvf, að börnin
þeirra fái ekki nóg að borða.
Reykjavfk Iifir á sjónum. Þegar j
sjórinn ekki er sótfcur, er’ almenni -
verkalýðurinn í Iandi atvinnuiaus. ’
Þegar alniénni verkalýðurihh er
atvinnulaus, verða flestir aðrir það
Ifka, sem í landi eru, að hálfu
cða öllu leyti. Menn hafa ekki
ráð á, að láta gera við úrið sitt,
við skóna sfna, ekki ráð á, að
láta sauma sér föt; og kaupmenn
seija ekki varning sinn, nema af
tnjög skornum skamti. Það eru
því bókstafiega allir sem tapa á
þvf, að togararnir gangi ekki, allir
aema 'tóir útgerðafméh'n. Og þeg-
ar öllu er á botninn hvolft, er það
þá nú víst, að þeir (api ekki á
þvf líka? En hvernig sem því nú
er varið, þá er víst, að hér er á
ferðinni pfningarsagan öfug. Hér
Kða allir fyrir einn. Allir lfða fyrir
útgerðarmanninn. Ekki einungis
sjálf alþýðan, heldur einnig milli-
stéttin og kaupmennirnir.
Brun&tryffgingar
á Innbúi og vórum
hv«rgí ódýrarf on hj&
A. V. Túitnius
El m sictpnf úsiau
a. hað.
SEÍ€£8®
Togararnir mega ekki vera að-
gerðarlausir lengur. Og það má
aídrei koma fyrir aftur, að þeir
séu bundnir mánuðum saman við
hafnargarðinn til þess, að útgerð-
armenn tapi ekki.
Og ráðið, til þess áð koma f
veg fyrir, að slíkt komi fyrir aftur,
er að gera togarana að þjóðareign,
Að þjóðnýta þá. Að reka togara-
útgerðjna með hag þjóðarinnar
fyrir aúgum, en ekki hag fárra
einstaklinga — útgerðarmannanna.
En hver á að koma þvf í fram-
kvæmd, að togararnir verði þjóð-
nýttir? Svarið er: Alþýðan. Það
er hún sem verður að knýja þetta
fram, með góðu eða illu. Það er
hún sem fyrst og fremst sveltur
— ekki af þvf, að þess sé hin
minsta þörf, heldur að eins af þvf
að þjóðfélagsfyrirkomulagið er vit-
laust, að eins af þvf, að einstakir
menn eiga framleiðslutækin, en
ekki sjálf þjóðin.
Það er þröskuidur á gæfu og
framfarabraut þjóðarinnar, að ein-
stakir raenn eiga togarana.
Niður með þann þröskuldi
Og niður með alt sem tálmar
á framfara- og gæfubraut okkar
Ktlu þjóðar. En fyrst og fremst:
Niður með það sem veldur því
að börnin sveital
Niður með sultinn!
Út með togarana!
i