Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1999, Blaðsíða 46

J 54
LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1999 DV
/ bók Óttars Sveins-
- sonar, Útkall á jólanótt,
eru tvœr sannar frá-
sagnir. í fyrri sögunni
lýsa fimm skipbrots-
menn af ms. Suðurlandi
ógnvœnlegri vist í hálf-
botnlausum gúmbáti
eftir að skip þeirra sökk
norðan heimskauts-
baugs á jólanótt 1986.
Seinni frásögnin er af
því er flugvél nauðlenti
^ í sjónum utan við Höfn
í Hornafiröi síðastliöið
sumar. Um borð voru
tvœr hollenskar konur
á leið til íslands í sum-
arfrí og til að hitta
vinafólk annarrar kon-
unnar.
Viö grípum niður í sögima er
heimamenn höfðu fengið upplýsing-
^ ar frá Flugmálastjóm í Reykjavík
um að flugvél sem lenda átti á
Hornafjarðarflugvelli hefði farið í
sjóinn. Þeir hafa sett allt í gang. Bát-
ar eru farnir af stað til leitar og
björgunarsveitarmenn ganga
ströndina. Meðal þeirra er Jónas
Þorgeirsson, tæknimaður á Ratsjár-
stöðinni á Höfn. Þegar hér er komið
sögu hefur annarri konunni tekist
að synda í land og Jónas komið
auga á hana:
Kona fundin!
Fyrst lét ég vita í talstöðina svo
að tilkynnt yrði í síma frá Ratsjár-
stöðinni til björgunarsveitarinnar
að kona hefði fundist.
„Ég er búinn að finna konu,“
sagði ég.
Nú fór ég að spyrja konuna frek-
ar um hvað hefði gerst.
„Hvað voruð þið mörg?“ spurði
ég á ensku. „Hvar fór flugvélin nið-
ur?“
Konan benti inn í víkina. Hún
var máttlaus, reikul í spori og ég
studdi hana.
Ég var enn mjög hissa á því að
hafa hitt konuna þama. Hún var í
mikilli geðshræringu og þrekuð,
enda nýbúin að þreyta sund í öldun-
um fyrir utan. „Heldurðu að þú sért
beinbrotin?“ spurði ég. Konan var
greinilega marin í andliti.
* Hún talaði við mig á þremur
tungumálum: hollensku, ensku og
síðast en ekki síst bjagaðri íslensku
sem kom mér á óvart. Ég kannaðist
auðvitað við öll tungumálin: hol-
lensku þekki ég vel, ensku tala ég
reiprennandi og svo sjálft móður-
málið. Aðframkomin reyndi hún að
segja mér eitthvaö; allt í einum
hrærigraut.
Hún spurði hvort ég hefði heyrt í
þeim!
„Hvaða þeim?“ hugsaði ég. Ég
vissi ekki hvað hún var að meina en
sagði strax já - til að reyna að róa
• blessáða konuna. Hún hélt á Argus-
tæki sem á að gefa frá sér staðsetn-
| ingarsendingar fyrir GPS um gervi-
tungl.
„Hvar fóruð þið niður?“ reyndi ég
að spyrja konuna. Ég var búinn að
skilja á henni að það var hún sem
flaug vélinni. Umfram allt vildi ég
fá að vita hvar vélin væri og hvort
aðrir hefðu hugsanlega komist af.
Lidia heimt úr helju ásamt bjargvættum sínum, þeim Þorvarði Helgasyni, lengst til hægri, og Þorvaldi Hafdal Jónssyni fyrir miðri mynd. Að baki þeim stend-
ur Jónas Friðriksson, sjúkraflutningamaður á Höfn.
Ég var búinn að styðja konuna
dálítinn spöl og sýndist hún ekki
beinbrotin.
Mér veittist svo erfitt að skilja
hvað hún var að segja að ég var far-
inn að halda að hún hefði verið á
þyrlu! Þær hefðu verið tvær i vél-
inni. Allt hafði gerst svo snöggt.
Konan var í þvílíkri geðshræringu
að hún blandaði saman öllum
tungumálunum.
Mér var ljóst að hún yrði að jafna
sig aðeins áður en línur færu að
skýrast hjá henni.
„Ég er ekki brotin," sagði konan
og benti mér um leið i þá átt sem
hún taldi flugvélina hafa farið niður
í sjóinn.
Er hún látin?
„Sestu hérna niður og bíddu eftir
mér,“ sagði ég og hljóp af stað í
dauðans ofboði.
Fyrst þessi kona hafði komist upp
í fjöru við illan leik og hin konan
sást hvergi ímyndaði ég mér að
ástand hennar væri enn verra - hún
væri jafnvel látin. Um líf og dauða
var að tefla. Ég fór að búa mig und-
ir það versta - að finna hina konuna
stórslasaða eða jafnvel látna.
Þegar ég kom niður eftir skimaði
ég út eftir fjörunni og hljóp með
fram öllum klettunum og steinun-
um til að athuga hvort hin konan
gæti verið þar.
Er ég hljóp um í fjörunni hugsaði
ég með mér að ef ég sæi konuna þá
myndi ég leggjast til sunds.
En ég sá engan.
Hún svaraði ekki
Ég var kominn með mikinn
hlaupasting, þungur og þéttur mað-
urinn, og orðinn mjög andstuttur,
búinn að hlaupa þarna út um allt.
■vW '
mkM
HhhShhÉ
* 111
■ Mí ■“ 1

Jónas Þorgeirsson við klettana skammt frá þeim stað þar sem Effie kom að landi.
Þegar ég kom til konunnar aftur
ákvað ég að spyrja hana frekar um
hvar vélin fór í sjóinn.
„Hvar fóruð þið niður?“ spurði ég
aftur.
Nú var konan farin að átta sig að-
eins en benti í allt aðra átt en hún
hafði gert áður. Hún beindi fingri út
á sjó, út frá nefinu sem var þarna.
„Sást þú hina konuna i sjónum?“
spurði ég.
Konan sagðist hafa séð vinkonu
sína komast út úr flugvélinni en
hún hefði eiginlega horfið í öldun-
um eftir að flugvélin fór niður. Vin-
konan hefði átt erfiðara með að
komast út.
„Ég hrópaði þá
til hennar en hún
svaraði ekki!“
sagði konan grát-
andi.
Það settist að
mér beygur. Vin-
kona skjálfandi
konunnar sem ég
var að reyna að
hlúa að hafði
sennilega rotast og
drukknað þarna í
öldunum, hugsaði
ég. Mér stóð ekki á
sama.
Mér var ljóst að
ef hin konan væri
líka í bláum galla
yrði erfitt að finna
hana í sjónum.“
Leitað á sjó
Þorvarður á
Gústa í Papey
hafði fengið nýja
staðarákvörðun
um hvar flugvélin
hafði nauðlent:
„Við vorum
búnir að leita dá-
góða stund þegar
kallað var í okkur
og sagt að flugvél-
in væri uppi við
Myndir: Júlía Imsland