Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.06.1939, Page 6

6
i
SUNNUÐAGUR
EIdín$ín„ scin $rípín
var á loffí
Frh. af 3. síðu.
ineö |>ví drýgði hann mikla
synd. Hann a'tlaöi sér einíald-
lega að gleyma öllu saman, og
[>á koinsl liánn líka auöveld-
lega hjá þvi aö skrifta. Eí Indí-
áni færi áö skril'ta allt, sem
liann gerÖi, mundi jalnvel liinn
allra gdögjarnasti prestur eiga
öröugl meö að gcfa lionum
syndakviltun, jafnvel frelsar-
inn mundi hika viö þaö, nema
|)\í aöeins, að liann kæmist að
þcirri niðurstööu, aö vonlaust
væri með öllu um aö hann, Indí
áninn, gati bæll líferni silt, og
ekki væri um annað aö ræða,
en aö hafa hann cins og hann
er nú.
Hin heilaga jómfrú var kom-
in á sinn stað og liöið 'angt
lram á kvöld. Cíprianó haföi
o])naö kirkjuna og inn höfðu
komið nokkrar konur, sem
slrax lulu í bæn frammi fyrir
altarinu. Síðan hafði Cíprianó
lokað kirkjunni á venjulegum
tíma og gengiö inn í kofann
sinn meö þeirri vissu, að ekk-
crt mundi bera við ylir nóttina.
Hann hafði fundiö góöan el’ni-
yiö og var Ijyrjaöur á því við
lélega lampaskimu að höggva
lil höndina, en öll fínni liand-
brögðin hugðisl hann að gera
við dagsbirtu. Ilann vonaðist
eftir aö geta lokiö smiöinni l'yr-
ir na'sta kvöld. Hin heilaga
jómfrú þyrfti ekki að þjona
meö brunna bönd nerna við
morgunbænirnar. Na'sla kvöld
skyldi nýja böndin límd á og
vandlega máluö. Petla virtist
ætla aö ganga miklu fyrr, en
honum haföi fundizl fyrst í ör-
va'ntingu sinni.
En ineö nóllunni, er hann
sal á liækjum sínum viö fönd-
ur sitt, skall á ógurlegt óveöur.
hrumurnar gengu eins og him-
ininn va'ri aö hrynja. Eldingar
flugu um hvelfinguna, svo að
mitl í kolsorla næturihnar varð
öðru hvoru bjartara en uin bá-
dag.
Guðhræddari maður en Cí-
príanó befði slrax set.t þetta ó-
veöur í samband við liandar-
bruna liinnar Iieilögu. Og ])resl
urinn mundi árciöanlega liafa
sagl:
— Nú gelur þú séö, Cíprianó,
livaö þú liefur gcrt. Heiöi him-
insins átl þú vl’ir höfði þínu.
Geröu vfiibót og beyg þig í auð
mýkl lyrir alma'ltinu!
Cípríanó var vissulega guð-
hrá'ddur. þ'.n svo guÖhr;eddur
var liann þó ekki, aö honum
dytti eina andrá i hug.að trúa
því, að þctla óveður væri af-
leiðing af vfirsjón hans. Hann
var alll of mikill nátlúruskoö-
ari lil þess aö geta lagl trúnaö
á slíkl. I’ví að hann halöi hegar
tekiö eftir því um hádegið,
hvernig óveöurskýin skipuðu
sér eins og til árásar úl við.
sjóndeildarhringinn, og hann
lial'öi sagl \ ið þá Malló og Pan-
fíló, þegar þer komu sem
snöggvast til þess aö rabba viö
hann úti í kivkjugarðinum:
— PaÖ sýnist ætla að verða
bölvaö óveöur í nótt, verra en
komiö hefur lengi. Hver veil,
nema eldingu slái niöur i ein-
hvern kofann okkar.
Pelta liafÖi veriö tveimur
klukkustundum áöur en hönd
hinnar heilögu brann.
Cípríanó liafði að vísu verið
svo lengi í þjónuslu kirkjunn-
ar, aö bann vissi vel, hvað
presturinn mundi liafa sagl viö
þessu:
— Hin heilaga jómfrú vjssi
þegar fyrirfram, hvaö.veröa
mundi, og þessvegna var bún
áöur byrjuö á því aö undirbúa
óveörið.
T’essu mundi Cipríanó bafa
svaraö eitthvaö á þessa leiö:
— Auðvjtað befur presturinn
réll fyrir sér.
Pví aö ekki Ijáöi aö deila viö
prestinn, það var að deila viö
dómarann, afr.eila trúnni. Paö
sem preslurinn sagði, var sann-
leikurinn og trúin. En við
sjálfan sig mundi Cípríanó
bafa sagt — og það sem menn
segja við sjálfa sig bevrir prest-
ijrinn vitanlega ekki — já.
viö sjálfan sig mundi bann
bafa sagt:
— F.f bin hcilaga hefur vitaö
þetla fyrirfram — og fyrst
presturinn segir það, hefur hún
auðvitaÖ vilaö þaö — þá hefur
hún eiimig vilað, aö lienni
nnindi veröa hrinl í eldinn al’
vesölum rökkum úr þorpinu.
()g þá hefur hún að minnsta
kosti ekki gcrt sér það ómak aö
lirra mig vandræÖum. Paö er
þá ekki hægl að treysta á neinn
heilagleika. Og þá er nú ekki
svo mikifl skaöi oröinn.
Cípríanó val'öi sér vindling
og rcykli liann. llann hirli ekk-
ert um það að biöja tólf sinnum
Ave Maríá lil þcss aö óveðriö
liöi 11já án skaða. Ilann vissi
]>aö svo sem af reynslunni, aö
slíkt sloðaði lítiö, og vitlegasl
var aö láta óveðrið afskipta-
lausl, og aö það mundi hætla
ólálunum, þegar það heíði
þreyll sig nokkra hríö. Ilann
vissi þess dæmi að Lucina kona
Panchó Lazeanós, hafði veriö
slegin al' eldingu, meöan lum
las bæn sína l'rammi fyrir
Herranum þyrnikrýndum. Pá
var betra aö reykja sinn vind-
ling og horfa á stórfenglega
l'egurö óveðursins i skjóli síns
eigin hreysis.
Alll í einu l’liigu bjarlari
leiftur um himininn en nokkru
sinni fyrr, stjörnurnar skulfu
og bliknuðu og brakandi
þr.uma reiö vfir með þvilíkum
gný og afli, aö Cípríanó greip
ósjálfrátt höndum um dyru-
stafina til þess aö verjast falli.
Og um leiö sló ægilegri eldingu
niöur í gegnum kirkjuþakiö.
Hann hcyrði hvernig hrakaöi í
tíglaþakir.u og gat ekki viö öðru
búizt en þvi, aö kirkjan stæöi i
ljósum logum að augnabliki
liðnu.
En ekkert þvilikt varð. —
Kirkjan hvarf aftur í kolsvarf
myrkriö og þruman leið hjá.
Síðan skall á úrhellis rigning.
Eftir hálfa klukkuslund stylti
upp, og eldngarnar sáust aö-
eins lengst i fjarska.
Ennþá slóö Cípríanó um
slund í bæjardyrum sínum. Pá
komu nokkrir grannar hans í
beimsókn. Einn þeirra saböi
með öndinaí hálsinum:
— Sást þú, Cíprianó, aö eld-
ingu sló niður í kirkjuna?
Komdu með okkur. Við verð-
um aö líla eftir, bvort ekki