Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.1999, Blaðsíða 38

Ingvar Bjarnason, prófessor í læknisfræði við Kings College í Lundúnum, hefur hlotið fjölda viðurkenninga fyrir störf sín ytra. Hann segist ekki
vera á leiðinni heim til starfa og bendir í því sambandi á hve vísindamönnum sé gert erfitt fyrir og nefnir í því sambandi Kára Stefánsson
„Ég mat alltaf ástandið
þannig að ég myndi koma
heim aftur, “ segir Ingvar
p- Bjarnason, prófessor í lœkn-
isfrœði við King’s College í
Lundúnum. Ingvar er fyrsti
íslendingurinn sem hlýtur
prófessorsstöðu í lœknisfrœði
í Bretlandi en eftir hann
liggur nú þegar gríðarleg
rannsóknarvinna og hefur
m.a. einn sjúkdómur yérið
nefndur eftir honum,
*- Bjarnason Disease.
Ingvar útskrifaðist úr
lœknadeild Háskóla íslands
árið 1979 og starfaði síóan
sem súperkandídat á lyf
lœknisdeild í tvö ár áóur en
hann hélt til Bretlands í
framhaldsnám.
„Ég ætlaði alltaf i framhaldsnám
í meltingarfræði og koma síðan
heim en til þess þurfti ég að vera
meira í rannsóknum en klínik og
það tók mig sex mánuði að finna
^ rétta staðinn hér í Lundúnum. Sá
staður var Clinical Re-search
Centre (CRC) en fram að því var
hefðin sú að í Bretlandi ynnu ís-
lenskir læknar á Hammersmith
spítalanum og þeim sem það gerðu,
hefur gengið mjög vel á íslandi.
Margir af gömlu prófessorunum
voru Hammersmith menntaðir á
sínum tima.
Síðasta bylgjan af Hammersmith-
hópnum eru þeir Gunnar Sigurðs-
son og Þórður Harðarson því rann-
sóknastofan á Hammersmith færð-
ist yfir í
CRCentre á árun-
um 1975-1980.
Gleymdi mér
í rannsókn-
unum
Þegar ég kom á CRC var þar
draumaaðstaða fyrir rannsóknar-
mann. Þarna var spítali upp á tólf
hundruð rúm en svo var eiginlega
stærri þygging við hliðina á spít-
alanum fyrir rannsóknir. Ég var í
þeim hluta og gekk fljótt mjög vel
og gleymdi mér alveg við rann-
sóknirnar."
Ingvar fór til að byrja með í
grunnrannsóknir í lífefnafræði og
frumulíffræði en alltaf með tilliti
til garnasjúkdóma og þegar hann
er spuröur hvers vegna hann hafi
ekki komið heim með þekkingu
sína, svarar hann: „Eins og ég
sagði þá gleymdi ég mér þangað
til það var orðið of seint að fara
aftur til íslands. Ég vaknaði bara
Ingvar Bjarnason er fyrsti Islendingurinn sem hlýtur prófessorsstöðu í læknisfræði í Bretlandi.
einn daginn og sá að lífið hafði
farið fram hjá mér. Það var
óheyrilegt álag í vinnunni; verstu
vikumar voru þannig að við unn-
um 130 tíma.“
Þú talar um að lífið hafi farið
framhjá þér. Finnst þér þú hafa
misst af einhverju?
„Hafi ég gert það hef ég fengið
jafnmikið til baka. Það góða við að
starfa í London er að kerfið tekur
við og viðurkennir fólk sem gerir
vel. Við sem erum útlendingar
verðum að sjálfsögðu að gera allt
tvisvar sinnum betur en Bretar til
þess að öðlast þá viðurkenningu
en ef maður gerir vel getur maður
gert nánast hvað sem maður vill.“
Hvað áttu við?
„Ef ég fæ hugmynd í sambandi
við rannsóknir sem eru kannski
langt utan við mitt sérsvið þá er
nánast alltaf hægt að hringja i ein-
hvern sem bendir á næsta mann
sem bendir á næsta mann og svo
framvegis þangað til ég enda á
einverjum litlum karli inni á
rannsóknarstofu sem hefur sér-
hæft sig í tilteknu vandamáli í
tuttugu ár. Kannski er ég núna
orðinn einn af þessum körlum.
Það er svo merkilegt að það er
sama hvaða vandamál manni dett-
ur í hug, það er alltaf hægt að
flnna sérfræðing sem getur leyst
úr því á mjög stuttum tíma. Það
eru svona hlutir sem gefa manni
alveg gífurlegt sjáflstraust.
Segjum að ég færi til íslands að
vinna núna og fengi þar góða
rannsóknahugmynd - hugmynd
sem ég fengi góðan stuðning til að
framkvæma hér vegna þess að
fólk trúir alltaf á mann. Á íslandi
fær maður kannski sömu hug-
mynd en þegar maður fer að ræða
hana við menn fer maður í burtu
með fleiri vandamál en maður
kom með.“
r
Islenskir
irófessorar í
æknisfræði
ágir í vís-
inaastörfum
Ingvar hefur reyndar gert eina
tilraun til að flytja heim til ís-
lands. Það var á árunum 1992-1993
þegar hann sótti um prófessors-
stöðu í lífefnameinafræði við
læknadeild Háskóla íslands. „Ég
vildi athuga hvort mögulegt væri
að koma heim. Umsókninni lét ég
fylgja með 50-70 siðna útdrátt úr
þeim rannsóknum sem ég vildi
gera á íslandi. Dómnefndin setti
mig í 3. sæti í hæfnisröðinni.
Hinn læknirinn sem var hæfur
var settur í 5. sæti. Það var Matt-
hías Kjeld sem iíklega var hæfasti
maðurinn í stöðuna.
Það sem sló mig við að vera
settur i 3. sætið var að ef vísinda-
vinna þeirra sem voru settir í 1.
og 2. sætið hefði verið margfölduð