Dagblaðið Vísir - DV - 26.01.2001, Page 12

Þeir eru hafðir aftast á sviðinu. Fæstir pæla í þeim nema aðrir trommarar og stelpur sem heillast af takt-
festunni og stæltum upphandleggsvöðvunum. Þeir eru dularfullir, oftast fjallrólegir og ekki mikið að ota
sínum tota. Þeir hafa kontrólið því ef trommarinn klikkar þá klikkar allt. Margrét Hugrún fór á stúfana og
komst undir skinnið á nokkrum frægustu trommurum landsins.
að skemma
sig á trommuleik
„Kosturinn viö að
vera trommari er
aö fá að vera aft-
ast. Það veitir ör-
yggistilfinningu
eins og gott
dömubindi.
Maður fær að
sitja aftast og
vera með
mesta hávað-
ann. Samt er
ég að fara í
r ö n t g e n -
myndatöku á
eftir af því ég
er búinn að
skemma mig
m e ð
trommuleik -
klemmdar
taugar og
sinavesen eitthvað. Þetta er alveg
stórhættulegt sport. Ég hef slegið
mig í augun og puttana, brotið
kjuða og hann hefur Qogið í gítar-
leikarann. Það stórsér á Pétri Hall-
grims og Guðna Finns eftir sam-
spil okkar í gegnum tíðina. Þeir
eru allir í örum. Einu sinni var ég
að spila með spænskri pönkhljóm-
sveit sem hét Arbol, það þýðir við-
ardrumbur. Með henni sprengdi ég
í mér hljóðhimnuna af því spænsk-
ur hávaði er svo rosalega hávaða-
samur. Hún grær samt aftur. Fólk
ætti eiginlega að vera með hjálma,
öryggisgleraugu og i asbestbúning-
um þegar það er að spila á tromm-
ur. Þetta getur verið lífshættu-
legt,“ segir Addi alvarlegur í
bragði.
Hvaöa trommari er kúl?
„Ég hefði verið til í að vera
Ríngó. Ríngó hlýtur að vera
skemmtilegasti maður í heimi. Ef
maður skoðar myndir af honum
sér maður að hann er algjört frík.
Maður sem tekur með sér ferða-
tösku, fulla af bökuðum baunum,
til Indlands hlýtur að vera
skemmtilegur."
Þú ert ekki bara trommari, er
það?
„Nei, ég er lika Evrópumeistari
2000 í myndlist. Er með masters-
gráðu frá fimm skólum í Evrópu. í
raun lifi ég þreföldu lífi: vinn á
auglýsingastofu á daginn, tromma
á kvöldin og svo er ég alvarlegi
myndlistarmaðurinn á nóttunni.
Þetta er ógeðslega gaman. Ef ég
væri ekki að þessu þá væri ég
amatör-malbikari, ætti litla mal-
bikunarvél og valtara og svo
myndi ég bara malbika á kvöldin.
Ég vann í malbikun í 16 sumur og
þannig myndaðist þessi ástríða
gagnvart malbikinu. Ég hefði hara
haft áhuga á malbiki ef mamma
hefði ekki gefið mér trommusett
þegar ég var 9 ára. Það var frábært
en ég mátti samt ekki spila á það
heima af því það bjó nuddkona við
hliðina á okkur. Svo ég fór með
trommusettið mitt inn í svefnher-
bergi til ömmu og stillti því upp
við hliðina á rúminu hennar og sat
svo bara þar og spilaði á meðan
amma sat frammi og prjónaði.
Þannig að þetta er eiginlega þeim
að þakka, mömmu og ömmu.“
Arnar Geir Ómarsson, Addi
kjuði, trommari í Ham,
Funkstrasse, Bikarmeisturunum,
Rass o.fl., nú meó Agli Sœbjörns-
syni og í hljómsveitinni Stríð og
friður.
Hrommarar eru rudd
Finnst þér trommarar vera öðru-
vísi en aðrir?
„Ég var að lesa bókina Rock Bott-
om þar sem ein frægasta yfir-
grúppía allra grúppía segir frá
kynnum sínum af alls konar popp-
urum. Lýsingamar á trommurun-
um eru rosalegar. Bæði Keith Moon
og Jon Bonham fengu sína kafla í
bókinni. Þeir voru víst helvítis
ruddar. Þegar þeir voru að hafa
gaman sá maður þá fyrir sér að
skjóta niður borgir. Þeir vildu bara
rústa allt og komu m.a. þessu rock
myth af stað með því að henda sjón-
vörpum út um glugga á hótelher-
bergjum og svona. Annars erum við
ekkert svo mikið öðruvísi en hinir.
Við erum bara þeir einu sem fá að
sitja og erum alltaf hafðir aftast. Ég
get sagt þér að fyrstu tíu árin sem
ég var að spila með hljómsveitum
þá var alltaf gítarháls eða symball
fyrir andlitinu á mér þannig að ég
lækkaði settið mitt niður fyrir höf-
uðhæð svo það var allavega ekki
það sem skyggði á mig. Eftir þessa
lækkun varð ég diplómati. Ég fékk
yfirsýn yfir alla hina í hljómsveit-
inni,
sá þá klóra sér í rassinum og
senda hver öðrum illt auga. Mitt
hlutverk varð að sætta alla og
koma á friði.“
Hefur einhver trommari haft af-
gerandi áhrif á þig?
„Já, Guðmundur Steingríms-
son. Einvígið milli hans og Ás-
geirs Óskarssonar í sjónvarpinu.
Ásgeir var þama með 15 tomtoms
og fullt af symbölum og bara risa
eitthvað, en Guðmundur var bara
með litla settið sitt og söng með.
Svo skiptust þeir á af því þeir voru
í einvígi og Guðmundur svoleiðis
valtaði yfir hann. Það kenndi mér
líka að less is more, því færri
trommur því betra, og ég fækkaði
enn þá meira en hann var með. Það
er ekkert ömurlegra en trommarar
sem eru nýskriðnir út úr FÍH, þeir
þurfa svoooo að sýna hvað þeir eru
klárir að það verður alveg hrikalegt
að hlusta á þá. Það tekur þá alla-
vega fimm ár eftir námið að fatta
alveg hvað músik gengur út á. Þetta
er engin keppni í leikni,“ segir Kor-
mákur að lokum og bölvar því svo
að viðtalið skuli ekki verða lengra.
„Ég var rétt að byrja. Ég þarf
meira.“
Kormákur Geirharðsson, trommu-
leikari í Q4U, Oxsmá, Langasela og
Skuggunum, Júpíters, Jazzhljóm-
sveit Konráðs B, KK-bandinu og nú
í sýrupolkasveitinni Hringjum.
„Ég var 10 ára þegar ég byrjaöi að
spila á trommur. Þá eignaðist ég
sneril og það var meira að segja Eg-
ill Ólafsson sem gaf mér hann. Ég
tók þátt í að tromma með í einhverri
sýningu sem var sett upp í leiklist-
arskólanum og i framhaldi af því gaf
Egill mér snerilinn. Svo fór ég í tima
til Guðmundar Steingríms. Það var
æðislegt að vera í tímum með hon-
um. Hann söng alltaf trommutakt-
inn. Mér fannst hann alltaf flottast-
ur. Fyrsta hljómsveitin sem ég var
svo i hét Útópía, minnir mig, en hún
lifði ekkert lengi. Við vorum þrír í
henni og pabbi eins átti Smárakaffi.
Við löbbuðum stundum þangað og
fengum franskar. Þegar ég kom í
gaggó stofnuðum við band sem hét
Flýra og Björk var fengin til að vera
söngkona. Við vorum 13-14 ára. Ég
man ekkert hverslags tónlist við
spiluðum en ég held þó að við höfum
samið hana sjálf. Björk var fengin til
að syngja af því hún hafði verið
bamastjarna á undan," segir Kor-
mákur. sem gengur meira að segja
svo langt að hafa titilinn trommu-
leikari grafmn á platta á útidyra-
hurðinni hjá sér.
Magnús Geir Þórðarson leikhússtjóri. Jafet Ólafsson, framkvæmdastjóri
Veröbréfastofunnar.
Ja, þessir tvífarar eiga nú hreint ekki margt sameiginlegt, eða hvað? Magn-
ús Geir Þórðarson er spútnikkinn i íslensku leikhúslífi og hefur verið það
mörg undanfarin ár. Hann sló í gegn sem leikstjóri fyrir nokkrum árum og
var ekki lengi að heilla fólk svo að honum var boðin leikhússtjórastaðan í
Iðnó. Jafet Ólafsson er eiginlega hinum megin á kortinu. Hann er einn af
holdgervingum nýrra tíma og siða í viðskiptum á Islandi sem framkvæmda-
stjóri Verðbréfastofunnar. Þeir félagar eiga það allavega sameiginlegt að hafa
sterkar skoðanir á því sem þeir fást við og tjá sig óspart opinberlega. Hvort
þeir væru til i að skipta er aftur á móti önnur saga og líklega nokkuð sem þeir
verða að ræða sín í milli.
12
f Ó k U S 26. janúar 2001