Alþýðublaðið - 05.12.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐÚBLAÐIÐ
Ritstjóri Halldór Frlðjónsson.
Argangurintt 5 kr. Gjaldd. 1. júní.
Bezt rftaður alira núrðlenzkra blaða.
Varkamenn kaupið ykkar blöðl
Gerirst áskrifecdur É
ýftjrsífchi ^IjiýMíL
Veizlunin Grund
Gruadarstíg 12 Sími 247
hefur allskonar matvöru:
Haframjöl, Hveiti, Hrísgrjón,
Kaffi, Sykur, Sild i dósum,
Soyur. — Einnig Steinolíu
o. m. fl.
Alt með lægsta verði.
Bifreidav teknar til hreins
unar og aðgerðar. Einnig gert
við primusa, grammófóna o. fl. á
Laugaveg 24 (iak við gúmmí-
vinnustofuna).
2000 krór\ur gefiris.
Tvö þú8und krónur gefa eftirtaldar verzlanir viðskífta-
vinum 8fnum i J ó I a g j ö f.
Vetzlun Jóhanns ögm. Oddssonar, Laugaveg 63.
L. H. Muller, Fataverzlua, Austurstræti 17
E. Jacobsen, Vefnaðarvöruverziun, Austurstræti 9.
Verzlunin Björninn, Vesturgötu 39.
Laugavags Apótek.
Húsgsgnaverzíunin Áfram, Ingólfsstræti 6.
Veizlun Hjálmars Þorsteinssonar, Skólavörðustfg 4.
Jón Sigmundsson, Skrautgripavarzlua, Laugaveg 8.
Bókaverzlun ísafoldar, Austurstræti 8
Tómas Jónsson, Matarverzlun, Laugaveg 2.
Theódór Magnússon, Brauðbúðin, Frakkastíg 14 og Vesturgötu 54.
R. P. Leví, Tóbaksverzlun, Ausiurstræti 4.
Vigfús G ^brandsson, Klæðskeravinnustofa, Aðalstræti 8
O. Ellingser, VeiðarfærEverzlun, Hafnarstræti 15.
B. Stefánsson & Bjarnar, Skóverzlun, Laugaveg 17.
Júlíus Björnssoa, Rafcnagn-áhaldaverzlun, Hafnarstræti 18.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Hallbjörn Halldórsson.
PrentsmiSjan Gutenberg.
ivae Turgnffilaw: -Æskuminnlngar.
„Hver hefir sagt yður það?“ spurði Sanin hissa. .
„Eg fæ að vita alla hluti, Dmitri Pavlovitsch. En eg
veit llka að yðar málstaður var ágætur og að þér kom-
uð verulega riddaralega fram. Segið mér: Var þessi
stúlka kærastan yðar?“
Sanin hleypti brúnum.
„Nei, eg skal ekki spyrja yður meira um þettal“
flýtti frúin sér að segja, „eg sé að yður fellur það ekki
vel. Þér megið ekki reiðast út af þessul"
Polosof kom inn 1 dyrnar með blað í hendinni.
„Hvað vilt þú?“ spurði María Nikolajevna. „Er mat-
arinn til?“
„Já, maturinn verður til rétt strax. En hvað heldurðu
að eg hafi verið að lesa í „Severnaja Ptschela“ . . .
Gromoboj fursti er dáinn.“ Maria Nikolajevna leit
upp.
„Guð gefi honum friðinnl . . . Hann var vanur á
hverju ári," sagði hún svo við Sanin, — „að skreyta
herbergin mín með kamelíum á afmælisdaginn minn 1
febrúar. Var hann ekki orðinn sjötugur?“ spurði hún
og snéri sér að manninum sínum.
„Jú, hérna er lýsing á jarðarför hans. Öll hirðin var
viðstödd. . . . Og Kovrischkin fursti orkti eftirmæli um
hann."
„Það er nú aldrei!"
„Á eg að lesa það fyrir þig? I'urstinn kallar hann
andans mann!"
„Nei, umfram alt ekki! Andans maður! Hann hefir
aldrei verið annað en maður Tatiönu Jurevnu! En nú
skulum við fara að borða! Við sem lifandi erum hugs-
um um líf en ekki dauða! Réttið mér handlegginn,
Dmitri Pavlovitsch!" —
Miðdegisverðurinn var ágætur, eins og hann hafði
verið í gær, og þau voru mjög fjörug yfir borðum.
Maria Nikolajevna kunni vel að segja frá, sjaldgæf gáfa
fijá kvenfólki, einkum iússnesku! Hún spaxaði ekki
sterku orðin. Einkum talaði hún nokkuð hvast um
rússnesku stúlkurnar og Sanin gat ekki annað en skelt
upp úr öðru hvoru yfir fyndni hennar. Maria Nikoia-
jevna hataði hræsnina og lygina rneira en nokkuð
annað — en þetta var alstaðar. Hún var næstum því
hreykin yfir því að vera af lágum stigum og sagði ýms-
ar merkilegar smásögur af æsku sinni og foreldrunum.
Sanin fanst, að hún myndi hafa reynt meira en flestar
stúlkur aðrar á hennar aldri.
Polosof borðaði í mestu makindum meðan hún var
að segja frá og leit ekki nema einstöku sinnum á San-
in eða konu sína, með þessum sijólegu augum, sem
hann þó sá mjög vel með enda þótt ætla mætti að
hann væri starblindur á þeim.
„En hvað þú ert snjall!" sagði Maria Nikolajevna,
„hvað þér hefir farist það vel að verzla fyrir mig í
Frankfurt! Eg gæti kyst þig á ennið fyrir það, en það
kærir þú þig nú víst lítið um
„Nei . . .“ svaraði Polosof rólega og skar sundur
ananas með silfurhníf. María Nikolajevna leit á hann
og sló fingurgómunum í borðið.
;,Jæja, veðmálið á þá að standal11 srgði hún.
Já.“
„Já, en þú tapar!“ Polosof teygði fram hökuna. „Þú
ert nokkuð viss, Maria Nikolajevna, en það hygg eg
þó, að í þetta sinn munir þú ekki vinnal"
„Um hvað eruð þið að veðja?“ spurði Sanin.
„Það megið þér ekki vita,“ svaraði hún hlægjandi.
Klukkan sló sjö og þjónninn tilkynti, að vagninn væri
kominn. Polosof fylgdi konunni sinni út, en fór svo
strax aftur inn. „Mundu eftir bréfinu til ráðsmannsins!"
kallaði hún utan úr anddyrinu.
„Eg man eftir því, þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur út af því; það er óhætt að treysta mér!“
XXXIX.
Árið 1847 var leikhúsið í Wiesbaden fremur fátæklegt.