Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.06.1939, Blaðsíða 3
SUNNUDAGUR
3
1 gjRHII
Ólafuir )óh. Sígufdsson:
V O R
l’að fuldist lengi bak ui<) hríð og hregg,
unz Harpa kom — og golan l>aul ui<) kinn.
M hætti ég að leika mér uið legg,
ég lagði ét sprelt — og tamdi ei fögmtð minn.
Og ég funn sóley sunnan itndir vegg,
og sá mín draumaskg uið heiðarbrún.
Og ég fann líka lítil dropótl egg
i Utlu hreiðri fyrir titan tiin.
Og ennþá man ég hrossagatiksins hnegg
ttm heiðrík kuötd, e: vorti blá og rjóð.
Eg hafði sjédfur mja'ilm’tt mjólktirskegg
og mjúka grænku b •1 um iljum Iróð.
Nil brumar mór— og börðin skipta um lit,
í brjósti mínu heyri ég vorsins fnjt.
m
bænagerðinni í íjarveru presls-
geilin l'rjósöm og vel mjólk-
andi, ínundi sölnuðurinn alls
ekki hal'a ei'ni A að sjá fyrir
liomnn. Fáir Ireysla honiím lil
lakninga, og el' alvarlegan
sjúkdóm hei' að hönduin, þótti
vissa.ra að iara Lil innfæddu
la'knanna og grasakvennanna.
(iípríanó var því ekki svo
sái l um cmha'llið vegna lekn-
anna. Iin liann gal ekki liugsað
lil þess að missa þá virðingu,
er liann iiai'ði meðal sai'naðar-
ins. Strax og þetta yrði kunn-
ugl, gat hann ekki lengur verið
maðurinn, sem slóð næstur
preslinum, honum mundi ekki
lengur trúað lil þess að ganga
um helgidóminn, honum
mundi ekki Irúað fyrir því að
stjórna messusöngnum og
ins, hann mundi ekki framveg-
is kveikja, ljósin í augsýn alls
sal'naðarins, ckki rétta pi'eslin-
um mundlaugina og lumdkkeð-
ið, ekki lialda á helgisiðahók-
inni og ekki l'æra hann i messu
skrúðann og úr. Enginn mundi
framar lcila ráða lians, og á
nafndögum hans mundi liann
hvorki fá hamur eða Iiana, eða
aðrar þessar smágjafir, honum
mundi ekki hoðið staup, eða
liunang. Lifið vrði ekki lengur
þess verl að lila því.
I þrjátíu ár hafði kirkjan
verið honum allt, og cnginn i
söfnuðinum getað hugsa- sér
kirkjuna án hans. Unga fólkið
var fætt og alið upp í þeirri
trú, að kirkjan gæti ekki án
hans verið. Merm mundu geta
trúað því, að hinni heilögu
jómfrú mundi vaxa ný hönd, el'
hann hæði þess nógu innfjálgt.
En svo mikil var ekki trú 'di-
príanós sjálfs. Ilann var alllof
mikill Indiáni til þess að vita
ekki fujlvel, að daull Iré gal
ckki vaxið, hve ofl sem lesin
var Ave María.
l’essvegna kom honum það
cill í lmg, scm livcrjum öðrum
Indíána hefði orðið í þessari
örvæntingu: Hann skyldi saga
þessa kolbrunnu hönd af hinni
heilögu jómfrú, smíða nýja og
líma liana við slúfinn. Síðan
skyldi liann mála vandlega yf-
ir og ])egar hin heilaga jómfrú
væri að nýju reist upp yfir alt-
arinu, mundi enginn gela séð',
hvað fyrir hafði komið.
En liann mundi vissulega
ekki .verða minna en dag 'að
smíða höndina. Á meðan varð
hin heilaga jómfrú að vera á
sínum stað í kirkjunni, því að
annars niundu þeir, sem komu
þangað til þess að lesa hænir
sínar, sakna hennar, og allir
vissu, að hænirnar voru gagns-
lausar, nema hin heilaga jóm-
frú væri yfir altarinu. Indíán-
arnir urðu að hafa liana fyrir
framan sig, meðan þeir báðú,
því að annars gat auðveldlega
svo farið, að þeir hugsuðu um
maís sinn, sauðféð og geiturnar
í slað ])css að biðja. Slikt gat
ekkerl annað oröið en liciðin-
dómur.
Cípríanó hcrði því hina heil-
ögu aftur í klæðin. Síðan stillti
hann henni á sinn gamla stað
yfir altarinu. Hann hagræddi
ljósunum þannig, að síður yrði
eflir því tekið, að höndin var
brunnin. Lað varð ekki séð,
nema menn stæðu alveg upp
við altarið. Síðan lét hann
ermina koma fram á höndina,
oí; af því að ermin var úr dökk
hláu klæði, varð ekki svo auð-
veldlega eftir því tekið, að
hendin var kolsvört. Nýja
höndin skyldi verða fullsmiðuð
og álímd áður en presturinn
kæmi. Og Ciprianó hugsaði sér
ekki að skrifta þess ógætni
sína, jafnvel þótt hann vissi, að
Frh. á C>. síða.