Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.1999, Blaðsíða 12

12
FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 1999
Spurningin
Hvar ætlarðu að vera
um árþúsundamótin?
Þorvaldur Snorrason garðyrkju-
bóndi: Heima i faðmi fjölskyldunnar.
Isabella Theodorsdóttir, í fæðing-
arorlofi: Heima í faðmi fjölskyld-
unnar og fer svo að hitta vini og
kunningja eftir miðnætti.
Ingibjörg Lára Þorbergsdóttir
nemi: Ég hef ekki ákveðið það.
Eyþór Theodórsson jeppakall: Ég
verð með Ingibjörgu Láru einhvers
staðar i góðra vina hópi.
Hjördís Logadóttir nemi: Ég fer
eitthvað út að djamma.
Aaron Percy, skiptinemi frá
Bandaríkjunum: Ég ætla aö vera
hjá fjölskyldunni minni og fer seint
í partí hjá vini mínum.
Lesendur
Barnatiminn i
Sjónvarpinu
- einhvers staöar eru takmörk
Sýna á börnum fulla virðingu, þau eru þakklátir áhorfendur og þess vegna
má ekki misbjóöa þeim meö sífelldum endurtekningum eða lélegu efni, seg-
ir bréfritari m.a.
Magnús Skúlason skrifar:
Undanfarin 4 ár hef ég horft á
bamatímann í rikissjónvarpinu um
flestar helgar ásmt syni mínum
ungum. Á þessum tíma hefur kennt
margra grasa. Fyrst var Rannveig
kynnir og síðan tók Logi með grím-
umar við. Ekki var maður alltaf
nógu hress með þau, en þau voru þó
að kynna þættina og tala við ein-
hverja krakka á milli. Ýmsir góðir
þættir voru sýndir á þessum tíma
svo sem Múmínálfamir, Dýrin í
Fagraskógi og Saga jarðarinnar sem
við feðgar söknum, svo dæmi séu
tekin.
í seinni tíð hefur þetta hins vegar
breyst. Enginn kynnir efnið lengur
heldur eru notaðar endurteknar
myndir af m.a. hænum, gæsum,
öndum og kusum sem eru að visu
voða sætar (ég meina kusumar).
Blessuð dýrin segja nánast alltaf
það sama t.d. : „Eigum við ekki að
kíkja á mynd?“
Ástæðan fyrir bréfkorni þessu er
tvíþætt: Eitt er þessar sífelldu end-
urtekningar á aðferðum við kynn-
ingar og að auki síendurteknar sen-
ur úr m.a. Ávaxtakörfunni, Latabæ
og Pétri Pan undir heitinu „Söng-
bókin“. Vitaskuld hafa börn gaman
af því að sjá skemmtilegheit aftur
og aftur, en einhvers staðar hljóta
þó að vera takmörk.
Hins vegar vil ég minnast lítillega
á þáttaröð sem kaliast Aðalsteinn
aldamótamaður. Þar er dregin upp
mynd af manni frá síðustu aldamót-
um, umluktum gömlum munum frá
þeim tíma. Baksviðið er gjarnan
veggur klæddur strikuðum panel
eins og tíðkaðist þá. Þetta gæti allt
verið gott og blessað nema það að
aldamótamaðurinn er gerður að
einhvers konar aulabárði. Hann tal-
ar og ber sig eins og auli, er með
einkennilegt höfuðfat, kannski gott
fyrir trúða. Að túlka aldamóta-
manninn þannig og að tengja hann
við gömul hús sem hljóta einnig að
verða eitthvað skrýtin í augum
barnanna hlýtur að teljast fremur
óheppilegt.
Það vill svo til að þótt aldmóta-
kynslóðin sé horfin til feðra sinna
(og aulabárðar voru það ekki) þá
standa húsin mörg hver enn og í
þeim býr fólk sem betur fer. Að
draga upp slíka mynd af fólki um
síðustu aldamót í umhverfi gamalla
hús er ekki réttlátt gagnvart forfeðr-
um okkar og byggingararfleifð. -
„Gott að kallinn er farinn", segir
strákurinn þegar Aðalsteinn hverf-
ur af skjánum. Börn geta nefnilega
líka verið gagnrýnin
Það á að sýna bömum fulla virð-
ingu. Þau eru þakklátir áhorfendur,
og þess vegna má ekki misbjóða
þeim með sífelldum endurtekning-
um eða lélegu efni. Umsjónarmenn
barnatímans þurfa að huga að
þessu.
Árþúsundavaðall upp í háls
- er ekki nóg komið?
Ólafur Jónsson skrifar:
Alveg er furðulegt hvað þessi ár-
þúsundavaðall hefur fengið að vaða
uppi í fjölmiðlunum. Hinir og þessir
eru sífellt að tala um að um næstu
áramót verði árþúsundamót eða
aldamót og þá hefjist nýtt árþúsund.
Þetta er einfaldlega kolrangt. Sá
sem heldur öðru fram kann ekki að
telja. í loks þessa árs - 1999 - gerist
það einfaldlega að árinu lýkur. Þá
veröa liðin 1999 ár. Um leið hefjast
fyrstu mínútur næsta árs - ársins
2000. Það er ekki fyrr en því lýkur
sem 2000 ár eru búin og þá getur
næsta öld og næsta árþúsund fyrst
byrjað.
Enginn vafi leikur á því að fjölmiðl-
arnir og vanþekking þeirra sem þar
starfa eiga mesta sök á því hvað ár-
þúsundabullið hefur vaðið uppi. Ann-
ars hefði þetta verið kveðið í kútinn í
upphafi þessa misskilnings og vaðals.
í hverri fréttinni á fætur annarri er
talað um að nú verði árþúsundamót.
Fjölmiðlafólk virðist láta hrifninguna
Kæru Reykvíkingar:
yfir tölunni 2000 hlaupa með sig í gön-
ur. Þaö er heldur dapurleg einkunn
yfir fjölmiðlum nútímans að kunna
ekki að telja, á meðan fjölmiðlarnir
fyrir 100 árum höfðu þetta á hreinu. -
Þá lauk öldinni einfaldlega í lok árs-
ins 1900 og tuttugasta öldin hófst 1.
janúar árið 1901.
Ef fólk ætlar að halda fast við
villutrú sína um árþúsundamótin,
þá verður 20. öldin sú fyrsta sem hef-
ur aðeins 99 ár. Þykir fólki það lofa
góðu um framtíðina?
Biðjum ekki um umhverfismat
Þorgeir Guðjón Jónsson skrifar
frá Seyðisfirði:
Kæru Reykvíkingar. Við Austfirð-
ingar höfum aldrei farið fram á um-
hverfismat á neinum byggingum á
höfuðborgarsvæöinu, heldur ekki
þegar Nesjavallavirkjun var sett á
laggimar. Ekki heldur þegar göngu-
stigar voru lagðir upp á Esjuna, Og
hvers vegna ekki? Jú, vegna þess að
okkur kemur ekkert við hvað gert
er fyrir sunnan. Við fórum heldur
ekki fram á umhverfismat þegar ál-
bræðslurnar á suðvesturhorninu
voru í burðarliðnum, vegna þess að
við vissum að þær sköpuðu atvinnu.
- En eigi svo að skapa atvinnu ann-
ars staðar á landinu en á Reykjavík-
ursvæðinu, þá rísa Reykvíkingar
upp og heimta umhverfismat.
[L,[1®[1[ÉQ®Æ\ bjónusta
allan sólarhrin^ínn
H H
-3[)j5
Lesendur geta sent mynd af
sér með bréfum sfnum sem
birt verða á lesendasíðu
„íbúar á Faxaflóasvæðinu: látið okkur nú í friði, við
viljum búa á landsbyggðinni. Við viijum álbræðslu
á Reyöarfiröi og virkjun í Fljótsdal." - Bréfritari
beinir oröum sínum til þéttbýlissvæöisins.
Kæru íbúar Faxaflóasvæðisins:
komi stóri Suðurlandsskjálftinn, þá
eru miklar líkur á að hann eyði-
leggi stórhýsin og stóru verslunar-
húsin í Reykjavík, jafnvel Hval-
fjarðargöngin og báðar álbræðslum-
ar við Faxaflóann. Þá kynnu Reyk-
víkingar og fleiri íbúar á þéttbýlis-
svæðinu syðra að
þurfa vinnu. En þið
viljið ekki vinna við
fisk, aðeins við versl-
un og álbræðslu. Þið
viljið ekki að lands-
byggðarfólk geti val-
ið um atvinnu. Það
er þó aldrei að vita
nema þið þyrftuð að
flytjast á landsbyggð-
ina, en verði ekki
fleiri atvinnutæki-
færi á landsbyggð-
inni þá kynnu allir
að verða atvinnu-
lausir.
Og því miður þarf
ekki stærri jarð-
skjálfta en svo sem
rúm 7 stig til að allar
orkuveitur detti út á
Suður- og Suðvesturlandi. - íbúar á
Faxaflóasvæðinu: látið okkur nú í
friði, við viljum búa á landsbyggð-
inni. Við viljum álbræðslu á Reyð-
arfirði og virkjun í Fljótsdal. Ég
hvet ráðherra þessarar ríkisstjóm-
ar að virkja á fleiri stöðum fyrir
austan fyrir fleiri álbræðslur.
Tekjuskatts-
laus lífeyrir
Emil skrifar:
Ég tek ofan fyrir þeim forsvars-
mönmun Félags eldri borgara sem
nú taka fast á óréttlætinu sem felst í
því að skattleggja lifeyrisgreiðslur.
Löggjafinn ásamt ráðamönnum hér á
hverjum tíma hefðu fyrir löngu átt
að afnema þessa lögleysu sem felst í
því að skattleggja lífeyrisgreiðslur úr
lífeyrissjóðum umfram f]ár-
magnstekjuskatt. Ég trúi ekki ööm
en fundur eldri borgara með fjár-
málaráðherra leiði til þess að lög-
leysan verði afnumin hið snarasta.
Héma er um augljóst brot á stjórnar-
skrá að ræða, og það getur varla ver-
ið að ráðherra vilji viöhalda því lög-
broti gagnvart hinum öldraðu. Hér
er ekki um kjarabaráttu að ræða,
heldur sanngimi sem ekki ætti að
þurfa að sækja gegnum dómsstólana.
Þrjú jólahlað-
borö og græðgin
Ásgerður skrifar:
Er það eitthvað eðlilegt að fólk
skuli hópast á veitingahúsin á
svokölluð ,jólahlaðborð“, sem era
mest megnis massaframleiðsla af
hinu og þessu jukkinu og greiði fyr-
ir þefia 3000 til 4000 krónur, jafnvel
þótt hér ríki góðæri? Mér finnst
þetta vera mesta heimska og sýna
glöggt að menn verða af aurum apar.
Og að fara á fleiri en eitt slíkt, jóla-
borð“ sýnir líka hve græðgin er alls-
ráðandi í þjóðfélagi okkar. Hvaö
borðar þetta fólk svo á sjálfum jólun-
um? Skyldi því ekki þykja þunnur
þrettándinn að sitja kannski með
einn rjúpuræfil á diskinum þótt með-
læti fylgi, miðað við hrúguna á hlað-
borðunum? Manni ofbýður svona
sukk, og ekki örgrannt um að maður
hugsi sem svo: Þetta fólk á skilið að
finna fyrir samdrætti á nýbyrjuðu
ári. Og ekki yrði ég hissa þótt
einmitt þetta sama fólk verði fyrst til
að æpa á aðstoð og niðurfellingu
skulda þegar að því þrengir eftir allt
átið og áfergjuna.
Skattleysi
forsetans
Bijánn Júlíusson skrifar:
Ég las nýlega grein á Frelsi.is, sem
er heimasíða Heimdallar, um „skatt-
leysi forsetans." Þar er rifjað upp er
Ólafur Ragnar Grimsson sagði á
fyrstu dögum sínum sem fjármála-
ráðherra, að það væri „náttúrlega
ólíðandi að ákveðnir vel efnaðir
borgarar í þessu landi skuli komast
hjá því að borga sína eðlilegu
skatta". Skyldi honum þá ekki finn-
ast jafn ólíðandi nú, að hann sjálfur
skuli komast hjá því að borga sína
„eðlilegu skatta“? Ég man líka að
hann hafði þá skoðun í kosningabar-
áttunni um forsetakjörið, að eðlilegt
væri að sá sem gegndi embættinu
borgaði skatta eins og aðrir lands-
menn. Ég vona að forsetinn okkar
sjái sóma sinn í þessu máli og hvetji
til breytinga. - Blessunarlega hefur
hann bent á mörg þjóðþrifamál og
veit ég að honum finnst þetta vera
eitt þeirra.
Ódýrt í Dublin,
dýrt hér
Kona, nýkomin frá Dublin, sendi
þessar línur:
Ég er nýkomin úr ferð til Dublin.
Ég fór ekki gagngert til að gera inn-
kaup, heldur til að njóta nokkurra
daga hvíldar á frábæru hóteli og veð-
urblíðunnar sem þarna er sögð ríkja
nánast allt árið. Þar var líka allt
hvanngrænt og mild golan var við-
brigði við veðurhaminn sem mætti
manni við heimkomuna. En, svo varð
það úr að ég gat ekki setið á mér aö
kaupa ailar jólagjafir okkar hjóna
þarna ytra. Allt, ég endurtek; allt var
þarna mun ódýrara en hér. Álagning-
in hér heima sýnist mér ofboðsleg, á
nánast hverju sem er. Ég nefni geisla-
diska, fatnað, jólaskraut og hvaðeina.
Það var mál fólks í flugvélinni á
heimleiðinni að svona ferð til Dublin
margborgaði sig, t.d. miðað við að
einn fjölskyldumeðlimur færi og
gerði jólainnkaupin að mestu þarna
ytra. Ég er meir en sammála.