Dagblaðið - 08.06.1979, Blaðsíða 2

DAGBLAÐID. FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 1979.
„HULDUHERINN
SEM HEIMTAR
ALLT AF ÖÐRUM”
„Rollurnar mætti skera i haust, öllum til ánægju.”
— ítilefni skrífa Reynis Hugasonar
Arndís G. Jakobsdóttir, Merkjateigi
S Mosfellssveit, skrifar:
Dagblaðið hefur frá upphafi gegnt
því þarfa hlutverki að vera eins konar
öryggisventill fyrir fólk sem ein-
hverra hluta vegna hefur allt á horn-
um sér. Á síðum þess fá allir að ausa
úr skálum reiði sinnar. Gáfnaljósin
segja öðrum hvernig þeir eigi að haga
sér, ráðherrum og þingmönnum er
sagt umbúðalaust hvar Davíð keypti
ölið, þvi auðvitað vita allir aðrir
betur hvernig á að stjórna. Við lifum
lika í frjálsu landi (var einhver að
hlæja?) og sem betur fer mega menn
segja sína meiningu án þess að vera
tukthúsaðir fyrir vikið, ennþá að
minnsta kosti. Ekki spillir heldur að
fá kannske mynd af sér í blaðinu,
flest erum við hégómleg.
Slagar upp í
nóbelsskáldið
Einn helzti langhundaskrifari Dag-
blaðsins, hinn víðkunni kjúklingasér-
fræöingur og landbúnaðarfrömuður,
Reynir Hugason, lætur ljós sitt skína
á okkur auma fáráðlinga þessa lands
einu sinni enn í dag og fer á kostum
að vanda. Mikið megum við vera
hreykin af því að geta kallað þetta
stórkostlega séni sveitunga okkar,
gott ef hann fer ekki að slaga hátt
upp í nóbelsskáldið. Mér fer sem
fleirum, ég er alveg steinhissa á að
hann skuU una hér á þessu dritskeri,
þar sem hann fær hvorki Gorgon-
zolaost eða salamipylsu, hvað þá
„verksmiðjukjúklinga”. Ekki er
furða þó islenzkri menningu hraki
óðfluga. Eiginlega ætti að hefja
landssöfnun fyrir blessaðan mann-
inn, svo hann gæti komizt í eitthvert
menningarland þar sem hvorki
drýpur smjör né „beljudjús” af
hverju strái, og menn kynnu að meta
framsýni hans og gáfur. Að vísu eru
hér harðindi, verkföU og olíukreppa,
en hver vill ekki leggja góðu málefni
lið?
Smjörfjöll
hverfa
Vilji maðurinn samt sýna þá karl-
mennsku að þrauka hér við illan kost
vil ég í fyllstu auðmýkt benda honum
á að nú er einmitt guUið tækifæri til
að stofnsetja „verksmiðjukjúklinga-
búið” góða (Prumphænsni hf.). Það
þarf ekki einu sinni að taka upp pláss
á hafnarbakkanum. Flest farmskip
landsins Uggja bundin í höfninni, og
heyrzt hefur að yfirmenn þeirra séu i
þann veginn að flýja land. Þeir gætu
tekið að sér hlutverk Toine í sögu de
Maupassant og ungað út eggjunum
fyrir Reyni. Síðan mætti fóðra fiður-
féð á ostinum, smjörinu og mjólkur-
duftinu sem mjólkurfræðingarnir eru
að puða við að framleiða í verkfalli
og yfirvinnu. Þannig myndu mörg
vandamál leysast og við yrðum fræg
þjóð fyrir vinnuhagræðingu. Smjör-
fjöll hyrfu eins og dögg fyrir sólu og
rollurnar mætti skera í haust, öllum
til ánægju. Kjúklingar i allar máltíðir
og auðvitað myndi ríkissjóður borga
flutninginn á Gorgonzolanum.
Til að fyrirbyggja misskilning skal
það tekið fram að alvörubændur eða
mjólkurfræðingar teljast ekki til
minna nánustu skyldmenna. Að vísu
er annar bróðir minn svo skrítinn að
eiga nokkrar kindur sér til gamans og
hinn er ennþá verri, hann er nefnilega
„gróðurhúsabóndi”. Sem sagt venju-
legir menn, ekki steingeldir hrokasér-
fræðingar.
Hulduherinn og
General Hugason
Fyrirsögn greinarinnar í Dagblað-
inu, sem er tilefni þessara orða
minna, er svo merkileg að ég verð að
endurtaka hana hér: „Aðrar þjóðir
hafa her — við höfum landbúnað”.
General Hugason hefur vissulega her
á bak við sig. Hulduherinn, sem situr
í mjúkum stólum og heimtar allt af
öðrum, en leggur sjaldan neitt af
mörkum. Þessir menn þekkja ekki né
skilja íslenzkt þjóðlíf og fyrirverða
sig fyrir að vera runnir af rótum þess.
Það er synd að menntunin sem þeir
hafa aflað sér skuli að mestu vera
innan gæsalappa, en hafi aldrei náð
til hjartans. Verði skömm þeirra uppi
sem lengst.
„Setjum alla krata-
broddana í hafísnefnd”
—skrifar f lugáhugamaður
Raddir
lesenda
Flugáhugamaður skrifar:
Stundum getur að líta áhuga-
verðar greinar í blaði yðar, varðandi
ýmis mál, sem efst eru á baugi hverju
sinni.
Heldur hefir þessum greinum
farið fækkandi, þ.e. greinum sem
eitthvac k^eðurað
Varla :un eg hér um bæta en
reyna að koma á framfæri smáat-
hugasemd sem vissulega á rétt á þvi
að koma fyrir almannasjónir.
Ríkisstjórn sú sem nú situr við
völd hér, sundurleit og naflasprengd,
hefir að undanförnu verið að bera
þann óhróður út um eina stétt
manna, að full ástæða er til þess að
gera athugasemd. Flugmönnum er
kennt um hversu illa horftr í launa-
málum og þeim kennt um að hafa
komið launaskriðunni af stað. Þetta
er alrangt. Það voru starfsmenn
Reykjavíkurborgar sem upphófu vísi-
tölulaunaþakið, þar næst kom
Bandalag háskólamanna. Flugmenn
komu alls ekki þessari launaskriðu af
stað. Meira að segja held ég að það sé
rétt að Flugleiðir hafi gert flug-
mönnum þetta tilboð og heimtað svar
innan örfárra klukkutíma. Flugleiða-
forstjórarnir hafa vitað sem var að
með kjaradómi myndu flugmenn fá
vísitölubætur aftur í tímann og þvi
viljað spara sér álitlegar fúlgur með
þvi að bjóða upp á þetta frá og með
samningsgerð. Þetta var snjallt her-
bragð hjá Flugleiðamönnum, en
sýnir einnig að þeir hafa álitið að
ekki væri stætt á því að flugmenn
fengju ekki sama og fyrrnefndir
aðilar. Mig langaði bara til þess að
bera þarna hönd fyrir höfuð flug-
manna vegna þess að þeir eru hafðir
fyrir rangri sök.
Að lokum, uppivaðsla krata á sl.
þingi ber aðeins vott um stráksskap
og einnig það að þeir virðast ekki
hafa ennþá skilið að öfundsýkin er
allra ódyggða verst, vegna þess að
henni fylgja allir hinir lestirnir. Ég vil
setja kratabroddana alla í hafis-
nefnd, þeir lá þáað bráðna með þeim
gráa með hækkandi sól og hugleiða
dyggðirnar áður en sekkur.
Hringið
ísíma
miltt kl. 13
og 15,
eða sUrifið
Sumar
Sérlega
vandaðir
sumarskór
Opið
íkvöldtilkl. 7,
hádegis
laugar-
dag.
Póstsendum
„Þvílík ósvífni
og frekja!”
14 ára hringdi:
„Ég vil segja frá atburði sem henti
mig á dögunum. Ég ásamt félaga
mínum brá mér inn i ónefnda búð i
Árbænum. Búðin var full af fólki.
Við ætluðum að kaupa ís, því heitt
var í veðri. Löbbuðum við inn að
kæliborðinu og völdum ístegundina.
Allt í einu heyrðist einhver kalla:
„Hverju ertu að stinga í vasana?”
Vinur minn sneri sér við og sagði
spyrjandi: „ÉG?” „Nei, hinn,”
sagði þá ein af afgreiðslustúlkunum.
Auðséð var að hún átti við mig. Mér
fannst þetta svo bjánaleg ákæra að ég
vissi ekki hvað ég átti að gera. En svo
áttaði ég mig, reiddist og ætlaði að
ganga út. En ekki var allt búið. Um
leið kom sama afgreiðslustúlka og
ætlaði að leita á mér. Þvílík fádæma
ósvífni og frekja!
Þetta er eitt dæmi af mörgum.
Sama gerist dag hvern. Það er svo
áberandi hvað sumt fullorðið fólk
lítur á krakka sem sér óæðri. Fyrir-
bæri sem hægt er að koma fram við
hvernig sem því sýnist. Hins vegar
smjaðrar svo sama fólk fyrir full-
orðnum!
Ég tek þó skýrt fram, að þetta á
sem betur fer ekki við um allt af-
greiðslufólk. Stærri hluti þess kann
mannasiði. Ég vona síðan að ofan-
greind manneskja lesi þetta og taki til
Kona snuðar
10 ára barn
Lesandi hringdi:
„Kona kom á útimarkaðinn á
Lækjartorgi föstudaginn 1. júní og
kom að borði þar sem 10 ára telpa
var að afgreiða á meðan afgreiðslu-
maðurinn vék frá í nokkrar mínútur.
Konan fékk að skoða enskan
silfurstjaka, sem telpan sagði henni
að kostaði kr. 13.500, enda var verð-
miði á stjakanum þar sem þessi sama
tala stóð.
Konan bað telpuna um að Iáta sig
fá tvo slíka stjaka, sem hún og fékk.
Konan tók við stjökunum tveimur og
lét kr. 2.700 á borðið í stað kr. 27.000
og gekk síðan í burtu, án þess að
stelpan fengi hana til að kannast við
mistökin og leiðrétta þau.
Þessi saga finnst mér ljót og eiga
erindi á opinberan vettvang.”