Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.01.1965, Blaðsíða 5

ÞJÓFALEIT í REYÐARFIRÐI
Bóndinn í Vattarnesi og Árni
bóndi á Löndum, sem áður
er getið, voru perluvinir. Það
var fastur liður að hann
heimsótti Árna einu sinni á
ári, og næsta ár heimsótti
Árni Vattarnesbóndann.
Haust eitt kom Árni að
Vattarnesi, og var enginn asi -
á honum. Þetta var í slátur-
tíðinni. Árni lét þess samt
getið, að hann þyrfti að
skreppa inn á Reyðarfjörð.
Vattamesbóndinn kvað það
vera mjög heppilegt því hann
þyrfti einmitt að senda pilta
sína inn á Reyðarfjörð
morguninn eftir til að ná í
sláturvörur.
Morguninn eftir fara þeir
frá Vattamesi inn á Reyðar-
fjörð og lofa Árna að vera
með. Þeir fóru snemma, því
þetta er langur róður. Svo
fóm piltarnir að verzla og
Árni fór líka í kaupstaðinn og
vissu þeir ekkert um ferðir
hans.
Seinni hluta dags em þeir
tilbúnir að fara en þarna var
einhver bryggjuómynd og var
bryggjan þéttsetin kettunn-
um, er áttu vitanlega aðsend-
ast til Danmerkur.
Þegar allt er tilbúið að fara
segir Árni við piltana hvort
þeir vilji ekki láta þessa ket-
tunnu útí bátinn, og sparkar
í eina tunnuna.
Jú, sjálfsagt að hjálpa karl-
inum að koma tunnunni um
borð. Svo fóru hásetar úrytri
fötunum til þess að vera létt-
ari á sér við róðurinn, en
Ámi settist aftur í og dró
upp úr vösum sínum óhemju
af snærum.
Hinir höfðu gaman af að
vita hvað karlinn væri að
gera og litu heldur forvitnis-
lega til hans. Svo byrjar Árni
að vefja snæri um báða enda
tunnunnar og rekur þarhvem
rembihnútinn eftir annan, svo
ekkert skyldi bila. Síðan bind-
ur hann band milli endaband-
anna og hefur það mjög rúm-
gott, og endar með því að
hafa lykkju á miðju bandi,
nákvæmlega á miðri tunn-
unni. Þegar það er búið fer
Ámi að þurrka svitann af
enni sér og líta í allar áttir.
Meðan Árni var að þessu
bar þá hratt yfir svo þeir
voru komnir nokkuð langt út
Reyðarfjörðinn þegar Árni
hafði lokið þessum umbúnaði.
Svo segir Ámi upp úr eins
manns hljóði:
— Þeim liggur víst eitt-
hvað á, sem á eftir okkur
koma.
Þá taka hásetar eftir því,
að bátur kemur á eftir þeim
og sýður á hnýflum hjá eft-
irfararmönnum, svo mikið er
róið.
Árni segir við háseta:
— Mikið eruð þið búnir að
róa, ykkur veitir ekki af smá-
hvíld, en biður samt tvo há-
seta að hjálpa sér við kútinn
þann arna. Þeir vildu fúsir
hjálpa gamla manninum,
höfðu gaman af og fullir for-
vitni á hvað karlinn ætlaði
nú að brauka við þetta. Þeir
taka tunnuna og láta hana út
fyrir. Árni grípur i lykkjuna
sem var á miðd tunnunni,
rennir henni á stýrislykkjuna
og'segir svo:
— Þið skuluð bara sleppa
henni, hún leitar niður.
Við þyngslin á tunnunni
fór stýriskrókurinn á kaf.
Síðan brýtur Árni upp nest-
ispoka sinn og veitir á báða
bóga svellþykkt hangikjöt og
heldur að þeir séu nú búnir
að vinna fyrir bita. Karlarnir
eru fullir forvitni hvernig
þetta endaði og hvað þetta
allt ætti að þýða.
En Árni heýkist allur í sæt-
inu, rennir haukfránum aug-
um aftur fyrir sig og segir
svo hálfbrosandi:
— Ég held við ættum nú
að bíða eftir þessum blessuð-
um mönnum, við getum kann-
ski eitthvað liðsinnt þeim.
Þeir sjá að hásetar á bátn-
um sem eftir kemur muni
vera mestu ribbaldar, eftir því
hvernig þeir haga sér, þeir
hægðu ekki róðurinn heldur
renna sér upp á síðuna hjá
þeim Árna á fullri ferð og
þegar bátarnir skella saman
stendur formaður á hinum
bátnum upp, mesti raumur,
bæði stór og sver og eftir því
illilegur, kippir stýrissveifinni
úr stýrishausnum og reiðir
hana til höggs og drundi í
honum eins og rokkviða:
— Þar náði ég ykkur, bölv-
aðir þjófamir!
Árni horfir með engilssvip
til manna sinna og segir:
— Heyrið þið hvað hann
segir ?
Formaðurinn á hinum bátn-
um ryður því nú út úr sér að
þeir hafi stolið kettunnu á
Reyðarfjarðarbryggju og vej-
ið staðnir að verki og þeir
séu nú komnir tll að sækja
hana.
— Ekki má það minna
kosta, segir Árni. Heiltunnu
af keti! Hafið þið, piltar, orð-
ið varir við nokkV-a kettunnu?
Hún er ekki það fyrirferðar-
lítil að hún sæist ekki í bátn-
um.
Árni sagði það sjálfsagt að
eftirróðursmenn fengju að
leita þjófaleit í bátnum, þótt
engin fylgsiji væru þar til.
Þessi mikli maður, sem var
formaður á hinum bátnum,
lippaðist hreinlega niður þeg-
ar hann sá mistök sín, — það
var ógerlegt að fela tunnu í
bátnum, hún hefði hlotið að
sjást.
Árni gerði sig reiðan, strauk
skeggið og sagði að þeir ættu
ekki skilið að hann leiðbeindi
þeim nokkurn skapaðan hrær-
andi hlut.
— Að bera þjófnað á okk-
ur- Sárasaklausa mennina!
Svo pírði Árni með öðru
auganu og leit á 'háseta sína,
eins og hann væri að biðja
um leyfi þeirra til að segja
það sem hann vildi segja:
— Tókuð þið ekki eftir þvi
að það var bátur á undan
okkur og réri mikið og stefndi
á Breiðuvíkur ? Ösköp voru
þeir þjófslegir, garmamir,
þegar þeir réru framhjá.
Hinir bátsverjarnir kváðust
hafa tekið vel eftir þessu og
settu eftirróðursmenn vel á
sig afstöðuna, og ekki vant-
aði að Ámi benti þeim á rétta
Framhald á bls. 22.
SUNNUDAGUR — 17