Dagblaðið Vísir - DV - 25.11.2000, Qupperneq 37

36
LAUGARDAGUR 25. NÓVEMBER 2000
Helgarblað
DV
Við hötum ekki araba
Víglína Israelsmanna
Þaö rýkur úr byssuhlaupi ísraelska hermannsins sem skýtur gúmmíkúlum á
palestínsk ungmenni í Ramallah-borg. Göturnar eru þaktar grjóti sem
Palestínumenn hafa látiö rigna yfir hermenn Israelshers. Þennan dag, 14.
nóvember, skutu ísraelar þrjá Palestínumenn til bana og særöu sextán
lífshættulega.
Ohræddir og brosandi
Yfirburöir ísraelska hersins eru miklir. Strákarnir á einni af varöstöövum á Gaza-svæöinu eru
til í hvaö sem er, hvenær sem er. Þeir brosa þegar ég spyr þá hvort þeir séu hræddir.
rremsu varomaourmn
Ungi hermaöurinn er í varöturni viö innganginn aö íbúöabyggö gyöinga viö Gaza. Hann hefur
margoft lent í skotbardögum viö araba og hefur nótt sem dag stottur variö stöö sína.
Ertu íslendingur?
Vertu velkominn,"
segja ísraelsku her-
mennirnir í varö-
stöðinni sem ver byggðir
gyðinga á Gaza-svæðinu og
tala um næturlíf Reykjavík-
ur af ótrúlegri þekkingu.
Þeir eru skemmtilegir, vel
menntaðir og veraldarvanir.
Þeir hafa dregist inn í
hringiðu ofstækis og ofbeld-
is; stjómmálin hafa gert þá
að morðingjum. Þeir segjast
ekki hata araba; þeir verða
að skjóta. Þetta er strið og í
stríði deyr fólk. Hversu rétt-
látt eða óréttlátt sem það
kann aö hljóma þá verja
þeir líf sitt, verja fjölskyldur
sínar, þjóð sína.
í fangelsi trúarinnar
Alain er yfirmaður i ísra-
elsher og er orðinn góður
vinur minn. Margir vina
hans eru arabar. „Hafi ég
samskipti við þá á ég á
hættu að lenda í yfirheyrsl-
um hjá Leyniþjónustunni."
Alain skilur ekki þá gyð-
inga sem kjósa að búa á
sjálfstjómarsvæðum Palest-
ínumanna og reiða sig al-
gjörlega á aðstoð hersins;
þeir geta ekki farið út úr
húsi án þess að vera í fylgd
hermanna. „Ég hef misst
menn úr herdeild minni
vegna óbilgirni landa
minna. Þeir eru sjálfskipað-
ir píslarvottar. Ég trúi en ég
myndi aldrei leggja það á
fjölskyldu mína að lifa í
slíku fangelsi."
Ég finn ekki fyrir hatri
hermanna ísraels í garð
Palestínumanna. Gyðingar
hata ekki araba; þeir líta
niður á þá; virða þá ekki
sem manneskjur; þeir vilja
þá burt frá ísrael. Hvert
ísraelskt lif kostar tíu
palestínsk.
Reknar burt úr grafhýsi Rakelar
Ungri gyöingakonu er hjálpað meö barniö sitt upp í trukk ísraelshers. Hún haföi ásamt öörum
strangtrúuöum gyöingakonum sniögengiö bann hersins viö aö heimsækja grafhýsi Rakelar en
þaö er á miöju átakasvæöinu í Betlehem.
LAUGARDAGUR 25. NÓVEMBER 2000
45
DV
Helgarblað
uiror striosneiju
Tvö þúsund fylgja Hani Marzouk til grafar. Hann lést 38 ára gamall af skotsárum í borginni Nablus. Hani var ekiö
meö viöhöfn hundraö kílómetra leiö til fæöingarborgar sinnar Jenin. Þar er hann hylltur af æstum múgnum sem
ber hann fimm kíiómetra um götur borgarinnar áöur en hann er lagöur til hinstu hvílu.
Palestínsk sorg
Karlarnir hrópa á hefnd en konurnar syrgja. Frú Marzouk situr niöurbrotin
viö gröf eiginmannsins meö þriggja ára son sinn í fanginu, umkringd af
ættingjum og vinum. Sonurinn starir á gröf fööur síns. Hans bíöur j
hefndarhlutverkiö; auk fööur hans liggja fjórir aörir nánir ættingjar í
valnum. Mun hann lifa friöartíma?
Fyrir hvern deyrð þú?
Víglína Palestínumanna
Hinum megin kveikja Palestínumenn í dekkjum og ööru lauslegu til aö reykurinn
skýli þeim fyrir skotum ísraelskra hermanna. Gúmmíkúlur og skot úr kraftmiklum
M16 rifflum dynja á Paiestínumönnunum ungu sem eru berskjaldaöir meö
slöngvivaö og teygjubyssur aö vopni. Oftar en ekki hefur egghvasst grjótiö
stórslasaö þungvopnaöa hermenn ísraela.
Morgunn á átakasvæðinu
á Vesturbakkanum.
Fótatak mitt bergmálar
í húsasundunum. Börn
ganga á milli brunninna bílhræja og
tina gúmmíkúlur. Þögnin kemur mér
á óvart.
Ég spyr einn unglinginn af hverju
sé svona mikil kyrrð. Hann svarar á
bjagaðri ensku að bardagamir hafi
staðið fram á nótt. Fólkið sefur. Þegar
það vaknar borðar það hádegismat.
Átökin hefjast um tvöleytið.
Ég kveð hann og segi að ég komi
aftur. Honum stendur á sama og held-
ur áfram að tína upp kúlurnar sem
liggja eins og hráviði um göturnar.
Þegar líður á daginn færist táragas-
skýið yfir þegar á annað hundrað
palestínskra ungmenna berjast við
ísraelska hermenn. „Af hverju skjóta
þeir böm?“ spyr æstur arabi sem
hafði borið særðan ungling í sjúkrabíl
fyrir nokkrum mínútum. Síðan spyr
hann mig snöggt: „Hvaðan ertu?“
Hann óttast flugumenn ísraelsstjórn-
ar og hatar Bandaríkjamenn. Ég svara
honum og á sama augnabliki hefst
skothríðin. Það ríkir algjör ringulreið
og ég leggst á götuna; heyri kúlurnar
þjóta yfir höíðinu. Við liggjum í tutt-
ugu mínútur. Þá rís ég upp og tek til
fótanna. Tíminn hreyfist varla. Ég
kemst í skjól en veit að einhver er fall-
inn - sírenur og óp gefa það til kynna.
Ég dey fyrir þjóöína mína
Nokkrum dögum síðar geng ég
eftir götu í Hebron. Fáir eru á göt-
unum. Það boðar ekki gott. í
fjarska heyri ég skothvelli og ég
stefni þangað. Mér er órótt.
Á leiðinni mæti ég tveimur
palestínskum unglingum sem
hlaupa við fót. Annar gefur sér
samt tíma til að stoppa mig og ráð-
leggur mér að fara ekki lengra,
það sé skotbardagi í gangi. Ég gef
lítið út á það og geri mig líklegan
til að halda áfram. Hann segir við
mig: „Ef ég dey þá dey ég fyrir
þjóðina mína. Ég verð hetja. Fyrir
hvern deyrö þú?“ Það kemur svo-
lítið á mig - ég á ekkert svar. Leið-
ir okkar skilja. Þeir fiarlægjast -
ég nálgast átökin.