Dagblaðið Vísir - DV - 05.06.1999, Blaðsíða 11

I>V LAUGARDAGUR 5. JÚNÍ 1999
11
List og lyst
Konan ætlar að meika’ða í út-
löndum. Bara si svona. Heims-
frægðin er á næsta leiti. Hún ætl-
ar sér frægðina þó ekki ein held-
ur í fríðum hópi annarra kvenna.
Konan er nefnilega í Kvennakór
Reykjavíkur og er þar ekki í kot
vísað. Gott ef konurnar í kórnum
fylla ekki hundrað eða jafnvel
stórt hundrað að fornum sið. Þá
eru ótaldir ýmsir angar út úr
kómum og sérhópar sem syngja
og tralla af innlifun og með listi-
legum hætti. í þessum góða hópi
hefur hún sungið undanfarin ár,
sér til skemmtunar og mér að
mestu að meinalausu. Konurnar
hafa hist reglulega, æft einu sinni
eða tvisvar í viku og haldið jóla-
og vortónleika, líkt og gerist í kór-
starfi. Slikt áhugamál truflar því
heimilislífið litt eða ekki þegar
ekkert stórt er á döfinni.
Stórveldið
tekið með trompi
Þetta hefur verið öðravísi í vet-
ur og vor. Nú ætla þessar elskur
sér nefnilega í söngferðalag til út-
landa. Konurnar í Kvennakór
Reykjavíkur era stórhuga og ráð-
ast ekki á garðinn þar sem hann
er lægstur. Fyrir nokkrum árum
fóra þær í söngferðalag á ekki
ófrægari stað en sjálfan Páfagarð
og nú er ætlunin að leggja eina
eftirlifandi stórveldi heimsins að
fótum kórsins, Bandaríkin. í því
stóra landi á að heimsækja nokkr-
ar borgir, Boston, New York og
fleiri, og enda í sjálfri höfuðborg-
inni, Washington.
Söngferðalag nær hundrað
kvenna til stórveldis kallar á
mikla skipulagningu. Allt þarf að
ganga upp. Ferðaáætlunin liggur
fyrir í smáatriðum með hápunkti
í sendiráðsgarðinum hjá Jóni
Baldvin og Bryndísi á þjóðhátíð-
ardaginn. Þar verður því stuð og
það þjóðlegt í betra lagi. Gott ef
margar kvennanna stinga ekki
þjóðbúningum í púss sitt svo
skarta megi til heiðurs sjálfstæði
íslendinga og ekki er að efa að
húsfreyjan í sendiráðinu sómir
sér vel með kynsystram sínum að
heiman. Ég bíð eftir því að hún
sendi Kollu vinkonu sinni á Degi
bréf um upplifunina í garðinum.
Þær vinkonurnar skrifast nefni-
lega á í því ágæta blaði, enda báð-
ar með dálæti á sama manninum,
gjörvilegum sendiherranum.
Aðdáunarvert
æðruleysi
Og æfingarnar eru þrotlausar.
Ekki man ég hvort þær era alveg
á hverju kvöldi og um helgar en
mér finnst það hafa verið svo og
það í langan tíma. Ég hef því rétt
séð konuna í mýflugumynd, sem
og bömin móður sína. Þá sjaldan
hún stoppar heima hjá sér rennir
hún í gegnum lög og texta og í
bílnum þýðir lítið að bjóða upp á
tónlist útvarpsstöðvanna því þar
skellir hún spólu í með söng kórs-
ins.
Við höfum tekið þessu ástandi,
bömin og ég, af aðdáunarverðu
æðruleysi. Mér er óhætt að full-
yrða að við styðjum okkar konu
heilshugar. Því er þó ekki að
neita að fjarvistir aðalmanns
heimilisins hafa nokkur áhrif á
rekstur þess. Þótt ég reyni að
sleppa billega frá því bardúsi
kemst ég ekki hjá því að taka á
mig auknar skyldur. Það á eink-
um við um kvöldverðinn. Konan
er, ef ég man rétt, undantekning-
arlítið á æfingum á þeim tíma sól-
arhringsins. Þótt bömin séu til-
litssöm við móður sína og skiln-
ingsrík gildir hið sama ekki endi-
lega um afstöðuna til fóðurins.
Þeim finnst ástandið nefnilega
hafa versnað á þessum óumbeðna
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
aðstoðamtstjóri
valdatíma húsbóndans. Mataræði
þykir einhæft og af viðbrögðun-
um að dæma sakna börnin þess
umsjónarmanns sem hefur tekið
sér tímabundið leyfi frá skyldu-
störfum.
Pylslur í smokkum
Samt hef ég reynt að gera mitt
besta. Maturinn er kannski ekki
alltaf á réttum tima og stundum
er borðhaldið frjálslegt ef svo má
að orði komast. Þá er ætlast til
þess að kostgangarar þiggi nær-
inguna standandi og án amboða,
þ.e. diska og hnífapara. Slíkar fyr-
irbyggjandi ráðstafanir spara
uppþvott.
í þessari fjarveru móðurinnar
hef ég einbeitt mér að pylsurétt-
um. Einfaldast er að kaupa vín-
arpylsur og pylsubrauð. Nokkuð
má ganga að því vísu að á heimil-
inu finnist tómatsósa og sinnep,
jcifnvel steiktur laukur ef vel er
leitað. Slíkum aðalrétti taka börn-
in þegjandi um hríð. Þau gera þó
athugasemdir um matreiðslu.
Venja mun að hita pylsumar í
vatni og á leiðbeiningum utan á
pylsupökkum stendur: Hitið -
sjóðið ekki. Ég hef í þessum vand-
ræðum mínum kynnst fljótlegri
aðferð. Ég dembi pylsunum í ör-
bylgjuofninn. Vandinn er hins
vegar sá að vínarpylsur þola ekki
langan tíma í slíkum ofnum. Þær
vilja springa með hvelli og þykja
þá ólystugri en ella. Ég kann
nefnilega að setja ofninn af stað
en tæknikunnátta mín í meðferð
örbylgjuofna nær ekki lengra. Ég
get ekki stoppað hann í miðjum
klíðum og verð því að bíða eftir
því að pylsumar springi allar fari
sú keðjuverkun af stað á annað
borð.
Mikil nýjung þótti mér, í þessu
matarstússi mínu, er ég rakst á
aðra gerð af pylsum og meðfylgj-
andi brauðum, eins konar smokk-
um sem pylsunum er stungið ofan
í. Brauðið líkist meira pitubrauði
en venjulegu pylsubrauði. Þetta
var á tUboði í stórmarkaðnum og
fylgdi sósa, einhvers konar blend-
ingur af pítusósu og sinnepi.
Þessa nýjung bauð ég í nokkra
daga uns blessuö bömin stræk-
uðu.
Síðustu dagana hef ég enn
breytt matseðlinum og sneiði nú
vínarpylsur niður á pönnu, steiki
þær og fuilkomna réttinn síðan
með dós af bökuðum baunum út
á. Þetta þykir mér nokkuð flókin
matreiðsla og það jaðraði við að
ég væri hreykinn af sjálfum mér
þegar ég bauð börnunum þessa
tilbreytingu í fyrsta sinn. Þau létu
sig hafa þetta en fagnaðaróp
heyrði ég ekki og nú er svo kom-
ið að þau mega hvorki sjá né
heyra minnst á baunirnar.
Óbærileg tilhugsun
Þessar raunir bamanna ganga
þó yfir. Við geram frekar ráð fyr-
ir því að heimilislífið færist í eðli-
legt horf þegar kórinn kemur til
baka úr Ameríkureisunni. Á þvi
þarf þó að hafa fyrirvara. Ég fór
nefnilega á tónleika Kvennakórs
Reykjavikur í vikunni þar sem
konurnar frumfluttu Vestur-
heimsprógrammið. Það þarf ekki
að hafa mörg orð um það. Þær
gerðu stormandi lukku og ekki
skaðaði að með þeim söng, og
mun syngja í Bandaríkjunum, óp-
erasöngkonan Sigrún Hjálmtýs-
dóttir, Diddú eins og alþjóð þekk-
ir hana. Það má mikið vera ef
Bandaríkjamenn falla ekki flatir
fyrir Diddú og kvennakómum likt
og áheyrendur í Digraneskirkju í
fyrrakvöld. Þetta er það sem börn-
in óttast, að mamma og allar hin-
ar konumar, að ógleymdri Diddú,
meiki’ða í Bandaríkjatúrnum, slái
í gegn.
Þótt þau vilji veg þeirra allra
sem mestan er það matseðill föð-
urins sem hræðir. Verði tónleika-
ferðimar fleiri og æfingamar enn
stífari fjölgar pylsuréttunum
heima. Það er ungviðinu óbærileg
tilhugsun. Þess vegna kann að
leynast, innst í hugskoti þeirra,
ósk um velgengni Kvennakórs
Reykjavíkur en jafnframt að
heimsfrægðin láti aðeins á sér
standa. Minna má nú gagn gera.