Dagblaðið Vísir - DV - 25.11.1999, Blaðsíða 21

FIMMTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1999
4
25
Uppáhalds-
kennarinn minn
Flestir efekki allir eiga sér uppáhaldskenn-
ara frá því einhvern tímann á skólagöng-
unni; einhvern sem með visku sinni og
hæfni hafði áhrifá nemandann sem endast
út lífið.
Tilveran fékk þrjá viðmælendur til að segja
Kristín Helga mætir læriföður sínum, Jóni S. Guðmundssyni, en þau höfðu ekki hist í rúman áratug. Jón kvaðst
muna eftir Kristínu Helgu sem er ótrúlegt miðað við þann gríðarlega fjölda nemenda sem hann kenndi á löngum
ferli. DV-mynd Teitur
Jón S. Guðmundsson íslenskukennari er í uppáhaldi hjá Helgu Kristínu:
Skynbragð á stíl og örvaði til skrifta
„Efstur á blaði hjá mér er Jón S.
Guðmundsson, íslenskukennari í
MR. Ég er hrædd um að það komist
enginn með tæmar þar sem hann
hefur hælana," segir Kristín Helga
Gunnarsdóttir rithöfundur þegar
hún minnist eftirlætiskennarans
frá skólaámnum.
Jón kenndi Kristínu Helgu ís-
lensku þegar hún var í þriðja bekk
menntaskólans. Þrátt fyrir að Helga
Kristín nyti kennslu Jóns aðeins í
einn vetur stendur hann upp úr
sem stórkostlegur kennari. „Jón er
einn af þessum kennurum sem
leggja endalausa alúð í kennsluna.
Það var ástríða og einskær áhugi
hans á faginu sem dreif hann
áfram. Þetta smitaði auðvitað út frá
sér og Jón kveikti áhuga hjá mér á
íslendingasögunum og flestu því
sem viðkemur íslenskri tungu.“
íslenska var alltaf eitt af uppá-
haldsfögum Kristínar Helgu og
kannski ekki skrýtið að kennarinn
komi úr sama fagi. „Einn stærsti
kosturinn við Jón var að hann bar
mikið og gott skynbragð á stíl og
örvaði okkur til skrifta. Kennarar
eins og Jón em einstakir og enn í
dag minnist ég ýmissa gullmola
sem hann lét út úr sér í kennslu-
stundum," segir Kristín Helga.
„Ég er sannfærð um að snilld
Jóns snart alla sem hann kenndi.
Ferð á Njáluslóðir, þar sem Jón var
leiðsögumaður, er mér eftirminni-
leg. Þetta var einna líkast því að
horfa á einþáttung þar sem Jón lék
persónurnar í Njálu af miklum
móð. Svona atvik lifa með manni og
í gegnum tíöina hefur mér oft verið
hugsað til Jóns,“ segir Kristín
Helga Gunnarsdóttir rithöfundur.
-aþ
frá sínum uppáhaldskennara. Að launum
fengu þeir svo að sitja fyrir á mynd með
kennaranum góða.
Jenna Jensdóttir kenndi Sveini Guðmundssyni:
Örlagavaldur í lífi mínu
„Jenna Jensdóttir er mér kærast
allra kennara sem hafa kennt mér,“
segir Sveinn Guðmundsson, yfirlækn-
ir Blóðbankans, þegar Tilveran bað
hann að minnast besta kennarans á
ferlinum. Sveinn var í Langholtsskóla
og var Jenna aðalkennari bekkjarins
á gagnfræðaskólaárunum. „Það er
enginn vafl á því að Jenna var langt á
undan sinni samtíð og var sífellt að
brydda upp á nýjungum. Hún hafði til
dæmis fyrir sið að láta okkur fara
með framsögur, segja sögur og fara
með ljóð fyrir framan bekkinn. Þess
konar kennsluhættir voru ekki
lenska á þeirri tíð og auðvitað vorum
við stundum svolítið stressuð yfir
þessu. Þess þurfti þó ekki því Jennu
tókst að byggja upp sjálfstraustið og
ég er sannfærður um að þetta var hið
besta veganesti út í lífið,“ segir
Sveinn.
Gamli bekkurinn hans Sveins úr
Langholtsskólanum hittist öðru
hverju og þá ber Jennu ávallt á góma.
„Það minnast allir Jennu af miklum
„Ég man vel eftir Sveini enda var hann mikill fyrirmyndarnemandi," sagöi
Jenna Jensdóttir þegar Sveinn Guðmundsson kom til myndatöku. Sveinn
sagði að það gleddi sig mjög að hitta Jennu á ný eftir öll árin og að mynda-
tökunni lokinni þáði hann kaffi og pönnukökur hjá gamla kennaranum.
DV-mynd Teitur
hlýhug og það er ekki langt síðan við
ræddum það bekkjarsystkinin hversu
vel hún hefði skilað okkur út i lífið.
Hún kenndi okkur líka svo margt
annað en það sem tengdist námsefn-
inu. Hún ræktaði mannúðina og
kenndi okkur að bera ævinlega virð-
ingu fyrir félaganum. Jenna notaði
ekki predikunartón heldur bjó til
dæmisögur af stakri snilld þar sem
hún braut málin til mergjar og kom
boðskapnum þannig til skila.“
Sveinn segist oftsinnis hafa minnst
gamla kennarans síns, ekki síst þegar
fjölmörg vandamál nútímaþjóðfélags
beri á góma. „Mannúðin er á undan-
haldi í nútímaþjóðfélagi og stundum
hugsa ég til þess hvað þjóðin hefði
gott af því ef Jenna væri forsætisráð-
herra, þótt ekki væri nema i einn dag.
Hún kenndi okkur mikOvægi þess að
rækta garðinn sinn og á þann hátt var
hún örlagavaldur í lífi mínu,“ segir
Sveinn Guðmundsson, yfirlæknir og
fyrrverandi nemandi Jennu Jensdótt-
ur. -aþ
Þarna tróð ég upp í fyrsta skiptið á ævinni
Þorsteinn Þorsteinsson
kennari og núverandi skóla-
meistari, og Jóhann Sig-
urðarson, nemandi í Voga-
skóla og núverandi
leikari. jÆ
- segir Jóhann Sigurðarson, leikari og gamall nemandi Þorsteins Þorsteinssonar í Vogaskóla
Jóhann Sigurðarson leikari gaf
sér örlítinn tíma til að líta upp frá
erlinum í. Þjóðleikhúsinu þegar
hann veu- spurður að því hver væri
hans uppáhaldskennari. „Það voru
margir góðir kennarar í gegnum
tíðina," sagði Jóhann. „Þar mætti
nefna ýmsa, þó held ég að Þorsteinn
Þorsteinsson hafi verið í hvað
mestu uppáhaldi hjá mér. Hann
kenndi mér íslandssögu í Vogaskól-
anum á árunum 1973 til 1974. Ég
man það helst hvað hann var
skemmtilegur kennari sem kom
námsefninu vel til skila.“
Þorsteinn er nú skólameistari i
Fjölbrautaskólanum í Garðabæ en
hann kenndi í Vogaskóla frá 1965 til
1976. Honum þótti ekki ónýtt að fá
svo góð ummæli frá nemenda sín-
um úr Vogaskólanum. Hann var því
meira en til í að sitja fyrir á mynd
með gamla nemandanum.
„Ég man vel eftir Jóhanni, hann
var góður nemandi þó hann nýtti
kannski ekki námshæfileikana tU
hins ýtrasta. Ég man t.d. vel að
hann var góður í íslensku og bekk-
urinn hans var skemmtUegur og
fjörmikUl. Vogaskóli var fjölmenn-
asti skóli landsins á þessum tíma og
Helgi Þorláksson skólastjóri minnt-
ist oft á að í skólanum væri um eitt
prósent þjóðarinnar. Þá voru um 16
eða 17 hundruð nemendur í skólan-
um og íslendingar eitthvað að nálg-
ast tvö hundruð þúsund.
„Þaö var margt spreUað og ég
man aö við snerum jafnvel öUu við
í stofunni," sagði Jóhann. „Kennar-
amir þoldu þetta auðvitað misjafn-
lega en Þorsteinn tók öUu slíku með
jafnaðargeði og sagði bara: já, þetta
er ágætt, en vUjið þið ekki heldur
setja þetta bara eins og það var. Þá
var það gert þegjandi og hljóðalaust
og hrekkurinn rann þvi út í sand-
inn. Það var mikið líf og fjör í skól-
anum og þama vora margir sem
síðar urðu þekktir, eins og HaUdór
Kristinsson saxófónleikari, Gunnar
JökuU trommuleikari og fleiri.
Þama tróð ég upp í fyrsta skiptið
á ævinni. Það var á skólaskemmtun
að ég söng, ásamt Svein-
birni Sveinbjörnssyni,
lagði Manstu kvöldin
okkar úti i Hamborg... og
Valgeir Skagfjörð lék und-
ir. Það var rosalega
stressandi en við lifð
um á þessu í
mörg ár á eft-
ir.“
-HKr.