Alþýðublaðið - 08.12.1921, Blaðsíða 4

4
\
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Vea^lumiui
HAHRAR
FipaiKlsaetíg 7.
Hefir ætíð fyrata flokks Hýlendu-
vðrur á boðstólum. Óvenjulega
ódýrar. — AV. Alþýðumean verzí
ið við alþýðumenn, munið þaðl
Vinsamlegast
l*o3?v. Helgi Jöixssoat-
VeralwtiB „Skðp|9ss“
' Aðalstræíi 8. — Sítni 353.
Mýkomið: Kryddvörur al!s
konar. Ávextir i dósum. Matvör
ur allskonar. Hreinlætisvörur o.
m. m fl. Pantanir sendar heim.
Samkomusaiur
fæst leigður, fyrir samtgjaraa
borgun, fyrir íundarhöld, samsæti
og kvöldskemtanir. Veitingar á
staðnum. Upplýsingar á Lauga-
veg 49 (á ka(fihúsinu).
Hvar á eg að verzia ?
Þannig spyr margur nú. — Svarið verður þó
tœplega nema á einn veg, ef málið er vel at-
hugað. — Hygnir og athugulir menn verzla
auðvitað þar sem verzlunin er hagkvœmust og
arðvœnlegust i bráð og lengd. — Enginn getur
boðið betri kjör en þau, að geja viðskijtavinun-
pm julla hlutdeild í arði verzlunarinnar og
fullan atkvœðisrétt í öllum málum fétagsins. —
Gerist meðlimir í félagi voru og verzlið við það.
Það eru þau kostakjör, sem enginn hér í bœ
bgður yður nema vér. — Lálið ekki tœki-
fœrið ónotað. — Talið strax við oss á skrif-
stofunni á Laug av e g 22 A. — Vér gefum
gður fúslega allar nánari upplgsingar. —
t
Kaupfélag Reyk víkinga.
Laugaveg 22 A. S í m i 7 2 8.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Hallbjörn Halldórsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
ivan Turgenlew: Æskuminnlngar.
Vangaskeggið var kolsvart, andlitslagið grískt og var-
irnar eins og steyptar úr málmi. Eg hafði hálfgerðan
beyg af honum og hann er líka eini maðurinn, sem eg
hefi óttast, af öllum þeim, er eg hefi kynst á æfinni.
Eg hefi síðan heyrt að hann hafi druknað. Það er sagt
að einhver spákerling hafi verið búin að spá því, að
hano myndi deyja voveiflega, en það er nú líklega vit-
leysal Eg trúi því minsta kosti ekkiI Getið þér hugs-
að yður Ippolit Sidorovitsch með rýting í hönd?"
„Það er nú fyr hægt að deyja- voveiflega, en að mað-
ur sé drepinn með rýting," sagði Sanin.
„Þetta er alt saman vitleysa! Eruð þér hjátrúarfullur?
Það er eg ekkil En það verður ekki hjá því komist
sem á að ske! Herra Gaston átti heima 1 húsinu okk-
ar, uppi á lofti, beint yfir herberginu mínu. Þegar eg
vaknaði á nóttunni gat eg vel heyrt fótatak hans —
hann var vanur að fara mjög seint að hátta, og hjart-
að í mér hætti blátt áfram að slá af virðingu fyrir hon-
um, — eða máske einhverri annari tilfinningu. — þeg-
ar eg heyrði til haus. Faðir minn kunni varla að lesa
en lét þö veita okkur góða mentun. Vitið þér það, að
eg kann latínu?"
„Kunnið þér latínu?"
„Já, herra Gaston kendi mér hana. Eg las Eneasar-
kviðuna hjá honum. Hún er nú heldur leiðinleg — þó
er ýmislegt gott 1 henni. Munið þér eftir því þar sem
sagt er frá Dido og Eneas 1 skóginum. . . ?"
„Já, auðvitað," flýtti Sanin sér að segja. Hann var
fyrir löngu búinn að tína niður því litla, sem hann
hafði lært í latínu og vissi harla lítið um Eneasar-
kveðuna.
María Nikolajevna leit til hans hornauga eins og
hennar var vani. „En þér skuluð samt ekki hugsa, að
eg sé lærð. Nei, guð minn góður, eg er sannarlega ekki
lærð os hef heldur ekki hæfileika. Eg kann varla að
skrifa, get heldur ekki lesið upphátt, leikið á pianó,
teiknað né saumað. Svona er eg núl" sagði hún og
breiddi út handleggina, og svo bætti hún við: „Eg segi
yður þetta alt, i fyrsta lagi til þess að heyra ekki til
þessara fífla," og hún benti á leiksviðið — „og í öðru
lagi af því, að mér bar skylda til þess fyrir það, sem
þér sögðuð mér um yður í gær."
„Tá, þér veittuð mér þá náð, að spyrja mig um æfi-
feril minn,“ sagði Sanin.
Maria Nikolajevna snéri sér snögglega að honum,
„Langar yður alls ekkert til þess að vita, hverskonar
kona eg er? Annars furða eg mig þó ekkert á því. . ..
Þér eruð f þann veginn að gifta yður af ást og eftir
einvígi í þokkabót. . . . Vitanlega kemst þá ekkert
annað að f huga yðar.“ Og Maria Nikolajevna sökti
sér niður í hugsanir sfnar og beit í blævænginn sinn
með mjallahvítum tönnunum. Sanin fanst eins og að
tilfinningar þær sem hann hafði verið að berjast við í
gær, væru aftur að rísa upp í huga hans.
Hann talaði í hálíum hljóðum við Maríu Nikolajevnu
og það gerði hann enn þá æstari. Hvernig ætlaði þetta
að enda? Þeir sem veikir eru fyrir, gera aldrei endi á
neinu, heldur bfða eftir því að það endi af sjálfu sér.
. . . Öðru hvoru hafði Sanin enga hugmynd um hvort
hann var glaður eða hryggur, reiður eða leiður. Ef að
Gemma hefði séð hann!
„Það er annars sannarlega einkennilegt,“ sagði
Marfa Nikolajevna alt í einu, — „menn segja ósköp
rólega frá þvl, að þeir ætli að fara að gifta sig. En
enginn segir, að hann ætli að stökkva út í óstætt vatn.
Og hvaða munur er þó á því? Þetta er sannarlega ein-
kennilegt!"
Sanin gramdist þetta. „Jú, á því er mikill munur!
Það er alls ekkert ægilegt að stökkva út í óstætt vant,
þegar t. d. menn kunna að synda. Og viðvfkjandi þvf,
að hjónabandíð sé einkennilegt . . . þá . . .“ Hann
þagnaði alt 1 einu og beit í vörina. María Nikolajevna
sló með blævængnum á hendina á sér. „Látið það
bara'koma, Dmitri Pavlovitski; eg veit hvað þér ætluðuð