Dagblaðið - 12.01.1977, Blaðsíða 3

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 12. JANUAR 1977.
3
Auðvitað átti að klára
byggðalínuna fyrst
Svavar Magnússon hringdi:
Ég verö að lýsa furóu minni á
þeim ummælum Gunnars Thor-
oddsens að hann hafi aldrei
sagt að Blönduvirkjun ætti að
vera næsta virkjun sem átti að
byrja á. Hann gerði það fyrir
um það bil ári og það eru »r—rg-
ir sem minnast þeirra orða. Svo
sagði hann Magnús misminna
þegar hann sagði sannleikann
um þetta mál í Kastljósi á föstu-
daginn.
Mér finnst þetta eintómt
hringl með orkumálin og þar er
rokið úr einu í annað. Það er
framkvæmt blint fyrir fleiri
milljónir, eiris og t.d. við
Kröflu. Það er kannski að bera
í bakkafullan lækinn að vera að
minnast á það ævintýri, en ég
geri það nú samt. En þegar er
verið 'að kasta peningum okkar
skattborgaranna út í loftið, þá
er- engin furða þó almenning-
ur láti heyra í sér.
Auðvitað átti að klára
byggðalínuna fyrst og fara svo í
framkvæmdir á einhverjum
stað þar sem einhverja orku er
að fá. Það var allt í lagi að
rannsaka málið við Kröflu og
þreifa fyrir sér en það var bara
ekki gert nægilega vel. Það var
rokið í framkvæmdir áður en
athuganir sýndu hvort þetta
var yfirleitt virkjanlegt^
Það er allt í lagi að rannsaka
málin og athuga hvort orka er
fyrir hendi áður en byrjað er
að framkvæma, segir Svavar.
Eitt land sem er þess virði að
fórna sér fyrir — ísland
B.R. skrifar:
Ég hripa þessar línur til þess
að svara hr. Sigurði Haralds-
syni sem skrifaði í blaðið þann
30/12 sl.
Svar við áliti nr. 1: Þó að
bandarískir hermenn hafi
staðið sig afburða vel í seinni
heimsstyrjöld þarf það ekki að
þýða að þeir geti staðið sig eins
vel í dag. Ljósasta dæmið um
þetta er Víetnamstríðið þar
sem þriðji stærsti her heims
plús her S-Víetnam barðist við
aumingjalegan her N-Víetnam.
Og hverjir ,,unnu“? N-
Víetnamar. Og hvers vegna?
Jú, þeir beittu „vinsælustu" og
áhrifaríkustu baráttuaðferð
heims í dag, nefnilega skæru-
hernaði.
Skæruhernaði sem brezka
„heimsveldið" ræður ekki við á
N-trlandi. Skæruhernaði sem
valdið hefur klofnun Líbanon.
Skæruhernaði sem valdið hefur
meiri sorg og ömurleika en
nokkuð annað hér á jörðu að
frátöldu hungri og bandarísku
vetnissprengjunni.
Og skæruhernaður sem varð
til þess að bandaríkjamönnum
varð ekkert ágengt í Víetnam.
Nú dugar skipulagður her ekki
lengur, heldur skipulagður
skæruhernaður.
Að mínu mati er það harla
vafasöm leið að verja lýðræði
með vopnum. Það er eins og að
reyna að slökkva eld með olíu.
2: Kálfurinn, eins og þú
segir, launar velgjörðirnar með
vanþakklæti vegna þess að
bandaríkjamenn létu ekki
stáðar numið við borgarmörk
Berlínar, heldur héldu áfram
að efla áhrif sín í þeim löndum
sem þeir höfðu frelsað.
Bandaríkjamenn voru geysi-
vinsælir I Evrópu og dyr menn-
ingarinnar í frelsuðu löndun-
um stóðu þeim galopnar. Þegar
bandaríkjamenn hurfu úr
Evrópu (að nokkkrum undan-
skildum sem urðu eftir í her-
stöðvunum út um hvippinn og
hvappinn ) höfðu þeir haft of-
boðsleg áhrif á menningu
Evrópulandanna. Ahrif sem
ekki urðu þurrkuð út.
Er það furða þótt íslendingar
(a.m.k. nokkrir) vilji losa sig
við bandarisk „menningar“-
áhrif áður en við köfnum í
þeim og verðum 51. fylki
Bandaríkjanna?
3: Bandaríkjamenn hafa eytt
of fjár til uppbyggingar í S-
Ameríku. „Seremónían“ fer
þannig fram, að fjármálaráðu-
neyti USA afhendir einhverj-
um valdamanni einhvers ríkis
sem á að styrkja vissa peninga-
upphæð. En gallinn er bara sá
að valdaklíkurnar í S-Ameríku
(sem eru tilkomnar vegna
bandaríkjamanna) nota pen-
ingana barasta alls ekki til upp-
byggingar í landinu heldur til
eigin framfæris. Er það von að
fólkið í löndum þessum sé
óánægt og áætlar að banda-
ríkjamenn séu viljandi að troða
á sér?
4: Hr. Sigurður Haraldsson.
Ég bið þig að athuga að þjóðir
Sameinuðu þjóðanna eyða jafn-
miklu fé til mannúðarmála á
einu ári eins og þær gera á
tveimur klukkustundum til
hermála.
Og finnst þér að blökkubarn
fætt í Harlem í New York sé
jafnrétthátt og eigi jafnmikla
möguleika á lífsleiðinni og barn
fætt í eina af hinum fáu út-
völidu auðugu fjölskyldum
Bandarikjanna, t.d. Rocke-
feller-fjölskylduna?
Ef svo er, er jafnréttiskennd
þín í meira lagi brengluð og þú
ekki dómbær á frelsi og jafn-
rétti.
Ég er viss um það að án
bandaríkjamanna (og rússa)
væri jörðin betri heimur en
hræddur er ég um að slíkt gagn-
aði lítið, þvf íslenzku höfðingja-
sleikjurnar myndu eflaust
finna sér önnur lönd til að lof-
syngja.
Að vísu eigum við banda-
ríkjamönnum mikið að þakka
með björgun mannslífa. En
jafnframt hafa íslendingar
sljóvgast á þessu og orðið kæru-
lausir. Við treystum því hrein-
lega að bandaríkjamenn bjargi
okkur ef illa fer. Slíkt er mjög
varhugavert. Bandarikjamenn
eru ekki að verja okkur með
herstöðinni, heldur sjálfa sig.
Alveg eins og rússar eru ekki
að verja hinar A-
Evrópuþjóðirnar með herstöðv-
um sínum þar, heldur sjálfa sig.
Við erum þvi eins konar „stuð-
ari“ fyrir Bandaríkin. Besla
dæmið um þetta er landhelgis-
stríóið síðasta, þegar tveir
breskir dráttarbátar-réðust á
varðskipið Þór innan varnar-
lögsögu Islands og varnarliðs-
ins og varnarliðið horfði á. Þó
víla kanarnir ekki fyrir sér að
leita að ímynduðum rússnesk-
um flugvélum langt fyrir utan
200 mflurnar. Með þessu hafa
bandaríkjamenn í raun virt
sjálfstæði íslands að vettugi og
sannað að þeir eru hér aðeins
sjálfs sín vegna.
Ef ég væri slökkvilið og i
einu brennandi húsi væru 1000
menn og í öðru brennandi húsi
væri einn maður, myndi ég lík-
lega sprauta á húsið með 1000
mönnunum. En væru það 1000
bandaríkjamenn og einn is-
lendingur myndi ég sprauta á
hús íslendingsins. Og væru það
1000 bandaríkjamenn og 1000
rússar myndir ég hreint ekkert
sprauta.
Og hafið það hugfast, kæru
landar, að það er aðeins eitt
land í allri hinni víðu veröld,
sem er þess virði að fórna sér
fyrir. Og það eru hvorki Banda-
ríkin né Rússland. Það er
ISLAND.
Með nýárskveðju.
Hringið
i síma
83322
kl. 13-15
eöa skrifiö
„Helzt er mark að henda á
því—sem hinn kærði segir”
NN símaði til lesendadálksins:
Oft má finna mikinn sann-
leiksbrodd í gömlum kveðskap.
Eg rakst fyrir nokkru á þrjár
vísur, sína úr hverri áttinni.
Sameiginlegt þessum vísukorn-
um er það að þar er fjallað um
þá sem aka.Keflavíkurveg rang-
lætisins, „gamla Fjósa-Rauði“
sem ævinlega hafa farið að heil-
ræðum þeirra sem telja að „illt
mál sigri að lokum“.
Fyrsta visan er um hina
flóknu vegi sakamálanna.
Athyglivert fyrir „núið“ er
kannski sú staðhæfing að helzt
sé að marka hvað hinn kærði
segir. Kannast einhver við það?
Sakamálum einatt 1,
eru flóknir vegir.
Helzt er mark að henda á því,
hvað hinn kærði segir.
Og svo kemur hér heilræða-
vísa, allnokkuð lík heilræðavís-
um Hallgríms heitins Péturs-
sonar en hreint ekki i anda
sálmaskáldsins:
Veg ranglætis, vinur haltu,
það verður drýgst í pokum.
Efast þar um aldrei skaltu
að illt mál sigri að lokum.
Og svo er hér ein stórkost-
lega lunkin, — þess skal getið
að enn í dag eru menn kenndir
við rauða litinn ef þeir aka um
götur án þess að aka í takt við
samborgarana:
Aldrei keyrir eftir takt,
illa vaninn sauður.
Geispar oft á götujagt,
gamli Fjósa-Rauður.
Kannski á þetta ekkert
heima í lesendadálkum DB —
og þó. Er ekki sitthvað hægt að
læra af þessum gömlu fer-
skeytlum? Þær eru ortar í háðs-
stíl um mennina sem aldrei
geta lært að lifa heiðarlega og
lifa af sínu, hversu smátt sem
það kann að vera. Óheiðarlegir
menn hafa víst lengst af verið
uppi meðal okkar litlu þjóðar.
Ég vona bara að Dagblaðið
haldi áfram að stinga á kýlun-
um og láti ekki staðar numið
fyrr en úr er allur óþverrinn
úr þjóðarlíkamanum.
Spurning
dagsins
Áttu
ávísana-
reikning?
Aad Groeneweg: Já, og mér finnst
reglurnar sem gilda um þá alveg
nógu strangar ef þeim er fylgt.
Hannes Gissurarson: Já, og mér
hefur alltaf verið sýnt umburðar-
lyndi af bankakerfinu.
Sigurður Jóhannsson: Já, og það á
að fylgja þeim reglum sem gilda
um notkun þeirra vel eftir.
Sigurður Haraldsson: Nei, ég á
enga peninga til að leggja inn á
ávísanareikning.
Stefanía Flosadóttir: Nei, ég læt
mér nægja að hafa mína peninga
á sparisjóðsbók.
Jónina Stefánsdóttir: Já, og mér
gengur nokkuð vel að hafa reglu á
hlutunum og yfirdraga ekki.