Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.2002, Blaðsíða 11

f
LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 2002
11
Skoðun
Látum konur um keipana
Jónas
Haraldsson
aðstoðarritstjóri
„Ég ætla rétt að kíkja inn héma,“
sagði konan þar sem við vorum á
gangi fram hjá dým búðinni í mið-
bænum í fyrrakvöld. Ég kaus að
bíða fyrir utan. Dýra búðin selur
pelsa og ýmsar vörur úr skinni,
hvort heldur eru af minkum, refum,
selum eða öðrum kvikindum sem ég
kann ekki að nefna. Vörumar eru
fallegar, það viðurkenni ég, en færu
með fjárhag heimilisins léti konan
undan freistingunni. Hún veit það
eins vel og ég og stenst þær. Það er
meö okkur þegjandi samkomulag.
Hún getur skotist inn í skinnabúð-
ina, mátað og speglað sig líkt og ég
freistast stundum inn í bílabúðir og
skoða ekkert nema dýrustu bílana,
sest undir stýri, máta mig og stiili
baksýnisspegilinn. Það nær ekkert
lengra. Ég veit að ég á ekki fyrir
drekunum og fer því út að mátun
lokinni, kannski með bækling. Kon-
an eltir mig ekki í bílabúðimar.
Hún hefur engan áhuga á doríun-
um, vill hafa bíla litla og hag-
kvæma. Notagildi bílanna vegur
þyngra en útlitið.
Af því það ert þú
Ég gerði einu sinni þau mistök
að fara með konunni inn í skinna-
búðina. Það var hátíð í borginni.
Því hafði ég leyft mér þann munað
að fá mér aðeins í tána, sem kallað
er. Því var ég ekki eins var um mig
og undir eðlilegum kringumstæð-
um. Kaupmaðurinn tók vel á móti
konunni en lagði dýpri merkingu í
nærveru mína en ástæða var til.
Sennilega mæta konur ekki með
menn sína i skinnabúðir nema gera
eigi stórkaup. Það stóð ekki til.
Konan mátaði fyrst skinnflík sem
kostaði hálft þriðja hundrað
þúsund. Ég lét drýgindalega.
Það espaði kaupmanninn upp.
Hann parkeraði flíkinni, sem
sennilega var af óvirðulegu, út-
lendu dýri, og færði frúna í
litaðan sel upp á hálfa
milljón. Óskynsamlegar
athugasemdir mínar við
konuna, þegar hún
speglaði sig i selnum,
skildi kaupmaðurinn
svo að ég væri annað-
hvort síldarspekúlant :
eða verðbréfasali.
Hann sótti því fullsíð-
an minkapels. Þá
rann af mér. Mér
tókst að forða mér
áður en kaupmaður-
inn sýndi verðmið-
ann. Konan hélt
andlitinu þótt eigin-
maðurinn rynni af
hólmi. Sölumað-
urinn snjalli var
ekki af baki
dottinn, hélt
sennilega enn
að ég væri í
verðbréfunum.
Hann sagðist
því hafa fundið
einstaka flík fyr-
ir konuna, sér-
lega fallegan pels
á tólf hundruð þús-
und. „Af því það ert
þú,“ sagði hann, „þá
færðu pelsinn á milljón."
Mér svelgdist á munnvatni en
náði þó að stama því út úr mér
að ég skyldi athuga málið. Sú at-
hugun stendur enn. Eftir þetta
þorði ég ekki inn í skinnabúðina.
Tilgangslitlar ábendingar
„Sástu kragann í glugganum?"
sagði konan þegar hún kom út úr
pelsabúðinni í fyrrakvöld. Ég neit-
aði þvi, sannleikanum samkvæmt.
„Ég mátaði hann,“ hélt hún áfram,
„hann var ansi fínn og hlýr.“ Ég gjó-
aði augunum að útstillingum versl-
unarinnar og leit augum nefndan
kraga. Hann leit út eins og lítill tref-
ill, sennilega úr einu eða tveimur
dýrum, líklega mink.
„Ósköp er þetta rýrt,“ sagði ég.
Skinntrefillinn var að sjá eins og
dautt loðdýr sem þó hafði verið
hreinsað innan úr. „0, hann er svo
mjúkur," sagði konan og fór hönd-
um um háls sér líkt og loðdýrið
væri þangað komið. „Svo er verðið
innan skaplegra marka," sagði hún
og nefndi það. Ég gapti. „Ertu
að segja mér,“ sagði ég og j*‘"
benti á skinntutluna í
glugganum, „að þetta
sem ekkert er kosti f
eins og gott lita-
sjónvarp?“ Kon-
an horfði á
skilningslaus-
an mann
sinn með
nokkurri
vorkunn-
semi. „Þú
og' þinn
tækja-
saman-
burður.
Skinnið
er eilífð-
areign,
skal ég
segja
þér.“
Það var
ekki fyrr en
á heimleið-
inni sem ég
fór að velta
því fyrir mér
hvort konan
hefði undir rós
verið að benda -n
mér á skinnið
sem heppi-
lega
lega sem gjöf, hvort heldur er á jól-
um, afmælum eða af öðrum tilefn-
um. Það er því miður tilgangslítið.
Annaðhvort nem ég ekki ábending-
amar eða gleymi þeim þegar síðar
kemur að vali á gjöf.
Ég viðurkenni að þetta er galli.
Ég lendi þvi iðulega í miklum
vanda þegar að gjafavali kemur og
ekki siður timahraki. Konan veit af
þessu þótt hún hafi enn ekki gefíst
upp á að
benda
Mér tókst að forða mér
áður en kaupmaðurinn
sýndi verðmiðann. Kon-
an hélt andlitinu þótt
eiginmaðurinn rynni af
hólmi. Sölumaðurinn
snjalli var ekki af baki
dottinn, hélt sennilega
enn að ég vœri í
verðbréfunum.
á eigulega hluti. Stundum bið ég
hana að velja sér eitthvað á
sjálfa sig og gefa sér i mínu
nafni. Það þykir henni klént.
Mín ágæta kona þekkir,
sem sagt, vel vankanta
eiginmannsins og skort
á tilfinningagreind.
Hún vissi því að
- skinnið góða var
horfið úr huga
mér strax næsta
1 dag, sem og all-
ar aðrar ábend-
ingar um jóla-
gjafir. „Hvað
viltu í jóla-
gjöf?“ spurði
ég 1 sakleysi
mínu, líkt og
kæmi ég af
fjöllum. „Þú
finnur eitt-
hvað, góði
minn,“ sagði
konan, „leggðu
höfuðið
jólagjöf.
Hún sýnir
mér stund-
um fallega
hluti og
reiknar þá
með að ég
muni það
síðar og
kaupi
hugsan-
bara i bleyti og láttu þér detta eitt-
hvað í hug.“
Fífldirfska
Hvað gerir góður eiginmaður í
þessari stöðu? Jú, hann fer í bæinn
upp á von og óvon. Það var einmitt
það sem ég gerði í vinnulok í gær.
Bílnum lagði ég við Hallgríms-
kirkju og rölti af stað í blíðunni.
Jólaljós voru hvarvetna og fólk í há-
tíðarskapi þótt jólasnjórinn væri
víðs Qarri. Ég horfði í búðarglugga
en var engu nær. Maður verður
auðvitað að vanda sig þegar valið er
handa konunni. Gullbúðir freistuðu
min ekki, þótt oft megi bjarga sér
með skartgrip, og hefðbundnum
fatabúðum sleppti ég. Það veit ég af
gamalli reynslu að konan treystir
vart smekk mínum. Það var ekki
fyrr en ég gekk hjá skinnabúðinni
að ljós kviknaði. Þar lá enn í glugga
kvikindi það sem konan hafði hrif-
ist af, skinntutlan innanrýra. Vand-
inn var aðeins sá að mér fannst gjöf-
in ekki nógu fin. Þetta var nánast
eins og að pakka inn nærbuxum. Ég
beit þó á vörina og rauf gamalt
heiti. Ég fór inn, einn í skinnabúð-
ina. Innra með mér vissi ég að slíkt
var flfldirfska. Maður tefLir á tvær
hættur með því að fara með konu í
pelsabúð en karl sem fer einn í slíka
verslun er vamarlítið fórnarlamb.
„Blessaður, gaman að sjá þig aft-
ur,“ sagði skinnakaupmaðurinn
jólahress. „Hingað koma ekki nema
alvörumenn," hélt hann áfram, „og
menn sem eiga alvörukonur. Þær
ganga í pelsum. Ég varð að visu að
láta pelsinn sem ég bauð þér um
árið en það er ekki vandinn. Úrval-
ið er endalaust." Langminni kaup-
mannsins var með ólíkindum.
Út í hönd eða skipta?
„Ég ætlaði bara að kíkja á
L trefilinn," tautaði ég og benti
á mjónuna i glugganum.
„Drengur minn,“ sagði
kaupmaðurinn og sló þétt-
ingsfast á öxl mér, „látum
konurnar um keipana.
Við erum karlmenn
og skoðum kápur.“
Hann hafði engar
vöflur á og sótti
fjóra pelsa, drag-
síða. Ódýrasti var
á níu hundruð
þúsund. Sá
dýrasti
kostaði
þrettán
hundruð
þúsund
krónur.
„Þessi
passar á
konuna
þína,“
sagði pelsa-
salinn.
„Glæsileg
kona,“ hélt
hann áfram, „og
á ekki að láta sjá sig
í neinu öðru.“ Þetta var
dýrasta kápan. „Líttu á
áferðina og hvemig hárin leggj-
ast,“ sagði maðurinn og strauk nið-
ur flíkina. Fagurt skinnið glansaði.
„Þetta fer alveg við háralit konu
þinnar. Viltu borga pelsinn út í
hönd eða á ég að skipta þessu á
nokkrar greiðslur?“
Ég þornaði í munninum enda
mundi ég ekki alveg hvursu
neðarlega ég var kominn á yf-
irdrætti mánaðarins. „Ja,“
tafsaði ég og reyndi að bera
mig mannalega, „þetta er jú
alltaf spurning um smekk og
snið, ekki bara minn heldur
líka konunnar. Ég er ekki al-
veg viss um síddina, sjáðu.
Leyfðu mér aðeins að athuga
málið,“ sagði ég, kvaddi og
forðaði mér hið bráðasta út.
„Ég þekki smekk konunn-
ar,“ kallaði kaupmaðurinn
á eftir mér, hún vill þann
dökka.“
Litla skinnið í gluggan-
um lá óhreyft.