Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.1998, Blaðsíða 10

io wennmg
FIMMTUDAGUR 30. APRÍL 1998 IjV
Skólabrú:
Vandað hlutleysi
Fagurt og
frægt hús á
einni beztu lóð
miðbæjarins,
hóflega merkt
að utan, vekur
væntingar,
sem dempast
af æpandi
rauðri for-
stofu, en rísa
aftur í stílhreinum og
sældarlegum matsal. Hús-
búnaður Skólabrúar er
vandaður og látlaus, allt
frá mataráhöldum yfir í
málverk, frá línþurrkum
yfir í ljósakrónur.
Umferðargnýrinn heyr-
ist varla og dósatónlistin
er lágvær. Þjónusta er
kurteis og hófsöm. Gestir
raða sér í þægilega arm-
stóla og fá sér bita af sætu
brauði snarphituðu. Ég
reikna franskættaðan mat-
seðilinn og fæ út, að þrí-
réttað með kaffi kosti heil-
ar 4.500 krónur, áður en
kemur að víni.
Matreiðslan er fógur og fín, vönduð og létt,
en dálítið frosin. Matseðillinn er fastur og
virðist ekki taka tillit til árstíðabundins
góðum hrísgrjónum,
blönduðum grænmeti, og
nákvæmlega elduðum
kartöflum. Ég hefði vilj-
að hlýrann einan. Þessar
blöndur rétta, súla og
lundi, humar og hörpu-
skel, hlýri og lax og
karfi, segja óbeint, að í
eldhúsinu eigi menn
erfitt með að ákveða sig.
Niðurstaðan verður þá
eins konar sýnishom,
meðaltal eða hlutleysi.
Húsbúnaöur Skólabrúar er vandaöur og látlaus, allt frá mataráhöldum yfir í máiverk, frá
línþurrkum yfir í Ijósakrónur.
framboðs af sjávarfangi og viliibráð. Hér ræð-
ur fagleg nákvæmni fremur en listræn tilþrif.
Kuldaleg og blóðlaus Skólabrú stingur að því
leyti eins og flestu öðru í stúf við hlýlegan og
fjörugan keppinautinn Við
Tjörnina á hinu homi Kirkju-
torgs.
Sjávarréttasúpa og humar-
súpa voru mildar og ljúfar, ein-
faldar að sniði. Lúðukæfa með
rauðpiparkornum bráðnaði á
tungu. Góð verkun var á graf-
inni súlubringu og taðreyktum
lunda, fagurlega fram bomu á
næfurþunnu, lauflaga hrökk-
brauöi. Bragðgóður humar og
hörpuskel voru með sama um-
búnaði á sams konar hrökk-
brauði.
Góður hlýri, sæmilegur lax og
of þurr karfi vom saman á sjáv-
arréttadiski, með óvenjulega
Létteldað Skólabrúar-
lamb er sérgrein staðarins, afar meyrt og
fint, borið fram á sveppa- og spínatbeði með
kartöfluflöguköku. Léttsteiktur lundi var fag-
ur réttur og fremur góður, borinn fram með
blóðbergs- og bláberjasósu.
Veitingahús
Jónas Kristjánsson
Allar léttar ostakökur era kallaðar
Tiramisu á íslandi, þótt þær séu óþekkjanleg-
ar sem slíkar, ekki sízt á Skólabrú.
Mangókrap í sítrónukörfu var ofurlétt og
gott. Pina Colada ís var grófur og góður.
Espresso-kaffi var fremur þunnt og borið
fram á undan eftirétti, þótt beðið væri um
það á eftir, enda skilja íslenzkir þjónar alls
ekki, að sumir vilji slíkt kaffi sér á parti.
Venjulegt kaffi var hins vegar gott.
Hallgerður öll
í mínum huga hljómar „tóndans-
mynd“ eins og fyrirheit um eins kon-
ar „gesamtkunstwerk", órofa samfellu
ólíkra listgreina. Ef til vill var það of
mikil tilætlunarsemi af mér en ég
bjóst við einhverju í þeim dúr á upp-
ákomu Guðna Franzsonar tónlistar-
manns og þeirra Stefánsdætra, Lára
dansara og Ragnheiðar myndlistar-
manns, í Gerðubergi í fyrrakvöld. Út-
koman varð hins vegar hreint og
klárt dansstykki Lára um Hallgerði
langbrók, þar sem bæði tónlistin og
sviðsmyndin voru í aukahlutverki.
Dans
Aðalsteinn Ingólfsson
Mér var heldur ekki alveg ljóst
hvemig annars skemmtilegur blástur
Guðna í ástralskt digeridoo og önnur
hljóö af bandi áttu að tákna samskipti
Hallgerðar við karlmennina sem vora
örlagavaldarnir í lífi hennar (og gagn-
kvæmt). Né heldur skildi ég hvers
vegna Ragnheiður myndhöggvari
kaus að búa til sviðsmynd úr 114 app-
elsínum, sem ýmist voru felldar inn í
veggmynd eða lágu um gólf. Verkið
raknaði sem sagt upp í tóna, dans og
mynd. Sumt af því, til að mynda tón-
listin, var áhugavert, annaö ekki.
Vissulega verðum við að halda
áfram að „skrifa Njálu“ ef verkið á að
lifa meö þjóðinni, eins og Jón Karl
Helgason áréttar svo skemmtilega i
nýrri bók sinni. Og þá þarf nýja sjón-
vinkla á persónur á borð
við Hallgerði. Hefur engum
dottið i hug að hún hafi í
rauninni verið sköllótt og
allar lýsingarnar í Njálu á
hárprýði hennar séu ís-
lensk kaldhæðni? Þar opn-
ast sannarlega nýir túlkun-
arfletir...
Engir slíkir fletir voru
fyrir hendi í túlkun Lára á
lífshlaupi Hallgerðar. Hún
dansaði hana með mikinn
hadd og i Maidenform
brjóstahaldara og „lýsti“ at-
burðum með miklum hand-
sveiflum og búkvindum.
Sem er dáldið einkennandi
fyrir dansstíl Láru. Hall-
gerður er sexí þegar hún er
fyrst gefin manni, lymsku-
leg þegar hún „plottar"
dauða fyrsta eiginmanns
síns, við löðranginn fræga
fellur hún og veinar, og hún
heldur áfram að veina, inn-
vortis eða útvortis, þegar
hún verður fyrir öðrum
hremmingum. í lokin
bregður hún yfir sig sorgar-
klæði og hverfur inn í
tómið á bak við appelsín-
urnar.
Lára Stefánsdóttir, Guðni
Franzson og Ragnheiður
Stefánsdóttir sýna í
Gerðubergi:
Tóndansmynd
Láta Stefánsdóttir sem Hallgeröur langbrók f Tóndansmynd.
DV-mynd E.ÓI.
Listfengir Keflvíkingar
Leikfélag Keflavíkur var stofnað um
1960 og á tímabilinu 1977-80 flutti það jafn-
an tvö verk á vetri. Nú er það komið í eig-
ið húsnæði við Vesturgötu 17 og frumsýndi
þar Gaukshreiðriö fyrir viku undir stjórn
Þorsteins Bachmanns.
Hilmar Jónsson rithöfundur sá sýning-
una og fannst frammistaða leikara framar
öllum vonum. Þrjú hlutverk eru stærst og
erfiðust: Rakel yfirhjúkrunarkona, sem
Vigdís Jóhannsdóttir lék, Bormben
indíánahöfðingi, sem Jón Marinó Sigurðs-
son lék, og síbrotamaðurinn Mörður, leik-
inn af Einari Lars Jónssyni.
„Vigdís er þeirra reyndust," segir Hilm-
ar, „lék kornung Línu langsokk við góðar
orðstír. Hér fór saman skýr rödd og góð
svipbrigði: valdið - hið vonda og óréttláta
vald - holdi klætt. Einar Lars glímir við
erfiðasta hlutverkið. Þrátt fyrir langan af-
brotaferil er Mörður mannlegur og hefur
samúð með þeim sem minna mega sín.
Mér fannst Einar og Vigdís skila sínum
hlutverkum gríðarvel. Jón Marinó er ný-
liði en indíáninn lifnaði
hægt og hægt í höndum
hans á sviðinu.
Spilafélagar Marðar
voru góðir, sumir mjög
góðir, og hjúkrunarkon-
an Elva Sif alger and-
stæða Vigdísai-. Læknir-
inn, Jóhannes Kjartans-
son, kerfiskarl sem ætíð
lúffar fyrir Rakel. Frey-
dís og Kristín voru
sannfærandi gleðikon-
ur.“
Hilmar spáir Gaukshreiðri Leikfélags
Keflavíkur löngu lífí. „Hinn ungi leikstjóri,
Þorsteinn Bachmann, hefur sannarlega
leyst sitt verk vel af hendi.
Bravó, Leikfélag Keflavíkur."
Fyrstur barnabókahöfunda
Innan Rithöfundasambands íslands er
starfandi sérstakur hópur bama- og ung-
lingabókahöfúnda sem kallar sig Síung.
Hópurinn hefur verið duglegur undanfarin
ár að koma á framfæri við al-
menning hve nauðsynlegt
er að kynna æsku lands-
ins bækur og bóklestur;
haldið þing, samkomur
með upplestrum og
fleira. Einn virkasti
aðilinn í þessum hópi
hefur verið Aðal-
steinn Ásberg Sig-
urðsson barnabóka-
höfundur, skáld,
söngvari og hljóðfæra-
leikari. Hann var kos-
inn formaður Rithöf-
undasambandsins á aöal-
fundi þess á laugardaginn
var og sest í þann stól fyrstur
barnabókahöfúnda. Þykir vegur þeirra
vænkast við þetta.
Síðast sat í formannsstólnum Ingibjörg
Haraldsdóttir skáld. Næstur á undan henni
var Þráinn Bertelsson kvikmyndahöfund-
ur, á undan honum Einar Kárason skáld-
sagnahöfundur og á undan honum Sigurð-
ur Pálsson skádd.
Varaformaður sambandsins er Ólafur
Haukur Símonarson. Vilborg Dagbjarts-
dóttir var kjörin heiðursfélagi Rithöfunda-
sambands íslands á aðalfundinum.
Sjaldgæft fólk
Sigmundur Ernir Rúnarsson, hinn góð-
kunni sjónvarpsmaður, sendi frá sér í vik-
unni sína fjórðu ljóðabók: Sjaldgæft fólk.
Forlagið gefur út.
Bókin skiptist í fimm kafla og
fjallar öðrum þræði um náttúru
karls og konu og náttúru
manns og lands. Nafniö sækir
bókin til lokakaflans sem er
nokkuð samfelldur óður til
þeirra svæða landsins sem
fólk hefur yfirgefið:
Andlitin eru fiöll
og firnindin sögur affólki sem
ekki af.
Sigmundur hefur líka gefið út eina plötu
með söngtextum og ljóðskreytt tvær bæk-
ur, haldið ljóðasýningu og sinnt prósa-
skrifum.
Umsjón
Silja Aðalsteinsdóttir