Alþýðublaðið - 05.11.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐÖELAÐIÐ
Jóh. 0gm. Oddsson,
Laugaveg 63,
hefir nýlega feng'ð meðal acnars:
semolíugrjón, sagomél, hrísmjöl,
bláber, húsblas, láberjablöð, möndl-
ur sætar og ósætar. Olíujainað
með lækkuðu verði. Ýmiskonar
smávörur, tvinna, tölur, krækjur,
buxna- og vestishringjur, hálsfestar,
ermahaldara, heklugárn og silki
vinsli, höfuðkamba og hárgreiður,
smellur og sokkabönd, nálar og
bandprjóna o. m. fl. Verðið sann
gjarnast hjá Jöh. Ögm, Oddssym
Laugaveg 63. Sfmi 339.
Von heflr flest til Iffsics þarfa.
Nýkomnir ávextir, epli, vín-
þrúgur, sultuð jarðepli, þau bestu
i borginni. Nýjar vörur með hvcrri
ferð. — Má bjóða fólki að Ifta á
hákarl, harðflsk, hangikjöt og salt-
kjöt í „Von". — Hrísgrjón í heild-
sölu, mais, rúgmjöl, hveiti, hafra-
mjöl kom nú með ,íslandinu‘ sfðast.
Alira vinsamlegast
Gaiínar Sigurðsson,
Sfmi 448.
Barnaskófatnaður
sérstaklega vandaður og ódýr, nýkominn.
Verzlunin „Gallfoss“.
Hafnarstr. 15. — Sími 599.
Kvenvetrarkápur
vandaðar og ódýrar nýkomar.
Verzlunin „G u 11 f o s s“.
L é r e f t.
Nýkomið mikið af ódýrum léreftura einbr. og tvibr.
Fiðurhelt léreft og dúnléreft sérlega góðar tegundir.
Helgi Jónsson, Laug-av. 11.
Alþbl. @r blað allrar alþýfiu. Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
Svait Turganiew: Æskuminnlngar.
var tarin að blíkast. Hún kvartaði, en orð hennar urðu
altaf mýkri og seinast lét hún sér nægja an leggja fyrir
þau bæði ýmsar spurningar. Svo lofaði hún honum að
taka í hönd hennar og kipti henni ekki að sér. . . .
En nú fór hún skyndilega aftur að gráta . . . sá grátur
var .þó alls annars eðlis en áður. Hún brosti raunalega
og talaði um það, hvað það væri leitt að Gisvanni
Battista væri ekki lifandi, en hún segði það nú af alt
annari ástæðu en áður. . . . Eitt augnablik leið. . . .
og báðir syndaranir — Sanin og Gemma — krupu
niður fyrir framan hana og hún lagði hendur sínar á
höfuð þeirra, fyrst annars og svo hins líka, Eitt augna-
augnablik leið enn og svo féllust þau öll í faðma og
Emil kom stökkvandi inn ofsakátur og stökk upp um
hálsinn á þeim öllum. Pantaleone gægðist inn i stof-
una, brosti og hniklaði þó um leið brýrnar, en fér svo
út í kökubúðina'til þess að opna hana.
XXX.
Það hafði ekki liðið á löngu þar til frú Leonora var
búin að sætta sig við hið skeða. Og það á jafnvel við
að hún væri glöð með sjálfri sér yfir þessu, — hún lét
þó alls ekki á því bera. Henni hafði þegar frá því
fyrsta geðjast mjög vel að Sanin, og þegar hún einu
sinni var búin að venja sig við tilhugsunina um það,
að hann ætti að verða tengdasonur hennar, fanst henni
iþað fráleitt nokkuð óþægilegt, enda þótt henni fyndist
S?það ver skylda sín að setja upp áhyggjusviþ og koma
tjjjannig fram eins og hún hefði verið móðguð.
' Svo var lika alt það, er skeð hafði þessa seinustu
daga — svo óvenjulegt . . . hver viðburðurinn hafði
*ekið annan! Sem hyggin kona og móðir áleit frú Leo-
* »ora það lfka skyldu sína að yfirheyra Sanin. Og hann
aem um morgunin þegar hann fór að hitta Gemmu,
^jrrst og fremst hafði látið hrífast af tilfinningum sínum
án þess að honum dytti hjónaband sérstaklega í hug,
— var nú strax ákveðinn í því að giftast Gemmu og
gaf góð svör og greið við öllum spurningum.
Þegar frú Leonora hafði sannfærst um það, að hann
væri 1 rauu og veru aðalsmaður, setti hún upp hinn
mesta alvöruspip og sagðist mundu verða hin strang-
asta við hann, hennar helga móðurskylda krefðist þess I
Sanin svaraði, að það væri einmitt það, sem hann
óskaði helst og bað hana umfram alt að hlýfa sér í
engu. Frú Leonora fór þá að tala um það að Kliiber,
fyrri kærasti Gemmu hefði meira en átta þúsuncj gyll-
ini í árslauu og að laun hans myndi hækka 1 framtíð
inni . . . og . . . og hvernig því væri varið með tekjur
Sanins?
„Átta þúsund gyllini", endurtók Sanin, — „það er í
okkar peningum svo sem fimtán þúsund rúblur. Mínar
tekjur eru miklu minni . . . Ég á litla jörð í Tulahér-
aðirru . . . Ef að hún er ræktuð sæmilega, gefur hún
af sér sex þúsund rúblur árlega . . . Og ef ég fæ svo
embætti, gæti eg vel fengið tvö þúsund rúblur í árs-
laun!"
„Embætti 1 Rússlandi!" hrópaði frú Leonora. „Þá
verðum við að skylja við Gemmu!"
„Eg gæti ef til vill fengið eitthvað ræðismannsem-
bætti" greip Sanin fram í, „eg á svo marga vini, sem
gætu komið því fram. Þá yrði eg látinn vera erlendis.
Eða — svo er eitt enn og það væri líklega það allra
besta, að selja jörðina og leggja peningana í eitthvert
arðvænlegt fyrirtæfei. til dæmis að auka kökuverzl-
unina?“
Sanin fann ósköp vel að þettta var ekkert annað en
vitleysa, sem hann var að segja, en hann var skyndi-
orðinn svo hugaður! Hann leit á Gemmu, sem hafði
staðið ”á fætur undir eins og hann fór að tala um
þessi fjármál, og gekk fyrst fram og aftur 1 stofunni en
settist svo aftur — honum fanst engar hindranir ti j
lengur, öllu væri hægt að koma fyrir á pesta hátt —
aðeins ef frú Leonora vildi vera róleg.
j