Dagblaðið - 02.07.1976, Blaðsíða 3

DAuBi.APH) — KOSTt'DACiUK 2. JULI 197t>.
3
Spurning
dagsins

'ttlllH
RIkisihs
"Oi,
^lNC
00
giSSS
%° óS'
*&2S

ÍSLENDINGAR
20.ALDAR HJÁ-
TRÚARFULUR
OG SÉRVITRIR
Örn Ásmundsson skrifar:
„Heyrt hefur maóur og lesið
að draugatrú sé ekki með öllu
útdauð á íslandi en hvernig er
þá með trú á útilegumenn og
álfa? Með draugatrú á ég við
ímyndun og hindurvitni, t.d.
um orminn í Lagarfljóti sem
tekið er úr gömlum munnmæla-
sögum. En hvílík vitleysa.
Þarna eiga sér einfaldlega stað
jarðumbrot á botni fljótsins
sem lyfta upp á yfirborðið
gróðurtægjum af botninum.
Nýlega áttu sér stað land-
skjálftar í Mývatnssveit sem
orsakað gætu slíkt og gæti það
verið skýringin á því sem sást
um daginn. En þetta er að sjálf-
sögðu aðeins mín skýring, laus
við hindurvitni og hjátrú.
kvæmdir munu ekki teljast
mikið fyrirtæki, brúa þarf
nokkrar ársprænur og hleypa
upp veginum á stöku stað.
Þessari leið væri hægt að halda
opinni 5—6 mánuði á ári og
jafnvel lengur ef um alveg upp-
hleyptan veg væri að ræða.
Eins væri full þörf á að setja
trébrýr á Sandá á Kjalvegi og
Seyðisá. Þessar framkvæmdir
myndu auðvelda mjög ferðir
fólks um landið að sumarlagi.
ég tala nú ekki um muninn
fyrir útlendinga að geta ferðazt
um hálendið á akfærum vegum
í stað þess að nú þurfa þeir að
hrista úr sér öll inn.vfli á ófær-
um veg-.im i sérstökumtorfæru-
bílum.
Hvað trú á útilegumenn og
álfa snertir er þetta allt jafn-
fáranlegt fyrir mér og alls
engar sannanir eru fyrir
þessum furðusögum. En samt
hafa þær orðið til þess að hefta
vegaframkvæmdir yfir
Sprengisand. Þessar fram-
Ja, hver hefði nú trúað öðru
eins á tuttugustu öld.
tslendingar láta hjátrú og alls
konar vitleysu standa í vegi
fyrir framförum og nauðsyn-
legum framkvæmdum. En
þannig liggur nú landið og
virðist lítið þýða að fástum þaði'
„Uppfœrsla lagerverðs"
— mœtti f ramkvœma á annan hátt
b279—/088 skrifar:
„Fyrir nokkru keypti ég vöru
hjá SÍS í Austurstræti og var
'J
L '•
um að ræða fatnað, sem mér
leizt vel á. Vöruverðið var
mjög hagstætt, verðið var 1235
kr. Þegar ég kom heim og tók
miðann af, þá voru tveir aðrir
sem fylgdu, vegna þess að límt
hafði verið yfir gömlu miðana.
Þetta er ákaflega hvimleitt
og mætti ganga á annan veg frá
verðmerkingunni. Viðskipta-
vininum finnst hann ávallt vera
sniðgenginn þegar svona fer.
Þjónustan hjá SÍS er mjög
góð og allt starfsfólk lipurt og
þægilegt. Einnig vil ég taka
fram að verðið þar er yfirleitt
mjög gott og vörugæðin
einnig.“
AF EINOKUN
HLÝn LÉLEG
ÞJÓNUSTA
H.P. kom að máli við DB:
„Eg hef haft nokkur
viðskipti við Áfengis- og
tóbaksverzlun ríkisins á
undanförnum árum. Þegar
verzlanir panta sínar vörur er
venjan að hringja í Áfengis- og
tóbaksverzlunina og þá er
varan tekin til og er tilbúin
þegar komið er í verzlunina. Að
venju hringdi ég nú í
verzlunina og pantaði vörur
sem mig vantaði. Þegar ég kom
svo í verzlunina og athugaði
reikninginn sá ég að hann náði
ekki 50.000 krónum. Ef
reikningur nær ekki þessari
upphæð, þá fæst ekki afsláttur,
en hann er 3%. Er ég sá þetta,
þá bætti ég við vörum og þegar
viðbótin var komin varð
reikningurinn samtals 77.750
krónur. Gallinn var bara sá að
þessi upphæð var á tveim
nótum. Svo að ég fékk ekki
neinn afslátt. Upphæðin á
hvorri nótu náði ekki 50.000
krónum. Að vísu urðu nóturnar
þrjár, en sú þriðja varð til
vegna leiðréttingar á verði, sem
afgreiðslumenn höfðu sett
skakkt á nótu í byrjun. Ég var
sem sagt staddur í Áfengis- og
tóbaksverzlun ríkisins með
reikning upp á rúmar 77
þúsund krónur og fékk engan
afslátt vegna þess að upphæðin
var á tveim nótum. Samt
greiddi ég þetta þarna á
staðnum, alla upphæðina og í
einu lagi, þrátt fyrir þessar
tvær nótur.
Mér er um megn að skilja
svona afgreiðslumáta. Hver
skyldi setja svona fáránlegar
reglur? Þetta þekkist ekki í
neinni annarri þjónustugrein.
Ef einhver samkeppni væri á
þessu sviði, þá er það öruggt
mál að afgreiðslumátinn væri
annar. Það sem hlýzt af einok-
un er léleg þjónusta, sem er til
skammar. “
9 Dagblaðið hafði samband
við Áfengis- og tóbaksverzlun
ríkisins og fékk þær upplýs-
ingar að litið væri á hverja ein-
staka pöntun sem sjálfstæða.
Það væri ástæðan fyrir því að
ekki fékkst afsláttur. Verzlunin
hefur einmitt sett þessar reglur
til að Iosna við margar smáar
pantanir og stuðla að því að
afgreiðsla gengi betur fyrir
sig. Ef eitthvað hafi hinsvegar
fallið niður úr pöntuninni svo
umrædd upphæð hafi ekki
verið á nótunni, þá bæri að leið-
rétta það.
Raddir
lesenda
Staðreyndirnar
tala sínu máli
Húsvörðurinn í verbúðum
Vinnslustöðvarinnar í Eyjum
hafði samband við biaðið :
„Eg skil ekki hvers konar
rakalausan þvætting kona að
nafni Gíslína Grímsdóttir fer
með á opinberum vettvangi. Ég
vil taka fram tvær staðreyndir
um verbúðir hér í Vinnslustöð-
inni. Þar er enginn tekinn inn
nema að hann hafi náð 16 ára
aldri. Húsinu er lokað klukkan
23.30 og enginn umgangur eða
hávaði má vera eftir þann tíma.
Ég eyði svo ekki fleiri orðum
á konu, sem finnst ekki á skrám
hér í Vestmannaeyjum, sem
sagt lýgur til nafns síns. Það
finnst mér ekki bera vott um að
taka eigi orð hennar alvarlega.
Mér finnst þetta athæfi
skemma það traust sem DB
verður að bera til þeirra, sem
senda bréf i lesendadálka
blaðsins. Það segir sig sjálft,
að svona sjaldgæft nafn ætti
ekki að vera erfitt að finna í svo
litlu plássi sem Vestmanna-
eyjar eru.“
erbuðalifnaður unglinga
Ivað eru foreldi
irnir oð hugsa?
iislína Grimsdóttir skrifar:
Lengur get ég nú ekki orða
aundizt og lái mér það hver sem
vill. Hvað eru foreldrar
Inglinga úti á landi að hugsa,
hugsa þeir kannski alls ekki?
Jér í Vestmannaeyjum eru
vona um það bil 200
iðkomuunglingar að vinna í
rystihúsum, flestir í Vinnslu-
itöðinni'hf. Þetta eru börn allt
rá 14 ára aldri, aðallega stúlku-
)örn. Þykir mér hræðilegt að
>jáþau liggjandi dauðadrukkin
ýrir hunda og manna fótum
im hverja helgi og undir.
hverjum sem verður, bara
gjöriðisvovel.“
Það er ömulegt að
purfa að segja þetta, en þetta er
;att. Og svo eru hálffullorðnxr
og fullorðnir karlmenn,
aðkomumenn hér, sem eru íi
sömu verbúðum og þessir*
unglingar, sáreyðilagðir yfir
framferði sínu gagnvart
þessum greyjum. En allt j
gleymist undir áhrifum vínsins. I
Væri ekki þjóðráð fyrir’
foreldra að athuga sinn gang
áður en þetr senda börnin frá/
sér út í verbúðalífið. Eða eru'
foreldrarnir orðnir svona sjálf-
ir og er alveg sartia um börnin^
sín.
Fullyrt get ég einnig að
drengir, sem hingað eru sendir,
eru ekki hóti betri gagnvart
víninu en þó finnst manni/
alltaf öðru máli gegna með ’
stúlkurnar vegna afleiðinga
sem kynsvall og annað getur j
iaft.
Erkirkjan
gamaldags?
Sigríður Pétursdóttir, vinnur á
barnaheimili: Ég veit ekki hvort
ég get dæmt um það. Eg fer svo
sjaldan í kirkju, aðeins um
stórhátíðir.
Leifur Þorsteinsson ijósmyndari:
Það finnst mér ekki, hún endur-
nýjast stöðugt með breyttum
tímum.
Ánna Magnúsdóttir atvinnuiaus:
Já, það finnst mér. Mér finnst ég
ekki geta sótt neitt til kirkjunnar.
Kristjón Viðar Heigason
innheimtumaður: Nei, ekki
finnst mér það. Annars finnst
mér hún hafa fjarlægzt fólkið.
Yngri prestarnir ættu að stuðla að
meiri tengslum við almenning.
Ólafur Sigurjónsson: Nei, hún á
ekki síóur erindi til okkar nú en
áður f yrr. En það er staðreynd að
kirkjusókn er minni nú en áður
fyrr.
Þörarinn Þór prestur: Nei, hún er
að vísu gömul stofnun, en ung
saint.