Dagblaðið - 16.06.1979, Blaðsíða 10

10
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 16. JÚNÍ 1979
WBIAÐIB
frfálst, oháð dagblað
Útgofandi: Dagblaðið hf.
Framkvœmdastjóri: Sveinn R. EyjóHsson. Ritstjóri: Jónas Kristjánsson.
Ritstjómarfulltrúi: Haukur Holgason. Skrifstofustjóri ritstjómar: Jóhannes Reykdal. Fréttastjóri: Ómar
Valdimarsson.
íþróttir Hallur Símonarson. Menning: Aðalsteinn Ingólfsson. Aðstoðarfréttastjóri: Jór\as Haraldsson.
Handrit: Ásgrímur Pólsson.
Blaðamenn: Anna Bjarnason, Ásgeir Tómassop, Atli Steinarsson, Bragi Sigurðsson, Dóra Stofánsdótt-
ir, Gissur Sigurðsson, Gunnlaugur A. Jónsson, Helgi Pétursson, Ólafur Geirsson, Siguröur Svorrisson.
Hönnun: Guðjón H. Pálsson.
Ljósmyndir: Ámi Páll Jóhannsson, Bjarnleifur Bjarnleifsson, Hörður Vilhjálmsson, Ragnar Th. Sigurðs-
son, Svoinn Þormóðsson.
Skrifstofustjóri: Ólafur EyjóHsson. Gjaldkori: Þráinn Þorioifsson. Sölustjóri: Ingvar Sveinsson. Dreifing-
arstjóri: Mór E.M. Halldórsson.
Ritstjóm Síðumúla 12. Afgreiðsla, áskriftadeild, auglýsingar og skrifstofur Þverholti 11.
Aðalsimi blaðsins er 27022 (10 línur). Áskrift 3000 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 150 kr. eintakið.
Setning og umbrot Dagblaðið hf., Síðumúla 12. Mynda- og plötugorð: Hilmir hf. Síöumúla 12. Prentun:
Árvakur hf. Skeifunni 10.
LeiðtogarKína:
0PNA DYR FYRIR
AUÐMAGNI
VESTURLANDA
Fall lífskjara
íslenzka þjóðin er í vanda stödd í
þann mund, sem hún heldur nú þjóðhá-
tíð. Olíukreppan hefur sett svip á um-
ræðu líðandi stundar, en vandinn ristir
miklu dýpra. Þjóðin gæti axlað olíu-
vandann án gífurlegra skakkafalla, þótt
mikill sé, ef ekkj kæmi til, að stoðir
þjóðfélagsbyggingarinnar væru ótraustar.
Margir hafa lýst oiíukreppunni stórum orðum og
borið saman við útflutningstekjur okkar. Hún kann að
valda tólf prósenta rýrnun viðskiptakjara og fjögurra
prósenta rýrnun þjóðartekna á þessu ári. Augljóst er,
að olíuvandinn er margfaldur vegna viðmiðunarinnar
við Rotterdamverð, sem vafalaust á rætur í skammsýni
samningamanna okkar. Meðan unnið er að því að losa
okkur úr þeim heljargreipum, verður þjóðin öll að bera
þetta áfall með réttlátum hætti.
Vandamálð er gífurlegt, þegar það hleðst ofan á
annan vanda í efnahagslífinu. Jafnvel án tilkomu þessa
vanda stefndi ekki í neina aukningu þjóðarteknanna i
ár. Enn alvarlegra er, að ríkisstjórnin var búin að missa
tökin á verðbólgunni eins og svo margir fyrirrennarar
hennar. Áætlunin um að koma verðbólgunni niður í
þrjátíu prósent var hrunin, og enn stefndi í yfir fjörutíu
prósenta verðbólgu á árinu. Efnahags- og framfara-
stofnunin OECD hefur nýlega varað okkur við stóral-
varlegum afleiðingum þess, að verðbólgan færi úr
böndunum enn eitt árið í röð, þótt hún gæti þess í
ldðinni, að furðulegt mætti teljast, hvernig þjóðarbúið
hefði borið óðaverðbólgu svo lengi sem raun ber vitni.
Ekki verður öðru spáð en áframhaldandi óðaverðbólga
hljóti að leiða til hruns atvinnuvega fyrr en varir.
í sjávarútvegi, aðalatvinnuvegi okkar, hefur dregizt
úr hömlu að gera öflugar ráðstafanir til verndar þorsk-
stofninum. Fyrst í ár örlar á aðgerðum af því tagi, en
af pólitískum ástæðum ná þær of skammt. í þeim efn-
um munu mönnum ekki þykja kostirnir vænir. Annars
vegar er áframhaldandi ofveiði, þótt hún yrði eitthvað
minni en undanfarin ár, sem leiðir til feikilegrar skerð-
ingar á afla eftir nokkur ár og þar af leiðandi skerðing-
ar tekna okkar. Hins vegar er stórfelld minnkun þorsk-
afla nú þegar og á allra næstu árum, sem skerðir tekjur
okkar þau ár, meðan við margvísleg önnur vandamál
verður að etja.
Með skynsamlegri nýtingu fiskstofna getum við
varðveitt lífskjör okkar og bætt á allranæstu árum, en
sú ráðstöfun verður skammgóður vermir án annarra
aðgerða, sem hafa dregizt langt úr hömlu.
Án stórátaks til uppbyggingar iðnaðar og nýtingar
innlendrar orku hljóta lífskjörin að hrynja eftir nokkur
ár.
Hið sama gildir um þetta viðfangsefni og hin fyrr-
nefndu, baráttuna við óðaverðbólgu og verndun
þorskstofnsins, að hver ríkisstjórnin af annarri verð-
skuldar vítur þjóðarinnar fyrir meðferð málsins.
Stjórnmálamenn allra flokka hafa um langt árabil
stigið á stokk og strengt þess heit að vinna að iðnvæð-
ingu, jafnvel hafa sumir þeirra nefnt „iðnbyltingu” á
íslandi. Slíkar heitstrengingar hafa verið rofnar jafn-
óðum, eins og alþjóð er kunnugt.
Vandamálið varð ljóst fyrir mörgum árum, en til-
hneiging stjórnmálamanna allra flokka og ríkisstjórna
þeirra hefur jafnan verið að dútla við bráðabirgða-
„reddingar” frá viku til viku en ýta öðrum vandamál-
um á undan sér.
Því hefur svo farið, að stefnir í fall lífskjara, án þess
að nokkuð marktækt liggi fyrir um stefnubreytingu á
elleftu stundu, sem kynni að geta rétt hlut okkar.
Kinversk stjórnvöld undirbúa
samninga sem koma til með að opna
stórfyrirtækjum á Vesturlöndum leið
til mikilla fjárfestinga i Kína. Vestur-
þýzkir stjómarerindrekar, sem komu
heim frá Kína í júníbyrjun,
segja að svo virðist sem þetta tákni að
leiðtogar Kína hafi breytt um stefnu
hvað varðar víðtæka samvinnu við
erlend fyrirtæki.
Ákvörðunin um að leyfa beinar
erlendar fjárfestingar í Kína — sem
er kúvending frá opinberri stefnu
Kína fram að þessu — var tekin í
kjölfar viðræðna Antons Jauman,
Maó heldur verndarhendi yfir verkamönnum á leið heim frá vinnu í Wuhan stáliðjuverinu.
/*
Þrettán óheppi-
legar spumingar
Að undanförnu hafa nokkrir
íslendingar tekið sér fyrir hendur að
reyna að réttlæta innrás og hernám
Víetnama á grannríkinu Kampútseu.
Það sem vekur ef til vill furðu er að
allir hafa þessir menn fram að þessu
talið sig vera andstæðinga heims-
valdastefnu og unnendur þjóðfrelsis.
Hlýtur þetta fyrirbrigði að krefjast
einhverrar athugunar, a.m.k. fyrir
aðra sem telja sig and-heimsvalda-
sinna.
Afstaða þessara ,,vina Víetnama
er því furðulegri að í stað þess að vera
einarðir andstæðingar heimsvalda-
stefnu þá hafa þeir gerst talsmenn
tveggja stærstu heimsveldanna í dag
— Bandaríkjanna og Sovétríkjanna.
Þjónkun við
bandarísku heims-
valdastefnuna
Þjónkun þeirra við málstað
bandarísku heimsvaldasinnanna
birtist i því að þeir hafa tekið undir
og eflt þann áróður gegn Kampútseu
sem hófst strax eftir að Bandaríkja-
leppurinn Lon Nol hrökklaðist frá
völdum í apríl 1975. Mikilli prent-
svertu og miklum tíma hefur verið
varið í það að segja hryllingssögur
um stjórnarfarið í Kampútseu árin
1975—79. Enginn verknaður var svo
hryllilegur að ekki mætti klína
honum upp á Pol Pot og félaga hans.
Sumar af þessum sögum um
hryðjuverk og þjóðarmorð urðu til
vegna frásagna flóttamanna í
Thailandi en aðrar sögur voru hrein
lygi og tilbúningur óvandaðra
biaðamanna og leigupenna. Það er
vert að athuga að megnið af þessum
flóttamönnum (um 15.000) eru fyrr-
verandi fylgjendur Lon Nols og gátu
lítið gott sagt um það lið sem hrakti
þá úr þægindalífinu í kringum
bandarísku hermennina og
ráðgjafana sem ráku stríðið gegn
bændum og verkalýð i Kampútseu.
Hinar upprunalegu frásagnir
flóttamannanna fjölluðu um harðæri
þeirra sjálfra og einstaka atburði
sem flokka má undir dæmigerð
hefndaruppgjör sem gerast ætíð að
loknu stríði — og beinast harðast að
þeim sem hafa stutt erlenda árás
gegn eigin þjóð (hver þekkir ekki af-
tökurnar í Frakklandi eftir að her-
námi Þjóðverja lauk — og minna má
á Danmörku þar sem Kamban féll í
slíku uppgjöri). En í meðförum vest-
rænna fjölmiðla hafa þessar frá-
sagnir breyst í skipulög fjöldamorð
og þjóðarútrýmingu. Svo oft hefur
þessi lygi verið endurtekin að til
skamms tíma hefur hún verið gjald-
geng sem hin rétta mynd af at-
burðum inni í Kampútseu. Engir eða
fáir þeirra sem hafa fundið hjá sér
hvöt til að koma tugþúsundum eða
milljónum Kampútseana í gröfina á
prenti hafa borið það við að kynna
sér eigin orð og stefnu Pol Pots og
stjórnenda landsins. Og lýsingar
margra þeirra sem heimsóttu landið
á timabilinu 1975—1979 urðu aldrei
útbreiddur fjölmiðlamatur.
Það sem lá að baki þessum
viðsnúningi staðreynda og beinum
lygaáróðri var þörf bandarisku
heimsvaldasinnanna til að fela
fjöldamorð þau sem þeir fram-
kvæmdu meö geysilegum Ioftárásum
á Kampútseu (talið er að um 800.000
manns hafi fallið) og hins vegar að
hefna sín vegna ósigursins 1975. Enn-
fremur var það nokkurs virði fyrir þá
sem reyna að hindra að hin sjálf-
stæða stefna Kampútseumanna —
sem hvorki vildi hlýta stefnu úr austri
né vestri — gæti orðið fyrirmynd
annarra ófrjálsra þjóða.
Fylgjendur víetnömsku innrásar-
innar á íslandi hafa nú tekið við
þessum arfi og aukið hann til muna.
Innrásin
réttlætt
Þjónkun þessara manna við
sovésku heimsvaldasinnana er
augljós — þvi að án vopnasendinga
og stuðnings frá Sovétríkjunum,
og Vietnam aldrei getað iagt út í þá
herför sem hér um ræðir, sovéska
heimsvaldastefnan er því bakhjarl
árásanna og henni til framdráttar.
„Vinir” Víetnam hérlendis
reyndu í upphafi að halda þvi fram
að engin innrás hefði verið gerð i
Kampútseu — síðan hefur játning
Vietnama sjálfra neytt þá til að
gangast við herliðinu. En jafnframt
hafa þeir þá gripið til þess ráðs að
réttlæta innrásina. Og þá hafa þeir á
sama hátt og Víetnamar sjálfir,
gripið til hinna vestrænu frásagna um
hryðjuverk og fjöldamorð Pol Pots
og félaga.
Lepparnir
íPnhom Penh
Víetnamska innrásarliðið hefur
komið á fót leppstjórn í Kampútseu.
Þessi leppstjórn hefur lýst stjómar-
tímabili Pol Pots sem einni allsherjar
sláturtíð og undanfarið reynt að sýna