Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1907, Blaðsíða 91

JSrasrækf í Jíorðurbotnum.
Fyrrum voru búnaðarhættir manna í Norðurbotnum á mjög
lágu stigi, sem má sjá af ýmsu. Fyrir 50 árum kunni þar
enginn að plægja. Jarðrækt og aðrar búnaðargreinar voru
mjög skamt á veg komnar. Kornið var ræktað á sömu ökr-
unum ár frá ári. En þegar breytt var til og gera átti ak-
urinn að túni, þá var það gert á þann hátt, að hann var
látinn liggja óhreyfður, unz hann var vallgróinn. Til þess
þurfti oft mörg ár; fyrstu árin óx eigi annað en illgresi.
Þessi aðferð er á stöku stað enn.
Jurtagróðurinn er minstur fyrsta árið og vaxa þá oftast
þessar jurtir: Umfeðmingsgras (Vicia crocca), rauðsmári (Trí-
folíum protense), hvítsmári (Trífolíum repens), hásveifgras
(Poa trívialis), túnvingull (Festuca rubra), sveifgras (Poa
erætína), vallarsveifgras (Poa protensis), hálíngresi (Agrostis
vulgaris), snarrótarpuntur (Aera cæspitósa), »Kvickrót< (Trí-
ticum repens). Af sumum þessum grastegundum er oft lítið,
einkum I. og 2. árið, en 3., 4. og 5- eru það aðal jurtirnar
sem vaxa.
Þar að auki er mikið af jurtunum, sem öllu heldur má
telja illgresi, svo sem: Chrystanthemum, Laucanthemum, vall-
humal (Achillea Millifolium), Cerepis tectorum, skarifífill
(Leontodon autummolis), langamöðra (Galíum uliginasum),
baldursbrá (Motricaría modora). Baldursbrá er oft aðal jurtin
fyrsta árið, en svo eru mörg fleiri illgresi sem vaxa þar.
Þessar illgresistegundir smá minka á túnunum og betri gras-
tegundir koma í staðinn.
Eftir skýrslum frá hinu Sænska mýraræktunarfélagi, telst