Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.1999, Blaðsíða 16

16
ÞRIÐJUDAGUR 23. FEBRÚAR 1999
upplýsing ' • * ‘
á vid baedi um menn og dýr.
„Davíð Osvaldsson óttast ekki dauðann. „Ég veit ekki hvers vegna. Ég hef oft velt því fyrir mér en aldrei komist að
neinni niðurstöðu." DV-mynd E.ÓI.
Varð heittrúaður
Faðir og afl Davíðs Osvalds-
sonar voru útfararstjórnar.
í dag er Davíð útfararstjóri
og hann býst við að annar hvor
sona sinna, sem eru innan við
fermingu, eigi eftir að taka við
fyrirtækinu, Líkkistuvinnustofu
Eyvindar Ámasonar.
„Allt mitt uppeldi gekk út á að ég
myndi taka við fyrirtækinu. Fjöl-
skyldan og fleira gott fólk stóð við
bakið á mér og það hjálpaði mikið.“
Honum hraus þó ekki hugur við
þeirri tilhugsun að umgangast lík
það sem eftir væri.
„Vinum mínum fannst þetta í
lagi. Við fórum inn á verkstæði hjá
pabba og afa og fengum spýtur,
nagla og málningu.“
Starf Davíðs felst m.a. í að snyrta
lík. Það lærði hann af fóður sínum.
„Sá hluti starfsins felst m.a. í að
púðra þá látnu í framan, varalita,
setja augnbrúnalit, greiða hár og
stundum þarf að raka karlmenn.
Það þarf að láta likin líta vel út.“
Davíð er bókstaklega með þá látnu
á milli handanna. Hann segir að
þessi reynsla í gegnum árin hafi haft
þau áhrif að hann er heittrúaður.
Hann segir að þegar vinnu ljúki á
daginn reyni hann að kúpla sig út
úr þessu en bendir á að þetta starf
hafi alltaf fylgt fjölskyldunni.
Hann er spurður hvort hann ótt-
ist dauðann. „Nei!“ Svarið er afger-
andi. „Ég veit ekki hvers vegna. Ég
hef oft velt því fyrir mér en aldrei
komist að neinni niðurstöðu." -SJ
Öll eigum við hinsta
ferðalagið eftir.
Flestir hugsa yfir-
leitt ekkert um það.
Sumir þurfa þó að
gera það starfs síns
vegna. Fyrir þeim er
dauðinn daglegt
brauð.
r
góð
Hvítur er litur
sorgarinnar
Það er gefandi að hjálpa
aðstandendum þess látna
við að velja kransa og
kistuskreytingar fyrir útfarir.
Þetta er líka þakklátt starf því
við erum að gera umgjörðina í
kringum hinn látna fallegri,"
segir Friðfinnur Kristjánsson
blómaskreytingamaður. „Hvít
blóm eru blóm sorgarinnar og
þau hefur Friðfmnur á milli
handanna við gerð kransa og
kistuskreytinga. Mjög oft eru
aðrir litir notaðir með og fer
það þá eftir því hvort sá látni er
karl eða kona. Fyrirtækið sér
mikið um blómaskreytingar
fyrir jarðarfarir."
„Dauðsfóll snerta mig djúpt,
sérstaklega þegar ungt fólk
deyr.“
Hann segist ekki óttast dauð-
ann. „Ég hugsa ekkert um hann
sem slíkan. Þegar minn dagur
kemur þá kemur hann.“
Hann er spurður hvort hann
vilji þá hafa glæsilega kistu-
skreytingu. „Já, ég vil ekki vera
án blóma.“
-SJ
„Frá því ég byrjaði í þessu starfi
er ég þakklátari fyrir hverja
stund." DV-mynd E.OI.
Jafnframt því að stunda lög-
reglustörf á Selfossi rekur
Svanur Kristinsson fyrirtækið
Fylgd ehf. ásamt félaga sínum. Þar
eru smíðaðar líkkistur. Svanur
sprautar og fóðrar kisturnar og fé-
laginn smíðar þær en hann er lærð-
ur smiður.
„Lítil þjónusta hafði verið hér á
Suðurlandi í sambandi við útfarir
áður en við stofnuðum fyrirtækið
1995,“ segir Svanur. „Hins vegar
hafði útfararstofa verið starfrækt í
Hveragerði."
í starfi sínu sem lögreglumaður
hefur Svanur óneitanlega oft komið
að dauðsföllum. Því má segja að
UMFERÐAR \
RÁÐ
störfm tvö tengist hvað það varðar.
Það má líka segja að líf hans tengist
dauðanum á vissan hátt. „Vissulega
hefur þetta sett mark sitt á mig.
Annað væri óeðliegt en að þetta
myndi ekki eingöngu breyta við-
horfi manns til dauðans heldur
einnig til lifsins. Ég ber meiri virð-
ingu fyrir lífinu en ella. Ég hugsa
meira um lífið og tilgang þess.“
Hann segir það taka sérstaklega á
að hitta aðstandendur þess látna ef
andlátið hefur borið mjög snögglega
að. „Dauðinn er hins vegar viss
lausn fyrir þann látna ef hann hef-
ur liðið miklcir þjáningar þótt dauð-
inn sé vissulega erfiður fyrir að-
standendur.“
í augum Svans er dauðinn brott-
hvarf úr þessum heimi. Hann segist
óttast dauðann að vissu marki og að
þar sem hann sé í yngri kantinum
sé hann vonandi fjarlægur. „Þegar
þar að kemur vona ég að dauðinn
komi snögglega." -SJ
„Ég ber meiri virðingu fyrir lífinu en ella. Ég hugsa meira um lífið og tilgang
þess.“ DV-mynd eh
Ber meiri virðingu fyrir lífinu
Utfararsiðir
víða um heim
Á hverju menningarsvæði
heimsins eru mismunandi gi-eftr-
unarsiðir. Hindúar brenna látna
ástvini sína, en strangtrúaðir
Gyðingar og Múslímar banna lík-
brennslu. Rómversk-kaþólska
kirkjan bannaði bálfarir til ársins
1963, en þá var banninu aflétt.
Þrátt fyrir það eru margir kaþ-
ólikkar mjög andsnúnir brennslu.
í hinum vestræna heimi fer lík-
brennslum fjölgandi og ræður þar
mestu að kirkjugarðar eru meira
og minna yfirfullir og landrýmið
minnkar. Líkbrennsla hefur verið
tíðkuð um aldir í Japan og er þar
viðtekin venja. í Kína eru lík aft-
ur á móti sjaldan brennd, enda
leggja Kínverjar mikla áherslu á
að hvila að eilífu í fósturjörðinni
og jafnvel þó þeir endi ævi sína
annars staðar í veröldinni.
Ghana
Útfarir í Ghana eru merkilegar
uppákomur sem einkennast af
söng, dansi og mikilli drykkju. í
fiskiþorpinu Teshie, nálægt
Accra, er algengt að ættingjar
velji sérsmíðaðar kistur utan um
látna ástvini, en kisturnar hafa
þá skírskotun í ævistarf hins
látna. Vinsældir slíkra kistna má
rekja aftur til ársins 1951 þegar
trésmiður þorpsins, Kane Kwei,
smíðaði forláta flugvélarmódel
utan um iátna ömmu sína. Amm-
an hafði lengi átt þann draum
heitastan að fljúga og vonandi
varð henni að ósk sinni að lokum.
Mexíkó
Dagur hinn dauðu er haldinn
hátíðlegur 2. nóvember ár hvert í
Mexíkó. Það er trú manna að
þennan dag snúi sálir til baka tO
fyrri heimkynna sinna. Mikil há-
tíðahöld eru um land allt til þess
að taka sem best á móti látnum
vinum og ættingjum. Þennan dag,
sem á spænsku kallast Dia de los
Muertos, er brauð og sælgæti
framleitt sem eftirlíkingar af
mannabeinum og alls staðar sjást
pappírshauskúpur og beinagrind-
ur. Gleðin er ríkjandi á degi
hinna dauðu í Mexíkó.
Papúa Nýja-Gínea
Frumbyggjar í Papúa Nýju-
Gíneu syrgja látna með því að
maka sig með ljósum leir. Þetta á
við um konumar i fjölskyldunni,
það er ekkjuna, dætur hins látna,
systur og mágkonur hins látna.
Ekkjan ber marga þræði með
fræjum, sem tákna tár, meðan
sorgartíminn stendur yfir. Dag
hvem er einn strengur fjarlægður
og þegar ekkjan hendir síðasta
strengmnn má hún þvo af sér leir-
lagið. Þetta ferli tekur um níu
mánuði og að því loknu er ekkj-
unni heimilt að ganga að nýju í
hjónaband.
Indland
Indverjar lauga þá látnu úr
helgu vatni og vefja þá síðan
blauhnn klæðum svo þeir fari
ekki naktir á vit feðra sinna.
Bálfarir eru hefðbundin útfór
hindúa á Indlandi. Við bálfórina
myndast sá hiti sem eitt sinn ein-
kenndi lífið og auðveldar það hin-
um látna að skilja við sálu sína
svo hún geti sameinast sálum for-
feðranna. Eldurinn hreinsar líka
hinn látna á líkama og sál.
New Orleans
Rætur djassins liggja í New Or-
leans og þar ræður djassmúsík
ríkjum þegar djassgeggjari er bor-
inn til grafar. Djasshljómsveitin
fylgir kistunni frá kirkju og að
kirkjugarði. Leikin eru hæg og
ákaflega tregablandin lög. Þegar
athöfn er lokið breytist taktur
hljómsveitarinnar yfir í fjörleika
og gleði. Gleðin á að fylgja hinum
látna til himna.