Dagblaðið - 02.09.1978, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 1978
IImmtiZL
Svipmvnd
safnsins og
frá borgarbölcasafni. Bókaunnandi hælir mjög þjónusfu starfsfólks
telur hana til fyrirmyndar.
Raddir
lesenda
GOÐ ÞJONUSTA
ÁBORGAR-
BÓKASAFNI
Bókaunnandi hringdi:
Ég vil endilega fá tækifæri til þess
að þakka þá góðu þjónustu og kurteisi
sem ég varð aðnjótandi af hálfu bóka
varða Borgarbókasafnsins nú eitt
kvöldið fyrir skömmu.
í nokkur ár hef ég dvalið erlendis en
fluttist siðan hingað á nýjan leik fyrir
ekki ýkja löngu síðan. Fyrir skömmu
átti ég siðan leið á bókasafn. nánar
tiltekið Borgarbókasafnið í Reykjavik.
og það í fyrsta sinn eftir að ég kom
heim. Sú þjónusta og kurteisi gagnvart
viðskiptavinunt sem starfsfólk bóka-
safnsins sýndi þann tíma er ég
staldraði við er þvi miður nær eins-
dæmi hérlendis.
Bókaverðirnir visuðu mér þegar á
livar bækur þær er ég þarfnaðist væri
helzt að finna og gerðu sér fúslega ferð
niður í kjallara til þess að grennslast
fyrir um hvort þar fyndust þær bækur
er ég leitaði að. Þá er ég skyldi kaupa
nýtt bókasafnskort kom í Ijós að ég
hafði gleymt ávísanaheftinu heima.
Það vandamál varð þó brátt úr
sögunni. Ég fékk að skulda þessar 500
krónur þar til næst.
Þjónustustörf eru nú meðal þeirra
starfa er mest kveður að i okkar
nútimaþjóðfélagi. Lipurt. þægilegt og
kurteist þjónustufólk er veit hvernig
viðskiptavininum verður bezt þjónað i
það og það skiptið er þvi æ mikilvæg-
ari hlekkur i þjóðfélagskeðjunni. Ekki
á þetta hvað sízt við um starfsfólk
opinberra stofnanna.
Stundum hefur verið talað um að
góða þjónustu geti íslendingar seint
eða aldrei tamið sér. Hér, eins og á
svo mörgum sviðum öðrum er það
viljinn sem mestu ræður. Hafi menn
vilja til þess að vera kurteisir og
almennilegir og þjóni af fyllstu
einlægni, þá ætti allt að geta gengið
eins og í sögu, án sífelldra kvartana.
Mér heyrðist detta
svartur ullaríagður

Vísurograbb
um útvarp
Jón Gunnar Jónsson

Hafðu skarpa skömm fyrir. segir enginn.
hvað þá heldur meir. Svo orðuðu menn i gamla
daga vonbrigði sin. þegar þeir fengu hvorki lof
né lasl fyrir það, sem þeir þóttusl vel hafa
vandað. Eins mættu þeir hugsa og segja. sem sjá
um dagskrár útvarps og sjónvarps. annast þar
fasta þætti eða tala þar. leika. lesa. syngja.
dansa. Oftast er þögn. eins og ekkert hafi gerst.
Helst að mcnn fái hrakyrði frá úrillum hlust
anda. sem kannski er ekki einu sinni sendibréfs-
fær. cn lætur rnóðan mása í síma. Þreyttur
blaðamaður fær svo að pikka á ritvélina sina
misjafnlcga gáfulegar athugasemdir um leið og
sibyljan malar.
Mikil var þolinmæði ritstjóra síðdegis
blaðanna, sem birtu í vetur og vor hugleiðingar
fólks um þulina gamalkunnu Pétur og Jón Múla
og veðurfræðinginn. sem fór sinar eigin leiðir.
braut hefð félaga sinna, lét barasta vera að
heilsa. Ekki get ég stillt mig um að segja. að mér
fannst það ágætt hjá honum — og ætla ég þó
ekki að lasta kveðjumennina. Fólk á auðvitað
að fá að ráða því sjálft, hvort það heldur i
heiðri. meiningarlausar hefðir eða lætur þær
róa. — Þulir eru að sjálfsögðu misjafnir. eins og
aðrir menn. en rnér finnst við nicga vera þakklát
fyrir það. hve vcl og lengi þcir Pétur og Múli
endast okkur. bæði við að þylja og flytja sitt
góðlátlega morgunrabb. Auk þess flytja þessir
ágætu útvarpsmenn oft fróðlegaogskemmtilcga
þætti, Pétur viðtöl og sögulegar minningar og
Múli talar um sin tónlistarmál. — En það er
stundum. ef þeir ætla að gera eitthvað annað.
t.d. lesa upp sögur cða kvæði. að þeim bregst
bogalistin. Manni finnst rödd þeirra minna á
auglýsingar. þá daga þegar þeir hafa þurfl að
lala óvenju lengi.
Það á við þá félaga—og þó öllu freniur suma
fastráðna dagskrárgerðarmenn útvarpsins — að
þeir mættu. finnst mér. hugsa sig vel um. áður
en þeir ganga til liðs við aðra umsjónarmenn
þálta og gcgna kalli þeirra um að hlaupa i skörð
fyrir þá. Þeir. sem taka að sér að sjá um þætti
fyrir útvarpið. verða sjálfir að leysa sinn vanda.
Ef einhver bregst, sem á var treyst, verða þeir
að gera ráð fyrir forföllum og hafa tihækar
aðrar varaskeifur en þær, sem eru starfandi i út
varpshúsinu.
Og úr þvi að ég er að tala um þetta er rétt að
ég minnist aðeins á hinar svokölluðu samfelldu
dagskrár, þar með taldar kvöldvökurnar og dag-
skrárstjórn i klukkustund.
Yfirleitt er dagskrárefni útvarpsins vel kynnt.
meira að segja óþarflega oft þulin lýsing á þeirri
beinagrind, sem liggur á borði þulariris. Þar
mætti nú að skaðlausu koma til meiri
fjölbreytni. orðabreytingar og sums staðar fara
fljótar yfir sögu en gert er.
En þegar um er að ræða þær dagskrár. er ég
var að nefna. er oftast ein allsherjarfyrirsögn
látin nægja. Einmitt þá þyrfti fólk að vita á
hverju það á von, svo það sé ekki að biða allt
kvöldið eftir einhverju áhugaverðu, sem kannski
kcmtir aldrei. Við upphaf slikra þátta ætti
stjórnandi að lesa efnisyfirlit.
Annars er það undravert hve margir dag-
skrárstjórar, sem fá langan tima lil umráða eru
háðir smekk útvarpsmannanna. Þar er oftast
sami grauturinn í sömuskálinni. Og þótt góður
sé kannski I sjálfu sér. mætti það vera meiri
fjölbrcytni. Dagskrá eftir dagskrá cr fyllt með
efni eftir Halldói Laxness, Þórberg. Gunnar
Gunnarsson og Jón prófessor Helgason. Oft
meira að segja fluttir sömu bókakaflarnir með
stuttu millibili og þá gripið til þeirra lesara. sem
best hafa reynst áður. Þá ekki sist valdir úrvals-
lesarar úr starfsliði útvarpsins sem ættu
annaðhvort að vera til spari eða geymdir til að
hlaupa undir bagga hjá fjarrstöddum
fræðaþulum. Sjálfsnotkun góðra útvarpsmanna
hefur frá upphafi verið ofnotkun og rnikið mcin.
Sumir þeirra hafa á undanförnum árum farið
svo hryllilega i taugarnar á mér. að ég hef ekki
oftar staðið upp fyrir nokkrum mönnum — til
þess að skrúfa fyrir þá.Og ég er ekki einn uni
það. Hafa þeir þóallir sér til ágætis nokkuð.
Fyrir nokkrum dögum kom í heimsókn til
okkar hjóna gömul kona ættuð af Ströndum
vestra. Hún er nokkurnveginn jafngömul
öldinni og eiginlega var hún komin mest vegna
annarrar aldraðrar konu, sem hjá okkur er. sú er
sunnlensk og rúmlega níræð. Eitt af þvi, sem
þær eiga sammerkt um. er áhuginn á veðrinu.
Þær láta aldrei framhjá sér fara veðurfréttirnar.
Strandakonan sagði: En alhaf tek ég þó meira
mark á barómctinu mir.u en veðurfræðingun-
um. Hefurðu átt það lengi? spurði ég. Alla mina
tið. held ég. svaraði hún. Þið hafið verið svona
snemma i tækninni á Ströndum? Já. svaraði
hún. En þó vissi ég cinn merkishónda og for-
mann. sem ekki mátti heyra barómetið nefnt. og
sonur hans fékk ekki að kaupa það á meðan karl
lifði og hefur kannski aldrei gert það. Á sjó
hlekktist þeim aldrei og á landi þekktu þeir öll
veður. Hjá öllum öðrum vestra var barómetið
uppáhaldstæki. En það var annað með
skilvindurnar, eins og þær spöruðu nú mikið
vinnu. Það var nefnilega nokkuð algeng trú. að
skilvindurnar gætu valdið berklum. Á sumum
bæjum fór fólk að veikjast af þessum voðalega
sjúkdómi um líkt leyti og skilvindurnar komu.
Þeir. sem lögðu ekki beint trúnað á þetta. fóiu
þó ósköp gætilega með þær. Mjólk. sem cftir
varð í skilvindukarlinum. var alltaf hent og eins
skolinu, fólk gaf það ekki einu sinni hundum.
Svona var nú óttinn sterkur. En eldavélarnar.
þær komu á tveimur þremur áratugum á hvem
bæ. Sama var að segja með útvarpið, þegar það
kom til sögunnar. Mikla ánægju og margskonar
blessun er nú útvarpið búið að veita. Útvarps-
fólkið var eins og okkar bestu vinir í fásinninu.
Hér eru svo að lokum þrjár visur. er Helga
Halldórsdóttir á Dágverðará. Snæfellsnesi sendi
Pétri Péturssyni úlvarpsþul fyrir 35 árum. Þær
birtust i Útvarpstiðindum á sínum tima.
Gesti að fá er geði kært,
gefst ei oft í vetur.
Útiþósé engumfært.
alltaf kemur Pétur.
Þegar klukkan orðin er
Yfir tólf, ei skeikað getur,
efég tækið opnafer
að þá kemur Pétur.
F.itthvað gestum æ er veitt,
að þeim reynt að buga,
en hann þiggur ekki neitt —
aðeins þökki huga.