Alþýðublaðið - 22.11.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞfÐOB LáÐIÐ
Allir segja sð bezt sé að
verzla í Kirkjustsæti 2, (kjallaran-
um f Hjálpræðishernum). Þsr geta
menn fengið karioiannsstígvéi af
ýmsum stærðum og ýmsum gerð-
um. Gúmmísjóstígvél og verka-
mannastfgvél á kr. 15,50. Spari-
stigvéi og kvenmannsstfgvél frá
kr. 10 og þar yfir og barnastíg-
vél teipustfgvéi og drengjastfgvél.
Fituáburður og brúnn og svartur
glanséburður. Skóreimar o. m. fl.
Skóviðgerðir með niðursettu verði.
Komið og'reynið viðskiftin!
Virðingárfylst.
O. Thorstelnsson.
Nýjar og ódýrar vörur:
Diskar, Bollapör, Sykurker, Vatns-
flöskur, Vatnsglös, Mjólkurkönnur,
Kriddkrukkur, Smjörkúpur, ösku
bakkar, Kckudiskar, Fiautakatlar,
Klemmur, Kolaausur, Þvottabretti,
Þvottaföt, Þvottagrindur Þvotta-
sieli, Skautar, Steikarpöanur,
Ausur. Fiskspaðar, Prímushausar.
Hannes Jónsson,
Laugaveg 28.
S ætsaf t
frá Saftgerðinni ,Slríus‘
þykir bezt og er þó lang-ódýrust.
Húsmæöur'! bíðjið kaupmann yðar því ávalt
um Síríus-sætfaft, — Talsímanúmer
fyrir kaupmenn og kaupfélög: 2*72.
1 Skinnhanskar 1
m . ©
^ margar tegundir mjög ódýrar nýkomnar í versiuc:
Andresar Jónssonar.
^ Laugaveg 44. Slmi 657.
©
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Ólafar Friðriksson.
PrentsmiSjan Gutenberg.
ivsi Turysnlaw: Æskumlnnlngar.
„Pavlovitsch”
„Eg skal segja yður dáiítið," sagði Maria Nikolajevna
jafn rólega eins og áður, „mér líst vel á yður, Dmitri
Pavlovitsch. Eg hygg, að þér séuð ágætismaður. Eigum
við ekki að vera vinir? Réttið mér hendina!"
Hún tók fast utan um hönd hans með litlu, fallegu
hvítu fingrunum sínum. Hönd hennar var ekki nema
lítið minni, en miklu heitari. sléttari og mýkri.
„Vitið þér, um hvað eg var að hugsa?“
„Nei“
„Þér megið ekki reiðast, Ætlið þér nokkuð að gera
það? Þér segið að hún sé kærastan yðar. . . . En . . .
þurftuð þér nú endilega. . . .?“
Sanin lét brýrnar síga. „Eg skil yður ekki, María
Nikolajevna.“
Hún hló og strauk hárið aftur yfir höfuðið. Hann er
yndislegur! Það eitt er áreiðanlegt! tautaði hún eins og
i hálfgerðri leiðslu. „Riddaralegur! Trúið þið nú þeim
sem segja að engir hugsjónamenn séu til lengur í
heiminuml11
„Þér hafið sjálsagt alist upp hjá einhverri gamaldags
©g guðhræddri fjölskyldu ?“ sagði hún. “Frá hvaða hér-
aiði eruð þér?“
„Tula“
„Nú, þá erum við frá sama héraðinu. Faðir minn
, . . ja þér vitið hver hann var, eða er ekki svo?“
„Jú.“
„Hann er fæddur í Tula. Jæja við skulum þá snúa
okkur að málefninu.“
„Við hvað eigið þér eiginlega með málefninu?“
María Niklajevna dró saman augnalokin og horfði
fást á hann.
„Til hvers hafið þér komið?“ Þegar hún dró saman
augnalokin, varð svipurinn svo fjarskalega blíður, en
þó ekki laust við að hann væri hæðnislegur, en þegar
hún opnaði þau alveg voru þessi stálgráu glampandi
augu eitthvað svo ertnisleg. . . . Brýnnar gerðu augun
ennþá meira aðlaðandi.
„Þér viljið selja mér jörðina yðar; þér þurfið á pen-
ingum að halda til þess að géta gift yður?
„Já.“
„Og hve mikið þurfið þér?“
„Fyrst um sinn þarf eg ekki nema nokkur þúsund
franka. Maðurinn yður þekkir jörðina og þér getið
ráðgast við hann. Eg skal ekki fara fram á nema sæmi-
legt verð fyrir hana.1'
Maria Nikolajevna hristi höfuðið. „í fyrsta lagi“,
— sagði hún með áherslu — „er eg ekki vön því að
ráðgast við manninn minn, nema ef eg þarf hjálp til
þess að búa mig — hann hefir vit á því! — og í öðru
lagi, hvernig stendur á því, að þér talið um, að þér
munuð ekki fara fram á nema sæmilegt verð? Eg ætla
mér sannarléga ekki að nota mér það, þó þér séuð
sem stendur svo ástfangin, að þér gætuð lagt alt í
sölurnar fyrir ást yðar! Hvað haldið þér? Nei, þannig
nota eg mér ekki tilfinningar yðar! Eg get vel verið
hörð og miskunarlaus — þó ekki á þenna hátt 1“
Sanin var ekki enn þá viss um það, hvort hún væri
að gera gys að honum, eða segði þetta alt í alvöru.
Rétt í þessu kom þjónn inn með rússneskan teketil,
bolla, rjóma og 'tvíbökur á stórum bakka, setti það á
borðið á milli Sanins og frú Polosof og fór svo út aft-
ur. Frúin helti tei 1 bolla Sanins. „Gerir þetta nokkuð
til?“ spurði hún gletnislega um leið og hún tók sykur-
mola með fingrunum og setti í bollann hans, þrátt fyrir
það, þó að sykurtöngin lægi rétt hjá. „Nei . . . með
svona yndislegum höndum. . . .“ Hann lauk ekki við
setninguna, og það lá við að teið færi niður f barkann
á honum. Svo mikið varð honum um það, hvað hún
leit alúðlega á hann.
„Eg sagðist ekki mundu fara fram á nema sæmilegt
verð fyrir jörðina,“ hélt hann áfram, — „eg hélt að
skeð gæti að. þér hefðuð ekki svo mikið af peningum
hjá yður þar eð þér eruð á einskonar ferðalagi. Og