Alþýðublaðið - 13.12.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
TvS
'JlíB
Jölatrén
eru komin.
Panta má þau
í dag.
Arni Erikssou
fr
SANIKEPNI UM
MECCANOSMIÐAR,
HKJ
Spyrjið ekki um afsláttinn, — en vöru-
verðið, og athugið um leið vörugæðin hjá
cTCaraíéi

fer íram hér í Reykjavfk í Jok
þessa mánaðar og geta allir þeir
sem eiga „Meccano" tekið þátt i
henni. — Þrenn verðlaun verða
veitt fyrir bestu gripina; auk þess
verða nokkrir bestu gripimir send
ir til þátttöku í allsherjar sam-
keppninni í Englandi næsta vor.
Þeir, sem óska að taka þátt í
samkeppni þessari, gefi sig fram
i verzl. Arnarstapi fyrir 22. þ. m.
2000 kr. í jólagjöi
getið þér búist við að fá, ef þér verzlið við kaupmenn,
sem láta yður hafa kaupbætismiða.
Alþbl. er blað allrar alþýðu. Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
I * .
Bitstjóri og ábyrgCarmabur: Ólafur Friðriksson.
PrentsmiBjan Gutenberg.
ivan Turgenlew: Æekumlnnlngar.
eg ekki lengur eg sjálf. Hlustið þér á þetta? Eða leið-
ist yður?“
Sanin sat álútur en lyfti þó höfðinu, þegar hún
spurði.
„Nei, mér leiðist ekki. En eg er að hugsa um, hvers
vegna þér séuð að segja mér alt þetta“.
María Nikolajsvna færði sig svolltið nær honum.
„Eruð þér f raun og veru svo . . . heimskur, eða
svo hæverskur að þér viljið ekki viðurkenna að Þér
-skiljið ástæðuna til þess?“,
Sanin leit aftur upp.
„Eg segi yður alt þetta," hélt hún áfram, „af því að
mér líkar svo vel við yður. Þér þurfið ekki að verða
hissa, eg er ekki að gera að gamni mlnu. Eg vil ekki,
,að þér álítið verri eða annað en eg er. Þessvegna er eg
að segja yður alt þetta. Og eg er hreinskilin. Eg skrökva
aldrei. Eg veit að þér elskið aðra stúlku . . . og ætlið
að giftast henni. . . . Þér verðið þó að viðurkenna að
minsta kosti, að eg sé ekki eigingjörn. Annars gætuð
þér hér viðeigandi sagt: cela ne tire pas á conse-
quence!"
Hún fór að hlægja, en þagnaði strax og starði fram
fyrir sig eins og hún furðaði sig á því, sem hún sjálf
sagði og augun hennar, sem ella voru svo fjörleg og
dirfskuleg, brá fyrir eins og kvíða og hrygð.
„Hún er slangal" hugsaði Sanin með sjálfum sér, —
„en þó falleg slangal
„Réttið mér sjónaukannl" sagði María Nikolajevna
alt í einu, — „eg ætla að sjá, hvort þessi jeune prem-
iere er í raun og veru eins Ijót og hún sýndist. Maður
gæti látið sér detta í hug, að leikhússtjórinn hefði ætl-
ast til þess að hún yrði ekki til þess að gera unga
menn vitlausa."
Sanin rétti henni sjónaukann. Um leið og hún tók
við honum, strauk hún hægt en þó fast um hetidur
lians.
„Verið þér nú ekki svona alvarlegur," hvíslaði hún
brosandi, „eg skal segja yður nokkuð. Enginn getur
fjötrað mig. Eg elska frelsið og viðurkenni að engar
skyldur. Færið þér yður svolítið svo að við getum heyrt
það sem fram fer!“
Marfa Nikolajevna beindi sjónaukanum í áttina til
leiksviðsins og Sanin fór líka að horfa þangað. Þarna
sat hann hjá henni f hálfdimmri stúkuni og anaaði að
sér ilminum af fötum hennar. Hann endurtók í sífellu
með sjáffum sér það, sem hún hafði verið að segja við
hann.
XL.
Leikurinn stóð ennþá í heila klukkustund, en hvor.ki
María Nikolajevna né Sanin gáfu honum nokkrurn
gaum. Áður en þau vissu, voru þau aftur farin að tala
um svipað efni og áður. En nú þagði Sanin ekki. Með
sjálfum sér var hann gramur bæði við sig og Maríu
Nikolajevnu. Hann reyndi að sanna henni hversu frá-
leitnar „kenningar" hennar væru — en eins og henni
væri ekki sama um allar „kenningar"! Hann fór svo í
kappræðu við hana, hún gladdist yfir því með sjálfri
sér, „hann ætlar að fara að láta undan, hann gengur í
snörnna!" Hún svaraði honum, hló, viðurkendi að
hann hefði á rettu að stauda, sökti sér niður í húgsanir,
eða þá að hún hóf kappræðurnar á nýjan leik, en altaf
færði hún sig nær honum og horfði svo fást á hann,
áð hann gat ekki lengur litið undan.
Hann sneri sér að henni og svaraði augnaráði henn-
ar með kurteislegu brosi.
Henni hafði lika tekist að fá hann til að tala um
skyldurnar og heilagleik ástarinnar og hjónabandsins.
Það er altaf gott að byrja á slfku efni.
Þeir, sem þektu Maríu Nikolajevnu, voru vanir að
segja, að undir eins og hægt væri að merkja wðkvæmni
í framkomu hennar, þá væri við hinu versta að bú-
ast. . . .