Dagblaðið Vísir - DV - 22.06.2002, Síða 34

3-4-
/ / <£> / a rk> lo ö I>"V" LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 2002
H
Pétur Gunnarsson dó í nóvember eftir að
hafa tekið ofstóran skammt. Hann var lífg-
aður við og kgnntist Guði íByrginu þarsem
hann biður á hverjum degi fyrir alvarlega
veikri fjögurra ára dóttur sinni. Hann segir
sögu sína íopinskáu viðtali við DV.
„NÚ LIFI ÉG EFTIR 0RÐINU,“ segir Pétur Gunnars-
son þar sem hann situr á lítilli skrifstofu i Byrginu í
Rockville. Hann dó í nóvember, hjarta hans hætti að slá
vegna of stórs skammts af kókaíni. Hann er tæplega fer-
tugur Akureyringur og á tvö börn, það eldra nítján ára
drengur en það yngra fjögurra ára stúlka sem þjáist af
sjaldgæfum hrörnunarsjúkdómi. Pétur lítur ótrúlega vel
út miðað við neyslusögu sína en andlit hans ber merki
þess að hann hafi einhvern tíma orðið fyrir höggum.
Hann talar fumlaust og yfir honum hvílir værð; kannski
af því hann segist hafa fundið Guð. „Ég hef farið í ótal
meðferðir en alltaf verið pirraður út í bænastundir
þangað til ég kom hingað. Þá gerðist eitthvað. Nú bið ég
á hverjum degi. Þegar maður upplifir trúna uppgötvar
maður að það þarf ekki meira. Ég er kátur með mínar
örorkubætur sem eru brot af þeim launum sem ég hef
haft í gegnum tíðina. Ég vakna kvíðalaus, óttalaus, full-
ur af djörfung og það er ekkert sem stoppar mig. Öll
svörin eru þarna,“ segir hann og leggur höndina á Bibl-
íu sem liggur opin fyrir framan hann, „þarna er lífið.“
Pétur hefur sérstaklega merkt við kaflann sem opnaði
augu hans fyrir Guði: Jeremía, fyrsti kafli, fimmta vers:
Áóur en ég myndaði þig í móóurlífi, útvaldi ég þig, og
áður en þú komst af móöurkviói, helgaöi ég þig.
Ég lifði fyrir spennuna
„Ég er alinn upp við mikinn alkóhólisma,“ segir Pét-
hef brugðist
ur, „ég tók mér snemma það hlutverk að passa systkini
mín. Ég svæfði þau og gaf að borða.
Ég var mikið í íþróttum þegar ég var strákur og um
14 ára aldur var ég þess fullviss að ég myndi aldrei
drekka. Samt var ég ekki nema sextán ára þegar ég byrj-
aði að drekka. Ég varð strax mjög reiður og drakk yfir-
leitt alltaf í túrum.“
Pétur var til sjós og í átta ár var hann yfirmaður á
togurum Samherja en var rekinn þaðan. Fyrsta fíkni-
efnamálið sem hann var viðriðinn var á Akureyri en
Freyvangsleikhúsið þurfti að fresta frumsýningu vegna
þess að allir aðalleikararnir voru í gæsluvarðhaldi. „Þá
varð ég frægur á Akureyri, „ segir Pétur. „Ég flúði það-
an, gat ekki verið þar lengur. Ég var hundeltur: eilífar
handtökur og húsleitir, líka heima hjá foreldrum mínum
og systkinum.
Ég flutti suður. Þá hófst hörmungarsagan. Ég upplifði
það að hafa hendur fullar af peningum og fikniefnum og
líka það að skrapa sígarettustubbana upp úr götunni. Ég
lifði algjörlega á eigum annarra, taldi mér trú um að ég
hefði rétt til þess að taka það frá öðrum sem ég þurfti.
Fljótlega eftir að ég kom suður byrjaði ég að sprauta
mig með amfetamíni. Ég varð fullkomlega háður því,
hrundi niður hér og þar, lifði í öðrum heimi. Ég falsaði
skjöl og ávísanir og braust inn í hús. Mér fannst það
skemmtilegt, spennandi. Ég lifði fyrir spennuna."
Pétur segir mér frá stráknum sínum sem nú er nítján
ára. „Ég fékk stundum að hafa hann,“ segir hann,
„gleymdi honum stundum. Gleymdi honum einu sinni á
hóteli í Reykjavík. Það var hringt í mig og ég spurður
hvort ég ætlaði ekki að ná í drenginn, hann væri hjá
næturverðinum. Ég var ruglaður, vissi ekki hvort það
var dagur eða nótt.“
Falliim á ný
„Ég hef verið í meðferðum og fangelsum, öllum pakk-
anum,“ segir Pétur sem fyrir rúmum sex árum virtist
kominn á lygnan sjó eftir árangursríka meðferð. Hann
setti á fót fyrirtæki á Akureyri og var um tíma með 36
manns í vinnu. Hann kynntist konu og eignaðist með
henni dóttur. Barnið var veikt og þau þurftu að koma
reglulega til Reykjavíkur í eftirlit og lyfjagjöf. í febrúar
2001 settist læknir litlu stúlkunnar niður með Pétri og
konu hans og sagði þeim að dóttir þeirra væri með afar
sjaldgæfan hrörnunarsjúkdóm. „Ég brást reiður við,“
segir Pétur. „Konan mín og dóttir fóru norður með
fyrsta flugi en ég varð eftir. Ég varð mér strax úti um
efni: fyrsta víman eftir að hafa verið edrú í fimm ár var
kókaín í æð. Ég var kominn á sama stað og þegar ég
hætti.
Það er skrýtið að hugsa um þetta núna.“
Pétur fór mjög leynt með neyslu sína. „Konan min
hafði aldrei séð mig undir áhrifum vímuefna því ég
kynntist henni eftir að ég varð edrú,“ segir Pétur. Þau
giftu sig í júní síðastliðnum og segist Pétur hafa farið í
gegnum þann dag án vímuefna. Um haustið lést mágur
hans á voveiflegan hátt. „Mánuði síðar var ég dottinn í
það. í október fór ég suður að vinna. Ég hef ekki enn far-
ið norður ciftur. Þá hófst þessi skelfing; mér var ná-
kvæmlega sama hvort ég var lifandi eða dauður, það
skipti ekki máli. Núna veit konan min hvernig ástandið
var og í hvað peningarnir fóru. Það er verið að undirbúa
skilnað okkar.“
Ég vissi að ég var að deyja
„Þegar ég fór í keyrsluna í haust var allt gert til að
stoppa mig en það gekk ekki. Ég var alltaf skrefi á und-
an fjölskyldu minni og slapp fyrir horn. Ég var mjög
ruglaður, rosalega ruglaður. Einu sinni hringdi félagi
minn i mig þar sem ég var staddur í húsi vestur í bæ þar
sem ég var að þrífa gólfin. Ég sagði honum að ég væri
heima hjá honum að þrífa og spurði hvort hann væri
ekki að koma með strákinn. Ég var einn í ókunnugri
íbúð sem ég vissi ekkert hvernig ég hafði komist inn í og
hafði þrifið húsið hátt og lágt. Ég gerði engan greinar-
mun á réttu og röngu og vissi ekki hvar ég var.
Fólk var farið að forðast að vera nálægt mér. Ég reif
efni upp úr vösunum á skemmtistöðum eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Eins og ég hef sagt frá í DV kom ég
heim tO íslands með 12 kOó af amfetamíni í fyrra. Ég