Alþýðublaðið - 20.04.1969, Qupperneq 12

Hvað myndirðu gera, ef þú vissir; að
þeta væri síðasta nótt lífs þíns?
Hvað ég myndi gera? Spyrðu í alvöru?
— Ég veit það varla, — hef ekkert
hugsað út í það.
Hann hellti kaffi í bollann. Hinum meg-
in í stofunni voru tvær Ijóshærðar telpur-
Grænt Ijósið féll beint í andlit þeim. Það
var þægilegur kaffiilmur í kvöldloftinu.
— Það er rétt af þér að hugleiða það,
sagði hann.
— Þér er þó ekki alvara?
Hann kinkaði kolli-
- Stríð?
Hann hristi höfuðið.
— Vetnissprengja eða atómbomba?
— Nei.
— Sýklahernaður?
— Ekkert af þessu, anzaði hann og
horfði tómlega ofan í kaffibollann. En við
skulum segja sögulok-
— Ég held, að ég skilji þig ekki.
— Nei, raunar skil ég þetta ekki
heldur. Og þetta er eiginlega bara hug-
boð. Stundum gerir það mig hræddan, og
stundum ekki- Stundum læt ég mér hvergi
bregða. Hann horfði á telpurnar og gult
hár þeirra í lampaljósinu. — Ég hef ekk-
ert minnzt á þetta fyrr. En það byrjaði
fyrir fjórum nóttum-
— Hvað þá?
— Draumur, sem mig dreymdi. Mig
dreymdi, að bráðum væri allt búið, og að
það væri rödd, sem segði mér það. —
ekki þess konar rödd, sem maður man,
en rödd allt um það. Hún sagði, að bráð-
um myndi allt líf á jörðinni hætta. Ég
hugleiddi þetta ekki frekar næsta morgun,
en svo fór ég til skrifstofunnar og rakst
á Stan Willis, sem stóð þar við glugga
og horfði út- Ég sagði við hanm ;,Það
vildi ég, að ég vissi, hvað þú ert að
hugsa, Stan.“ „Mig dreymdi draum,“ svar
aði hann og hélt áfram að horfa út um
gluggann. Ég vissi strax, hvað hann hafði
dreymt. Ég hefði getað sagt honum það,
en í staðinn sagði hann mér það, og ég
hlustaði á-
— Dreymdi ykkur það sama?
— Já, og ég skýrði Stan frá því. Hann
virtist ekkert undrandi- Það var raunar
eins og honum létti. Svo fórum við að
rölta um stofnunina- Svona eins og ó-
sjálfrátt. Alveg eins og það væru sam.
antekin ráð. Og alls staðar sáum við það
sama. Fólk, sem hallaði sér fram í
glugga og horfði út- Ég talaði við suma
Og Stan gerði það sama.
— Og alla hefur dreymt sama draum-
inn?
— Alla. Sama drauminn, — án nokk-
urra undantekninga.
Hún þagði andartak, — en spurði svo:
— Trúirðu á hann?
- Já.
— Og hvenær verður þessu lokið? Líf-
inu, á ég við?
— Einhvern tíma í nótt fyrir okkur
— og svo eftir því, sem nóttin skellur
á annars staðar á hnettinum. Þetta tek-
ur alls um sólarhring.
Þau sátu um stund án þess að snerta
kaffið. Svo lyftu þau bollunum hægt og
horfðust í augu um leið.
— Eigum við þetta skilið? spurði hún.
— Það er ekki það. Það hlaut bara
að koma að þessu. Og enginn — ekki
einu sinni þú, — virðist malda í móinm
Og hví þá?
— Ég býst við, að ég hafi mfna á-
stæðu
— Sömuleiðis allir á skrifstofunni.
Hún kinkaði kolli.
— Ég ætlaði ekkert að segja. En kon-
SMÁSAGA
urnar í blokkinni voru að tala um þaö
sín á milli- Þær dreymdi líka. Og ég sem
hélt, að það væri aðeins tilviljun. Hún tók
upp kvöldblaðið. — Það er ekkert um
þetta í blaðinu.
— Það vita þetta allir, svo að það
væri ástæðulaust- Harrn hallaði sér aftur
í sætinu og virti hana fyrir sér. — Ertu
hrædd?
— Nei, ég hélt, að ég yrði það, en
svo varð ég það ekki.
— Hvar er þessi margumtalaða sjálfs.
aumkun.
— Ég veit það ekki. Kannski verður
maður ekkert miður sín, þegar maður
finnur, að hlutirnir eru rökréttir- Þetta
er rökrétt. Við lifðum þannig, að þetta
er eðlileg afleiðing.
— Við höfum ekki verið cf vonu
er það?
— Nei, né heldur sérstaklega góð. Eg
er hræddur um, að sannleikurinn sé sc,
að við höfum verið of mikið við sjálf,
meðan annað fólk í heiminum átti við
örðugleika aö stríða-
Telpurnar hlógu hinum megin í stof-
unni.
— Ég hefði alltaf haldið, að fólk mundi
æða um göturnar og öskra, þegar svona
væri í pottinn búið.
— Ég held ekki. IVIaður öskrar ekki
að því óhjákvæmilega-
— Veiztu, að ég sé ekki eftir neinu
nema þér og telpunum. Ég hafði aldrei
mætur á borginni né starfi mínu^ bara
ykkur þremur. Annað, sem ég myndi
kannski sjá eftir, eru veðrabreytingarnar
og glas af ísvatni, þegar heitt er, og það
að sofa. En hvernig getum við setið hér
og rætt um annað eins og þetta?
— Af því að það er ekki annað að
frh. á bls. 14
12 AlþýðublaSið — Helgarblað