Dagblaðið Vísir - DV - 09.01.1999, Blaðsíða 22

22

LAUGARDAGUR 9. JANUAR 1999
Með marga í takinu
Vini og nágranna Hannelore
Hartl í Bæjaralandi var farið að
lengja eftir að hún sneri aftur úr
ferð sinni til Grikklands, sumpart af
því ástæða var til að ætla að þar
hefði hún lent í ævintýrum. Hún
var lagleg, átti marga aðdáendur og
gaf þeim gjarnan undir fótinn.
Hannelore var orðin þrjátíu og átta
ára, en hafði ekki fest ráð sitt. Hún
var afgreiðslustúlka á veitingahúsi
og hitti því marga karlmenn. Er
komið var að þeim kafla í lífi henn-
ar sem hér segir frá átti hún þó í
einhverjum vandræðum. Ýmsir
kunningjar hennar töldu að yfir
stæði einhvers konar „uppgjör" og
væri það ástæðan til þess að hún
hafði ákveðið að fara í tveggja vikna
ferð til Eyjahafsins.
Aðvaranir
Sumir þeirra sem næst stóðu
Hannelore höfðu haft á orði við
hana að hún hefði stundum of
marga karlmenn í takinu. Slíkt
væri hættulegt og hún skyldi vara
sig á að leika sér þannig að eldin-
um. Það boðaöi ekki gott að tefla
einum fram gegn öðrum á þeim
vettvangi.
„Það geri ég ekki,“ sagði hún eitt
sinn þegar það mál bar á góma. „Ég
dreg hins vegar enga dul á að það
kunna að vera fleiri en einn karl-
maður í mínu lífi.“
Hannelore sneri ekki aftur frá
Grikklandi. Ljóst var því að hún
hlyti að hafa lent í einhverjum
vandræðum þar, því engin boð bár-
ust frá henni. Áfangastaðurinn
hlaut að vera vett-
vangur einhvers
óhapps eða tafar
því hún hafði sést
ferðbúin, með far-
angur við hlið sér,
daginn sem hún
átti að leggja af stað
í flugferðina suður
á bóginn. Er þrjár
vikur voru liðar frá
brottför hennar án
þess að nokkuð
hefði til hennar
spurst fóru ýmsir
að óttast aö eitt-
hvað alvarlegt heföi
komið fyrir.
Ökuferðin
Þeir sem mestar
höfðu áhyggjurnar
höfðu rétt fyrir sér.
Alvarlegt atvik
hafði gerst. Reynd-
ar svo alvarlegt að Hannelore
myndi aldrei sjást á lífi framar. En
það haföi ekki gerst í Grikklandi,
heldur á heimaslóðum í Bæjara-
landi daginn sem feröin átti að hefj-
ast.
Einn margra sem höfðu sýnt
Hannelore mikinn áhuga var
Christian Linsmeier, tuttugu og átta
ára söngvari og leikari sem vann
fyrir sér með því að herma eftir
Michael Jackson. Christian var þó
ekki ánægður með kynni sín af
Hannelore, því hún hafði að mestu
snúið við honum bakinu er hér var
komið. En þegar hún var að búa sig
undir að fara á flugvöllinn í
Múnchen hringdi hún engu að síður
í Christian og bað hann að aka sér
þangað. Hann kvaðst fús til þess að
sótti hana heim. En á leið til flug-
vallarins lagði hann lykkju á leið
sína og sagðist vilja sýna ibúðina
sem hann væri nýfluttur í. Hún
féllst á það.
„Sjáðu hvemig ég er búinn að
koma mér fyrir,“ sagði hann.Til-
gangurinn var auðvitað að reyna að
fá hana til að breyta afstöðu sinni
og taka upp fyrra samband.
Rifrildi og endalok
Þegar Christian hafði sýnt Hann-
elore íbúðina bauð hann henni inn í
eldhús. Þar vék hann talinu að
kynnum þeirra og löngun sinni til
þess að taka upp betra samband við
hana. Hún hafði hins vegar gert upp
hug sinn um hann og gerði honum
það ljóst. Til rifrildis kom og
skyndilega missti Christian alla
stjóm á sér. Hann greip hamar og
sló Hannelore fimm sinnum í höfuð-
ið. Hún féll meðvitundarlaus á gólf-
ið. Ljóst er aö hún var lífshættulega
meidd og hefði líklega aldrei náð sér
til fulls, en á lífi var hún þó.
Um stund virti Christian hann
fyrir sér, en síðan dró hann hana
fram á baðherbergi og kom henni
fyrir í baðkerinu. Þar hófst síðan
óhugnanlegur þáttur þessa máls.
Christian fór og sótti vélknúna
handsög. Með henni fór hann að
hluta hana í sundur. Sérfræðingum
ber saman um að hún hafi að öllum
líkindum enn verið á lífi þegar
hann byrjaði á að lima hana sund-
ur, en hún hafi dáið vegna hins
mikla blóðmissis sem því fylgdi.
Út í skóg
Aðfarirnar í baðherberginu vöktu
skelfingu þeirra sem heyrðu þeim
lýst er málið kom fyrir rétt. Christ-
ian tók höfuðið af bolnum, en síðan
sagaði hann búkinn i tvennt ofan
frá og tók svo af útlimi. Líkaminn
var þannig að lokum í sjö bútum
sem hann kom fyrir í svörtum plast-
pokum, en meðan sundurlimunin
stóð yfir lét hann stöðugt renna í
baðkerið til að skola niður blóðinu.
Plastpokana flutti Christan út í
Christian Linsmeier niðurlútur.
bil sinn og ók með þá út í skóg þar
sem hann gróf þá. Þegar hann var
handtekinn neitaði hann öUu, en
smám saman kom ýmislegt fram
sem gerði lögreglunni ljóst að hann
væri valdur að hvarfi Hannelore.
Sundurlimuninni, skógarferðinni
og öðru ógeðfelldu lýsti saksóknar-
inn sem flutti málið. Augu margra
hvíldu á sakborningnum á meðan,
en hann kaus að svara engu. Hann
hristi bara höfðuð í hvert sinn sem
ný ásökun kom fram. Þótti mörgum
hann ólíkur sjálfum sér þegar hann
Hannelore Hartl.
neina gleði. Hann
seig hægt og ró-
lega saman á saka-
mannabekknum,
og þegar lestrin-
um lauk var sem
hann hefði aUur
minnkað.
Christian hafði
komið í réttinn
klæddur hettu-
úlpu og kaus að
hafa hettuna á
höfðinu. Það sást
því oft aðeins í
hluta andlitsins,
-r-étt- ein& og hann
vUdi ekki að fólk
gæti borið kennsl
á hann.
Röksemda-
færslan
Rannsókn máls-
ins hafði ekki ver-
ið auðveld. Auð-
vitað byrjaði lög-
reglan á því að
rannsaka aðdrag-
anda Grikklands-
ferðarinnar. Þá
elore hafði verið með væri valdur
að hvarfi hennar og hefði hann ann-
að hvort enn verið með henni þegar
hún lagði af stað tU Grikklands eða
verið nýhættur að vera með henni.
Er rætt hafði verið við aUa þá
sem talið var að gætu á einhvern
hátt varpað ljósi á málið lá fyrir vit-
neskja sem átti eftir að leiða til
handtöku Christians.
Það sem felldi hann
í réttinum lagði saksóknarinn
fram gagn sem átti eftir að vekja
mikla athygli. Dagbók sem Hanne-
lore hafði haldið. „Hér stendur á
síðu tuttugu og sjö,“ sagði hann:
„Ég er hrædd við Christian. Hann
setti upp óhugnanlegan svip þegar
ég sagði honum að öUu væri lokið
okkar á miUi og ég vUdi ekki að
hann hringdi oftar tU mín. Ég held
að það hafi verið gott að ég sagði
honum það úti á götu en ekki heima
hjá mér eða honum. Hann virtist tU
aUs líklegur."
Hannelore hafði haldið nákvæma
dagbók, þar sem hún lýsti samveru-
stundum með „kærustunum sín-
um“. Á einum stað stóð: „Harry er
farinn." Þar átti hún við Harry
Ganschow, tuttugu og sjö ára mann,
sem hafði svipt sig lifi fjórum árum
áður þegar hann komst að því að
hann var ekki eini maðurinn sem
fékk að njóta ásta með Hannelore.
Dagbókinni lýkur með færslu
þann dag sem Hannelore lagði af
stað í Grikklandsferðina. Þar segir:
„Nú hringi ég tU Christians og bið
hann að aka mér út á flugvöU. Það
er það síðasta sem ég bið hann að
gera fyrir mig.“
Það urðu orð að sönnu.
Kaldhæðni
Þessi síðasta færsla hefur af ýms-
um þótt einkennast af nokkurri
kaldhæðni. Aðrir eru þeirrar skoð-
unar að þau beri vitni um heimsku
eða kjánaskap. Enn aðrir telja að
Hannelore hafi einfaldlega verið bú-
in að gleyma hugrenningum sínum
þegar hún skrifaði þessi orð: „Ég er
hrædd við Christian.... hann virðist
til aUs líklegur."
Sakbprningurinn játaði loks þeg-
ar rannsóknarlögreglumaður kom á
hans fund þar sem hann var í varð-
haldi og sagði að nú væri ekki leng-
ur tU neins fyrir hann að bera á
móti því að hann hefði ráðið
Hannelore bana.
„Til okkar kom einn vina þinna,“
sagði lögreglumaðurinn. „Hann
hafði meðferðis dagbókina hennar.
Hann sagði að þú hefðir komið með
hana til sín og beðið sig að geyma
hana. Hvaðan fékkstu hana? Hvem-
ig stendur á því að þú ert með dag-
bók horfinnar konu?“
Fátt varð um svör.
kom fram á sviði tU að líkja eftir
Michael Jackson. Þá naut hann at-
hyglinnar sem hann vakti, en sú at-
hygli sem nú beindist að honum var
af öðrum toga spunnin og ekki tU
þess faUin að vekja með honum
Baðkerið.
Vélsögin.
kom í ljós að ástæðan fyrir henni
væri öðru fremur vandmál tengd
því að Hannelore hafði haft of
marga karlmenn í takinu. Sú álykt-
un var því ekki langt undan að
hvarf hennar tengdist þessum
mönnum á einn hátt eða annan.
Næsta skrefið var því að ræða við
sem flesta af þeim sem umgengust
hana daglega, og það leiddi ýmislegt
í ljós, nöfn, kynni og sambandsslit.
Líklegast þótti að sjálfsögðu að ein-
hver þeirra karlmanna sem Hann-
„Hvernig stendur á því að hún
segir í dagbókinni að hún hafi orðið
hrædd við þig þegar hún sagði þér
upp því þú hafir sett upp óhugnan-
legan svip? Varstu í raun ekki tU
aUs líklegur?"
Eftir játninguna sagðist Christian
hafa tekið dagbókina úr feraðtösku
Hannelore áður en hann hefðu
fleygt henni í ruslagám.
Dómarinn kvað upp tólf ára fang-
elsisdóm.