Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.2003, Blaðsíða 17

16
FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2003
FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2003
33
LEÁ
Útgáfufélag: Útgáfufélagiö DV ehf.
Framkvæmdastjóri: Örn Valdimarsson
Aðalritstjóri: Óli Björn Kárason
Ritfttjórí: Sigmundur Ernir Rúnarsson
Aóstoðarritstjóri: Jónas Haraldsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaöaafgreiðsla, áskrift:
Skaftahlíð 24,105 Rvik, sími: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aörar deildir: 550 5749
Ritstjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is
Akureyri: Hafnarstræti 82, sími: 462 5000, fax: 462 5001
Setning og umbrot: Útgáfufélagið DV ehf.
Plötugerð og prentun: Árvakur hf.
DV áskilur sér rétt til að birta aösent efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
DV greiðir ekki viðmælendum fyrir viðtöl við þá eða fyrir myndbirtingar af þeim.
Hœfilegt ranglœli?
Nýju kosningalögin, sem
kosið var eftir um síðustu
helgi, hafa vissulega lagað
gamalt og úr sér gengið kerfi
sem var í engu samræmi við
byggðaþróun síðustu áratuga.
Með breytingunni var atkvæðavægi jafnað yfir landið en því
fer þó enn þá fjarri að hver kjósandi á landinu hafi eitt at-
kvæði. Enn er það svo að kjósendur víða úti á landi eru
áhrifameiri en kjósendur á fjölmennustu stöðum landsins.
Þetta er talsvert óréttlæti eins og fram kom í blaðinu í gær.
Átta þingmannsefnum er beinlínis haldið úti í kuldanum.
Samkvæmt athugun blaðsins hallar einna helst á fram-
bjóðendur í nýju Suðvesturkjördæmi, sem reyndar er fjöl-
mennasta kjördæmi landsins með nálega fimmtíu þúsund
manns á kjörskrá. Útreikningar benda til þess að nýja kosn-
ingakerfið hafi þingsæti af fjórum frambjóðendum á þessu
nágrannasvæði Reykjavíkur. Sjálf höfuðborgin ber einnig
skarðan hlut frá borði en þar vantar tvo þingmenn í hvoru
kjördæmi upp á að réttlætinu sé fullnægt. Að sama skapi
hefði þingmönnum úti á landi átt að fækka.
Alþingi leitast við að setja réttlát lög og fylgja því eftir að
jafnræðis sé gætt í landinu. Alþingismenn og aðrir sem
unnu að gerð nýja kosningakerfisins vissu sem var að nýju
lögin, sem kosið var eftir á laugardag, myndu aldrei jafna
vægi atkvæða að fullu. Svo virðist sem að með nýju lögun-
um hafi átt að breyta óhæfilegu ranglæti í hæfilegt ranglæti.
Það er athyglisvert að löggjafmn skuli ekki hafa viljað ganga
lengra í réttlætisátt en svo að átta prósent þingheims fái inni
vegna meðvitaðrar og samþykktrar skekkju.
Ef misskiptingu atkvæðanna hefði verið eytt að fullu hefðu
þingmenn hreyfst til innan flokka. Þrír þingmenn Samfylk-
ingarinnar úti á landi hefðu setið heima en jafnmargir fram-
bjóðendur flokksins suðvestanlands, þar á meðal Ingibjörg
Sólrún Gisladóttir, heföu komist að. Ásta Möller, þingkona
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, hefði komist að á kostnað
Einars Odds Kristjánssonar og Siv Friðleifsdóttir hefði tekið
með sér tvo nýja þingmenn í Kraganum ef réttur kjósenda
hefði verið jafn. Konum hefði fjölgað um þrjár á þingi.
Hvers eiga kjósendur á suðvesturhorninu að gjalda?
Hvaða réttlæti er fólgið í því að draga stórlega úr valdi
þeirra á kjördag en færa öðrum ofríki? Núverandi kjör-
dæmaskipan felur í sér að munur á vægi atkvæða eftir kjör-
dæmum er enn þá meira en tvöfaldur. Kjósendur á bak við
hvert hinna 11 þingsæta Suðvesturkjördæmisins eru 4.441. Á
bak við hvert hinna 10 þingsæta Norðvesturkjördæmisins
eru hins vegar aðeins 2.122 kjósendur á kjörskrá. Hlutfallið
þama á milli er 2:1. Er það hæfilegt ranglæti?
Það er talsverð ofrausn að úthluta fámennasta kjördæmi
landsins fjórum þingmönnum sem engin inneign er fyrir og
að sama skapi talsvert óréttlæti að hafa jafnmarga þingmenn
af Suðvesturkjördæminu. Norðvesturkjördæmið á í reynd
aðeins kröfu á sex þingmönnum en ekki tíu eins og nýja
kosningalöggjöfm færir þessum hluta landsins. Það segir
líka talsverða sögu um varfærni löggjafans að misvægið á
milli þessara tveggja kjördæma verður ekki leiðrétt meira
við næstu kosningar en sem nemur einum þingmanni.
Þær raddir hafa heyrst að nokkurt misvægi atkvæða sé
eðlilegt og réttmætt, meðal annars sakir þess að kjördæmin
úti á landi séu erfið yfirferðar og öll þjónusta við kjósendur
sé þar af leiðandi frekari á fé, menn og tíma. Þetta sjónarmið
leitar uppi þær röksemdir að hæfilegt ranglæti eigi á stund-
um við í samfélaginu. Og rökin eru ef til vill einkum þess
eðlis að fólk úti á landi þurfi öðrum fremur á þingmönnum
sínum að halda. Með svipuðum rökum má halda því fram að
misjöfn lög eigi að gilda á ólíkum stöðum á landinu.
Sigmundur Ernir
Skoðun
Dr. Hannes
Hólmsteinn
Gissurarson
prófessor 1
stjórnmálafræöi
Kjallari
flutti hverja æsingaræðunni af
annarri fyrir Samfylkinguna í
kosningabaráttunni. Hann hafði
fullan rétt til þess, en getur ekki
ætlast til þess, að aðrir beri sama
traust til Borgarfræðaseturs og
ella.
Hefur fátækt aukist?
Stefán Ólafsson var raunar ann-
ar tveggja prófessora í Háskóla ís-
lands, sem beitti sér einna harka-
legast í kosningabaráttunni. Hann
kom hvað eftir annað í sjónvarp og
aðra fjölmiðla og réðst á ríkis-
stjómina fyrir það, að fátækt hefði
hér aukist. Þegar nánar var að gáð,
kom í ljós, að hann notaði sérstakt
fátæktarhugtak. Það er, að fátækt
fólk sé það, sem sé með lægri tekj-
ur en nemur helmingi meðaltekna.
Þetta merkir, að fátækt í skilningi
Stefáns Ólafssonar eykst, ef ríkasti
maður heims, Bill Gates, sest til
dæmis að á íslandi, því að þá
hækka meðaltekjur, án þess að
tekjur tekjulægsta hópsins hækki
nauðsynlega. Þetta merkir líka, að
fátækt minnkar, ef tíu ríkustu ís-
lendingarnir - Jón Ásgeir Jóhann-
esson, Ingibjörg Pálmadóttir,
Björgólfur Guðmundsson og fleiri
auðmenn - ákveða að flytjast frá ís-
landi, því aö þá lækka meðaltekjur,
án þess að tekjur tekjulægra hóps-
ins lækki umsvifalaust. Allir sjá,
að þetta hugtak mælir í raun ekki
fátækt í venjulegri og hversdags-
legri merkingu orðsins. Fátækt er í
hugum flestra skortur á lífsgæðum.
Þegar Stefán Ólafsson kom fram
í fjölmiðlum og sagði í sorgartón,
að fátækt heföi aukist á íslandi, var
hann aðeins að segja, að meðaltekj-
„Þeir tóku flókin fyrírbæri eins ogfátækt, skattbyrði og lífskjör, smíðuðu eigin
mœlikvarða til þess að reyna að sýna, að fátœkt hefði aukist, skattbyrði þyngst
og lífskjör ekki batnað eins mikið og tölur sýna, og kölluðu síðan á fjölmiðla til
að kynna þennan boðskap. “
ur hefðu aukist hraöar en tekjur skiptir mestu máli, að tekjur tekju- almennings hafa snarbatnað, eins
tekjulægsta hópsins. Það er ekki lægsta hópsins hafa aukist talsvert og allir vita og sjá. Hér er minni fá-
einu sinni víst, að það sé rétt. Hitt síðasta áratuginn. Lífskjör íslensks tækt en víðast annars staðar í
heiminum og líka jafnari tekju-
skipting.
Þegar Stefán Ólafsson sagði op-
inberlega í sama sorgartón, að vel-
ferðinni íslensku væri ógnað, var
hann í raun að segja, að ýmsir,
sem þurfa lítt eða ekki á opinberri
aðstoð að halda, væru að missa
bótarétt, vegna þess að hann er
tekjutengdur. Stefán virðist vilja
stofna svipað velferðarkerfl á Is-
landi og Svíar hafa búið við ára-
tugum saman, en eru nú að hverfa
frá. í því hafa allir sama rétt á vel-
ferðaraðstoð nánast óháð því,
hvað þeir hafa í tekjur. Ég er hins
vegar andvígur félagslegri aðstoð
við fullfrískt fólk. Þeir einir eiga
að fá aðstoð frá opinberum aðil-
um, sem þurfa á henni að halda.
Og þeir eiga að fá rausnarlega að-
stoð, enda höfum við sem betur fer
ráð á því.
Hafa lífskjör ekki snarbatnað?
Hinn prófessorinn í Háskóla ís-
lands, sem beitti sér hvað kapp-
samlegast í kosningabaráttunni,
var Þorvaldur Gylfason. Hann er
kunnur að glannalegum fullyrðing-
um. Hann sagði til dæmis í Fimm
dálka frétt hér í DV 6. júlí 1994, að
fjarstæða væri, að kreppunni væri
lokið hér á landi. En henni var
einmitt lokið sumarið 1994! Þor-
valdur fjarstýrði furðulegum frétta-
flutningi Kristjáns Más Unnarsson-
ar af skattamálum á Stöð tvö í upp-
hafi kosningabaráttunnar. Sam-
kvæmt honum haföi skattbyrði ís-
lendinga þyngst verulega síðustu
ár þrátt fyrir skattalækkanir ríkis-
stjómarinnar.
Eitt dæmi þeirra Þorvalds var,
Þaö er ekkert viö það aö
athuga, aö háskólapró-
fessorar hafi skoðanir á
stjórnmálum og láti þær í
Ijós opinberlega. Hitt ork-
ar tvímælis, ef menn
stjórna háskólastofnunum,
sem sinna rannsóknum á
stjórnmálum og eiga að
vera óhlutdrægar, að þeir
séu þá virkir í kosninga-
baráttu einhvers eins
flokks.
Ég nefni sérstaklega tvö dæmi úr
nýliðinni kosningabaráttu. Mar-
grét S. Bjömsdóttir, forstöðumaður
stofnunar Háskólans um stjóm-
sýslu og stjómmál, sat morgun-
fundi með Ingibjörgu Sólrúnu
Gísladóttur, eins og sýnt var í sjón-
varpi, þar sem kosningabarátta
dagsins var skipulögð. Hún hafði
fullan rétt til þess, en getur ekki
ætlast til þess, að aðrir beri sama
traust til þessarar stofnunar og
ella. Stefán Ólafsson, forstöðumað-
ur Borgarfræðaseturs Háskólans,
að barnabætur hefðu verið skertar.
Þegar nánar var að gáð, höföu sum-
ir misst rétt á barnabótum, af því
að tekjur þeirra höfðu hækkað. Það
var aliur glæpurinn! Auðvitað er
það umhugsunar- og áhyggjuefni,
aö skattgreiðslur og bótaréttur eru
hvort tveggja svo rammlega tekju-
tengt, að skattbyrðin getur þyngst
með auknum tekjum, jafnvel þótt
skattar séu lækkaðir. En á yfirlýst-
um jafnaðarmönnum eins og Stef-
áni Ólafssyni og Þorvaldi Gylfa-
syni að fmnast það óeðlilegt?
Þótt Þorvaldur Gylfason kysi að
taka tölur Efnahagssamvinnustofn-
unarinnar í París trúanlegar
óbreyttar um hlutfallslega skatt-
byrði íslendinga, vildi hann um-
reikna tölur sömu stofnunar um
lífskjör. Honum og öðrum áróðurs-
mönnum Samfylkingarinnar þótti
óþægileg sú staðreynd, að lífskjör á
íslandi eru samkvæmt alþjóðlegum
mælikvörðum einhver hin bestu í
heimi. Þess vegna ákvað hann að
taka vinnutíma fólks og deila í tekj-
ur þess. Þá hrapaði Island niður
um nokkur sæti. Þessa niðurstöðu
kynnti Þorvaldur sigri hrósandi í
hverjum sjónvarpsþættinum af
öðrum við þögn skilningsvana
fréttamanna.
En á þessum útreikningum Þor-
valds eru margir gallar. Einn er sá,
að ekki er til nein ein samræmd
mæling á vinnutíma í einstökum
löndum. Til dæmis eru sumarleyfi
og kaffi- og matartímar sums stað-
ar reiknaðir inn í, annars staðar
ekki. Annar galli er sá, að íslend-
ingar nota miklu skemmri tíma en
langflestar aðrar þjóðir til að kom-
ast inn í vinnuna. Erlendis tekur
það iðulega einn til tvo klukkutíma
að aka á vinnustað, hér oft aðeins
tíu eða fimmtán mínútur. Það
munar um minna. Aðalatriðið er
þó, að Þorvaldur tók ekki aðrar töl-
ur Efnahagssamvinnustofnunar-
innar óbreyttar en þær, sem hon- '
um og Samfylkingunni hentuðu.
Einfaldanir og lýðskrum
Stefán Ólafsson og Þorvaldur
Gylfason léku báðir sama leikinn í
fjölmiðlum rétt fyrir kosningar.
Þeir tóku flókin fýrirbæri eins og
fátækt, skattbyrði og lífskjör, smíð-
uðu eigin mælikvarða til þess að
reyna að sýna, að fátækt hefði auk-
ist, skattbyrði þyngst og lífskjör
ekki batnað eins mikið og tölur
sýna, og kölluðu síðan á fjölmiðla
til að kynna þennan boðskap. En
sannleikur þeirra var hálfur og
þess vegna óhrekjandi lygi, eins og
skáldiö kvað.
Fátækt sem skortur á lifsgæðum *
hefur minnkað, skattar hafa verið
lækkaðir, og lífskjör á íslandi eru
einhver hin bestu í heimi. Stefán
og Þorvaldur mega eins og aðrir ís-
lendingar hafa skoðanir á stjórn-
málum. En Stefán hefði átt að gæta
þess, að það leggur honum sérstak-
ar skyldur á herðar, að hann er for-
stöðumaður Borgarfræðaseturs, sé
það vilji hans, að tekið sé mark á
þessu setri. Og hann og Þorvaldur
hefðu ekki átt að kynna boðskap
sinn undir því yfirskini, að þetta -«r
væru visindalegar niðurstöður.
Þeir voru sekir um hræsni í kosn-
ingabaráttunni. En við getum auð-
vitað huggað okkur viö það, að
hræsnin er sú virðing, sem lestim-
ir sýna dygðunum.
Sandkom sandkorn@dv.is
Misstum
a( he'imsviðbunði
Á meöan heimsviðburður
átti'sér staö á Keflavíkur-
flugvelh síðdegis í gær sátu
íslendingar í sextugsafmæli,
létu sér fatt um finnast og
tóku reyndar vart eftir
þessu. Þeir voru uppteknir
við afmæli Ólafs Ragnars
Grímssonar forseta í Borgar-
leikhúsinu. Meira að segja Davíð Odds-
Ummæli
son forsætisráðherra skund-
aði á fúnd þessa fyrrum
erkióvinar í pólitíkinni. Á
meðan þessu fór fram arkaði
Hollywood-leikarinn Nicolas
Cage um Leifsstöð og spúsa
hans, Lisa Marie Presley,
beið úti í einkaþotu þeirra á
flughlaðinu við litla athygh
íslendinga. Víst þykir að þau
séu stórmóðguð yfir athyglis-
skortinum og komi líklega aldrei aftur
á þetta sker...
Kjaftasaga
„Ég hef sömuleið-
is enga trú á kjafta-
sögunni, sem geng-
ur núna fjöllunum
hærra, um að sjálf-
stæðismenn geri
það að kröfu sinni,
gefi þeir Hahdóri
eftir forsætisráðherraembættið, að
framsóknarmenn slíti R-listasam-
starfmu í borginni og að Bjöm
Bjamason taki við sem borgar-
stjóri.“
Jón G. Hauksson á Heimi.is
BananatýOvekl
„Kjaradómur er
gott dæmi um ban-
analýðveldi. Á sjálf-
an kjördaginn
hækkaði hann laun
stórhvela ríkisins
langt umfram aðra
og heldur niðurstöð-
unni leyndri fram
yfir lokun kjörstaða. Vafalaust hef-
ur dómurinn talið, að kjósendur
væru ekki hæfir til að frétta af nið-
urstööunni áöur en þeir greiddu at-
kvæði. Það er sennilega rétt mat,
en það er ekki hlutverk dómsins
að framkvæma slíkt mat á hæfni
kjósenda."
Jónas Kristjánsson á Jónas.is
Sátt hverra?
„Þrátt fyrir aht
vom það þó ekki of-
angreind tíðindi
sem gerðu mér
sunnudaginn þung-
bærastan, heldur
hitt að formaður
Samfylkingarinnar
skyldi sjá ástæðu th
þess að skella því framan í flokks-
systkini sín að Ingibjörg Sólrún
yrði ekki næsti formaður flokksins
því hann ætlaði sér að halda
áfram og um það væri sátt. Sátt
hverra, með leyfi að spyrja? ... Þar
sem Ingibjörg Sólrún er utan þings
er alveg fjóst að best mun heyrast
th hennar næstu misserin ef hún
sest í formannsstól í flokknum."
Siguröur Svavarsson
í grein í Morgunblaöinu
Heiöpíkjubpos
„Ég er ekki frá
því að það hafi ver-
ið rangt að velja
heiðríkjubros á for-
mann Framsóknar.
Hepphegra hefði
verið aö blanda
saman nokkrum
brostegundum.“
Ásbjörn V. Þorgilsson á bb.is
Söguleg augnaUik

V 1

WÍ ■-
H ' tfJJPl
„Alls konar efni eru til í írak sem hœgt er að nota með stuttum fyrirvara, án mikillar
þekkingar, til að framleiða hœttulegt eitur: sarín, tabún, sinnepsgas, sóman eða bara
klórgas og blásýru sem framleiða má hvar sem er..."
Sagan geymir söguleg
augnablik sem varðað
hafa veginn fram til dags-
ins í núinu. Caesar sagði
við Rúbíkonfljót: „Tening-
unum er varpað." Síöan
lagði hann til atlögu við
Pompejus hinn mikla og
hafði sigur.
Þetta lásu böm í skólum, en þau
áttuðu sig ekki flest hver fyrr en
síðar hvaða þýðingu þetta hafði -
mesta risaveldi sögunnar var í
mótun og áhrif þess á menningu
heimsins eru einstæð. Morðið á
J.F. Kennedy 1962 er annað thvik,
en enginn veit hvaða þýðingu það
hefur þegar til lengdar lætur. N.
Chamberlain forsætisráðherra
taldi sig hafa náð friðarsamning-
um við Hitler 1938 í Múnchen eft-
ir innlimun Austurríkis - við
heimkomuna veifaði hann hróðug-
ur plaggi með undirskrift hans -
allir vita að málin enduðu skelfi-
lega.
Nú hefur Múnchen komist á
kortið á nýjan leik. Einstakar per-
sónur geta með framkomu sinni
og málarekstri á einstökum
augnablikum valdið örlagaríkum
afleiðingum th framtíðar og engin
leið er að rekja mál th baka.
Sérkennilegur skilningur
M. al-Sahaf, talsmaður íraks-
stjórnar fram á síðasta dag, hefur
stimplað sig inn í söguna fyrir
ótrúlega húsbændahohustu þegar
hann lýsti ófórum óvinanna með
síbylju sem átti enga fótfestu.
Þetta er einmitt eitt af vandamál-
unum, BNA lögðu engan trúnað á
neitt sem kom frá írak. Fyrir 20
árum sagöi íraskur hershöfðingi
skv. SIPRI (Sænska friðarstofnun-
in): „Við höfum engin efnavopn
notað og ég sver við guð að ég hef
engin séð. En ef nota þarf slík
vopn gegn óvini þá mun ég ekki
hika við það.“
H. Blix, eftirlitsmaður SÞ í írak,
átti ekki auðvelt verk. Honum var
uppálagt að gefa aUs ekki upp
framleiðanda eöa upprunaland ef
hann yrði einhvers vísari. Ástæð-
an er einfold: AUir aðalleikendur í.
sjónarspili í SÞ örlagaríka daga í
marsbyrjun hafa tekið þátt í sölu
eiturefna og búnaðar th íraks.
Þriðjungur um 60 fyrirtækja sem
seldu írak efnabúnað á níunda
áratugnum var þýskur. Hinir hafa
einnig átt þátt í sölu búnaðar tU
gerðar sýkla- og kjamorkuvopna.
Auðvitaö er erfitt að skilgreina
þátt BNA í þessu; eru það stjórn-
völd á hverjum tíma, fyrirtæki eða
braskarar?
Sporin hræða
í skýrslum frá SIPRI um efna-
vopn sem beitt var í stríðinu við
íran má sjá skelfilega lesningu.
Þaö er skondið að hlustá á fólk
tala þeim mun meira um efna-
vopnahættu sem fyrirslátt sem
það veit minna um hana - ef það
feUst á hana þá er það sagt vera
vegna þess að BNA hafi afhent
þau.
AUs konar efni eru til í írak sem
hægt er að nota með stuttum fyrir-
vara, án mikiUar þekkingar, til að
framleiða hættulegt eitur: sarín,
tabún, sinnepsgas, sóman eða bara
klórgas og blásýru sem framleiða
má hvar sem er úr sýaníði - hrá-
efnin eru tU í flestum efnafyrir-
tækjum. Hætta af eiturefhum
stafar fýrst og fremst af viijanum
og ætluninni að nota þau. Blix
fann aldrei rjúkandi byssu í þeim
efnum, hann fann púður hér og
byssu þar ásamt hryUingi í forsög-
unni. Að kjamvirku efnin hafi
verið ætluð til orkuframleiðslu í
írak, landi yfirfullu af olíu, er fá-
ránlegur fýrirsláttur.
í marsbyrjun flutti de ViUepin
ræðu í SÞ og lagði sig aUan fram.
Hann er þekktur í Frakklandi sem
Neró og er maöur framkvæmda og
slær um sig með oröapjatti og lát-
bragði, gjarna með tilvitnunum í
spekinga. Hann ætlaði að
„impónera" heimsbyggðina með
orðaflaumi um meiri tíma og betri
leit. „Engin ástæða er tU að grípa
tU vopna því unnt er að ná árangri
án þeirra."
Það má segja að aUt hafi veriö í
lagi með ræðuna, nema að hún var
haldin á röngum stað og á röngum
tíma; hann átti sjálfur að fara tU
Bagdad. Auövitað var BNA stork-
að með ræðunni - þau voru búin
að fá sig fuUsödd af endalausu
buUi frá Bagdad; þess vegna var
glapræði aö halda slíka ræðu.
Múnchen á nýjan leik
W. Scháuble, varaformaður
kristUegra í Þýskalandi, segir að
Schröder kanslari sé höfundur orð-
anna fleygu sem öUu hrundu af
stað: - „undir engum kringumstæð-
um“. - Tíð samskipti Chiracs for-
seta og kanslarans voru í lok janú-
ar og ekki er ljóst hvernig mistök-
in urðu. Eitt var að segja að Þjóð-
verjar myndu ekki taka þátt í hern-
aöi gegn írak og annað að bæta við
orðunum skelfilegu. Þar með varð
til samábyrgð á hótun neitunar-
valds í SÞ og de ViUepin beitti
henni. Síðan rottuðu sig saman
Frakkar, Rússar og Þjóðverjar.
Joschka Fischer, utanríkisráð-
herra Þýskalands, segir í viðtali
við Der Spiegel að lýðræði sé tU
þess að menn geti tekist á og náð
niðurstöðu og svo tekið nýjan slag.
Já, einmitt það. Þetta er eins og að
taka upp leik í skák.
Á öryggisráðstefnu 8.2. í
Múnchen gerði Fischer mikið úr
tUlögu um aðra „lausn“ sem var
engin lausn - enginn getur samið
við Saddam. Rumsfeld varnarmála-
ráðherra var Ula brugöið; Fischer
hafði ekkert inngrip í faglega hlið
málsins og með því að segja: „Ég er
ekki sannfærður", stUlti hann upp
eigin varfærni sem hindrun og
storkaði einum gallharðasta og
hæfasta fagmanni BNA.
Auðvitað eiga menn að hafa sína
sannfæringu en hver og einn verð-
ur aö undirbyggja hana af ábyrgð
og á viðeigandi hátt þegar um stór-
mál er að ræða. Hver ber nú
ábyrgð á því sem stríösaðUar eru
feimnir við að ræða? 30-100 þ. her-
menn lýðveldishersins og aðrir eru
látnir eða týndir. Rætt er um sak-
laust fólk, 100-150 konur og böm,
en eru ungir menn, sem voru kall-
aðir í herinn og áttu engan annan
kost, ekki líka saklausir?
Þótt ekki sé ljóst hvað gerst
hefði ef samstaða um aðgerðir í
Öryggisráöinu hefði náðst, t.d. meö
þátttöku Arababandalagsins, er nú
ljóst að þessi afleikur verður ekki
tekinn tU baka. Margir Bretar hafa
misst vUja tU að taka þátt í frekari
samvinnu í Evrópu á annan hátt
en um fríverslun. Þeim finnst braU
Frakka og Þjóðveija vera glapræði
sem hafi orðið að fleini í holdi EB
og sem sýnt hafi hvernig eyði-
leggja má SÞ.

<
?