Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.1998, Page 12

12
LAUGARDAGUR 28. MARS 1998 JL^"V
%ðta!
Leikkonurnar og hljómsveitarpíurnar, Elva Ósk Ólafsdóttir
og Halldóra Björnsdóttir, létu fara vel um sig í stól hjá förö-
unardömum Þjóöleikhússins þegar helgarblaöiö leit þar inn
skömmu fyrir aöalœfingu Óskastjörnu Birgis Sigurössonar í
fyrradag. Stúlkurnar skörtuöu sínu fegursta og létu gamm-
inn geisa á kostnaö undirritaðs. Sá roönaöi örlítiö fyrir
framan allar konurnar en náöi síöan að tœla leikkonurnar
tvœr afsíöis. Þaö var rúmur klukkutími þar til aöalæfing
átti aö hefjast á Stóra sviöinu og greinilega mikiö um aö
vera viö aö hnýta alla lausa enda fyrir frumsýninguna í
gœrkvöld. Elva og Halldóra viöurkenndu aö örlítiö fiðrildi
vœri í maganum en þær voru áhyggjulausar og afslappaöar
aö sjá.
„Við höfum unnið þetta verk eins
vel og okkur er unnt fram að frum-
sýningu og þegar svo er þarf maður
ekki að kvíða neinu. Það er vissu-
lega alltaf fiðringur i maganum þeg-
ar verið er að leggja afrakstur
margra vikna vinnu fyrir dóm
áhorfenda en hann er nauðsynleg-
ur, bendir bara til þess að manni sé
ekki alveg sama um hvernig tekst
til,“ segir Elva Ósk, aðspurð hvort í
henni væri skrekkur fyrir aðalæf-
inguna og síðan frumsýninguna í
gærkvöld.
Óskastjarna er fyrsta leikrit Birg-
is í rúman áratug. Síðast sýndi
Leikfélag Reykjavíkur Dag vonar
eftir Birgi 1987 við gífurlegar vin-
sældir og það hefur síðan verið sýnt
í leikhúsum viða um heim. Óhætt
er að fullyrða að áhorfendur bíði
fullir eftirvæntingar að sjá hvað
Birgir kemur fram með nú. Hvað
segja þær stöllur um þetta verk?
Áhrifamikið verk
„Þetta er verk um alvörufólk,
dramatískt verk þar sem fólk er að
glíma við hinar stóru ákvarðanir
lífsins, hvert skal stefna og hvað
skiptir máli,“ segir Halldóra og Elva
bætir við að þær stöllur leiki list-
hneigðar systur. Halldóra sé rosa-
lega efnilegur sellóleikari en sjálf
leiki hún myndlistarkonu. Faðir
þeirra er aldraður bóndi sem lætur
sér afar annt um jörðina og skepn-
umar og þær þurfa að gera það upp
við sig hvort þær vilji heldur helga
sig jörðinni og fjölskyldunni eða
fara út í heim og freista gæfunnar.
Önnur velur að taka við búinu, hin
heldur á vit ævintýranna.
Birgir veltir upp þessum stóru
spurningum en svarar þeim þó ekki
i verkinu. Þetta er ofsalega áhrifa-
mikið verk sem hefur hrist svolítið
Þær segja mjög sérstakt og í raun
alveg frábært að fá að leika í nýju
íslensku leikriti. Það sé alveg sér-
staklega gefandi að frumflytja ís-
lenskt verk. Kosturinn viö íslensku
verkin sé að menningarheimurinn
er þeim vel kunnur og því þurfi þær
ekki að leggjast í djúpar þjóðfélags-
legar pælingar til þess að komast að
persónum sínum.
„Við þurfum vitaskuld alltaf að
skapa nýjar persónur, hvort sem við
erum að fást við eitthvað nýtt eða
eitthvað sem oft hefur verið gert áð-
ur. í eldri verkum setur fólk vissu-
lega fram kröfu um að viðkomandi
leikarar sýni eitthvað nýtt, geri eitt-
hvað allt annað viö persónurnar en
búið er að gera áður. Meiri ögrun er
fólgin í því að vera fyrstur til þess
að leika eitthvert hlutverk.“
Halldóra og Elva Ósk eru báðar
leiklistarskólagengnar og báðar á
föstum samningi hjá Þjóðleikhús-
inu. Halldóra fékk samning strax
eftir skólann en Elva var á flakki
fyrst eftir útskrift, starfaði hjá L.R.,
lék á Akureyri og viðar. Hvað
skyldu þær segja um þær gagnrýn-
israddir sem segja óeðlilegt að
ákveðnir leikarar skuli eiga fast
sæti í ákveðnu leikhúsi, þeir séu i
raun áskrifendur að ákveðið mörg-
um verkum og um leiö að launun-
um sínum?
Rangur hugsunarháttur
„Ég hef velt þessu mikið fyrir
mér,“ segir Halldóra ákveðið. „Ég
fór beint úr Leiklistarskólanum á
samning og til að byrja með truflaði
það mig. Fólk talaði um að þetta
væri nú ekki nógu gott, stelpan
komin á samning strax og hún eigi
eftir að slaka á innan fárra ára því
þarna sé hún örugg um sitt. Þetta er
rangur hugsunarháttur. Ég er
Þær leika systur í Óskastjörnu Birgis Sig-
urössonar og svei mér þá ef ekki er
systrasvipur meö þeim. Elva Ósk Ólafs-
dóttir og Halldóra Björnsdóttir segja verk-
iö mikiö átakaverk sem velti upp mörgum
áleitnum spurningum. DV-mynd E.ÓI
Leikkonurnar Halldóra Björnsdóttir og Elva Úsk Ólafsdóttir í Óskastjörnu Birgis Sigurðssonar:
Samt algjör trippi
upp í okkur um leið og við höfum
verið að vinna það. Þetta eru svona
spumingar eins og fólk i hversdags-
lífinu er alltaf að spyrja sig, um
starf, fjölskyldu og leik. Allir vilja
finna sitt jafnvægi, allir þurfa að
velja,“ segir Halldóra.
Elva Ósk segist vel kannast við
pælingar af þessu tagi. í Leiklistar-
skólanum hafi allt snúist i kringum
leiklistina hjá henni og ekkert ann-
að komist að. Leiklistin hafi verið
þungamiðja alls og það eina sem
skipti máli. Með aldrinum og því að
eignast fjölskyldu sjái hún að það
sem raunverulega skiptir máli eru
börnin og lífið sjálft.
Ögrun í nýju verki
„Leikhúsið er yndislegt og ég gæti
engan veginn verið án þess. Þetta er
köllun sem ég get ekki stjórnað og
hef fundið það þegar ég hef farið í frí
vegna barneigna eða annarra hluta,
að ég hef verið farin að þrá að kom-
ast aftur á fjalirnar innan skamms
tíma. Ég velti því eitt sinn fyrir mér
hvort ég ætti að verða læknir en
hætti snarlega við það því leiklistin
er það eina sem mig langar að starfa
við,“ segir Elva.
a.m.k. þannig gerð að ef ég tek mér
eitthvað fyrir hendur geri ég það
eins vel og ég get, hvort sem ég er
að leika í þessu húsi eöa annars
staðar. Ég helli mér út í það af öll-
um lífs og sálar kröftum. Ég er því
komin að þeirri niðurstöðu að það
sé af hinu góða að vera á föstum
samningi. Þá fæ ég launin mín, sem
eru rosalega há, og þá get ég ein-
beitt mér vel að því sem ég er að
gera hverju sinni í stað þess að
þurfa að vera að hafa áhyggjur af
því hvað taki við að loknu hverju
verki,“ segir Halldóra.
Halldóra varð strax mjög áber-
andi, lék strax í hverju stóru stykk-
inu á fætur öðru og undirritaður
veltir því fyrir sér hvort það hafi
verið erfitt að koma svona inn með
þetta miklu trukki?
Leikhúsið nærir mig
„Það var vissulega erfitt að takast
á við þetta en það var bæði ofsalega
gaman og lærdómsríkt. Leikhúsið
nærir mig og ég hef þroskast sem
leikkona og persóna á því að fara þá
leið sem ég fór. Ég er ekki jafnmik-
ið á sviðinu núna en ég er mjög sátt.
Það er svo margt annað sem skiptir
mig máli,“ segir Halldóra og bætir
við að barneignir þeirra beggja séu
ástæðan fyrir þvi að þær hafi horfið
af sviðinu um hríð. Það taki alveg
ár að koma aftur inn.
Elva Ósk tekur í sama streng.
Hún er nýkomin úr ársfríi, lék ekk-
ert fyrir áramót en er í þremur
verkum nú. Hún segist hafa oröið
mjög ánægð að komast á samning
hjá Þjóðleikhúsinu á sínum tíma.
Þar sé mikill fjöldi frábærra leikara
og með slíku fólki sé gaman og lær-
dómsríkt að vinna. Hún segist vera
mjög sátt við hlutskipti sitt i leik-
húsinu.
Ekki í glanstímaritunum
„Við erum margar á svipuðum
aldri í Þjóðleikhúsinu og vandamál-
ið er að það er hreinlega ekki nógu
mikið af góðum hlutverkum fyrir
konur. Það er vissulega gaman að
vera með mikinn texta og vera lengi
á sviðinu en málið í þessum bransa
er að hafa gaman af öllu því sem
maður tekur sér fyrir hendur. Litlu
hlutverkin er ekki ómerkilegri og
þau þarf að leika af natni ekkert síð-
ur en þau stóru.“
Undirritaður undrast að hafa
ekki séð þessar fögru leikkonur á
undirfótum eða siðkjólum á síðum
glanstimaritanna en þær segjast
báðar hafa haldið sér meðvitað fyr-
ir utan sviðsljósið. Þær horfast í
augu og hlæja, segjast raunar telja
að þjóðarsálin hljóti að hafa lítinn
áhuga á heimakærum leikkonum
sem lítið séu úti á lífinu, eigi bara
sín böm og sömu mennina í áratug
eða meira. Hverjum ætli sé ekki
sama?
Þær hafa nú báðar sett upp fyrir-
myndarhúsmæðrasvipinn og undir-
ritaður þarf að minna sig á að þarna
em snjallar leikkonur á ferð. Hann
minnist þess að hafa heyrt talað um
aðra hlið á þeim og öllu villtari en
þá sem svipur þeirra nú á að gefa til
kynna.
„Jú, það er rétt,“ svarar Elva Ósk
og viöurkennir að þær séu hljóm-
sveitarpíur. „Með leikkonunum
Viggu (Vigdísi Gunnarsdóttur) og
Lollu (Ólafiu Hrönn Jónsdóttur). Ég
hafði minnst á það við trommuleik-
arann Lollu að við skyldum stofna
band þegar ég kæmi heim eftir árs-
dvöl í Danmörku. Þar ákvað ég að
láta gamlan draum rætast og læra á
rafmagnsbassa. Lolla var til og víö
fengum Vigdísi til þess að spila á pí-
anó og Halldóm til þess að syngja.
Viö erum að þessu til þess eins að
skemmta okkur, hittast og djamma
svolítið saman í Heimilistónum
(dæmigert nafn fyrir þessar heima-
kæru, heimilislegu konur),“ segir
Elva.
Ætla að leika áfram
Eins og áður sagði var Óska-
stjama Birgis Sigurðssonar frum-
sýnd í gærkvöld. Leikkonurnar
voru báðar spenntar og aðspurðar
um gagnrýni segja þær hana vita-
skuld skipta sig máli. Þær bíði eftir
því að sjá hvemig vinna þeirra sé
metin. Stundum sjái þær ástæðu til
þess að taka mark á henni og stund-
um ekki, allt eftir því hvemig mál
eru fram sett.
„Við höfum báðar trú á okkur í
þessu starfi og okkur langar til þess
að halda áfram að leika. Þetta er
það sem við höfum lært og höfum
yndi af. Það má vel segja að við
séum ráðsettar fjölskyldukonur en
algjör trippi samt,“ segja þessar
hressu leikkonur að lokum og þar
með eru þær roknar inn á svið,
áhorfendur vom farnir að tínast i
salinn. -sv