Dagblaðið Vísir - DV - 22.07.1999, Blaðsíða 20

24
FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 1999
*- -■ .
' '332 J ÍJ"
Hvers vegna taka svo margar íslenskar konur þátt í klúbbs-
starfi? Og hvað er svona skemmtilegt? Þrjár kjarnorkukonur
komu að máli við Tilveruna og sögðu frá skemmtilegum stund-
um í klúbbnum sínum.
Gullveig Sæmundsdóttir ritstjóri er í bridgeklúbbi:
„Ómetanlegt að
kynnast svona hópi
gefa
lífinu
gildi
Marta Hildur Richter,
forstöðukona bókasafnsins í
Mosfellsbæ, er í veiðiklúbbi:
Eg hef verið í
bridgeklúbbi
frá 1976. Við
byrjuðum fjórar,
ég, Margrét systir
mín, Þórunn og
Berta en þurftum
varamenn til að
spila ef einhver
okkar gat ekki
mætt. Áður en
við vissum af vor-
um við orðnar
átta og þá vantaði
nýja varamenn
þannig að klúbb-
urinn okkar er orðinn tíu manns.“
Gullveig segir að þetta séu allt önn-
um kcifnar konur, víðs vegar að úr
þjóðfélaginu, og fátítt að allar mæti.
„En við erum afskaplega góðar vin-
konur og gerum margt saman. Við
förum tvisvar á ári í bústað, einu
sinni á Jónsmessu, og höldum þá
árshátíð með öllu tilheyrandi. Við
tökum makana svo með í hina bú-
staðarferðina og bröllum ýmislegt
skemmtilegt. Við höfum líka einu
sinni farið saman til útlanda og ætl-
um að gera það aftur.“
Þær stöllur hafa spilakvöld
tvisvar í mánuði og hefja það á
léttri máltíð. Svo er sest að borðum,
spjallað spilað og spekúlerað. En er
mikil keppni á milli þeirra? „Nei,
við erum aðallega að hugsa um fé-
lagsskapinn. En auðvitað er alltaf
meira gaman að vinna.“ Gullveig
segir það gefandi og ómetanlegt að
kynnast svona hópi. „Það er vinátt-
an fremur en spilamennskan sem
heldur okkur saman. Okkur þykir
öllum vænt hverri um aðra og það
er stór hluti af þessu. Öll þessi ár
hefur spilakvöld aldrei verið fellt
niður.“ Hvað með makana? „Þeir
eru allir mjög jákvæðir og ég held
Notaleg sumarbústaðarstemning. Frá vinstri: Marsibil
Ólafsdóttir, Berta Bragadóttir, Gullveig Sæmundsdótt-
ir, Þórunn Guðmundsdóttir, Hlín Helga Pálsdóttir, Mar-
grét Sæmundsdóttir, Jósefína Friðriksdóttir og Bjarn-
heiður Guðmundsdóttir.
að það sé vegna þess að þeir spila
líka bridge. Þeir vita hvað þetta er
skemmtilegt og eru áhugasamir um
þetta.“
-HG
Félagsskapurr
og útiveran h
A myndinni er
Pálína Magnús-
dóttir ein
klúbbfélaganna
með maríulax-
inn sinn sem
kom úr Hítará
III.
M
arta Hildur er í veiði-
klúbbnum Fiskavinafélag-
inu. „Við höfum mikla
ánægju af að hittast og njóta útiver-
unnar og félagsskaparins. Við fór-
um í eina veiðiferð á ári, stundum
tvær, en við byrjum undirbúning-
inn miklu fyrr. Þetta eru alltaf
þriggja daga ferðir og við byrjum á
því að halda undirbúningsfund þar
sem við veljum ána sem við ætlum
að veiða í. Svo reynum við að kaupa
upp stangirnar á svæðinu þannig að
við getum verið einar um veiðihús-
ið. Síðan er haldinn ann-
ar fundur þar sem lang-
úr innkaupalisti er sam-
inn. Svo leggjum við í
hann eftir að keypt hef-
ur verið inn. Þegar heim
er komið eftir ferðina
skipuleggjum við árshá-
tíð. Þá býður ein okkar
hópnum í mat og við
skoðum myndir og bolla-
leggjum um næstu ferð.“
En hvað er svona
skemmtilegt við að vera
í veiðiklúbbi? „Það er að
komast í burtu frá erli
hversdagsins í skemmti-
legan félagsskap þar
sem við njótum samver-
unnar. Við kaupum kræsingar og
leggjum á fallega skreytt borð. Svo
tökum við fimm arma kertastjaka
með í allar ferðir. Við leggjum mik-
ið upp úr því að hafa það virkilega
gott. Það skiptir t.d. miklu máli að
hafa heitan pott við veiðiskálann.
Hápunktur ferðarinnar er þegar
verðlaunabikarinn er afhentur afla-
drottningunni það árið. Hann er
reyndar forljótur og ekki mjög
veiðihvetjandi," segir Marta Hildur
og hlær. Marta er með veiðidellu að
eigin sögn og hún stofnaði veiði-
klúbbinn 1991. „Þetta eru vinkonur
mínar úr ýmsum áttum og sumar
þekktust áður en aðrar ekki. Þær
eru misáhugasamar um veiðina en
koma allar vegna félagsskaparins.
Mér fmnst mjög mikilvægt að vera í
klúbbastarfi. Þannig heldur maður
tengslunum við gamlar vinkonur og
það er mjög skemmtilegt og gef-
andi.“
-HG
Verðlaunagripurinn afhentur.
Á myndinni eru frá vinstri Guðrún Einarsdóttir, Marta H. Richt-
er, Pálína Magnúsdóttir og Anna Svavarsdóttir. Helgu Jóns-
dóttur og Ragnhildi Blöndal vantar.
Valgerður Magnúsdóttir, forstöðukona dvalarheimilis aldraðra, er í saumaklúbbi:
Frekar utanlandsferðir en handavinnuafrek
Blaðamaður Tilverunnar byrjaði
á að spyrja Valgerði hvemig
klúbburinn hefði komið til. „Ég
er nú kannski ekki besta manneskjan
til að segja þér það því ég byijaði síð-
ust i honum, árið 1974. Hinar byrjuðu
1970 eða þar um bil.“ Þið hafið verið
sleitulaust að síðan þá? „Já, við erum
allar brottfluttir Hríseyingar og þekkj-
umst síðan í uppvextinum. Þegar við
voram allar fluttar í burtu var sauma-
klúbburinn stofnaður." Nú fer það orð
af saumaklúbbum að lltið sem ekkert
sé saumað en þess meira talað. Skrifar
þú undir þetta? Valgerður hlær. „Þegar
við vorum að koma upp börmmum
pijónuðum og saumuðum við mikið á
þau en núna verður að viðurkennast
að það eru kannski tvær til þijár í
mesta lagi sem koma með handavinnu.
Annars er markmið klúbbsins frekar
utanlandsferðir en handavinnuafrek.
Við hittumst hálfsmánaðarlega og
borgum þá vissa upphæð í sjóð. Þegar
hann er orðinn nógu stór fórum við í
borgarferðir.
Upphaflega áttu þetta að verða mjög
menningarlegar ferðir en hafa alltaf
orðið heiftarlegar innkaupaferðir. Síð-
ast fórum við til Barcelona og ætluðum
svo sannarlega að ráða bragarbót á
þessu. Raunin varð nú samt sú að við
fórum á miklum hlaupum í gegnum
söfnin en dvöldum þeim mun lengur í
búðunum." En hvað er skemmtilegast
við að vera í klúbbi? „Það er félags-
skapurinn og samkenndin. Maður hitt-
ir annan hóp af fólki og talar um ann-
að en heima eða í vinnunni. Þetta er
æðislega gaman og við hlæjum og
skemmtum okkur konunglega saman."
Hittist þið mikið utan funda? „Nei, við
skemmtum okkur bara þeim mun bet-
ur á fundunum." -HG
Hópurinn á góðri stund í Glasgow. Frá vinstri: Hulda Garðarsdóttir, Valgerður Magnúsdóttir, Jónheiður Björnsdótt-
ir, Steinunn Kristinsdóttir, Elísabet Sigurbjörnsdóttir og Anna Fjalarsdóttir. Á myndina vantar Árnýju Björk Kristins-
dóttur sem fór ekki með til Glasgow.