Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.2002, Blaðsíða 18

18
MIÐVIKUDAGUR 15. MAÍ 2002
MIÐVIKUDAGUR 15. MAÍ 2002
lltgáfufélag: Útgáfufélagiö DV ehf.
Framkvæmdastjóri: Hjalti Jónsson
Aðalritstjóri: Óli Björn Kárason
Ritstjóri: Sigmundur Ernir Rúnarsson
Abstoðarritstjóri: Jónas Haraldsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaöaafgreiösla, áskrift:
Skaftahlíð 24,105 Rvik, sími: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aörar deildir: 550 5999
Ritstjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is
Akureyri: Kaupvangsstræti 1, sími: 462 5000, fax: 462 5001
Setning og umbrot: Útgáfufélagiö DV ehf.
Plötugerð og prentun: Árvakur hf.
DV áskilur sér rétt til aö birta aðsent efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
DV greiðir ekki viðmælendum fyrir viðtöl við þá eöa fyrir myndbirtingar af þeim.
Dagur fjölskyldunnar
Óvíöa í norðanverðri Evrópu og Ameríku er rekin und-
arlegri íjölskyldustefna en á íslandi. Það helgast af hugar-
farinu. Plagsiður íslendinga er að vinna úr sér vitið. Ekki
dugir að báðir foreldrar vinni úti alla vinnuvikuna og
bæti við sig aukaverkefnum um helgar, heldur eru ung-
lingar á heimilinu orðnir snar þáttur í atvinnulífi lands-
manna á milli tektar og tvitugs. Á íslandi hrífast menn af
þeim sem hrynja niður af streitu. Mikið vinnuálag ber
vott um mikla sæmd.
Þessi kappsama þjóð við ystu sjóa þekkir ekki annað en
ákafa og ærinn dugnað. Hér á landi er ekki gengið til
góðra verka, heldur hlaupið til þeirra og verkefnum rump-
uð af i hvínandi hvelli. Þetta verklag er til siðs. Og ekki
er um annað að ræða en að haga sér svona mann fram af
manni. Og ráðast á garðinn - hratt og hressilega. Fámenn-
ið hefur kennt þessum sömu mönnum að vinna á við
marga. Það hefur kennt þeim að láta hendur standa fram
úr ermum - annars eignist þeir ekki neitt.
íslendingar eru eignaþjóð. Og einhver mesta einstak-
lingshyggjuþjóð í gervöllum heiminum. Hér keppist hver
i sinu homi og til samans setur þjóðin hvert heimsmetið
af öðru í kaupum og sölu á steindauðum hlutum. Þetta
virðist í lagi og færir greinilega fólki hægð og fullnægju,
þvi sömu mælingar og vitna um kaupgleði íslendinga
sýna meiri hamingju en þekkist meðal nokkurra annarra
þjóða á jörðinni. Með ofboðslegri vinnu eignast menn of-
boðslega mikið. Líka mikla hamingju.
Þetta er klisjan. Á bak við hana sér svo inn á blessuð
íslensku heimilin sem sjaldnast eða aldrei rata á skreytt-
ar siður tímaritanna. í þessum óblíða veruleika sitja frem-
ur hnipnar fjölskyldur sem þora ekki að opna umslögin
utan um greiðslukortareikningana. Og leggja þá frá sér í
andnauð og svitakasti, eða - og það er i besta falli - fá að
skipta hverjum reikningi á næstu tólf mánuði. í bitrum
raunveruleikanum hafa landsmenn lifað um efni fram. Líf
þeirra er ýmist fyrirframgreitt - eða ógreitt.
Æði margir íslendingar eru komnir fram úr sjálfum
sér. Það sýna hagtölur. Þetta gerist vegna þess að það er
svo auðvelt að taka lán af hvaða tagi sem er og eins sakir
þess að menn verða að sýnast eins miklir eignamenn og
þeir geta. Á sama tíma læðist ríkisvaldið dýpra ofan í vasa
þessa andlitslausa almennings og sækir þangað æ meiri
skatta sem eru kallaðir þekkilegustu nöfnum á borð við
þjónustugjöld og komugjöld. Á íslandi hækka nefnilega
ekki skattar, heldur aðeins gjöld.
íslendingar eiga nóg með að fást við sjálfa sig þó þeir
séu ekki að láta prinsippin trufla sig líka. Einu gildir
hvernig ríkisvaldið kemur fram við heimilin í landinu.
Ríkisvaldið kemst alltaf upp með sitt. Það hefur sannast
með eftirminnilegum hætti á síðustu tiu árum, eða sem
nemur svokallaðri þjóðarsátt. Sú sátt hefur vissulega náð
ofan i launaumslagið en ekki inn fyrir dyrnar á heimilum
landsmanna. Álögur á venjulegt hjónafólk með böm á
framfæri sínu hafa stóraukist á þessum tíma.
íslendingar hreyfa hins vegar engum mótmælum við
þessu. Það er ekki til siðs að kvarta yfir fjármálum á ís-
landi. Þar eru allir meira og minna ríkir og sælir með sitt.
Hér á landi greiða menn æ meira af sínum hlut til velferð-
arkerfisins en fá æ minna fyrir þann peninginn. í þessu
ljósi hefur verið gaman að fylgjast með viðbrögðum þeirra
fjölmörgu íslendinga sem hafa átt þess kost að setjast að
annars staðar á Norðurlöndum. Það fólk hristir hausinn.
Mjög lengi. En hefur ekki hátt um það.
Sigmundur Ernir
31
DV
Skoðun
Bón Bandaríkjamanna
Heimsstyrjöldin 1939-1945
kom til íslands áður en hún
hófst sjálf af fuilum krafti
haustið 1939. í Reykjavík
fjölgaði brátt Þjóðverjum upp
úr 1930, og mörgum bæjarbú-
um stóð veruleg ógn af þeim
og ræðismanni þeirra sem
bjó í sendiráðinu við Tún-
götu.
íslendingum sem voru
hlutlausir var flutt bón sem
setti þá beint í miðju heims-
styrjaldarinnar snemma
sumars 1941. Þá hallaði svo á
Breta 1940-1941 sem börðust
einir á móti Þjóðveijum að leita varð
allra leiða til að koma þeim til hjálp-
ar, bæði siöferðilega og hernaðarlega.
Við þessar aðstæður sögðust Banda-
ríkjamenn geta komið Bretum til
hjálpar með því að senda herlið til ís-
lands.
Algjör forsenda fyrir slíku var samt
bón eða hjálparbeiðni frá litla og hlut-
lausa íslandi sem bæði Bandaríkin
um hervemd gegn ógnum heimsstyij-
aldarinnar. Roosevelt, forseti Banda-
ríkjanna, hafði lofað bandarískum
kjósendum því að taka ekki beinan
Lúðvík
Gizurarson
hæstaréttarlögmaöur
þátt í hemaðaraðgerðum í
Evrópu. Var hlutlaus í orði.
- Það batt hendur hans.
Sovétríkin studd
Þjóðverjar réðust inn í
Rússland 21. júní 1941. Lítið
var hægt að gera til að
hjálpa Sovétríkjunum í
fýrstu. Her Þjóðveija flæddi
austur Rússland og varla
nokkuð virtist geta stöðvað
hann. Ekkert gat einu sinni
hægt á sókn hans. Nú kom
sér vel að í byrjun júlí 1941
óskuðu íslendingar eftir
hervernd Bandaríkjamanna. Her
þeirra kom þá strax til íslands.
Eina leiðin til hjálpar Sovétríkjun-
um í bili sumarið 1941 var að senda
skipalestir um ísland áleiðis til Mur-
mansk í Norður-Rússlandi. Banda-
ríkjamenn aðstoðuðu skipalestirnar
til íslands, en svo tóku Bretar við,
áfram til Rússlands. Með þessum
hætti fóm Bandaríkjamenn að taka
óbeinan þátt í heimsstyrjöldinni. ís-
land var því enn einu sinni í heims-
styrjöldinni 1939-1945 í miðju striðs-
átakanna. Og í lok sumars 1941 fóra
fyrstu skipalestir um Is-
land til Murmansk.
I upphaíi fengu Sovét-
ríkin ýmsan nauðsynlegan
varning sem hjálpaði Sov-
étríkjunum mikið í stríð-
inu við Þjóðverja. Banda-
riski iðnaðar- og hernaðar-
risinn var að fara í gang
sumarið 1941 með vaxandi
hraða og framleiddi fljótt
allt til hernaðar í ótak-
mörkuðu magni. en
Bandaríkjamenn sendu
Sovétríkjunum f fyrstu
með skipalestum mn Is-
land allt annað sem til var
og gat hjálpað í striðinu
við Þjóðverja. Hergögnin
komu seinna þegar fram-
leiðsla þeirra var orðin
fullnægjandi.
Bandarískir vörubílar
Snemma framleiddi bíla-
iðnaður Bandarikjanna
vörabíla í miklu magni til
nota sem herbíla. Þeir vom fljótt not-
aðir af her Sovétríkjanna og gerðu
mikið til að gera hann hreyfanlegan og
„íslendingum sem voru hlutlausir var flutt bón
sem setti þá beint í miðju heimsstyrjaldarinnar
snemma sumars 1941. Þá hallaði svo á Breta
1940-1941 sem börðust einir á móti Þjóðverjum
að leita varð allra leiða til að koma þeim til
hjálpar.“ - Breskt götuvígi íReykjavík.
miklu öflugri. Þetta réð oft úrslitum,
þar sem nú var hægt að mæta hraða
Þjóðveija í herflutningum sem þeir
Tækifæri íslendinga er nú
Fimmtudaginn 18. apríl síðastliö-
inn birtist í miðopnu Morgunblaðsins
afar athyglisverð grein eftir Ásgeir
Sverrisson undir titlinum „Varnar-
samstarf á krossgötum?" Höfundur
hefur talað við marga háttsetta emb-
ættismenn í Bandaríkjunum um
varnarmál íslands og hefur eftir þeim
fróðleik og skoðanir sem hafa vakið
ótrúlega litla athygli á íslandi.
Hernaðarfræðin metin létt
Þama er meðal annars haft eftir
bandariskum embættismanni: „ís-
lendingar leggjast gegn því að gerðar
verði breytingar á þeim viðbúnaði,
sem viðhafður er í vamarstöðinni í
Keflavík. I Bandaríkjunum telja hins
vegar ýmsir áhrifamiklir menn og
hagsmunaaðilar innan stjómkerfis-
ins að tímabært sé að skera enn frek-
ar niður þann tækjabúnað sem er að
finna í varnarstöðinni." I vamar-
málaráðuneyti Bandaríkjanna sögðu
menn greinarhöfundi að þeir „fengju
enga þá hættu greint sem steðjaði að
Kjailari
„Hér er sérfróður Bandaríkjamaður að segja við Islend-
inga: „Takið vamir landsins í ykkar eigin hendur“, og
ekki kæmi mér á óvart þótt hann hefði bœtt við í hug-
anum: „aumingjamir ykkar.““
íslandi og ógnaði öryggi
landsmanna. Lúsaleit í því
efhi dygði ekki einu sinni
til.“ Það er auðvelt að greina
háðstóninn í þessum um-
mælum.
Sérfróðir bandarískir við-
mælendur Ásgeirs gefa líka
lítið fyrir þá kenningu sem
hér hefur heyrst í vetur að
hryðjuverkaárásin á Banda-
ríkin 11. september í fyrra
geri nauðsynlegt að viðhalda
herbúnaðinum á íslandi.
„Einn viömælandi benti á að ——
vera ormstuþotna á íslandi væri á
engan hátt trygging fyrir því að unnt
reyndist að bregðast við hryðju-
verkaárás úr lofti. ... ógerlegt hefði í
raun verið að bregðast við árásinni
11. september, jafnvel þótt herþotur
hefðu verið á ferð í nágrenni New
York og Washington." Annar stakk
upp á því „að vera bandarísks her-
liðs á íslandi gæti jafnvel aukið
hættuna á því að hryðjuverkamenn
létu til skarar skríða hér á landi.“
Eins og Ásgeir bendir á hljómar
þessi skoðun kunnuglega. Á dögum
kalda stríðsins héldu íslenskir her-
stöðvaandstæðingar því jafnan fram
að herstöðin skapaði árásarhættu en
það á sýnilega ennþá betur við þegar
menn em að búa sig undir að veijast
hryðjuverkaárás. Herstöðin er það
eina sem gæti hugsanlega kallað á
slíka árás á ísland. Og úr því að ekki
tókst að verja sjálft vamarmálaráðu-
neyti Bandaríkjanna fyrir hryðju-
verkaárás, hvemig á þá að veija út-
kjálkaherstöð, sem jafnvel bandarísk
hemaðaryfirvöld telja óþarfa.
Á þessari skoðun hnykkir banda-
rískur lektor í alþjóöastjómmálum,
&
Gunnar Karlsson
prófessor
Michael T. Corgan, í sam-
tali við Ásgeir Sverrisson í
Morgunblaðinu 23. apríl.
Hann hvetur íslendinga til
að endurmeta vamarþörf
sína og segir: „Það getur
verið að heppilegt væri að
horfa til Víkingasveitar-
innar í þessu viðfangi. En
þetta er nokkuð, sem ís-
lendingar sjálfir þyrftu að
gera.“ Hér er sérfróður
Bandaríkjamaður að segja
við íslendinga: „Takið
vamir landsins í ykkar
eigin hendur“, og ekki kæmi mér á
óvart þótt hann hefði bætt við í hug-
anum: „aumingjamir ykkar."
Auðug þjóð í vanda
Fyrirlitning bandarískra viðmæl-
enda Ásgeirs Sverrissonar á íslend-
ingum er auðvitað skiljanleg. Samt á
íslenskt samfélag í alveg raunveruleg-
um vanda í þessum efnum. Á árunum
eftir síðari heimsstyrjöld varð það
fyrir gersamlega óeðlilegu atlæti
mesta herveldis og auðveldis verald-
arinnar og hefur vanist á að treysta á
vernd þess, bæði efnahagslega og
hernaðarlega. Nú segir öll skynsemi
að þessi vernd sé óþörf, en sá sem hef-
ur einu sinni misst sjálfsöryggið get-
ur átt erfitt með að endurheimta það.
Afstaöa bandarískra stjómvalda
sýnir, að einmitt nú er tækifæri ís-
lendinga til að losa um tengslin við
Bandaríkin og taka smám saman við
eðlilegum lágmarksvömum landsins
á eigin kostnað. Ég bið eftir djörfum
stjómmálamönnum, tO hægri,
vinstri eða í miðju, sem em tilbúnir
að taka forystu í sókn að því marki.
Gunnar Karlsson
sigmðu oft á í upphafi
stríðsins. Slíkt var magn
bandarískra vörubíla í
Sovétríkjunum, að Þjóð-
verjar hertóku þá oft og
notuðu svo sjálflr. Þá
máluðu þeir þá í eigin
felulitum þar sem þeim
þótti skammarlegt að aka
um á bandarískum her-
bílum.
Fundurinn aö Höfða
Áhrif skipalestanna
sem fóra um ísland vom
víðtæk og náðu alla leið á
sléttur Rússlands. Storm-
ar styrjaldarinnar
1939-1945 blésu um ísland
og blása raunar enn í dag.
Árið 1986 héldu Reagan
og Gorbatsjov fúnd í októ-
ber að Höfða í Reykjavík
til að lægja
stríðsvindana. Það bar
nokkurn árangur. Von-
andi heldur það starf
áfram þessa dagána með fundi stór-
veldanna hér í Reykjavík.
Lúðvík Gizurarson
Moldríkur af lágu
vöruverði
„Mér varð líka
um og ó þegar ég fór
á veitingahús fyrir
stuttu, sem ég geri
reyndar afar sjaldan,
og 1200 króna rauð-
vínsflaska í Ríkinu
var verðlögð á 3400
krónur. Er eitthvert
vit í svona verðlagningu? Bakaríin
em annað dæmi um óhóflega verð-
lagningu - það er eiginlega með ólik-
indum að þau skuli komast upp með
að okra eins og þau gera á brauði og
bakkelsi. Mér finnst líka hálfdular-
fullt þegar pastaréttur á veitingahúsi
kostar tæpar tvö þúsund krónur. Ég
skil ekki alveg stefnuna því það hef-
ur sýnt sig og sannað að það er hægt
að verða moldríkur á því að hafa
lágt vöruverð."
Elín Albertsdóttir í Vikunni
Afgreitt í svefngalsanum
„Rikisábyrgðin var síður en svo
eina umdeilda málið sem afgreitt var
á lokaspretti þingsins þegar tíma-
þröngin var í algleymingi og svefn-
galsi þingmanna yfir hættumörkum.
Tuttugu og níu þingmenn létu sig
hafa það að bæta enn einni bótinni á
stagbætt fiskveiðistjómunarkerfi sem
í engu hefúr náð að skila uppruna-
legu ætlunarverki, uppbyggingu fiski-
stofnanna. Kvótakerfið er stórmál þar
sem þingmenn hafa hvað eftir annað
látið yfirlýstan vilja þjóðarinnar lönd
og leið, hafa neitað að horfast í augu
við staðreyndir og í stað þess klastr-
að upp á óburðinn með hverri sýnd-
arlausninni á fætur annarri til þess
eins að þóknast einhverjum öðrum
en réttmætum eiganda auðlindarinn-
ar, íslensku þjóðinni allri.“
Úr leiðara Bæjarins besta á ísafiröi
Spurt og svaraö Hvers má vœnta af ráðherrafundi NATO sem nú er háldinn í Reykjavtk?
Baldur Þórhallsson,
lektor í stjómmálafrædi:
Samstaða gegn
öxulveldum
„Líklega verða samskipti
NATO og Rússlands formfest á
fundinum sem þýðir að fundur-
inn gæti orðið sögulegur. NATO-ríkin munu
einnig fjalla um þær nýju hættur sem steðja að
þeim og hvemig bregðast eigi við þeim. í því
samhengi munu menn eflaust ræða hvert verði
hlutverk Atlantshafsbandalagsins annars vegar
og Evrópusambandsins hins vegar að þessu
leyti.
Einnig má búast við því að Bandaríkin kapp-
kosti að fá önnur NATO-ríki til að standa með
sér í baráttunni gegn þeim löndum sem Bush
kallaði upphaflega öxulveldi hins illa.“
Magnús Stefánsson,
þingmaður Framsóknar:
Rœtt um brenn-
andi baráttu
„Þess má vænta að á þessum
fundi nái þjóðir Atlantshafs-
bandalagsins og Rússar að gera
með sér formlegt samkomulag um nánara sam-
starf. Ef það gerist em þaö söguleg kaflaskil - og
frekar á ég von á því að slíkt samkomulag náist.
Reikna má með að baráttuna gegn hryðjuverkum
beri hátt í umræðum á þessum fundi, enda er það
mál brennandi hvarvetna í heiminum. Þjóðir
hins vestræna heims kappkosta að samræma að-
gerðir sínar gegn þessari nýju ógn sem nú blasir
við. Erfitt er hins vegar að meta hvaða árangur
hefur náðst, nú átta mánuðum eftir að árásin var
gerð á Bandaríkin."
Álfheiður Ingadóttir,
útgáfustjóri:
Stríðselítan
brosir
„Ég reikna ekki með neinu
nýju, hvað þá árangri í friðarátt.
Þarna er stríðselíta heimsins að
koma saman og skála fyrir því sem þegar er búið að
ákveða eða framkvæma. Þarna munu menn margir
með blóði drifna fortíð brosa framan í heimspress-
una með Esjuna og Höfða í bakgrunni, flagga svo
myndunum þegar heim er komið. Þeir munu fara
héðan enn ákveðnari í trú sinni á vopnavaldið og
mátt hernaðarhyggjunnar. Halldór Ásgrímsson
mun hugsanlega grátbiðja Powell að láta nú ekki
herinn fara frá íslandi, en það er heldur ekkert nýtt.
Ef NATO væri það friðarbandalag sem það þykist
vera yrði fundurinn að skila öðm og meiru.“
Skýjahula þekur efsta hluta Esjunnar.
DVJ4YND E.ÓL.
Hugsjonir og
ruglukollar
Össur Skarphéðinsson,
formaður Samfylkingar:
Hugmyndir
fínpússaðar
„I fyrsta lagi verða á þessum fundi
finpússaðar þær hugmyndir um stækk-
un NAT0 sem til umræðu hafa verið.
Sú stækkun virðist mun víðfeðmari en áður var fyrirséð,
þar sem sjö nýjar þjóðir eru að koma þama inn. Þar. á með-
al Eystrasaltsríkin, en aukið sjálfstæði þeirra hefúr lengi
verið baráttumál okkar jafnaðarmanna. Þá mun væntanlega
nást þama samkomulag um nánara samstarf NATO-þjóð-
anna og Rússa. Einnig er fyrirséð að á fundinum komi til
umræðu fækkun kjamorkuvopna í vopnabúrum þeirra
tveggja stóm heimsvelda sem fyrrum vora meginpólar
kalda stríðsins. Semjist um það era það vatnaskil - og til
þess að undirstrika hve merk skref í átt til afvopnunar vora
stigin á leiðtogafundinum í Höfða árið 1986.“
I Miðbænum er vændis-
hús á öðru hverju homi,
staðhæfði einn af frambjóð-
endum til borgarstjómar í
ríkissjónvarpinu. Til hvaða
hóps kjósenda frúin er að
höfða með svona bulli veit
hún ein og aðrir þeir sem
aldrei þreytast á að níða
Reykjavík og sér í lagi lífleg-
asta og eftirsóttasta hluta
hennar. En þetta er víst köll-
uð kosningabarátta og f
þeirri viðureign gilda
hvorki rök né staðreyndir
og þykist sá vopnfimastur sem er
öðram lagnari að snúa út úr og fara
með staðleysur.
Þverstæðumar í málflutningi
þeirra sem reyna að höfða til hátt-
virtra atkvæða era margar og best
að reyna hvorki að telja þær né fá
botn í það hvaö blessað fólkið er að
fara. Sé litið yfir sviðið eru þó allir
frambjóðendur í öllum sveitarfélög-
um sammála um eitt: Þeir stefha að
því að laða fólk aö byggöarlögum
sínum og fjölga íbúunum. Á tímum
þjóðflutninga er þetta eðlileg átt-
hagatryggð og er upplagt að æsa
landshiutana hvem gegn öðrum með
glórulitlum yfirlýsingum um vaxtar-
möguleika þorpa og bæja.
Frambjóðendur í Reykjavík og
Kópavogi era engir eftirbátar ann-
arra í gylliboðum um að fjölga íbú-
unum og skipuleggja ný hverfi til að
taka við þúsundum nýrra íbúa. Þyk-
ir samt mörgum nóg um íbúafjölgun
eftirsóttustu þéttbýlisstaðanna.
Línan gefin
Borgarstjórinn í Reykjavík ætlar
Oddur Olafsson
skrifar:
að laða að íslenskt fólk
sem hefur valið sér búsetu
erlendis og passa upp á að
menntað hæfileikafólk
flytji ekki endanlega úr
landi. Þess vegna á höfuð-
borgin að vera sá öryggis-
ventill sem hamlar fólki
frá að hleypa heimdragann
og velja sér búsetu í öðrum
löndum. Úti á landi strita
pólitíkusar kófsveittir við
að vama því að fólk flytji
suður og hafa ráð á hverj-
um fingri til að koma í veg
fyrir brottflutning og auka innflutn-
ing fólks. Ekki þarf annað en álver
hér og hugbúnaðargúrúa þar og fjar-
kennslu á skjá til að gera þorpin að
paradís á jörðu. Og ef eitthvað vant-
ar upp á má alltaf fá fólk úr fjarlæg-
um heimshornum til að fylla í eyð-
urnar þegar heimamenn steðja í
stríðum straumum í miðbæjarsoll-
inn í borg niðurlægingarinnar.
Mitt í þessum buslugangi öllum
tala menn fjálglega um alþjóðavæð-
inguna og fjölmenningarþjóðfélög,
sem era það sem koma skal. Hér tog-
ast á einhver snefill af átthagaremb-
ingi og heimsborgaramennsku á há-
stigi. Alþjóðahyggjan og heimóttar-
skapurinn haldast í hendur og má
ekki á milli sjá hvort ber hitt ofurliði.
En línan er gefin. Við eigum að
láta til okkar taka í alþjóðastarfi og
blandast erlendum hagkerfum og
sveiflum, en erlend mynt er óþjóðleg
og hana ber að varast eins og heitan
eldinn. Á íslandi er reynt að fá út-
lendinga til að kaupa allt, enda allt
falt nema fiskveiðikvótinn og Ríkis-
útvarpið. Sjálfstæði þjóðarinnar ligg-
ur viö að ríkið annist fjölmiðlunina
og einkaeignarframtakið fiskveið- *'
arnar. Halda á íslensku fólki á
heimaslóð og vinna ötullega að því
að það flytji ekki úr landi en koma á
fjölþjóðamenningu hér og fá fólk sem
víðast að til að örva fólksfjölgunina
og kúltúrinn. Svo má deila endalaust
um hvaða tungumál eigi að tala hér-
lendis. Lögbjóða skal að útlendingar
tali íslensku á íslandi en enska er
notuð til kennslu á háskólastigi þar
sem tunga Snorra og Halldórs er
ekki boðlegt viðskiptamál.
Eftirsótt Sódóma
Satt best að segja er maður dálítið
ruglaður í stefnum og straumum
samtíðarinnar. Þegar forsætisráð-
herrann segist vel geta orðið svo '
klikkaður að hann gangi í Evrópu-
sambandið og helsti fjármálaspek-
úlant þjóðarinnar segir fyrir um að
krónan verði bráðkvödd innan tíðar
og evran tekin upp sem gjaldmiðill
er eitthvað illskiljanlegt á seyði.
Fjölþjóðavæðing og einangranar-
viðleitni eru á ferli í einni og sömu
persónunni og land, þjóö og tunga
era á reiki í hugmyndafræði sem er
bæði með og á móti sjálfri sér.
Allir eru samt sammála um að
sótthreinsa verði Miðbæinn og gera
hann álíka sviplausan og leiðinlegan
og hin þorpin utan borgarmarkanna
og innan. En hvað sem því liður
væri fróðlegt að fá leiðsögn fram-
bjóðanda F-listans um vændishúsin
á öðru hverju homi þeirrar Sódómu
sem öll landsbyggðin sækir í en
passa verður vandlega að leki ekki
íbúunum tU lífvænlegri plássa hin-
um megin við fiskislóðina.
V.
■i> f “ > w * fc,

Ráðgert er að utanríkisráðherrar NATO og Rússlands gangl efnlslega frá samkomulagl um nýjan samráðsvettvang bandalagslns og Rússa á þessum fundi.
Mitt í þessum buslugangi öllum tala menn fjálglega um alþjóðavœðinguna og fjöl-
menningarþjóðfélög sem em það sem koma skal. Hér togast á einhver snefill af átt-
hagarembingi og heimsborgaramennsku á hástigi. Alþjóðahyggjan og heimóttar-
skapurinn haldast í hendur og má ekki á milli sjá hvort ber hitt ofurliði. m.