Dagblaðið Vísir - DV - 08.07.2000, Blaðsíða 33

41
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000 _______________________________________________
DV ____________________________________________________________ Helgarblað
öflug, ég held til dæmis að það hafi
verið miklu öflugri rannsóknarvinna
í gangi á fjölmiðlunum þessa tíma.
Það eru náttúrlega til undartekning-
ar en það var mikill prófessjónal
metnaður í gangi, sem mér sýnist
stundum af skornum skammti hjá
fjölmiðlum í dag. Þá var heldur ekki
þessi svakalega mikla tenging á milli
markaðsstarfsemi blaðanna og
fréttastofanna. Núna sýnist manni
að þetta fari oft í einn hrærigraut,“
segir Ómar sem fór sjálfur úr frétt-
unum og yfir í markaðsmálin og al-
mannatengslin.
Eftir að hafa unnið á hinum ýmsu
blöðum og á fréttastofu Stöðvar 2
stofnar hann almannatengslafyrir-
tækið Athygli árið 1989 í samstarfí
við vin sinn og félaga, Guðjón Am-
grímsson.
„Við ætluðum að sjá hvort það
væri ekki hægt að hafa gaman af
þessu í einhvern tíma. Almanna-
tengsl var á þessum tíma tiltölulega
óþekkt hugtak í landinu og því fór
mikið af tímanum í það að upplýsa
fyrirtæki og stofnanir um það hvað
þetta væri og í hverju möguleikamir
væru fólgnir og sömuleiðis að læra
sjálfir," segir Ómar en fyrirtækið
var starfandi í tíu ár.
Áfengi boðið á blaðamanna-
fundum
I dag vinnur Ómar fyrir Alþjóða-
samband Rauða krossins og er bú-
settur ásamt konu sinni, Dagmar
Agnarsdóttur, og yngsta barni
þeirra, Agnesi Ósk, sem er tæpra 15
ára, í Bangkok í Taílandi. Þau Ómar
og Dagmar eru búin að vera saman í
tæp 30 ár.
„Ég var 23 ára gamall blaðamaður
á Alþýðublaðinu þegar við hittumst í
Klúbbnum. Á þessum tíma þótti líkt
og í dag voða smart að vera blaða-
Ómar hefur ferðast mikið vegna
starfsins hjá Rauða krossinum. Hér
er hann ásamt bananasölukonu í
Víetnam.
maður en ég er nú ekki viss um að
Dagmar hafi endilega fallið fyrir því.
Ég veit eiginlega ekki hvernig mér
tókst að ná í hana,“ segir Ómar en
saman eiga þau hjónin ijögur börn.
„Það er eiginlega alveg ótrúlegt að
hún skuli ekki hafa skilið við mig
þegar ég drakk sem mest,“ segir
Ómar í einlægni en hann fór í áfeng-
ismeðferð fyrir rúmum átta árum og
hefur síðan ekki „þurft að drekka“
eins og hann orðar það. „Að losna
undan brennivíninu er það besta
sem fyrir mig hefur komið, annars
hefði ég bara dáið. Þó svo það hafi
verið djúsað mikið í blaðamanna-
stéttinni hér fyrr á árum þá get ég
ekki sagt að það sé starfinu um að
kenna hvað ég drakk mikið. Ég hefði
ábyggilega orðiö alkóhólisti í hvaða
starfi sem er. Ég er fæddur með
þennan sjúkdóm og hafði lítið með
það að gera sjáifur hvernig fór,“ seg-
ir Ómar. Hann er þó þeirrar skoðun-
ar að umgengni íslendinga við
brennivínið hafi batnað mjög.
„Það eru ekki svo mörg ár síðan
það voru ekki haldnar fermingaveisl-
ur nema allt væri fljótandi í brenni-
víni, hvað þá að menn boðuðu til
blaðamannafundar án þess að þar
væri vin á boðstólnum."
Lífsháski í Tansaníu
Forsaga þess að þau hjónin búa nú
í Bangkok má rekja aftur til ársins
1994.
„Þá fór ég á sendifulltrúanámskeið
hjá Rauða krossinum sem var haldið
fyrir þá sem höfðu áhuga á alþjóð-
legu starfi á þeirra vegum. Ég hafði
þá í nokkur ár ritstýrt fréttabréfl
Rauða krossins og verið óvirkur fé-
lagi í RKÍ,“ segir Ómar.
Hann fór sína fyrstu ferð á vegum
Rauða krossins til Tansaníu í árs-
byrjun 1996. Þar var hann í 6 mánuði
og vann sem upplýsingafulltrúi í
flóttamannabúðum á landamærun-
um við Rúanda og Búrúndí. „Það var
hálf milljón flóttamanna í búðunum
og það var gríðarlegt starf sem fólst í
því að halda þessu öllu gangandi. Ég
hafði einu sinni komið til
Afríku áður, árið 1985, þegar
ég var blaðamaður á Morg-
unblaðinu, og langaði alltaf
aftur. Þessi fyrsta ferð 1985
var til Eþíópíu þar sem geis-
aði mikil hungursneyð. Þrátt
fyrir að það hafi tekið mig
marga mánuði að jafna mig á
þeirri eymd og hörmung sem
ég sá í þeirri ferð, en ég fór
m.a. í dauðabúðir þar sem
fólk var að deyja allt í kring-
um mig, hafði mig samt
alltaf langað aftur til álfunn-
ar. Það var eitthvað við and-
fyrir Rauða krossinn. Þessi ferð var
farin í góðu samráði við konuna
mína og samkomulagið var það að ég
gerði þetta og svo væri þessi útþrá
mín frá.
Dagmar kom svo og sótti mig að
þessum sex mánuðum liðnum og sá
aðstæðurnar og kynntist þessu fólki
sem ég var að vinna með. Það var
mikið heillaspor því þá vissi hún eft-
ir að ég kom heim hvað ég var að
tala um, hvað ég hafði upplifað og
reynt, og ég hafði einhvem til að
deila reynslunni með,“ segir Ómar
og rifjar upp atvik sem gerðist bara
nokkrum dögum eftir að hann kom
til Tansaníu en það er eiginlega eina
atvikið þar sem hægt er að segja að
var að gerast enda ekki vanur að
heyra skothvelli. Þeir tóku sam-
starfsmenn mína sem gisla og rændu
og rupluðu en hurfu svo á brott þeg-
ar þeir höfðu fundið þá peninga sem
þeir voru að leita að. Éngum varð
meint af þessu en það sá svolítið á
skrifstofunum. Og þama opinberað-
ist fyrir mér ein bíóblekkingin sem
ég hafði gengið með eins og margir
aðrir. Það kom nefnilega í ljós að
þegar menn skióta í gegnum dyra-
læsingar með rifflum, þá springur
ekki allt í tætlur, heldur kemur bara
lítið gat eftir byssukúluna. Mér
fannst þetta ógurlega fyndið."
100 mil|jónir sam-
starfsmanna
Eftir veruna í Tansaníu
hélt Ómar áfram að vinna
við almannatengsl i Athygli
en alþjóðasambandið var
alltaf af og til að hringja í
hann og biðja hann um að
taka smærri verkefni er-
lendis. Hann fór m.a. til Ind-
lands, írans, Simbabve og
Papúa Nýju Gíneu þar sem
hann vann við upplýsinga-
störf fyrir hreyfinguna.
„Þessi störf voru farin að
taka meiri og meiri tíma og
Ómar ásamt starfsmönnum Rauöa krossins í Kóreu.
Ómar er búsettur í Banglkok ásamt konu sinni, Dagmar, og yngstu dóttturinni, Agnesi Osk. A meðan Omar sinni starfi
sínu hjá Rauða krossinum stundar Dagmar listnám og Agnes Ósk er í alþjóðlegum skóla.
Draumastarfið
Ómar ákvaö snemma aö gerast blaðamaöur. Þessl mynd er
tekin á fyrstu árum Dagblaösins en vinnukjör blaðamanna
hafa batnaö mikið síöan.
rúmsloftið í Afríku, einhver galdur í
loftinu, sem tók mig til sín og ein-
hver partur af hjarta mínu varð eftir
þar,“ segir Ómar.
„En svo var ég aftur kominn til
Afríku rúmum áratug síðar og þá
hann hafi lent í lífsháska í starfi sínu
fyrir Rauða krossinn. „Það var kvöld
þegar nokkrir stigamenn vopnaðir
vélbyssu og sveðjum brutust inn í
búðimar og byrjuðu að skjóta. Ég
áttaði mig alls ekki strax á því hvað
hugur minn var alltaf meira í þess-
um bransa. Þar kom líka aö því að
við hjónin vorum komin aö þeirri
niðurstöðu að við myndum vilja fara
út saman. Fyrir ári síðan losnaði síð-
an starf á svæðisskrifstofu Rauða
krossins í Suðaustur-Asíu, nánar til-
tekið í Malasíu, og þá stóð þannig á
á heimilinu að eldri bömin þrjú
voru flutt að heiman og yngsta
dóttirin nýfermd þannig að þetta
hentaði allt mjög vel,“ segir Ómar
sem er reyndar fluttur frá Malasíu til
Taílands því svæðisskrifstofan var
nýlega flutt í heilu lagi milli landa.
„Rauði krossinn er eiginlega þri-
skiptur. í fyrsta lagi eru Rauða kross
félögin sem starfa í hverju landi fyr-
ir sig. Þessi félög mynda saman Al-
þjóöasamband Rauða krossins og það
er þar sem ég er að vinna. Það eru
178 landsfélög í Alþjóðasambandinu
og er talið að samtals séu félagar og
sjálfboðaliðar um 100 milljónir
manna. Þetta fólk er starfandi i nán-
ast öllum löndum heims og mjög
víða er það að vinna störf sem ann-
ars yrði ekki unnin í landinu og er
nánast að reka heilbrigðiskerfi.
Þriðji parturinn af þessari hreyfmgu
er svo alþjóðanefnd Rauða krossins
sem er eiginlega svissnesk einka-
stofnun sem hefur það hlutverk að
framfylgja og hafa í sinni umsjá Gen-
farsáttmálana svokölluðu, eða alþjóð-
leg mannúðarlög," segir Ómar en
eins og flestir vita er hlutverk Rauða
krossins að hjálpa þeim sem eru
hjálpar þurfi hvort heldur sem er
vegna átaka eða náttúruhamfara.
Nú er fólk á vegum Rauða krossins
yfirleitt að vinna á átakasvœöum. Er
þetta ekki hœttulegt starf?
„Rauða kross merkið á að vera það
sem vemdar okkur. Það gerir það
reyndar minna núna en áður því
stríð eru að verða stjórnlausari og
grimmari. Áður voru það fyrst og
fremst hermenn sem féllu en í dag
eru það aðallega óbreyttir borgarar
sem týna llfl, konur og böm,“ segir
Ómar og bætir við að því miður hafi
það komið fyrir að starfsfólk Rauða
krossins hafi látist í starfi.
Hippi
Stjörnumessur voru vinsælar
tónlistarhátíðir sem Dagblaöiö stóö
fyrir á sínum tíma. Hér prófar Ómar
sviöiö fyrir eina slíka en hann var í
forsvari fyrir þessar messur ásamt
Ásgeiri Tómassyni og Helga
Péturssyni.
íslendingar hafa verið öflugir í
starfi hreyfmgarinnar og eru mjög
vel liðnir.
„Þrautseigjan í íslendingum hent-
ar vel í þetta starf. Hið íslenska hug-
arfar „hér er verk að vinna og þá er
bara að vinna það“ er einmitt rétta
hugafarið fyrir Rauða krossinn," seg-
ir Ómar sem hefur svo sannarlega
verk að vinna enda Suðaustur-Asía
stórt svæði og þar bíða hans mörg
verkefni - sem og á fleiri stöðum, því
upplýsingadeildin í Bangkok sinnir
einnig Austur-Asíu (sem eru Kína,
kóresku ríkin, Mongólia og Japan)
og Kyrrahafssvæðinu og tekur til
nærri 40 landa. „Það hefur verið frá-
bært að hafa fengið tækifæri til þess
að svissa um og upplifa allt það sem
ég hef upplifað. Ég veit það eru ekki
allir sem fá tækifæri til að vera í
vinnu sem þeim finnst skemmtileg.
Mér finnst líka miklu máli skipta að
vita af því að ég sé að gera gagn með
vinnu minni. Kannski ekki svona
einn og sér, en ég veit að ég er að
taka þátt í starfl sem skiptir máli -
jafvel sköpum - fyrir fjölda fólks og
það er góð tilfinning," segir Ómar að
lokum.
-snæ