Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.01.1965, Blaðsíða 10

OKKAR Á MIILI
VIÐ skulum ekki gerast of
hátíðleg þótt árið sé liðið
í aldanna skaut, en ekki vil ég
láta hjá líða að óska lesendum
Sunnudags gæfu og gengis á
nýja árinu og þakka þeim fyrir
samskiptin á liðna árinu. Þakka
öllum þeim er sýnt hafa vin-
semd og veitt aðstoð.
Sérstaklega þakka ég öllum
þeim er sent hafa efni eða
bent á það, og óska að njóta
slíkrar vinsemdar áfram. Raun-
ar átti ég von á að fá meira af
frásögnum ykkar af lífi sjálfra
ykkar, lífi þess fólks sem borið
hefur hitann og þungann af
því að í þessu landi okkar býr
enn þjóð. Við erum sammála
um að slíkt efni sé óþrjótandi.
Vitanlega tek ég til greina þá
ský: 'ngu ykkar að þið megið
ekki vera að því fyrir öðru
striti. En finnst ykkur ekki
ve'ra orðið eitthvað bogið við
fyrirkomulagið á samfélaginu
þegar þjóðfélagið er orðið slíkt
þrældómshús að alþýðumaður
Svar óskast
Framhald af bls. 24.
— Og hvað gerir Bærinn ef
hún er fátæk eða veik eða
aumingi? — spyr yngri telp-
an. — Á hún kannski samt
að hugsa um strákana sína
sjálf? Þeir væru kannski ekk-
ert ljótir ef þeir væru hreinir
og í mátulegum fötum, ann-
ar er meira að segj^ með
hrokkið hár. — Segir sú eldri.
Ég muldra eitthvað, sem ég
vona að þær taki sem svar.
— Og ef hún er fátæk og
ekki aumingi, hvað þá? —
— Þá fær hún hjálp frá
Bænum. —
— Guð, hvað Bærinn er góð-
ur, segir yngri telpan. — Við
skulum hringja og segja hon-
um frá konunni, verst að vita
ekki hvort hún er fátæk eða
aumingi. —
Sem betur fer sjá þær nú
vinkonu sína fyrir utan garðs-
hliðið.
Þær hendast út og loka
engum dyrum á eftir sér.
Ég geng inn í stofuna og
bendi mönnunum tveimur á
að nú sé betra fyrir þá að
flýta sér, annars komi þeir of
seint heim í hádegismatinn.
Og ég stend eftir, yfir gull-
brúnni steikinni og hugsa:
Skyldi hún vera fátæk eða
aumingi.
Síðan fer ég að leggja á
borðið.
22 — SUNNUDAGUR
ótin
má ekki lengur vera að þvi að
hripa hugsanir sínar og lífs-
reynslu á nokkrar blaðsíður.
Hver er þá lífshamingjan
orðin, þegar mikill hluti þjóð-
arinnar stritar myrkranna á
milli fyrir mat, fötum og húsa-
skjóli, en hinn hlutinn æðir
sig æran f linnulausu kapp-
hlaupi um þægindi og flottheit
og lætur selja sér nokkur
hávaðakvöld í þeirri trú að
hann sé að eignast hamingj-
una?
En við vonum óðan að tala
um frásagnir af atburðum úr
lífi ykkar, og kannski eignizt
þið fleiri slíkar stundir á þessu
ári en því liðna og sendið mér
því fleira af slíku efni en á síð-
asta ári.
ETRAUNIN. Frestur til að
skila svörum við síðustu
getraun rann út 10. þ.m. Enn
hefur ekkert rétt svar borizt.
Og þar sem veturinn hefur nú
gengið í lið með hörmulegu
seinlæti póstsamgangna fram-
lengist fresturinn til 30. þ.m.
SAFNARAR. Þeim er safna
Sunnudegi, og þeir virðast
nokkuð margir, skal á það
bent að láta afgreiðslu Þjóð-
viljans vita fljótlega um þau
blöð er þá vantar, 'áður en upp-
lagið þrýtur. Þá skal á það
bent að síðurnar sem efnisyf-
irlitið er á hafa villzt illilega á
leiðinni inn í pressuna. Rétt
röð þeirra er þannig: Síða
merkt III. á að vera II., síða
merkt IV. á að vera III. og
síða mérkt II. á að vera IV.
AÐ lokum þakka ég bréfin
með óskum ykkar og á-
bendingum á síðasta ári. Nú, á
nýbyrjuðu ári er tækifærið til
að senda ábendingar ykkar og
óskir, og engu síður þótt þið
séuð ekki ánægð með blaðið.
Verið ekkert myrk í máli! J.B.
SKRÁÐ OG
SKRÁFAÐ
„Islenzkir stjórnmálamenn
og stórbændur eiga að gefa
konutn sínum chinchillacape".
Gunnar Bjarnason ráðu-
nautur. - Mbl. 12/1 1965.
Þeir geta trútt um talað:
„Slúðrið getur blindað
menn svo að þeir komi ekki
auga á raunveiruleikann.“
Mbl. 12/1 1965.
Sagnir Stefóns
Framhald af bls. 17.
leið. Syo tóku þeir róðurinn í
. austurátt, en þökkuðu áður
fyrir upplýsingarnar og báðu
afsökunar á þessum miklu
mistökum.
Árni bað sína menn að fara
að öllu rólega, langt væri eft-
ir og það lægi ekki svo mik-
ið á.
Þegar hinn báturinn var
kominn nógu langt frá þeim
bað hann piltana að hjálpa
sér að taka kútinn innfyrir,
hann væri búinn að vera nógu
lengi úti.
Segir svo ekki af ferðum
þeirra fyrr en þeir koma á
Vattames, þá fara þeir að
taka upp úr bátnum, og auð-
vitað tunnu Árna með. Árni
var að dóta sig þegar hinir
fóru heim til að borða, en
þeir tóku samt eftir því þeg-
ar þeir voru að fara, að Árni
var kominn með no’kkuð
marga poka upp úr pússi
sínum. Svo mölvaði Árni upp
tunnuna og setti ketið í poka.
Þeir fóru svo heim og
skildu Árna eftir, en ekkert
vissu þeir hvað hann hafði
gert við pokana, en hann
gekk frá þeim — og lengi var
hann. ®
Það er að segja af mönnun-
um á hinum bátnum, að þeir
urðu þess áskynja að þeir
hefðu verið heldur gabbaðir,
og þar sem þeir voru á ann-
að borð sendir til að ná
tunnunni ætluðu þeir ekki að
fara tunnulausir heim. Og
þegar Árni er að borða kvöld-
matinn hjá sínum elskulega
vini á Vattarnesi koma garp-
amir þangað, og ek’kert frið-
arlegir á svipinn.
Bóndi býður þessum mönn-
um að borða, því hann var
gestrisinn með afbrigðum.
Fyrirliðinn vildi ekkert þiggja
en komast til botns í þessu
máli svo fljótt sem hægtværi.
Árni sagði honum að enginn
gæti svangur leitað og ráð-
lagði honum að borða matinn
sinn fyrst.
Þegar þeir voru að borða
hafði Árni orð á því, að löng
væri ströndin og víða væri
hægt að lenda, og þessir hel-
vízkir þjófar hefðu alltaf ráð
til að koma þvív undan sem
þeir væru að hnupla. En svo
sagði hann, að sem löghlýð-
inn borgari myndi hann rétta
þeim hjálparhönd að líta eft-
ir mönnunum, það væri sjálf-
sagður hlutur, og lét i veðri
vaka að hann væri mjög
kunnugur alstaðar þarna.
Svo fór Ámi með þá af
stað. Hann þvældi þeim um
allt Vattarnesið, upp í kletta
og ofan í sjó og gætti þess
að fara þar sem mjög erfitt
í Stykkishólmi
var að ganga. Semt um kvöld-
ið komu þeir að Vattarnesi
aftur, allir af sér gengnir,
búnir að ganga upp skó sína,
allir marðir og bláir eftir
skriðurnar. Og allir rómuðu
þeir sérstaklega frammistöðu
Árna og hvað hann hefði
gengið vel fram í leitinni, og
formaðurinn lét þess getið, að
ef allir menn væru eins lög-
hlýðnir og Árni myndu ekki
vera eins miklar gripdeildir
og nú væru.
Vorið eftir var Vattarnes-
bóndinn að smala fé í skrið-
unum. Þá fann hann nokkra
brotna tunnustafi í klettun-
um. Og þegar sagan umþenn-
an fund barst út var haft
eftir formanninum á Reyðar-
f jarðarbátnum:
— Glöggur er Árni! Á
réttri leið var hann þótt. við
fyndum ekki þjófinn.
En það var haft fyrir satt,
að þegar vinur og nágranni
Árna á Borgargarði heimsótti
hann, þá þótti honum Árni
eiga sérstaklega gott spaðket,
en Árni hafði sagt kunningj-
um sínum að fátæklingarnir
ættu stundum jafnvel til bita
að borða.
FRÍMERKI
Framhald af bls. 14.
mikilvægt og áhættusamt
fyrr á árum. 1 mörgum
sveitum voru póstarnir
tengiliðirnir við umheiminn
lengstan tíma ársins. Fólkið
var orðið því vant, að póst-
arnir kæmu samkvæmt á-
ætlun, og hugsaði sjaldnar
út í, hve mikið þeir lögðu
stundum á sig til þesg að
standa vel í stöðu sinni. En
til þess þurfti oft mikið þrek
og útsjónaraemi. Þeir eru ó-
taldir óveðursdagarnir, sean
landpóstarnir gömlu þurftu
að stríða við. En mikill var
það jafnan hátíðisdagur,
þegar póstinn bar á bæ. Allt
heimilisfólkið var mætt, til
að taka á móti honum og
mikil var eftirvæntingin þeg-
ar pósttaskan opnaðist.
Hér koma nokkrar tölur,
sem sýna þróun póstmál-
anna á Islandi fram á okkar
daga. — Árið 1873 eru gefin
út fyrstu íslenzku frímerkin
og voru það skildingamerki.
1900 var byrjað að nota
hestvagna til póstflutnings.
1916 hófust póstflutningar
með bifreiðum. 1928 byrjuðu
flugpóstflutningar innan-
lands með „tækifærisflug-
ferðum“. Sama ár voru gef-
in út fyrstu flugfrímerkin.
1945 hófust flugpóstsam-
göngur milli Islands, Evrópu
og Ameríku.