Dagblaðið - 31.08.1976, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ. — ÞRIÐJUDAGUR 31. AGUST 1976,-
A LABBIISTORA LJOSINU
í hitanum sló í brýnu milli þessara borgara um stjórnmáialegar
lifsskoðanir og víst er að neistann vantaði hjá sumum.
Þessir tveir ætluðu upphaflega að slást út af einhverju deilumáli á
Austurvellinum, en er til átti að taka vildu þeir heldur faðmast og
kyssast, sem þeir og gerðu við mikinn fögnuð áhorfenda.
„Því miður vinur, — sólskin eða ekki sólskin, — hér fær maður bara Eins og kunnugt er, er lítið um útiveitingahús í Reykjavík, en sumir
ekki að skilja bílinn sinn eftir...“ eru hugmyndaríkari en aðrir...
„t)ff, — á maður að láta sig hafa
það að fara úr frakkanum og
setjast hérna niður hjá krökkun-
um??“
Ljósmyndir: Árni Páll
Stóra ljósið, sem gjarna lýsir
upp fyrir norðan og utan á aug-
lýsingabæklingum frá suður-
löndum og kallað er sól á bókum,
lýsti skyndilega upp
höfuðborgina i gær og skein allan
guðslangan daginn.
Fór fljótlega að bera á því, að
borgarbúar fóru að tínast út úr
húsum sínum og mændu þeir
flestir furðu lostnir í kring um
sig. Síðan tóku menn á rás og
EINI KVENFANGINN HEFUR EKKI KVENFANGAVÖRD
Sex kvenfangaverðir starfa við hin fangelsin tvö
Stétt fangavarða á íslandi er
ekki mjög fjölmenn, og í henni
eru aðeins 6 fastráðnar konur.
Þar af eru tvær í Hegningar-
húsinu við Skólavörðusttg og
fjórar í fangageymslum lögregl-
unnar við Hverfisgötu.
Fyrsti kvenfangavörðurinn
var ráðinn fyrir u.þ.b. þremur
árum og siðan hafa 5 bætzt við.
Er þessum konum eingöngu
ætlað að annast kvenfanga, en
þó munu þær gegna almennum
fangavarðarstörfum ef önnur
verkefni eru ekki fyrir hendi. í
fangelsinu við Síðumúla er
engin sérgæzla fyrir kven-
fanga. Vegna þessa og eins
vegna hins breytta hlutverks
sem fangelsið hefur fengið, þ.e.
einangrun fyrir . gæzluvarð-
haldsfanga, hafa verið
ákveðnar breytingar í því sam-
bandi og er kvenföngum nú
ætlað að dvelja í Hegningarhús-
inu við Skólavörðustíg. Á það
bæði við um kvenkyns refsi- og
gæzluvarðhaldsfanga.
Aðeins einn kvenfangi situr
nú inni, en það er Erla Bolla-
dóttir, sem er í gæzluvarðhaldi
vegna Geirfinnsmálsins. Svo
undarlegt sem það kann að
virðast, er hún einmitt látin
dveljast í fangelsinu við Síðu-
múla, þar sem, eins og áður
segir, kvenföngum er raun-
verulega ekki ætlað að vera.
Mörg dæmi eru um það að
einkar illa getur komið sér að
hafa karlkyns fangaverði yfir
kvenföngum og því var kven-
fólk ráðið til þeirra starfa. Að
sögn Jóns Thors, deildarstjóra í
dómsmálaráðuneytinu. er það
hlutverk dómara í viðkomandi
sakamáli að sjá um að slík
þjónusta sé veitt. Geti dómar-
inn farið fram á að kvenfanga-
vörður sé fenginn við Síðu-
múlafangelsið eða fanginn
fluttur í Hegningarhúsið- vió
Skólavörðustíg.
í máli Erlu er það Örn
Höskuldsson sem fer með völd-
in og á að sinna hagsmunum
hennar í þessu sambandi. Ekki
náðist í Örn vegna þessa máls,
en eins og sjá má af framan-
greindu eru það mörg atriði
sem falla undir hann og er
hann eflaust upptekinn við að
sinna þeim.
— JB
Okurviðskipti verzlunarmanns á
Akranesi og „leigubílstjóra" í Reykjavík?
— Hœstaréttarlögmaðurinn gerir grein fyrir sinni hlið málsins
„Eftir stendur sú ískalda
staðreynd, að greiða af þessu
tagi eiga menn aldrei að gera,“
sagði hæstaréttarlögmaður sá,
er Halldór Halldórsson fjallar
um í kjallara Dagblaðsins í gær,
en hann ræddi við fréttamann
DB eftir útkomu blaðsins.
Hæstaréttarlögmaðurinn
kvaðst fús til að segja söguna af
viðskiptum þeim sem átt er við
i kjallaragreininni. Taldi hann
ekki rétt að greina frá nöfnum
frekar en þar er gert. Fer frá-
sögn hans hér á eftir í megin-
dráttum.
< „Snemma á sl. ári, þ.e. 1975,
kom að máli við mig leigubíl-
stjóri, sem kvaðst eiga þess kost
að fá lánaða peninga hjá verzl-
unarmanni á Akranesi. Kvaðst
hann eiga von á fyrirgreiðslu í
tilteknum banka alveg á næst-
unni. Þar sem á miklu reið
f.vrir hann að fá peninga strax,
lét ég til leiðast að skrifa út 3
ávísanir að fjárhæð kr. 600 þús-
und hverja.Voru þær dagsettar
mánuð frarn í tímann og áttu að
liggja sem trygging hjá lánveit-
anda, unz bankafyrirgreiðslan
fengist.
Var þessi tilhögun á höfð
samkvæmt ósk lánveitanda.
Nú fór það svo, aö hin umtal-
aða bankafyrirgreiðsla dróst
langt fram yfir það sem mér
hafði verið sagt. Varð sá drátt-
ur til þess að ég gaf út nýjar
ávísanir. Fór leigubílstjórinn
með þær upp á Akranes og fékk
þar peninga að sömu fjár-
hæðum. Lagði hann þá inn á
ávísanareikning minn, en lán-
veitandinn seldi hinar fyrri í
sínum banka á Akranesi.
Þannig" gekk þetta mánuð
eftir mánuð en ekki kom
bankafyrirgreiðslan. Fór svo að
lokum að lánveitandinn þurfti
á peningum sínum að halda.
Þar sem leigubilstjórinn
greiddi aldrei lánið, seldi lán-
veitandinn eina þessara .600
þúsund króna ávísana í banka.
Ég hafði ekki gert ráð fyrir
þessu. Reyndist ekki næg inn-
stæða vera fyrir henni á reikn-
ingi mínum. Innleysti ég ávís-
unina. Þar sem ég vissi að sjálf-
sögðu um hinar ávísanirnar
tvær, lokaði ég ávísanareikn-
ingi mínum í samráði við
bankastjóra reikningsbanka
míns, enda skýrði ég honum frá
því hvernig málin stæðu.
Eftir að ég hafði lokað þess-
um ávísanareikningi, seldi lán-
veitandinn þær tvær 600 þús-
und króna ávisanir sem hann
hafði undir höndum. Fékk
hann tiíkynningu um að reikn-
ingnum hefði verið lokað og
varð hann að innleysa þær
aftur.
Þegar hér var komið sögu
kom lánveitandinn að máli við
mig. Bauðst hann til að skila
aftur þóknun, sem hann kvaðst
hafa tekið, ef hægt væri að
semja einhvern veginn um
málið.
Ég vísaði til hins upphaflega
samkomulags um viðskipti
hans og leigubílstjórans. Sagði
ég honum að mér væri alveg
ókunnugt um þóknun eða
annað um þessi viðskipti utan
það sem leigubílstjórinn hefði
sagt mér, enda hefðu þau ekki
verð gerð við mig. Sagði ég
honum þó, að leigubílstjórinn
hefði sagt mér að hann hefði
greitt þóknun í hvert skipti sem
viðskiptin voru framlengd i 1
mánuð í senn, og þeim þannig
viðhaldið.
Ég gekk nú hart eftir því við
leigubilstjórann að hann gengi
frá málinu. Ræddust þeir við,
leigubílstjórinn og lánveitand-
inn, og lofaði leigubílstjórinn
að ganga frá málinu.
Næst gerist það, að ég fæ
kröfubréf frá lögmanni lánveit-
anda. Varð það að samkomulagi
okkar í milli, að ég gerði fyrir
dómi sátt um greiðslur, sem
leigubílstjórinn kvaðst ráða
við. Samkvæmt dómsáttinni
skyldi ég greiða kr. 200 þúsund
á mánuði í fyrsta sinn hinn 15.
marz sl.
Leigubílstjórinn stóð enn
ekki við loforð sín þrátt fyrir að
ég reyndi að knýja hann til að
greiða samkvæmt sáttinni sem
ég hafði gert. Þrátt fyrir hana
var mér alveg þvert um geð að
taka þessar greiðslur á mig. Fór
svo, að lögmaður lánveitanda
gerði fjárnám hjá mér.Benti ég
ekki á eignir og var þar með
fenginn. grundvöllur fyrir
beiðni um gjaldþrot mitt.
Lögmaður lánveitanda valdi
þá leið að kæra málið til Saka-
dóms Reykjavíkur. Eftir að
málið kom þangað sömdu þeir
enn, lánveitandi og leigubíl-
stjórinn, og lofaði lánveitand-
inn að afturkalla kæruna.
Þannig stendur málið í dag, og
standa nú allar vonir til að úr-
slit málsins verði þau, að leigu-
bílstjórinn greiði skuldina ein-
hvern næstu daga.
Áður en til þess kæmi að
lögmaður lánveitanda kærði
málið til sakadóms, ræddi hann
tvisvar við konu mína. Sagði
hún sem var, að um þetta mál
vissi hún ekkert. Bauðst hún til
að koma skilaboðum til mín,
enda hæg heimatökin. Átti hún
aldrei aðild að málinu umfram
þetta.
Svona er málið vaxið, en eftir
stendur sú ískalda staðreynd,
að greiða af þessu tagi eiga
menn aldrei að gera.“
Með þessu lýkur frásögn
hæstaréttarlögmannsins. Er
ljóst af henni, aö hann hefur
sýnt fullkomlega óverðskuldað
traust er hann léði nafn sitt og
stofnaði til ábyrgðar, með því
að lána „leigubílstjóranum“
ávísanir sem nema miklum
fjárhæðum eftir venjulegu
mati vinnandi fólks. Ber hæsta-
réttarlögmaðurinn hryggilega
skarðan hlut frá borði út af
þessari gálausu greiðvikni.
Ábyrgð leigubílstjórans í þessu
máli er naumast finnanleg.
Hæstaréttarlögmaður sá,
sem hér um ræðir, er aðeins
einn margra manna sem svip-
aða sögu hafa að segja um sam-
skipti sín við þann mann.
Augljóst er, að ekki ber
saman i öllum atriðum, frásögn
hæstaréttarlögmannsins og
kjallaragreinarinnar í gær, en
Dagblaðið telur rétt og skylt að
frásögn lögmannsins og viðhorf
hans komi fram.
B.S.