Alþýðublaðið - 21.11.1921, Blaðsíða 2
ALÞYÐ0BLAÐÍÐ
s
Yetrarstígvél fyrir börn fet í taWsim á Laupveg \1 L
lanst að vls* þ.essus". rássaeska
dreng úr iandi."
Ég 'sagði við þenn'an' lækni,' tð
eí það. væ’H >e«sgt *ð I.-rknir he/ði
sagt. þetta, jrrði hai» þrótt fyrir
það þó hsan ógj&raan vildi láU
’aafas'sias getið. að lýsa ;þvi yfir
'að hann heíði gert það, og játti
hsnn því.
Morgnnbíaðið er að síagast á
bylíingu og bióðsútteellingum, ssm
því sýaist vera i vjeaduæ. Vjð
skuium aú vona að það verði
komist hjá því að hér á landi
verði nokkru smni blóðsútheliingar.
En ráðið til þess, er að iíða það
ekki, að Tuliníus eða nokkur
annars haidi hér uppi vopnuðum
flokki, setií látinn sé haida æfingar
í manndrápum. Sennilega óskar
Tulicíus ekki að hér verðl sazw-
dráp, en hvað skyldi haaa eða
aðrir ráða við slíkt þegar miki!
æsing er í fóikinu? Nei. hættan á
þvj að hér verði b’óðsútheliigar
Iiggur í því að leyfa hér vopnaðan
flokk. Þess vegna: Niður með
fiokk Tuliníusar, það er glapræði
að l(ða h?nn, því hann leiðir fyr
eða síð&r tif bióðsúthellmga,
Mönnam er óhætt að vera
rólegum um það að endalok þessa
tnáls geta ekki orðið önnur en
þau að drengurinn verðl kyr. En
það er ekki að vita hvað Ieagi
stjórnin reynir að þybbast við.
Málinu verður að h&lda fratn
nieð vægðarlausri festu, en íorðast
vandlega alla bardaga i lengstu
lög. En lengur ekki, ef ekki á að
fremja hér niðisgsverk á föður-
lausum dreng úr Qarlægu landi,
Ólafur Friðriksson,
frásðgn mannsins,
sem hefir trachoma.
(Ritað eftir viðtali).
»Arið 1915 var eg staddur (
Noregi. Fékk eg þá illa augn-
veiki. augnalokin þrúínuðu og út-
ferð kom úr auguau a. Fór eg
þá til norsks læknis f Hauge-
sund, sem gaf mér meðul, sera
ekki urðu mér að neinu gagni,
Loks-’víaaði fæksifinn mér á '.ánr-..j
aa frægan iækni, próf;. sor Bo- te.; j
í Bergcn, sem hefir bar. '&vsgm j
;;j ..r .v.ns, og gerði hatra ;,kurð ;
r-.ér' við þessari ■ ■ weifei, i
Meðstt eg átti i eítirköstum j
' fckmðiixis", varð svo Ukr.£t' '«
rjúkrahúrinu, rð pró,; B ten
bað mig usb að koma mér ?rsr.
arssUðar fyrir, ef eg gseti. Reyndi
eg þá að íé mér hérbergi á gisti
húsi þar rétt bjá, þvf ilt vsr að
fa sérstök herbergi utaa gisstihúsg,
vegna branans, er þar hafði geisað.
Forstöðufóík gístihússins vildi
samt ekki láta mig feafe harbergi,
því það var hrætt wið að eg
hefði kynsjúkdóm í sugumrai. Þá
fékk eg vottorð 'frá p?óf Borten
unn að ófeætt væri að leigja ínér
herbergl, þar sem sjúkdóraurinn
væri trachoma, sem væri ekki
hættuleg fyrir aðra, ef eg hefði
gát á aUgunum, vasakíútum og
því Hku. Fékk eg þá þegsr her-
bergið. Síðan hefi eg stöðugt
notað meðul, sém próf. Borten
gaf mér lyfseðil að, og hafa þau
reynst mér mjög vei. Eg fæ
teyadar köst endrum og sinnum,
en batnar á milli. Heimilisfólk
mitt hefir ekki orðið augnveikt,
svo eg viti til, enda hefi eg farið
varlega með mig. Eg hefi verið
hér á landi í 6 ár, en ekki allan
þann tíma i Reykjavfk. Heimili
mitt er fslenzkt, og atvinna, og
eg skoða þetta land sem raitt
föðuriand, þar sem eg vil lifa og
deyja Treysti eg því fastlega, að
mér verði ekki vfsað úr landi, og
rekinn út á gaddinn. Ef eg feagi
einhverja vissu fyrir, að það yrði
ekki gert, myndi eg óðara fara
til augnlæknanna og sýna þeim,
að hér hafa fleiri trachoma en
rússneski drengurmn*.
Eyeihja ber á bifreiða- og
reiðhjólaijóskerum eigi sfðar em
kl. 4V4 I kvöld.
Sjúkrasamlag Reykjavíkrar,
Skoðunarlæknír píóf. Sæm. Bjaru-
héðinsson, Laugaveg ii, kl. 2—3
e. h.; gjaldkeri ísleifur skóiastjóri
Jónsson, Bergstaðastræti 3, sam
lagstími kl. 6—8 e. h.
Einsdgsmi i tieimi.
óspart hefir þvl verið h&mpað,
aö þeim, sem þjáist aí irac;iOtUí>.,
væri bönnuð l&ndgarga í Banda-
rfkjunum, Eins og áður hefir verið
ssgt, á þetta að eins við uin
tœka útlendinga, a? því Ameríku-
meon .banna öllum, sem koma á
3. fairýsni, landvist, ef þeir eru
veifcir á einhvern hátt eða lfkams-
galiaðir. Eg hefi áður skýrt frá
þv;, hvers vegna þeir gera þettas
Af því þeir eru hræddir um, að
þeir geti orðið styrkþurfar. Efn-
-uðurn útlendingum er því ekkí
bönnuð Iandganga með þennan
sjúkdóm, og engutn anteriskum
borgara, hvort hann er ríkur eða
fátækur,
Pað þekkist þyí hvergi I
heimi, að raömram, gem hafa
trachoma, sé bönirað lanðganga
vegna smithættu af veikinni.
í sóttvarnarlegu tilliti má skifta ,
smitandi sjúkdójnum í tvení: þá,,
sem eru hægfara, og hina, sem
fara geist, eíns og t. d. inflúenza
og mislingar. Vfða eru gerðar
sóttvarnarráðstafanir gegn þessum
hraðvirku sjúkdómum, því það er
hægt að sctja menn í sóttkvf um
styttri tíms, og á þann hátt
hindra útbreiðslu, eins og það lfka
má gera þ?.ð bæði við útlenda
og inalenda. En það er ekki
hægt að banna mönnum land-
göngu um lengri tfma í sitt eigið
föðurland, þess vegna etu t. d<
hvergi hafð&r sóttvarair gegn
tracho na, sem þó oít er mjög
alvarlegur sjúkdómur.
ísland er því eina landið, sem
tekur upp þá pólitfk, að banna
mönnum landvist, sem hafa þessa
augnveiki, og það tekur hana
nokkuð seint, þar sem nú er víst
um minsta kostí einn sjúkling,.
sem búinn er að vera hér I 6 ár„.
En athugum nú, hver er þaðs
scí’. hefir ákveðið þessa nýjut
rtefnu okkar I sóttvarnarmálum,
stsfnu, sem alstaðar í heinai er
óþekt nema hér. Er það stjórn
arráðið? Nei, stjórnarráðið er þa®
ekki, því það fór eftir tillögum