Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.01.1965, Blaðsíða 12

Smásaga
eftir
Unni
Eiríksdóttur
Ég fór ekki til dyra fyr en
bjallan hafði hringt tvisvar.
Það er svo þreytandi að vera
alltaf að opna fyrir ókunnug-
um krökkum, úr húsunum í
kring, sem eru síspyrjandi
eftir dætrum mínum. Og þær
eru löngu komnar út að leika
sér.
En úti fyrir standa í þetta
sinn engir ókunnugir krakk-
ar, heldur tveir heimiliskunn-
ingjar, góðglaðir og hafa ekki
borið við að raka sig í morg-
un.
— Sjáðu til — segir annar,
hálfvandræðalega. — Við
ætlum eiginlega í sundlaugarn-
ar, veðrið er svo dásamlegt,
alveg himneskt, get ég sagt
þér. Okkur datt bara í hug
að líta aðeins inn til ykkar
í leiðinni, það — það er svo
langt síðan við höfum séð
ykkur. —
— En þið vitið þó að mað-
urinn minn er í siglingu.
— Æ, því vorum við alveg
búnir að gleyma. —
Þeir eru svo umkomuleysis-
legir á svipinn að ég verð að
vorkenna þeim. Það er ber-
sýnilegt að þeir hafa ekki
komið heim til sín síðan í
gær, og hlakka ekki beinlínis
til endurfundanna við eigin-
konurnar.
— Komið þið bara inn
snöggvast, ég gef ykkur góð-
an kaffisopa, og svo farið þið
í laugarnar og síðan á rak-
arastofu. Það er ekki orðið
svo framorðið að þið náið
ekki heim í hádegismatinn
fyrir því. —
— Þú ert alltaf jafnskiln-
ingsgóð — segja þeir og ausa
yfir mig lofi, meðan ég fylgi
þeim inn í stofuna. Mórallinn
er að gera út af við þá, og of
mikill mórall er sízt betri en
t.d. of stórt hjarta.
Ég flýti mér fram í eldhús
og laga kaffið.
Það liður ekki á löngu áður
en konan í næstu íbúð kemur
undir því yfirskini að fá lán-
að ofurlítið af smjörlíki.
— Eru kannski gestir hjá
þér, elsku fyrirgefðu að ég
geri þér ónæði. —
— Það eru bara tveir
kunningjar mannsins míns,
sem litu inn, þú kannast við
annan, hann er gjaldkeri í
bankanum, hinn er forstjóri
hjá einhverri innkaupastofn-
un. —
Þá er það upplýst og allt á
hreinu, og konan fer með
smjörlíkið.
Afeðan ég laga kaffið byrja
ég að brúna kjöt á pönnu,
klukkan er orðin ellefu og ég
er vön að hafa matinn til á
réttum tíma.
— Mamma, hvort er hún
fátæk eða aumingi? —
Eldri dóttir min kemur
hlaupandi inn og sú yngri á
eftir.
— Um hvað ertu að tala,
barn? —
Telpan, sem er níu ára seg-
ir óþolinmóð:
— Þú veizt, konan sem við
vorum að segja þér frá, er
hún aumingi, —
— Æ, já konan, hvar á
hún nú aftur heima? —
— Manstu það ekki. Hún
á heima I skúr, ljótum, ómál-
uðum, kolryðguðum skúr. Við
göngum þar framhjá á hverj-
um degi á leiðinni í skólann.
— Jú, nú man ég að þið
hafið minnzt á hana. —
— Hún er með svart hár
og aldrei greidd, svo er hún
í druslukjól, og hún á tvo
stráka, sem eru agaleg
hrekkisvín. —
Nú tekur sú yngri við.
— Stundum fer hún út í
búð með rifið innkaupanet, og
þegar hún kemur aftur er
hún bara með eina mjólkur-
hyrnu og fiskpákka í netinu,
og ekkert annað, nema
kannski hálft rúgbrauð. Er
hún þá ekki fátæk? —
— Strákarnir eru eiginlega
alltaf berfættir þó það sé
kalt úti, — bætir sú eldri við,
— heldur þú ekki að hún
hljóti að vera aumingi? —
— Ég þekki ekki konuna
og get ekkert um það sagt,
— svara ég, og það er satt.
— En mamma, um daginn
komu tveir fullir menn að
heimsækja hana, og hún bauð
þeim inn til sín, þá er hún
aumingi, heldurðu það ekki?
spyr sú yngri. Ég velti þessu
fyrir mér meðan ég sný kjöt-
inu á pönnunni.
— Ég veit ekki börnin mín,
kannski er hún fátæk eða
veik, og getur þess vegna
ekki hugsað nógu vel um
sjálfa sig og börnin — segi
ég, í þeirri von að þær hætti
að spyrja?
— Á ég að segja þér það,
mamma, að núna einhvern
daginn ætla allir krakkarnir
í mínum bekk að fara í stór-
um hóp heim að skúrnum og
gera at í henni. Þá verða
strákarnir líka hræddir og
það er gott á þá, því þeir
eni hrekkisvín, — segir yngri
telpan, og er auðsjáanlega á-
kveðin í að láta ekki sitt eftir
liggja.
— En ef konan er nú bæði
fátæk og veik — segi ég.
— Ég held að hún sé bæði
fátæk og aumingi, og kannski
viltu bara ekki segja okkur
það. Það vill enginn segja
krökkum satt um neitt, —
segir sú eldri og horfir rann-
sakandi á mig.
— Ég get ekki sagt þér það
því ég þekki ekki konuna —
svara ég, og nú er ég orðin
þreytt á þessu suði á stelp-
unum.
— Mamma, væri ekki bezt
að þú kæmir oieð okkur heim
að skúrnum, þá gætirðu séð
hvort hún er fátæk eða aum-
ingi — segir eldri telpan, og
horfir á mig spyrjandi, alvar-
legum augum.
— Það er ekki mitt að gá
að því. —
— Hver á þá að gá að
því, kemur það kannski eng-
um við nema henni sjálfri? —
— Ég held að Bærinn eigi
að hafa eftirlit með slíku. —
Það lifnar yfir telpunum,
við þetta svar.
Framhald á bls. 22.