Dagblaðið Vísir - DV - 27.02.1999, Blaðsíða 11

J3V LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1999
11
„Mundu eftir að fara með barn-
ið til tannlæknisins og borga
námskeiðið sem við mæðgumar
ætlum á,“ sagði konan og setti
mér ýmislegt fleira fyrir. Hún
þurfti að skreppa í nokkra daga til
útlanda og hafði af biturri reynslu
nokkrar áhyggjur af frammistöðu
manns síns þá daga sem hún varð
að treysta á hann. „Þú verður að
vekja stelpuna snemma,“ hélt
konan áfram, „gefa henni að
borða áður en hún fer í skólann
og búa til nestið. Þú manst svo að
greiða henni og sjá um að hún
fari i hlýjum föturn."
„Viltu ekki vinsamlega skrifa
þetta á miða, elskan," sagði ég,
„og hengja hann á kæliskápinn
svo ég geti krossað við og áttað
mig betur á skyldum mínum við
heimili og fjölskyldu." Konan
sagði það ekki í sínum verka-
hring. Ég gæti gert það sjálfúr
fyrst ég væri ekki lengra kominn
á þroskabrautinni. Það taldi ég
vissara og skrifaði helstu atriðin
á æpandi gulan miða og festi á
skápinn. Þar bar tannlæknisferð-
ina hæst enda hafði é'g lofað að
standa mig þar, auk námskeiðsins
mikilvæga. „Mundu að tannlækn-
irinn er klukkan eitt í dag,“ var
það síðasta sem konan sagði áður
en hún hvarf í gegnum passaskoð-
unina á Keflavíkurflugvelli. Við
feðginin kinkuðum kolli og veif-
uðum þar til hún hvarf upp rúllu-
stigann og inn í glæsiheim frí-
hafnarinnar.
Ábyrgð í nokkra daga
Dóttir okkar er á tiunda ári og
því dugleg að bjarga sér. Á það
treysti ég þessa daga ábyrgðar
minnar sem í hönd fóru. Þá vissi
ég að eldri dóttir okkar hjóna var
betri enginn. í huganum ákvað ég
því að kalla hana tO nokkurrar
aðstoðar. Það átti ekki síst við um
fataval yngri stúlkunnar komandi
skólamorgna sem og að greiða
hénni. Hún er með þykkt og mik-
ið hár. Það er því ekki átakalaust
að komast í gegnum haddinn. Ég
er klaufi við það en sú eldri föður-
betrungur.
Þegar heim kom af flugvellin-
um las ég þau fyrirmæli, á gula
listanum, að örverpið okkar ætti
að vera heima þann dag. Stúlkan
var að jafna sig eftir flensuna.
Jafnframt stóð þar að mér bæri að
hringja í skólann og láta vita.
Flugvélin fór svo snemma að ég
gat sinnt þessari tilkynninga-
skyldu áður en ég fór í vinnuna.
Áður en ég fór fékk hún hósta-
mixtúruna, samkvæmt gula blað-
inu, blöð og liti og barnamyndir á
spólum til þess að drepa tímann í
einverunni. Ég lofaði að vera í
símasambandi.
Sjálfsagt að hliðra til
Ég hafði alveg gleymt mér í
vinnunni þegar síminn hringdi.
Hjartað tók eitt aukaslag þegar
kona á línunni kynnti sig og sagð-
ist vera á tannlæknastofu dóttur
okkar hjóna. Ég leit í fáti á klukk-
una og varð hugsað til konu
minnar um leið enda taldi ég víst
að ég hefði þegar á fyrsta degi
klúðrað helstu fyrirmælunum á
gula miðanum. Mér létti hins veg-
ar við það að konan á tannlækna-
stofunni var blíð á manninn ef
ekki biðjcmdi. Hún sagði að að-
stæður hefðu breyst á stofunni og
spurði því í mestu vinsemd hvort
hugsanlegt væri að breyta komu-
tíma stúlkunnar. Ég áttaði mig á
því að ég hafði sloppið með
skrekkinn. „Jú“, sagði ég og dró
seiminn, „ég reyni að koma því
við.“ Ég þakkaði hinum breyttu
aðstæðum á tannlæknastofunni
bæði hátt og í hljóði um leið og ég
skaust eftir baminu. Við mættum
því til tannlæknisins á réttum
tíma og fengum að auki þakkir
fyrir tillitssemina. Ég þakkaði
kurteislega en vildi gera lítið úr.
Sjálfsagt væri að hliðra til. Skoð-
unina tók fljótt af og barnið fór
aftur heim í spóluheiminn.
Súpa og dós af vatni
Ég hafði vart stappað af mér
snjóinn i ganginum heima það
kvöld þegar söngurinn hófst. „Það
Laugardagspistill
Jónas Haraidsson
er ekkert til hérna, hvorki brauð
né mjólk. Mamma sagöi að þú ætt-
ir að elda.“ Eldri systkinin höfðu
greinilega komið á undan mér
heim. „Við skulum nú sjá,“ sagði
ég og opnaði skápinn með gula
miðanum. Hann var eins og eyði-
mörk. Ég renndi fram nokkrum
skúffum og fann sveppasúpu í
dós. „Væri ekki fint að fá sér
súpu?“ spurði ég um leið og ég brá
dósahnífnum á loft. Börnin störðu
orðlaus á föður sinn. Það tækifæri
nýtti ég mér og skellti innihald-
inu í pott og las tillögu að upp-
skrift á dósinni. „Hellið innihald-
inu í pott og bætið við einni dós af
vatni. Hrærið vel í innihaldinu að
suðu. Til þess að bæta súpuna má
blanda vatni og mjólk saman til
helminga." Heimilið var mjólkur-
laust svo ég hélt mig við fyrri til-
löguna. Á skúffubotninum fann ég
kínverska sveppadós og bætti út í.
Þá loks fékk yngri dóttirin málið
og hrópaöi: „Ég vil ekki sveppi."
Þau eldri máttu enn ekki mæla.
Það varð afgangur af súpunni og
breytti litlu þótt ég sigtaði alla
sveppi frá. Eftir á velti ég þvi fyr-
ir mér hvort viðtökumar hefðu
orðið betri með seinni uppskrift-
inni.
Alltaf fjölbreyttur, sá
gamli
„Mamma segir að ég eigi að
hafa miða með í skólann og vera
inni í frímínútum," sagði yngri
dóttirin næsta morgun. „Mundu
eftir að skrifa hann áður en þú
ferð.“ Ég játti því og vakti um leið
þá eldri og bað hana að hafa syst-
ur sína til, greiöa henni og útbúa
nestið. Með það var ég rokinn.
Eldri dóttirin leyfði sér það að
hringja í mig í vinnuna þegar
nokkuð var liðið á daginn. „Þú
gleymdir að skrifa miðann," sagði
hún. „Ég þurfti að gera það,“
sagði hún með raddblæ 17 ára
stúlku sem hefur skyndilega mátt
axla hlutverk foreldris af fullum
þunga. „Það var heldur ekki til
brauð og ekki kókómjólk sem
systir mín á að hafa með sér í
skólann." Auðmjúkur lofaði ég
bót og þakkaði henni aðstoðina.
Ég kom þvi við í búðinni á
heimleiðinni, keypti mjólk, brauð
og sitthvað smálegt. Málið vand-
aðist þegar kom að aðalréttinum.
I kjötborðinu gat aö líta allt dýra-
lífið, svín, kindur og jafnvel fol-
ald. Fiskmegin blönduðust hinir
ýmsu fiskréttir sósum og rækjum,
grænmeti og kryddi. Ég valdi vín-
arpylsur. „Ertu með pulsur,“
sagði strákurinn á heimilinu,
nokkuð kominn á þrítugsaldur.
„Maður hefði svo sem getað sagt
sér það sjálfur. Alltaf fjölbreyttur,
gamli maðurinn," sagði hann og
klappaði föður sínum á öxlina.
„Þetta er þó framför frá súpunni,"
bætti hann við og mundi gær-
kvöldið greinilega.
Æðri matargerðarlist
Næsti morgunn var þvi betri.
Það var bæði til brauð og kókó-
mjólk og bamið fór nýgreitt í
skólann, meira að segja með inni-
verumiða frá föður sínum. Ég
fylgdist símleiðis með barninu eft-
ir að það kom heim úr skólanum
og valdi hakk og pítubrauð af
miklu sjálfsöryggi á heimleiðinni.
Ég lét það vera að biðja kjötaf-
greiðslumanninn um uppskrift-
ina. „Nú,“ sagði strákurinn stóri
og glotti, „það er bara ævintýra-
mennska í matargerðinni. Kallinn
er ekkert annað en „gourmet".
Mundirðu eftir pítusósunni?" Ég
bað hann vel að lifa og gera sér
þetta að góðu án sósunnar.
„Mamma hefur alltaf sósu
með,“ sögðu stelpurnar einum
rómi. „Mamma er í útlöndum,"
sagði ég, „og ekki orð um það
meir.“ í því hringdi síminn.
Mamman á heimilinu var greini-
lega með hugann heima og vildi
vita hvemig gengi. „Eins og i
sögu,“ sagði ég. „Blessuð bömin
era bæði hrein og hlýðin og full af
næringarefnum. „Fórstu með
hana til tannlæknisins?" spurði
konan. „Já, elskan, dettur þér
annað í hug?“ Konan var í útlönd-
um og kaus því að segja ekki hug
sinn allan.
Kíkt á gátlistann
„Megum við tala við mömrnu",
sögðu bömin öll í kór. Ég fékk
það á tilfinninguna að þau gerðu
upp á milli foreldra sinna. Sú
yngsta byrjaði og ég heyrði að
hún sagði stuttlega frá tannlækn-
isferðinni en annað var henni
hugleiknara: „Mamma! Pabbi gef-
ur okkur bara pulsur, hakk og
ógeðslega súpu. Hún var með
kekkjum og sveppum. Svo
gleymdi hann að kaupa kókó-
mjólk og nesti."
Þaö mátti merkja á framhaldi
samtalsins að móðirin reyndi að
stappa stálinu í barnið. Þess væri
ekki langt að bíða að hún kæmi
heim. Um leið leit ég á gula mið-
ann á kæliskápnum, svona rétt til
þess að fullvissa mig um að merkt
væri við allt sem ég átti að gera.
Miðjubarnið var komið i símann
þegar ég áttaði mig á því að einu
hafði ég gleymt, að borga nám-
skeiðiö mikilvæga sem mæðgurn-
ar ætluðu á.