Dagblaðið - 09.06.1979, Qupperneq 2

2
/■
Skylda að af-
nema verk-
fallsréttindi
Páll H. Árnason, Vestmannaeyjum,
skrífar:
Ég held að varla fari hjá því að
flestum íslendingum hafi ofboðið
stjómleysið og öfuguggahátturinn í
okkar litla þjóðfélagi á undanfömum
vikum. Þjóðfélagi sem hefir í sér
fólgin öll skilyrði til friðsæls, göfugs
og þróttmikils daglegs lífs.
Vilji er allt
sem þarf
Vilji, knúinn manndáð, dreng-
skap, festu og óeigingirni. En þegar
slíkan vilja vantar, skapast tóm í ein-
staklinginn og þjóðlífið. Tóm, sem
brátt fyllist af óþurftarkindum,
óseðjandi síngirni, rótleysi og lífs-
leiða, því lögmálið er óbrigðult: ann-
að hvort aftur á bak, ellegar nokkuð
á leið. Er hægt að auglýsa öllu meira
siðleysi en nú er gert, með kröfum
hátekjuhópa, sem landsfeðumir
gefa, með ólögum, vald til að fara í
hráskinnaleiki með fjöregg þjóðar-
innar, atvinnuvegina. Meira öfug-
mæli hefir ekki verið uppfundið en
þegar talað er um helgan verkfalls-
rétt.
Verkfallakúgun
Beiting þessa réttar sýnir sig að
vera ætíð söm og jöfn, að þvinga
með ofbeldi fram óraunhæfar
kröfur. Það hafa heyrzt ádeiluraddir
um eftirgjöfina í flugmannadeilunni.
Hvað orsakaði þá eftirgjöf annað en
verkfallakúgun sem búið var að beita
og átti að margfalda yrði ekki samiö.
Blasir ekki svipuð saga við hjá yfir-
mönnum farmanna og mjólkurfræð-
ingum og víðast hvar sem verkfalls-
vopni er beitt. Svo er verið að masa
um „frjálsa samninga” undir verk-
fallssvipunni. Hverjir stjórna annars
íslenzku þjóðfélagi? Eru það samtök
bændanna eða ríkisvaldið sem
stjórna ófremdarástandinu í
mjólkurmálum? Nei, það eru nokkrir
tugir mjólkurfræðinga, sem i ímynd-
aðri hagsmunabaráttu hika ekki við
að valda vinnuveitendum sínum og
þjóðfélaginu í heild tugmilljóna
tjóni, m.a. með því að þvinga vinnu-
veitendur til að stórminnka við sig
mjólkurvöruneyzlu, sem líklegt er að
haft varanleg áhrif, að nokkru.
Verkfallsrétt
fyrir
silfurpeninga
Svipaður er verknaður farmanna í
þeirra fölsku hagsmunastreitu. En
ríkisstjórnin stritast við að sitja og
þegir þunnu hljóði í lengstu lög, enda
margyfirlýst stjóm launþega og verk-
falla, en ekki þjóðarheildarinnar.
DÁGBLÁÐIÐ. LAUGARDÁGUR 9' JÚNÍ 1979.
Frá Reykjavlkurhöfn. Bréfntari vill afnema verkfallsrétt launamanna og skirskotar m.a. til kjaradeilu farmanna og atvinnu-
rekenda máli sínu til stuðnings. DB-mynd Sv.Þ.
Jafnvel gekk hún svo langt að selja
BSRB aukinn verkfallsrétt fyrir þrjá
silfurpeninga og það varð henni
mikill þyrnir í augum þegar aðrir
riftu þeim gjörðum. Þannig leikur
hún sér að því fjöreggi sem henni er
trúað fyrir. Ég hélt, og held, að það
sé ein af grundvallarskyldum hverrar
ríkisstjómar að beita sér gegn öllum
þvingunaraðferðum á þjóðfélagið.
Allsherjar
kjaradómur
Þess vegna álít ég ótviræða skyldu
allra sannra landsfeðra að afnema öll
verkfallsréttindi, það er bara nauð-
vörn fyrir sjálfstæði þjóðarinnar, því
þeir spara ekki að róa öllum árum
eins i barka stéttanna sem skut — og
þjóð að beita þrælatökum sámm —
að þvinga fleiri (og smærri) krónur í
sinn hlut.
Það yrði óbrotgjam minnisvaröi
sérhverri ríkisstjóm er skipaði fastan
kjaradóm til umfjöllunar og úrskurð-
ar allra kjaradeilna. Til hans gæti
hver sérréttindahópur er teldi sig í
einhverju hlunnfarinn snúið sér með
klögumál sín og fengið leiðréttingu,
dæmdist það rétt vera. Slíkt framtak
ætti að gerast á fyrsta stjórnarári, svo
nokkur reynsla fengist fyrir lok kjör-
tímabils. Hygg ég að sú stjóm þyrfti
ekki að kvíða kosningaúrslitum.
„Ekki sér hann sína menn
—svo hann ber þá líka”
Helgi Tryggvason skrifur:
Þessi vísuorð, sem ég heyrði fyrr-
um af vömm ræöumanna, ætla ég
vera sögð í gðmlum rímum þá sem
sáust lítt fyrir í bardaga og börðu
hvern sem fyrir varð sem óðir æru.
Það er einmitt þetta sem Magnúsi
Jóhannssyni dósent hefur orðið á í
grein sinni i Mbl. 15. febr. sl.: „Víta-
mín og náttúrulyf.” Hann tekur
munninn fullan þegar hann nefnir
náttúrulyfin og formælir þeim niður
fyrir allar hellur, svo sem þegar hann
segir orðrétt í greininni: ,,En hvað þá
með náttúmlyfin, hvaða kröfur em
gerðar? Því er fljótsvarað. Kröfurnar
em yfirléitt litlar sem engar. Verk-
smiðjurnar sem framleiða þessar
vörur em yfirleitt vanbúnar varðandi
hreinlæti og framleiðslueftirlit, hrá-
efnin em ódýr, kostnaður við gæða-
eftirlit og rannsóknir er enginn og
lokaframleiðslan er síðan seld dýru
verði o.s.frv.”
Hér hlýtur Magnús að vera að
beina geiri sínum til þeirra erlendu
framleiðenda sem íslenzkir innflytj-
endur hafa aðallega skipt við undan-
farið árabil og til þessa dags og hann
þykist vilja vernda þjóðina fyrir
framvegis.
En hvílíkur er sá harði dómur sem
hann kveður í sömu andrá yfir heil-
brigðis- og lyfjavöldum íslands, fyrir
að hafa látið líðast að þessi lélegu og
heilsu-hættulegu efni, sem hann lýsir
þannig í grein sinni, flyttust til lands-
ins nú mörg undanfarin ár — einmitt
frá þessum framleiðendum erlendum
sem hann finnur allt til foráttu fyrir
svikastarfsemi.
Erlendir framleiðendur þessara
næringaraukaefna, hvað segja þeir
við framburði M. Jóh. um þá og
þeirra störf? íslenzk þjóð þarf að sjá
það sem þeir hafa fram að færa um
sín störf og starfsaðstöðu og opinbert
eftirlit. Ýmislegt fróðlegt er þegar
fyrir hendi og þarf að birtast íslenzk-
um lesendum.
Að lokum í dag: Fyrir mörgum
árum skrifaði þekktur læknir háðs-
lega grein um það að lesið var á fundi
Náttúrulækningafélagsins, sem
Jónas Kristjánsson læknir stóð fyrir,
sá ágæti heilsubótafrömuður, úr,
grein eftir hinn fræga Kellogg. Og til-
efni háðsins var það að ólærður
maður í læknisfræði á þeim tima,
bara veðurfræðingur, eins og getið
var um í greininni, tók að sér þennan
lestur, rétt eins og leikmaður hefði
þarna hrifsað til sín læknishlutverk
með því að lesa upp grein eftir lækni!
Hvar er
hjólið?
Móðir hringdi:
Ég vil beina því til foreldra að þeir
aðgæti hvort i fórum barna þeirra sé
að finna reiðhjól sem þau ekki eiga.
Hjólið sem um er að ræða var tekið
við Sundhöllina við Barónsstíg
laugardaginn 2. júní á milli kl. 16.30
og 17.30. Þetta er blátt drengjareið-
hjól af Chopper gerð. Ég mælist til
þess að hjólinu verði skilað réttum
eiganda.
DB tekur við upplýsingum um
týnda hjólið.

/