Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1939, Qupperneq 45

49.
betur sé það geymt sér og á réttan hátt og borið á á hag-
kvæmum tíma.
Þetta er mjög athyglisvert og styður rækilega þá kenn-
ingu, sem er reyndar fullkomin staðreynd, að stœrsta
sporið, sem við getum stigið í áttina til betri áburðarnotk-
unar, er að aðskilja mykju og hland og geyma hlandið
sem vendilegast í lagar- og loftþéttum gryfjum, þar til
skilyrðin til að dreifa því eru hentug.
Árið 1932, lækkar uppskeran yfirleitt, en langminst á
sáðsléttunni og í sumum tilfellum als ekki. Þetta er
sennilega að kenna árferðisáhrifum. Vorið er fremur kalt,
einkum apríl, og þurt, því þó úrkoman sé mikil í apríl,
hefur hún líklega ekki komið verulega að notum vegna
þess hve seint hefur gróið. Sáðsléttan grær venjulega
miklu fyr en hinar ræktunaraðferðirnar og má því vera
að hún hafi haft meiri not af vetrarrakanum.
Árið 1933, er uppskeran yfirleitt vaxandi, þessi vöxtur
er meiri í fornræktinni., heldur en í nýræktinni og meiri,
þar sem búfjáráburður er borinn á, heldur en þar sem
tilbúinn áburður er notaður. Þessi breyting stendur
greinilega í sambandi við árferðið. Sumarið 1933 var alt
einmuna gott. Þar sem safnast hefur forði af torleystri
jurtanæringu, þá leysist hann nú sundur miklu örar en
ella. í fornræktinni, og þar sem búfjáráburður hefur ver-
ið notaður, er mest af slíkum forða og kemur þetta fram
sem vaxandi uppskera í góðærinu. Áhrif sumarsins 1933
koma aðeins að nokkru leyti fram samsumars, þeirra
gætir til 1935 sem vaxandi uppskera, þrátt fyrir það, þótt
árin 1934 og 35 séu ekki meira en í meðallagi hagstæð
fyrir sprettu. Að lokum lækkar svo uppskeran yfirleitt 2
síðustu árin. Þetta er eðlilegur afturkippur, því næring-
arforði jarðvegsins hefur þorrið árin á undan, en þar við
bætist svo, að vorið 1936 er ákaflega þurt og vorið 1937
heldur kalt. Hér við bætist svo ennfremur, að 1936 bar
talsvert á kali, sem gat haft einhver áhrif á tilrauninni,
4