Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1999, Blaðsíða 37

1 3~\7' laugardagur 27. nóvember 1999
ifíelgarviðtal « '
Friðgeir á gönguferð um Laugardalinn ásamt Erró, ríflega tveggja ára Labradorhundi, sem er leiðsöguhundur hans.
Rata blindandi um hverfið
Friðgeir býr innarlega á Kleppsveg-
inum ásamt Rögnu eiginkonu sinni
sem vinnur á Hrafnistu, dóttur þeirra
Helenu og bamungri dóttur hennar.
Þeir félagar hann og Erró fara í reglu-
legar gönguferðir bæði út í búð og þess
háttar en einnig heilsubótar- og æf-
ingagöngur um hverfið og allt inn í
Laugardal.
„Þetta hefur gengið ágætlega fyrir
okkar fram að þessu. Þegar við höfúm
lent í vandræðum þá er það mér að
kenna. Ég er búinn að búa héma í
hverfmu í 22 ár, fyrst í Efstasundi í 19
ár en flutti hingað á Kleppsveginn fyr-
ir 3 árum. Ég get því með réttu sagt að
ég rati blindandi héma um hverfið en
þetta tekur tíma.“
Friðgeir segir að gönguferðimar séu
þannig í senn heilsubót fyrir hann og
æfing fyrir hann og Erró. Norskur
þjálfari lagði siöustu hönd á þjáifún
Emó og tók hann út sem leiðsöguhund
ef svo má að orði komast og gaf honum
góða einkunn.
„Ég þarf að æfa mig betur. Mér
hættir enn til þess að beygja inn í botn-
langa eða inn um útkeyrslur og er lent-
ur inn i garð hjá fólki hvað eftir ann-
að. Menn em boðnir og búnir til að
hjálpa og mér finnst ekkert óþægilegt
að biðja um hjálp.“
Bókadómur um hljóðbók
Dæmigerður dagur hjá Friðgeiri og
Erró er upptekinn af því að kemba
Erró á svölunum, fara með hann út
svo hann geti gert stykki sín og síðan
em yfirleitt tvær gönguferðir á dag.
Þjáifari Errós er hættur að koma en
umferlisþjálfarinn kemur nær á hveij-
um degi og fer með þeim félögum í
gönguferð.
Friðgeir notar mikið hljóðbækur
fyrir blinda og þegar við hittum hann
er hann nýbúinn að lesa bókina Ámi á
Hlaðhamri, glænýja skáldsögu eftir
Bjöm Th. Bjömsson og ætlar reyndar
að mæta í sjónvarpsþátt á Skjá einum
til að segja álit sitt á henni.
„Þetta er tilraun hjá útgefandanum
að gefa hana út á snældum um leið og
pappír. Mér finnst gaman að prófa
þetta. Maður verður að taka með opn-
um huga því sem að höndum ber. Það
er vonlaust að sitja aðgerðalaus heima.
Ég hef sótt mikið í Blindrafélagið og
tekið þátt í allri félagsstarfsemi sem
þeir bjóða upp á en síðan ég fékk Erró
Erró er fyrsti blindrahundurinn á íslandi í meira en 30 ár. Starfsævi slíks hunds getur verið um 10
ár. DV-myndir Teitur
hef ég verið
talsvert upp-
tekinn."
Sjómaðurí
34 ár
Friðgeir
var til sjós á
ýmsum skip-
um í samtals
34 ár og segist
hafa verið
bæði háseti,
stýrimaður,
skipstjóri,
vélstjóri,
kokkur og
hvað sem er.
„Ég var
lengi á togur-
um, bæði
Bjama Ben,
Ottó N. Þor-
lákssyni og
Sólberginu
frá Ólafsfirði
þar sem við
bjuggum við í
átta ár en síð-
asta skipið
sem ég var á
var Andey
BA. Ég hafði
engin réttindi
til neins,
hætti í skól-
anum þegar
ég var næst-
um búinn
með punga-
prófið fyrir
mörgum
árum.“
Andeyin
var seld 1997
og Friðgeir
var í landi
milli skipa
þegar frændi
hans fékk
hann með sér
í vinnu hjá
Klæðningu og
þar vann
hann bæði
við byggingu
vamargarða
gegn snjóflóð-
um fyrir ofan
Flateyri og
síðan við Gilsfjarðarbrúna og kunni
ágætlega við starfið.
Hann segir að tryggingar hafi verið
í góðu lagi en enn er ekki búið að meta
endanlega örorku Friðgeirs og hann á
eftir að fara í aðgerðir bæði á öðrum
fætinum og einnig til þess að laga ann-
að raddbandið sem lamaðist að mestu
við slysið. Fyrir slysið var Friðgeir
maður sem naut útivistar og hefúr
reyndar prófað að fara í fjallgöngu eft-
ir slysið.
„Ég fór í göngu norður í landi með
vinum mínum sem vom að fara að
gera við gamlan gangnamannakofa.
Þaö var talsvert erfitt því maður hreyf-
ir sig auðvitað ekkert úti í náttúrunni
án þess að einhver leiði mann. En
maður nýtur návistar hennar þótt
maður sjái ekkert."
Friðgeir segist ekki enn vera farinn
neitt að hugsa um vinnu fyrir alvöru
en nefhir bæði vinnustaði eins og
Burstagerðina, sem Blindrafélagið rek-
ur, en nefnir það einnig að ef fyndist
rúm fyrir starfskrafta hans í Hampiðj-
unni gæti hann vel hugsað sér það.
„Ég hef mikið handleikið net og troll )
um dagana og kannski get ég eitthvað |
af því án þess að sjá.“
Maður er einn í myrlcrínu
Friðgeir gerir að gamni sínu um
ástand sitt og segir að það missi eng-
inn kímnigáfuna þótt hann glati sjón-
inni en lífið er ekki eintóm gleði.
„Stundum stend ég héma heima hjá
mér og teygi hendumar í aliar áttir en
fmn ekkert og veit varla hvar ég er.
Það getur komið yfir mann mikil ein-
semd og ótti við þessar aðstæður. Ég
sætti mig auðvitað aldrei við að vera
blindur og þó maður sé oft umkringd-
ur af fólki þá getur maður verið ótrú-
lega einn í myrkrinu. Venjulegt fólk
talar svo mikið saman með augunum.
Verst er að vera í fjölmenni því þá er
svo erfitt að átta sig í kliðnum. Það
dugir samt ekki að sitja heima einn
því maður verður að fara út og leita fé-
lagsskapar. Fyrsta skilyrðiö er að vera
jákvæður og reyna að læra á þessar
nýju aðstæður. Sá sem er neikvæður
og vorkennir sjálfum sér lærir aldrei
neitt.
Með þvi að vera jákvæður og beijast
áfram getur maður ef til vill endur-
goldið þá hjálp sem aðrir blindir hafa
veitt mér.“
-PÁÁ r